η παραίτηση ΚΟΥΒΕΛΗ

Παραιτήθηκε από την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ ο Φώτης Κουβέλης. Κάποιοι (λίγοι) κλαίνε. Κάποιοι (περισσότεροι) κάνουν πλάκα και γελάνε (εξ όσων διαβάζω στα social media). Κάποιοι δεν κάνουν τίποτα από τα δύο. Εγώ είμαι απ’ αυτούς.

Δεν αντιλήφθηκα ποτέ τον πραγματικό και ουσιαστικό λόγο ύπαρξης της ΔΗΜΑΡ (γιατί κάποιον άλλο τον κατάλαβα…). Και όπως είχα γράψει και παλαιότερα (17/4/2012) –πριν από τις εκλογές εκείνου του Μαΐου και του Ιουνίου, όταν ακόμη παιζόταν η συμμετοχή του κόμματος στον κύκλο εξουσίας –«η ΔΗΜΑΡ δεν θα έχει απολύτως κανένα λόγο ύπαρξης (προσωπικώς δεν είμαι εντελώς σίγουρος αν και τώρα έχει, αλλά τούτο δεν είναι της στιγμής) αν απεμπολήσει την μία και τελευταία πολιτική συνέπεια. Να προσφέρει, δηλαδή, αριστερό άλλοθι στην κρατική βία, στη σκληρότητα της εφαρμοσμένης πολιτικής, στην αναλγησία έναντι του κατατρεγμένου (Έλληνα ή μετανάστη), στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στους φράχτες στον Έβρο, στα πανεπιστήμια της αγοράς, στις εξοπλιστικές μίζες, στα ηλεκτρικά χαράτσια, στα διαλυμένα σχολεία και νοσοκομεία…».

Η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη έπραξε ακριβώς το αντίθετο. Συνέπραξε σε μια δεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, δεμένη χειροπόδαρα στο άρμα των αγορών (και των δανειστών), βάζοντας την υπογραφή της στην καταστροφή του ελληνικού λαού, στην ανεργία του 28 και 60%, στην διόγκωση του χρέους, στην ληστρική φορολογία, στο κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στην διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, στην δήμευση των σπιτιών μας, στην εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, στους Μπαλτάκους, στην παγιοποίηση του ρατσισμού και του νεοναζισμού της Χρυσαυγής στο κέντρο της πολιτικής ζωής… Αυτά και άλλα ήταν τα κατορθώματα του κόμματος (που τα μοιράζεται εξ ίσου, εννοείται, με τους υπόλοιπους, πρώην, δύο συνεταίρους του).
Αργότερα, ένα χρόνο αργότερα, κι ενώ είχε τελεστεί πια το... θεάρεστο έργο, η ΔΗΜΑΡ το σκάει από την κυβέρνηση (λόγω ΕΡΤ) επιδεικνύοντας ακόμη μία δόλια συμπεριφορά κίβδηλης, τώρα, αριστεροσύνης. Επιχείρησε την εξιλέωση, την μετάνοια του «εγκληματία». Δυστυχώς, όμως, για ’κείνη (και ευτυχώς για όλους μας) δεν βρέθηκε… εξομολόγος, κι έτσι η μετάνοια δεν έπιασε. Στην πρώτη εκλογική ευκαιρία (λίγες ημέρες πριν) ο κόσμος καταδίκασε στην αφάνεια το εν λόγω κόμμα μ’ ένα ποσοστό της τάξεως του 1%, βάζοντας ταφόπλακα, συγχρόνως, και στην πιο ανύπαρκτη πολιτική έννοια των τελευταίων ετών την λεγόμενη κεντροαριστερά. Τώρα, ακούγεται πως το απολίτικο ΠΟΤΑΜΙ, η κουτσουρεμένη ΕΛΙΑ και ό,τι απέμεινε από την ΔΗΜΑΡ (ένας στενός κομματικός μηχανισμός δηλαδή, κάποια πρόσωπα) οφείλουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες για το... βρυκολάκιασμα του χώρου. Εννοούν, την προετοιμασία ενός σχηματισμού που θα είναι έτοιμος να συμπράξει και πάλι με την Δεξιά, να παίξει το ίδιο και απαράλλαχτο έργο στις πλάτες των πονεμένων. Όπως ακριβώς… στις πλάτες των πονεμένων… παίχτηκε το έργο και το 2012.

Ορισμένοι αναλυτές της δεκάρας μάς λένε –το ξαναέγραψα αυτό– πως η ΔΗΜΑΡ καταποντίστηκε λόγω της ταλάντευσής της ανάμεσα στο κυβερνητικό «μέσα» κι «έξω», και κατ’ ουσίαν λόγω της αποχώρησής της από την κυβέρνηση Σαμαρά. Πρόκειται για τρανταχτή όσο και ύπουλη (ναι, ύπουλη) διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Αυτό θα μπορούσε να το υποστηρίξει κάποιος μόνο σ’ εκείνη την περίπτωση όπου τα δύο κόμματα εξουσίας, η ΝΔ και το  ΠΑΣΟΚ/ΕΛΙΑ, επιβραβεύονταν στις κάλπες. Συνέβη, όπως είδαμε, το ακριβώς αντίθετο. Το τωρινό κυβερνητικό μπλοκ είχε… 29,7% + 12,3% = 42% τον Ιούνιο του 2012, για να καταλήξει στο… 22,7% + 8% = 30,7%, χάνοντας δηλαδή 11,3% δύο χρόνια αργότερα. Πώς λοιπόν θα επιβραβευόταν η ΔΗΜΑΡ με την διαρκή παρουσία της στην κυβέρνηση, όταν το ΠΑΣΟΚ/ΕΛΙΑ οδεύει, για τον ίδιον ακριβώς λόγο, προς εξαφάνιση και η άλλοτε κραταιά ΝΔ… είναι πια ένα μικρομεσαίο κόμμα;

Βγήκαν κάποιοι και είπαν πως η παραίτηση τού Φώτη Κουβέλη τού ανοίγει τον δρόμο προς την Προεδρία. Πρέπει να δούμε τι θα πει και ο ίδιος βεβαίως (αν και πριν λίγο καιρό δεν είχε εκδηλώσει κανένα απολύτως ενδιαφέρον για την συγκεκριμένη θέση), αλλά σε κάθε περίπτωση μία τέτοια υποψηφιότητα είμαι σίγουρος πως θα ακύρωνε στα μάτια πολλών τον Φώτη Κουβέλη ακόμη και ως πρόσωπο (και όχι μόνον ως πρόεδρο κόμματος). Θα συμμετείχε σε μια διαδικασία (αν φθάσουμε έως εκεί δηλαδή) διαστρέβλωσης, επί της ουσίας, των πολιτικο-κομματικών συσχετισμών μέσα στην κοινωνία.

Βουλευτικές εκλογές πρέπει να γίνουν εντός του καλοκαιριού, αλλά αν είναι να παρεμποδιστούν, με την εκλογή Προέδρου από την παρούσα βουλή, ακόμη και τον χειμώνα του 2014-15, θα μιλάμε και πάλι για ’κείνο το γνωστό δίλημμα –στον πιο τρανό βαθμό του αυτή τη φορά– ανάμεσα στο ηθικό και το νόμιμο. Πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα, η ΔΗΜΑΡ π.χ., που δεν αντιπροσωπεύει τίποτα στην κοινωνία, να έχει 14 βουλευτές και ν’ αποφασίζει για το οτιδήποτε, πόσω μάλλον για την εκλογή ενός Προέδρου Δημοκρατίας; Ή, πώς είναι δυνατόν ο… Πρόεδρος όλων των Ελλήνων, να είναι κάποιος που τερμάτισε τον ενεργό πολιτικό βίο του με το καταφρονεμένο 1% (αν υποτεθεί πως ο Φώτης Κουβέλης ενδιαφερθεί για τον εν λόγω θώκο); Αφήνω, το γεγονός, πως αυτός ο Πρόεδρος, όσο «διακοσμητικός» και να ’ναι, θα πρέπει επιτέλους να είναι ένας νέος άνθρωπος – να συμβολίζει και ηλικιακώς το νέο. Να ’ναι ένας 50άρης π.χ. και όχι ένας αποτυχημένος και ξεγραμμένος γηραλέος, που το «σύστημα» αποφασίζει με το έτσι θέλω να τον καλοταΐζει μέχρι τα ογδοντα-βάλε του.