Η τζαζ δισκογραφία και ακόμη περισσότερο η improv-jazz δισκογραφία δεν έχει ουδεμία σχέση
με την rock ή την pop. Ή, για να είμαστε
ακριβέστεροι, έχει μία μεγάλη διαφορά. Ο τζαζίστας και βεβαίως ο αυτοσχεδιαστής
δεν περιμένουν να ωριμάσει ένα άλμπουμ, να εξαντλήσει την εμπορική πορεία του ανάμεσα
σε άλλα, προκειμένου να δώσουν ένα επόμενο. Γι’ αυτό και η δισκογραφία των jazzmen και τον improvisers είναι, όπως λέμε,
«άπειρη». Δεν είναι πέντε-δέκα-είκοσι άλμπουμ. Βεβαίως και στο χώρο του rock υπάρχουν αναλογικώς τέτοιες
«συμπεριφορές», για παράδειγμα του Frank Zappa, που ήταν διαρκώς στο στούντιο και ηχογραφούσε ακαταπαύστως
– αλλά ο κανόνας δεν είναι αυτός. Αντιθέτως, στην jazz, είναι κανόνας να ηχογραφείς όπως ο
John Zorn για παράδειγμα,
διαθέτοντας δεκάδες δισκογραφημένα sessions. Η ιαπωνίδα πιανίστρια, συνθέτρια και αυτοσχεδιάστρια Satoko Fujii είναι
αυτής της λογικής. Να μπαίνει, δηλαδή, συνέχεια στο στούντιο και να ηχογραφεί
τις συναντήσεις της με διαφόρους μουσικούς (ή να δισκογραφεί τα live της). Πρακτικώς τι
σημαίνει αυτό; Πως και η δική της δισκογραφία είναι ήδη «άπειρη».
Το δεύτερο άλμπουμ της Fujii, παραγωγής 2019, για το οποίο γράφουμε στο δισκορυχείον αποκαλείται “Confluence” [Libra Records,
2019] και
γίνεται σε συνεργασία με τον γνωστό ισπανό ντράμερ Ramon Lopez. Είναι δε ηχογραφημένο
στο Samurai Hotel της Νέας Υόρκης, τον Δεκέμβριο του 2018. Σ’ αυτό, οι δύο
μουσικοί, συνθέτουν, αυτοσχεδιάζουν και ηχογραφούν οκτώ tracks, από τρίλεπτα έως οκτάλεπτα
ποικίλων… συνειρμών.
Δεν είναι η πρώτη φορά, φυσικά, όπου η ιαπωνίδα μουσικός
συνεργάζεται με ντράμερ. Υπάρχουν δύο τουλάχιστον άλμπουμ της από παλαιά, τα “Toh-Kichi” (2002) και “Erans” (2004), που είχαν γίνει σε
συνεργασία με τον Tatsuya Yoshida,
αλλά μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο στο ενδιάμεσο – μέχρι το “Confluence”. Αυτό δεν
σημαίνει κάτι αναγκαστικώς… αλλά ίσως και να σημαίνει. Και εννοούμε μιαν
αναθέρμανση (από την πλευρά της Fujii)
των αισθητικών-εκφραστικών κωδίκων συνύπαρξης δύο οργάνων, τόσο μα τόσο
διαφορετικών μεταξύ τους.
Στο “Confluence”,
στο οποίο οι περισσότερες συνθέσεις είναι κοινές (οι έξι από τις οκτώ – οι
υπόλοιπες δύο είναι της Fujii),
η ιαπωνίδα μουσικός δεν αφήνει μόνο του τον Lopez. Συχνά το πιάνο της είναι ένα δεύτερο κρουστό (με παιξίματα
από το σώμα του, πέραν των πλήκτρων), με τον Lopez να κρατάει χαμηλούς, συνοδευτικούς τόνους, όταν η Fujii μελωδεί, δημιουργώντας
(ο Lopez) τα κατάλληλα
υποστρώματα, ώστε να αναπτυχθούν οι «εικόνες». Βεβαίως υπάρχουν και φάσεις
κατολισθητικού drumming,
πολυρυθμικές παρεμβάσεις, παιξίματα επίσης απ’ όλο το σώμα των τυμπάνων κ.λπ.,
αλλά υπάρχουν και στιγμές εκφραστικής νηνεμίας, όπως και στιγμές πιο
απαιτητικές (πιο πειραματικές κ.λπ.).
Γενικώς, το “Confluence”
είναι ένα άλμπουμ, που δεν σε αφήνει να πλήξεις. Οι συνεχείς μετατοπίσεις του,
οι διαρκείς ηχοχρωματικές αλλαγές του, οι εναλλαγές μελωδικών και ελεύθερων patterns, οι ρόλοι των δύο
εκτελεστών, που δεν είναι διαρκώς συμβατοί (ούτε καν μέσα στο ίδιο track), όλα αυτά και άλλα
ακόμη δημιουργούν ένα μόνιμο περιβάλλον «αναπάντεχου», εντός του οποίου
κερδισμένος είναι οπωσδήποτε ο ακροατής.
Επαφή: www.satokofujii.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου