ΜΠΑΛΑΝΤΕΣ ΓΙΑ ΦΟΝΟΥΣ ένα νέο ελληνικό ροκ συγκρότημα με άποψη

Όπως διαβάζουμε στο bandcamp: «Οι Μπαλάντες για Φόνους δημιουργήθηκαν πριν από κάποια χρόνια στην Αθήνα. Αποτελούνται από μέλη με μακρά θητεία στην ανεξάρτητη, ελληνική ροκ σκηνή. Ο ήχος τους είναι ένα κράμα ποστ πανκ, γκαράζ και νεοψυχεδέλειας. Γράφουν μουσική και λέξεις για να αντισταθούν στις μεγάλες, ογκώδεις και απτές ανυπαρξίες».

Όπως διαβάζουμε στο discogs μέλη του γκρουπ είναι οι Γιάννης Κισκίνης, Γιώργος Λιόλιος, Ζαφείρης Μαράνος (και οι τρεις πριν στους Grain) και Παντελής Ροδοστόγλου (πριν στα Διάφανα Κρίνα), ενώ όπως διαβάζουμε στο blog elliniko-greek-rock η σύνθεση της μπάντας σήμερα είναι η εξής: Ζαφείρης Μαράνος φωνή, Γιάννης Κισκίνης κιθάρα, Δημήτρης Ζούζουλας κιθάρα, Παντελής Ροδοστόγλου μπάσο και Γιώργος Λιόλιος ντραμς. Τέλος πάντων αυτά τα σημειώνουμε, επειδή δεν ξέρω τι ακριβώς μπορεί να είναι γνωστό και τι όχι σε σχέση με το εν λόγω γκρουπ.

Έχουμε λοιπόν ένα ελληνόφωνο ροκ συγκρότημα, τις ή τους ή το Μπαλάντες για Φόνους, που τώρα κάνει το ντεμπούτο του στη δισκογραφία, μέσω του LP «Εκείνη Έρχεται Μέσα Απ’ Τις Στάχτες» (2019), που έχει ετοιμαστεί από κοινού από τον Mr Vinylios και την B-Other Side Records.

Το άλμπουμ περιέχει επτά τραγούδια (τρία στην πρώτη πλευρά και τέσσερα στη δεύτερη) κι εκείνο που σε πρώτη φάση προξενεί μιαν εντύπωση (τουλάχιστον εμένα με προβλημάτισε) είναι οι μεγάλες διάρκειες των κομματιών – το Α1 διαρκεί 9:10, το A3 7:21, το Β1 6:29 και λοιπά. Αν πούμε πως το σχήμα Μπαλάντες για Φόνους δεν είναι progressive, αλλά κατά βάση ένα μεταρόκ κιθαριστικό, οι μεγάλες διάρκειες εξ αρχής δεν «κολλάνε». Παρά ταύτα, και το επισημαίνω ως θετικό, καθώς άκουγα το άλμπουμ δεν ένοιωσα τους συγκεκριμένους χρόνους ως «βάρος». Ένοιωσα, φυσικά, ότι τα κομμάτια «τραβάνε», αλλά δεν ένοιωσα να εκβιάζουν χρόνους, καταστάσεις κ.λπ. Άρα έχει γίνει «σωστή» δουλειά και σ’ αυτό το κρίσιμο ζήτημα. Οι πρέπουσες αναπτύξεις, τα πρέποντα σόλι κ.λπ.

Οι Μπαλάντες για Φόνους έχουν δυο-τρεις πολύ βασικές (ελληνικές) αναφορές. Θα έλεγα πως η βασικότερη είναι η Λευκή Συμφωνία, κάπως λιγότερο οι Metro Decay και βεβαίως τα Διάφανα Κρίνα – για κάποιους δε ίσως να αποτελούν και συνέχειά τους (συνέχεια των Κρίνων εννοώ).

Στιχουργικώς το συγκρότημα κινείται στο γνωστό πλέον ποιητικό ύφος (που διακρινόταν και στα τρία προαναφερόμενα σχήματα), με τις επιρροές από Καρυωτάκη, Λαπαθιώτη, Πόε κ.λπ. να είναι και σαφείς και προφανείς (κλεισμένες πίσω από τις... σεσημασμένες λέξεις  «λεμονανθών», «λειμώνες», «στάχτες», «δείλι», «συντριβή» και τ’ ανάλογα). Το θέμα είναι τώρα πώς δένουν τα συγκεκριμένα λόγια με το μέλος και τι τραγούδια προκύπτουν τελικώς.

Σε γενικές γραμμές θα πω πως η πρώτη αυτή προσπάθεια των Μπαλάντες για Φόνους είναι επιτυχημένη. Μεταξύ των επτά τραγουδιών εγώ διακρίνω δύο εξαιρετικά, δηλαδή άριστα (τα «Εκείνη έρχεται μέσα απ’ τις στάχτες» και «Τα πλάσματα που ζουν απ’ το χαμό μου»), ένα πολύ καλό («Το φάντασμα του αγοριού στο κελάρι») και τέσσερα από «καλά» έως πολύ καλά» («Ξόδι», «Πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι», «Ορυχείο», «Ένας κόσμος ανάποδα»).

Φυσικά όλα τα τραγούδια κερδίζουν από τα άψογα παιξίματα, τις ωραίες ερμηνείες, και τη γενικότερη ηχογράφηση-παραγωγή.

Με λίγα λόγια; Μία από τις καλύτερες παραγωγές στο χώρο του κλασικού ελληνόφωνου ροκ, για τη χρονιά που τρέχει...

Επαφή: https://www.facebook.com/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%93%CE%B9%CE%B1-%CE%A6%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82-729550130571406/