ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ 60 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου αρχιμουσικού – η σχέση του με την τζαζ, τα δικά του σχετικά κείμενα και οι ηχογραφήσεις του

«Εκείνος, που –όπως εγώ– περιπλανιέται χρόνια και χρόνια μέσα στο δάσος της μουσικής, και που του δόθηκε το προνόμιο να υπηρετεί σαν φύλακας των γιγαντιαίων δέντρων, έχει χρέος όχι μόνο να φροντίζει για τα δέντρα αυτά, αλλά επίσης να αφιερώνει χρόνο, προσπάθειες και στοργή για εκείνα που ακόμη αγωνίζονται να βρουν τη θέση τους κάτω από τον ήλιο. Είναι ένα καθήκον που πρέπει να αναλαμβάνει κανείς με ενθουσιασμό, μερικές φορές ακόμη και ενάντια στην κοινή επίκριση».
Δημήτρης Μητρόπουλος

Ο Δημήτρης Μητρόπουλος (Αθήνα, 18 Φεβρουαρίου 1896 – Μιλάνο, 2 Νοεμβρίου 1960), υπήρξε, κατά κοινή ομολογία, σημαντικότατος συνθέτης και πιανίστας και βεβαίως αξεπέραστος διευθυντής ορχήστρας (αρχιμουσικός). Περαιτέρω υπήρξε υπόδειγμα καλλιεργημένου και πνευματικού ανθρώπου, μια μεγάλη προσωπικότητα, όπως τούτο διαφαίνεται περαιτέρω από τα γραπτά, τις επιστολές και τα ποικίλα κείμενά του.
Ο Δημήτρης Μητρόπουλος ζούσε για την μουσική – και προϊόντος του χρόνου ζούσε μόνον για την διεύθυνση ορχήστρας, έχοντας αφήσει στο περιθώριο ή και εγκαταλείψει πλήρως άλλες σημαντικότατες διαστάσεις του (του πιανίστα και του συνθέτη).

Πηγή: The New York Public Library

Σκοπός του ήταν η αναδημιουργία, απαράμιλλη και ασύλληπτη από κριτικούς και κοινό, κορυφαίων έργων τής κλασικής μουσικής φιλολογίας, μέσω των διευθύνσεών του, παράλληλα με την μόνιμη και συνεχή πίστη του πως η «μουσική είναι μία» (η «σοβαρή» πλευρά της μουσικής, που υπηρετούσε ο ίδιος, αλλά όχι μόνον) και πως κάθε σύγχρονο (της εποχής του) ρεύμα, κάθε ιδιαιτερότητα, κάθε συνθετική ιδιοτυπία, έπρεπε να βρίσκει, και αυτή, παράλληλα με τα κλασικά των κλασικών, τη δική της θέση μεταξύ των έργων που θα αποφάσιζε να διερευνήσει και να διευθύνει. Όπως σημειώνει και ο μελετητής του έργου του Απόστολος Κώστιος:
«(Τον Δημήτρη Μητρόπουλο) τον αδικεί ο χαρακτηρισμός του σαν “σπεσιαλίστ” της μοντέρνας μουσικής, που αρκετές φορές μάλιστα διατυπώνεται με την αντιθετική έννοια, ότι δεν ήταν “σπεσιαλίστ” για το παλαιότερο ρεπερτόριο, για τα έργα δηλαδή των ρομαντικών και κλασικών συνθετών. Αν στη λέξη “σπεσιαλίστ” δώσουμε την έννοια του ειδικού, τότε ο χαρακτηρισμός δεν είναι εύστοχος, διότι ο Μητρόπουλος περιλάμβανε στα προγράμματά του έργα κάθε εποχής και στυλ. Αν πάλι λέγεται με την έννοια ότι στα έργα με προχωρημένα ιδιώματα έδειχνε τον καλύτερο εαυτό του, τότε αγνοείται ένα σημαντικό μέρος των ερμηνευτικών του επιδόσεων σε έργα τού “καθιερωμένου” ρεπερτορίου».
Δημήτρης Μητρόπουλος «25 χρόνια από το θάνατό του» [Επτάλοφος, 1985]
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/articles/music_articles/301521/dimitris-mitropoylos-60-xronia-apo-ton-thanato-toy-megaloy-arximoysikoy