Για την ελληνίδα, αλλά αγγλόφωνη τραγουδοποιό Lia Hide έχουμε ξαναγράψει. Πιο συγκεκριμένα,
για το mini-CD της
“Everyone Seems To Know Who I am”
(2017), σημειώνοντας ανάμεσα σε άλλα πως το δισκάκι της... «περιέχει πέντε δικά της κομμάτια, τα οποία δεν είναι ηλεκτρονικά,
είναι κανονικά τραγούδια – και όταν λέω κανονικά, εννοώ κανονικότατα με αρχή,
μέση και τέλος, με το ένα να ακούγεται καλύτερο από τ’ άλλο!». Εκείνη η
πρώτη (προηγούμενη) θετική εντύπωση ισχύει σ’ ένα βαθμό και στο παρόν
ολοκληρωμένο πλέον άλμπουμ τής Lia Hide,
που έχει τίτλο “Tells No Fairytales”
[Don’t Hide Me, 2019]. Θέλω να πω πως το παρόν, αν και πιο ολοκληρωμένο σε
σχέση με το mini, δεν
κομίζει την ίδια δύναμη, την ίδιαν έκπληξη.
Βεβαίως, από τα οκτώ τραγούδια που μας παρουσιάζει εδώ η Lia Hide υπάρχουν ένα- δύο που
είναι πολύ καλά, όπως το “St.
Bastard the Coward”
(το ωραιότερο τού άλμπουμ) ή και το “The art of falling is hard to master”, αλλά υπάρχουν και tracks, κάπως πιο τυπικά σαν
δομές (όχι σαν στίχοι), κάποια εκ των οποίων μάλιστα φέρνουν στη μνήμη μου την Kate Bush (το “Dig apple!” για παράδειγμα). Δεν είχα
αυτή την εντύπωση από την προηγούμενη δουλειά τής Lia Hide... θα πρέπει να το σημειώσω
αυτό.
Η Lia Hide
γράφει ωραία αγγλικά λόγια, με κοινωνικές αναφορές (και ερωτικές βεβαίως,
σχέσεων κ.λπ.), ενώ και οι ενοργανώσεις της είναι προσεγμένες – ιδίως στα
καλύτερα τραγούδια του CD,
τα οποία και βοηθούν (οι ενοργανώσεις) ώστε να ακούγονται ακόμη ωραιότερα (τα
τραγούδια). Φυσικά, προσφέρουν τα μάλα και οι μουσικοί εδώ (Aki’Base μπάσο, Γιώργος Ράδος ντραμς, η ίδια
η Lia Hide χειρίζεται
πιάνο, πλήκτρα και τραγουδά, Πάνος Παπάζογλου κιθάρες, Ειρήνη Κετικίδη κιθάρα
σ’ ένα track) και
βεβαίως το team της ηχογράφησης-παραγωγής (Ευριπίδης Ζεμενίδης, Γιάννης
Λαμπρόπουλος), που κάνει εξαιρετική δουλειά.
Ένα παραπάνω-από-καλό είναι το “Tells No Fairytales” της Lia Hide – άλμπουμ, που δεν
θα πρέπει να το λογίζουμε ως μια τυπική girlish-pop (αν κάπου αφέθηκε αυτό να
εννοηθεί).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου