Το δεύτερο άλμπουμ τού τραγουδοποιού Μάνου Μοναστηριώτη
αποκαλείται «Μολυβένια Τρένα» και κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες από τον
Μετρονόμο. Ακολουθεί, δε, το προ τετραετίας «Να Περιμένω το Αύριο» [MLK, 2016].
Ο Μοναστηριώτης, εδώ, γράφει μουσικές, στίχους, τραγουδάει (συμμετέχει και η Δέσποινα Ραφαήλ σε τρία από τα δώδεκα tracks του CD), ενώ παίζει κιόλας ακουστική κιθάρα.
Γενικώς, το άκουσμα είναι συμπαθητικό, δίχως να ξεφεύγει από
το προβλέψιμο και το αναμενόμενο. Τα τραγούδια έχουν ένα επίπεδο, αλλά
ταυτοχρόνως είναι και κάπως... επίπεδα. Μοιάζουν κοντολογίς το ένα με το άλλο.
Κατ’ εμέ τα τραγούδια του Μοναστηριώτη δεν τα ευνοούν οι ενορχηστρώσεις και η παραγωγή. «Χάνονται» εννοώ μέσα σε ηχοχρώματα αποτελούμενα από φλάουτα, μαντολίνα, ακορντεόν, ηλεκτρικές κιθάρες. Νομίζω δηλαδή πως μ’ ένα πιο λιτό σχήμα συνοδείας, και με περισσότερη «εκφραστική» στις ερμηνείες το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο. Το λέμε, γιατί ο Μοναστηριώτης ξέρει να φτιάχνει τραγούδια, δεν είναι τυχαίος. Έχει να προτείνει και ενδιαφέρουσες μελωδίες, και καλούς στίχους –το «Άσπρη κρέμα» για παράδειγμα είναι ωραίο τραγούδι–, όμως απαιτούνται και άλλα ακόμη προσόντα, ώστε εκείνο που προτείνεται να έχει τη δύναμη να αντέξει στον χρόνο.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που αποφάσισε να πει ο ίδιος τα τραγούδια του έπρεπε να δουλέψει πολύ πάνω στις ερμηνείες – τις οποίες γενικώς θα χαρακτήριζα εκφραστικά, πρώτα-πρώτα, ασταθείς. Ίσως, αν εύρισκε έναν επαγγελματία τραγουδιστή να αποδώσει τις συνθέσεις του τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Ίσως, αν υπήρχαν περισσότερες τεχνικές δυνατότητες (στο επίπεδο της παραγωγής) τα «Μολυβένια Τρένα» να κυλούσαν σε τελείως άλλες ράγες. Πολλά τα «ίσως», αλλά με τα «ίσως» δεν περιγράφεις την πραγματικότητα.
Εμμένουμε λοιπόν στον αρχικό χαρακτηρισμό, περί μιας συμπαθούς δουλειάς, η οποία, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να κάνει μια-κάποια διαφορά στην σύγχρονη ελληνόφωνη, περί το ροκ, μπαλάντα.
Επαφή: www.metronomos.gr
Ο Μοναστηριώτης, εδώ, γράφει μουσικές, στίχους, τραγουδάει (συμμετέχει και η Δέσποινα Ραφαήλ σε τρία από τα δώδεκα tracks του CD), ενώ παίζει κιόλας ακουστική κιθάρα.
Κατ’ εμέ τα τραγούδια του Μοναστηριώτη δεν τα ευνοούν οι ενορχηστρώσεις και η παραγωγή. «Χάνονται» εννοώ μέσα σε ηχοχρώματα αποτελούμενα από φλάουτα, μαντολίνα, ακορντεόν, ηλεκτρικές κιθάρες. Νομίζω δηλαδή πως μ’ ένα πιο λιτό σχήμα συνοδείας, και με περισσότερη «εκφραστική» στις ερμηνείες το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο. Το λέμε, γιατί ο Μοναστηριώτης ξέρει να φτιάχνει τραγούδια, δεν είναι τυχαίος. Έχει να προτείνει και ενδιαφέρουσες μελωδίες, και καλούς στίχους –το «Άσπρη κρέμα» για παράδειγμα είναι ωραίο τραγούδι–, όμως απαιτούνται και άλλα ακόμη προσόντα, ώστε εκείνο που προτείνεται να έχει τη δύναμη να αντέξει στον χρόνο.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που αποφάσισε να πει ο ίδιος τα τραγούδια του έπρεπε να δουλέψει πολύ πάνω στις ερμηνείες – τις οποίες γενικώς θα χαρακτήριζα εκφραστικά, πρώτα-πρώτα, ασταθείς. Ίσως, αν εύρισκε έναν επαγγελματία τραγουδιστή να αποδώσει τις συνθέσεις του τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Ίσως, αν υπήρχαν περισσότερες τεχνικές δυνατότητες (στο επίπεδο της παραγωγής) τα «Μολυβένια Τρένα» να κυλούσαν σε τελείως άλλες ράγες. Πολλά τα «ίσως», αλλά με τα «ίσως» δεν περιγράφεις την πραγματικότητα.
Εμμένουμε λοιπόν στον αρχικό χαρακτηρισμό, περί μιας συμπαθούς δουλειάς, η οποία, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να κάνει μια-κάποια διαφορά στην σύγχρονη ελληνόφωνη, περί το ροκ, μπαλάντα.
Επαφή: www.metronomos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου