Περίεργο, αλλά οπωσδήποτε αρκετά ενδιαφέρον τζαζ σχήμα, που
αποτελείται από τρεις πολύ καλούς μουσικούς. Ο λόγος για τους What Happens in a Year τού
βαρυτονίστα και μπάσο κλαρινετίστα John Sinton, του κιθαρίστα Todd Neufeld και του μπασίστα Giacomo Merega. Τον πρώτο τον θυμόμαστε από το
εξαίρετο άλμπουμ του με το Predicate Trio
“Making Bones…”
[ILUSO, 2018], ενώ ο Neuffeld είχε περάσει (και) από
την μπάντα του ντράμερ Στέφανου Χυτήρη (ακούγεται στο άλμπουμ του “Egata” από το 2016).
Ειδικότερα ο John Sinton, που πλησιάζει τα 50, έχει σημαντική ιστορία, είναι fan της
μουσικής του Steve Lacy
(με ανάλογα άλμπουμ), έχοντας συνεργασίες με Anthony Braxton, Roswell Rudd, Kip Hanrahan κ.ά.
Αντιλαμβάνεστε... Όμως και οι άλλοι δύο μουσικοί, που είναι νεότεροι, δεν είναι
τυχαίοι. Τούτο, σε κάθε περίπτωση, διαφαίνεται στο “cérémonie / musique” [FiP Recordings,
2020], ένα περίεργο, το ξαναλέμε, jazz / improv CD, που
διαθέτει κάποια πολύ ειδικά χαρακτηριστικά. Ποια είναι αυτά;
Κατ’ αρχάς ο ήχος στα περισσότερα tracks είναι χαμηλού volume και αργών ταχυτήτων, κινούμενος ακόμη και στα όρια του ανεπαίσθητου κάποιες φορές. Υπάρχει, δηλαδή, μια καταγραμμένη ανάγκη να μεγεθυνθούν ορισμένοι ήχοι, μερικές μικρομελωδίες, μέσω μιας σχεδόν τηλεπαθητικής επικοινωνίας μεταξύ των τριών μουσικών, που εκφράζονται δημιουργικά σαν να προετοιμάζουν κάτι, σαν να κουρδίζουν τα όργανά τους, σαν να προσπαθούν να βρούνε τα «πατήματά» τους, ενώ στην πραγματικότητα εκείνο που συμβαίνει είναι η τακτοποίηση μιας jazz αρκετά συνεκτικής, χωρίς εκφραστικά κενά, και με διαρκή εντός της τα στοιχεία της έκπληξης και της ανατροπής. Γιατί, όλο αυτό το «ήσυχο» κατασκεύασμα, με τα ιεροτελεστικά χαρακτηριστικά, ανά διαστήματα εκρήγνυται, με τον ομαδικό αυτοσχεδιασμό να αποκτά άλλες πιο εξωστρεφείς διαστάσεις.
Μπορεί αυτό το τελευταίο στοιχείο, το εκρηκτικό, να μην είναι τακτικό, είναι όμως αρκετό για να χαρακτηρίσει (και αυτό) τον ήχο των What Happens in a Year, μιας μικρής ομάδας, με μεγάλο αυτοσχεδιαστικό εκτόπισμα.
Κατ’ αρχάς ο ήχος στα περισσότερα tracks είναι χαμηλού volume και αργών ταχυτήτων, κινούμενος ακόμη και στα όρια του ανεπαίσθητου κάποιες φορές. Υπάρχει, δηλαδή, μια καταγραμμένη ανάγκη να μεγεθυνθούν ορισμένοι ήχοι, μερικές μικρομελωδίες, μέσω μιας σχεδόν τηλεπαθητικής επικοινωνίας μεταξύ των τριών μουσικών, που εκφράζονται δημιουργικά σαν να προετοιμάζουν κάτι, σαν να κουρδίζουν τα όργανά τους, σαν να προσπαθούν να βρούνε τα «πατήματά» τους, ενώ στην πραγματικότητα εκείνο που συμβαίνει είναι η τακτοποίηση μιας jazz αρκετά συνεκτικής, χωρίς εκφραστικά κενά, και με διαρκή εντός της τα στοιχεία της έκπληξης και της ανατροπής. Γιατί, όλο αυτό το «ήσυχο» κατασκεύασμα, με τα ιεροτελεστικά χαρακτηριστικά, ανά διαστήματα εκρήγνυται, με τον ομαδικό αυτοσχεδιασμό να αποκτά άλλες πιο εξωστρεφείς διαστάσεις.
Μπορεί αυτό το τελευταίο στοιχείο, το εκρηκτικό, να μην είναι τακτικό, είναι όμως αρκετό για να χαρακτηρίσει (και αυτό) τον ήχο των What Happens in a Year, μιας μικρής ομάδας, με μεγάλο αυτοσχεδιαστικό εκτόπισμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου