ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 182

26/7/2019

Καλά, δεν υπάρχει άτομο σαν τον Ζαμπέτα στην ελληνική μουσική. Μοναδικός!! Μπορεί πολιτικά να ήταν «ψιλοσάπιος» ο μακαρίτης, αλλά σαν τραγουδοφτιάχτης δεν παιζόταν.
Άκου... χλάπα-χλούπα, χλάπα-χλούπα παίζω εγώ το μπαγλαμά!! (γέλια)
Τι χλάπα-χλούπα και... μπαγλαμάδες με τη ρίγανη ρε Ζαμπέτα!
Χλάπα-χλούπα, χλάπα-χλούπα τρώω εγώ τη μουσταλευριά...

https://www.youtube.com/watch?v=LADGtky4SBw

26/7/2019

Είναι ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που βγήκαν από την Αυστραλία στα έιτις. Το προγκρέσιβ-πανκ των Laughing Clowns. O Ed Kuepper και η υπόλοιπη παρέα...

26/7/2019

Και βγαίνουν και σου λένε κάποιοι χάφτες... ναι αλλά ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης μετάνιωσαν, δεν είναι πια χουντικοί, ακροδεξιοί, φασίστες, είναι πλέον δεξιοί με κάποιες ευαισθησίες στα εθνικά θέματα.
Η πλάκα είναι πως αυτοί οι τύποι (ο Βορίδης με τον Γεωργιάδη εννοώ) δεν παραδέχονται ούτε εκείνο που ήταν πριν από κάποια χρόνια! Να πουν... ναι, ήμασταν φασίστες τότε, αλλά τώρα είμαστε καλά και υπάκουα παιδιά. Ακόμη και για το πιο πρόσφατο παρελθόν τους θ’ ακούσεις να λένε κάτι μαλακίες του τύπου «ναι, ήμουν ακτιβιστής της δεξιάς» (το έχει πει αυτό όντως ο Βορίδης). Δηλαδή κοροϊδεύουν ασύστολα. Ξεδιάντροπα.
Εγώ ξέρω πως όταν κάποιος έχει μετανιώσει για όσα έχει διαπράξει στο παρελθόν χάνεται, εξαφανίζεται, περνάει στην αφάνεια. Δεν συνεχίζει να προκαλεί δια της παρουσίας του στα μίντια κ.λπ., ούτε αναλαμβάνει θέσεις και οφίτσια. Ιδιωτεύει.
Εξάλλου δεν είναι εύκολο να σε πείσει κάποιος για το αν έχει πραγματικά μετανιώσει ή όχι – γι’ αυτού του τύπου τα θέματα. Αν κοιμήθηκε το βράδυ εχθρός της δημοκρατίας δηλαδή και ξύπνησε το άλλο πρωί με τη βούλα δημοκράτης. Αυτό το ξέρει μόνον ο ίδιος. Είναι κάτι βαθιά χωμένο στην ψυχή του. Κι εμείς δεν είμαστε παπάδες, ώστε να γνωρίζουμε τα μύχια του καθενός, μοιράζοντας ασύστολα συγχωροχάρτια. Δεν είναι ο ρόλος της κοινωνίας αυτός. Έχουν παρεξηγηθεί πολύ τα πράγματα...

26/7/2019

Το θέμα με τη μάζωξη στο προεδρικό μέγαρο, για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, δεν είναι ο Σαββόπουλος (μην ασχολείστε μαζί του), αλλά το γεγονός πως στην κυβέρνηση Μητσοτάκη υπάρχουν φιλοχουντικοί υπουργοί, οι οποίοι και λόγω του απύθμενου θράσους που τους διακρίνει παρουσιάζονται (και) σαν υπερασπιστές της δημοκρατίας.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι γνωστός υμνητής της χούντας, καθώς πριν από μια δεκαετία (τόσο κοντά) έλεγε, ανάμεσα σε άλλα φαιδρά και επικίνδυνα, πως η δικτατορία δημιούργησε μια Ελλάδα «Δανία» με «οικονομία κούκλα», ενώ ο Μάκης Βορίδης υπήρξε ως γνωστόν το πρωτοπαλίκαρο του Παπαδόπουλου (ΕΠΕΝ).
Είναι κατάντια για τη δημοκρατία δύο φιλοχουντικοί να υπουργεύουν και φυσικά είναι όνειδος η παρουσία τους στη μάζωξη μνήμης για την αποκατάστασή της. 

25/7/2019

Τέλη Ιουνίου του 1966, η ταινία «Ο Φόβος» του Κώστα Μανουσάκη διαγωνίζεται στο 16th Berlin International Film Festival. Δεν κερδίζει κάποιαν «άρκτο», αλλά αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις. 

Στη σπάνια φωτογραφία οι πρωταγωνιστές Ανέστης Βλάχος και Έλλη Φωτίου, και στην άκρη δεξιά ο σκηνοθέτης Κώστας Μανουσάκης...

24/7/1970

Πέθανε ο ολλανδός ηθοποιός Rutger Hauer.
Εντάξει, όλοι τον θυμόμαστε από το «Blade Runner» (θα έπαιζε με άνεση στην ταινία, λόγω φάτσας, και με δίχως μακιγιάζ), αλλά η καλύτερη ταινία του (απ’ αυτές που έχω δει εγώ) ήταν το «Turks Fruit» σκηνοθετημένο από τον άνθρωπο που τον καθιέρωσε, τον συμπατριώτη του Πωλ Βερχόφεν, πίσω στο 1973. Μια απροκάλυπτα ερωτική, ωμή και σχεδόν αναρχική ταινία, προϊόν της σεξουαλικής ελευθεριότητας της εποχής, που πήγαινε μακριά... θίγοντας και άλλα κοινά, αλλά και περίεργα θέματα.  

Ωραία έπαιζε και στο «Ωτοστόπ του Τρόμου» (1986), που έμοιαζε περισσότερο με κόμικ, και ο ίδιος με κόμικ ήρωα, χωρίς να έχει ουδεμία σχέση με τον αληθινά τρομακτικό ωτοστοπίστα της Ida Lupino (από το φοβερό “The Hitch-Hyker” του ’53).
Τον θυμάμαι και σε άλλες ταινίες τον Rutger Hauer, όπως στο αλλόκοτο «Spetters» ή στο σκληρό «Όστερμαν», αφού επιβαλλόταν παντού με τα αδρά χαρακτηριστικά του (και με το παίξιμό του) και κάπως έτσι σου κόλλαγε στη μνήμη. Ήταν 75 ετών.

24/7/2019

Καλοκαίρι χωρίς μουντιάλ δεν λέει. Έτσι κι εγώ κάθισα και είδα όλο τον τελικό Βραζιλία – Ιταλία 4-1, από το στάδιο Azteca της Πόλης του Μεξικού την 21η Ιουνίου 1970. Πριν από 49 χρόνια δηλαδή. Το προτιμώ. Τα σημερινά ποδόσφαιρα δεν μου λένε απολύτως τίποτα –σκέτο χάσιμο χρόνου– αλλά ευτυχώς υπάρχει και το YouTube. Ωραία, ανθρώπινη μπάλα λοιπόν, με ποδοσφαιριστές που κουράζονται μετά το 60 λεπτό και όχι με μοτεράκια που τρέχουν πάνω-κάτω, σαν αφιονισμένα μέχρι το 120.
Η Ιταλία άντεξε για περισσότερο από μια ώρα, κι έδειξε στοιχεία μεγάλης ομάδας. Κορυφαίος ο Σάντρο Ματσόλα, ηγέτης, παικταράς, απειλή ο Ρίβα στο πρώτο κυρίως μέρος, μετά κάθισε, πολύ καλός ο Ντομενγκίνι σε ρόλο μέσα δεξιά, που έβγαινε και σαν δεύτερος φορ, πίσω από τον Ρίβα, καλός ο Μπονισένια στο πρώτο μέρος ιδίως (έκανε και το 1-1).
Φυσικά, η Βραζιλία ήταν μια κλάση πάνω από την Ιταλία και κέρδισε δίκαια.
Φοβερός ο Ζέρσον (κορυφαίος του γηπέδου), πίσω, μπροστά, ανασταλτικά, δημιουργικά... τα πάντα. Μέγας παίκτης! Έβαλε, επίσης, το δεύτερο καθοριστικό γκολ στο 66 και δημιούργησε ουσιαστικά το τρίτο (που έβαλε ο Ζαϊρζίνιο).
Φούμαρα ο τεχνίτης Ριβελίνο. Μεγάλη ταλαιπωρία της μπάλας, χωρίς αίσθηση του χώρου, με σουτ συνήθως στο γάμο του Καραγκιόζη (εκτός από ένα, σχεδόν φάουλ, που πήγε στο δοκάρι). Ανύπαρκτος ο Τοστάο. Απίστευτα σωματικά προσόντα ο Κάρλος Αλμπέρτο από δεξιά (έβαλε το τέταρτο γκολ).   

Πελέ. Ο «μάγος» έβαλε το πρώτο γκολ, έδωσε την «πάσα των αιώνων» για το τέταρτο και κοβότανε μόνο με φάουλ. Δεν πήρε πολλές φορές το τόπι στα πόδια του, αλλά αυτοί οι παίκτες και με μία μόνο φάση μπορεί κάνουν τη ζημιά (του έπιασε πάντως ένα ο Αλμπερτόζι, απ’ αυτά που δεν πιάνονται και ο Πελέ του έδωσε το χέρι του – σερ!). Στην αρχή έπαιξε πολύ προωθημένα, στη μεγάλη περιοχή, σαν ελεύθερος φορ, αλλά στην πορεία γύρισε πιο πίσω.
Αυτά από το μακρινό 1970...