KARIN NAKAGAWA / HANS TUTZER / PAOLINO DALLA PORTA, SIRIL MALMEDAL HAUGE / JACOB YOUNG folk και «πνευματικές» ηχογραφήσεις

KARIN NAKAGAWA / HANS TUTZER / PAOLINO DALLA PORTA: Tamayura [Losen Records, 2020]
Όπως διαβάζουμε στο μέσα μέρος τού τετράκις (ξε)διπλωμένου all paper cover, στο κείμενο τού Manfred Bernard:
«Η Karin Nakagawa από την Yokohama (Ιαπωνία) και ο Hans Tutzer από το Bolzano (Ιταλία) συναντήθηκαν για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2014 σ’ ένα διεθνές εργαστήρι για καλλιτέχνες και μουσικούς στο νότιο Τιρόλο. Ο μοναδικός συντονισμός που δημιουργήθηκε από την συνύπαρξη σοπράνο σαξοφώνου, koto και φωνητικών –συνδεμένα με μιαν αξιοσημείωτη μουσική συνάφεια– σύντομα οδήγησε τους δύο μουσικούς σε διάφορες συνεργασίες και συναυλίες. Το 2017, ενώθηκαν, μάλιστα, με τον διακεκριμένο ιταλό μπασίστα, Paolino Dalla Porta, δίνοντας στο νέο σχήμα περισσότερο βάθος και μεστότητα. Η συγχώνευση μουσικής δωματίου, παραδοσιακών τραγουδιών και τζαζ είναι παιγνιώδης, γήινη και ζωντανή, επιτρέποντας και στους τρεις μουσικούς να “ανοιχτούν” και να αυτοσχεδιάσουν, προς πάσα κατεύθυνση, σε όλο το πρωτότυπο ρεπερτόριό τους».

Τρεις βασικοί μουσικοί λοιπόν, οι Karin Nakagawa 25χορδο κότο, φωνή, Hans Tutzer σοπράνο σαξόφωνο και Paolino Dalla Porta κοντραμπάσο, συν δύο «βοήθειες» (Marco Ambrosini nyckelharpa, Katharina Dustmann κρουστά), παίρνουν μέρος σ’ αυτή την ηχογράφηση, που συνέβη πριν από δυο χρόνια και που αποκαλείται “Tamayura” (όπως μαθαίνουμε, tamayura είναι ένας ποιητικός ιαπωνικός τρόπος για να περιγραφεί μια σύντομη, μια ξεθωριασμένη στιγμή – με την συνειδητοποίηση τής παροδικότητάς της να κάνει αυτή τη στιγμή πολύτιμη). Ό,τι ακριβώς συμβαίνει εδώ δηλαδή. Γιατί όντως πρόκειται για ένα έκτακτο session, που αποκτά, μέσα από μια σύγκλιση ιδεών, επιρροών και παιξιμάτων, μιαν απροκάλυπτη αξία.
Με ολοφάνερες επιρροές από την Ανατολή (και όχι μόνο από την Άπω, αλλά και από την ευρύτερη), με μια σταθερή πνευματική διάσταση, που φθάνει στο αποκορύφωμά της στο πέμπτο, δεκάλεπτο και πιο συναρπαστικό track του άλμπουμ (“Tsukuyomi – the Moon God song”), και με συνεχείς folk μελωδικές προσθήκες, που μετατρέπουν το άκουσμα, συχνά, σε κάτι εξώκοσμα όμορφο (“Lifelong dream”), οι Nakagawa, Tutzer και Dalla Porta προσφέρουν ένα ιδιοφυές ακρόαμα, στο μεταίχμιο της spiritual improv-jazz και του ethnic-folk, που προσωπικά ανακάλεσε στη μνήμη μου τους δίσκους του Amancio D'Silva (και άλλα τινά) από τα late sixties-early seventies.
Ένα σπουδαίο άλμπουμ!

SIRIL MALMEDAL HAUGE / JACOB YOUNG: Chasing Sunsets [Olso Session Recordings, 2020]
Ο νορβηγός κιθαρίστας Jacob Young και η συμπατριώτισσά του τραγουδίστρια Siril Malmedal Hauge έχουν ξανα-συνεργαστεί. Πέρυσι είχαμε γράψει για το άλμπουμ τους “Last Things” [Oslo Session Recordings, 2017], ενώ τώρα έχουμε την πιο νέα δουλειά τους, το CD “Chasing Sunsets”, που περιλαμβάνει κυρίως δικά τους (αγγλόφωνα) τραγούδια, συν ορισμένες διασκευές σε κομμάτια των Halvdan Sivertsen, Burt Bacharach, Gershwins και Billy Preston, συν ένα στάνταρντ (“My ideal”). Στην ηχογράφηση ακούγονται βασικά μόνον οι δύο συγκεκριμένοι μουσικοί (η Hauge παίζει και φλάουτο εκτός από το να τραγουδά, ενώ ο Young ασχολείται βασικά με τις κιθάρες του – με τον γνωστό μας σαξοφωνίστα Knut Riisnæs να συμμετέχει σ’ ένα track), οπότε αντιλαμβάνεστε πως η ενορχηστρωτική λιτότητα είναι ένα από τα πιο βασικά χαρακτηριστικά της ηχογράφησης, που διαθέτει άλλοτε jazz, άλλοτε blues (υπέροχο το πρωτότυπο “How can I advise you”) και άλλοτε folk ηχοχρώματα.
Το άκουσμα δεν είναι αποκλειστικώς ακουστικό, καθώς ο Young εκτός από ακουστικές παίζει και ηλεκτρικές κιθάρες, αλλά τούτο την... γενικευμένη λιτότητα δεν την παραβιάζει. Και είναι οπωσδήποτε εμπειρία να ακούς το καταπληκτικό “I say a little prayer” του Burt Bacharach (από το ρεπερτόριο της Dionne Warwick και δεκάδων άλλων στην διαδρομή) μόνο από φωνή και ηλεκτρική κιθάρα, με την Siril Malmedal Hauge, να αποδεικνύει ξανά πόσο σπουδαία τραγουδίστρια είναι (φωνή «γεμάτη», πλήρης, με έφεση στις μεσαίες και πιο κάτω περιοχές, που ακούγεται σαν ενδυναμωμένος ψίθυρος) και με τον Young να συνοδεύει, με τέχνη και με γνώση, πότε με τα ακόρντα του, και πότε με τις σύντομες μελωδίες του.
Μπορεί να μην υπάρχουν πολλές και εμφανείς βραζιλιάνικες αναφορές εδώ (αν και το “Time”, από κιθαριστικής πλευράς, είναι ένα βραζιλιάνικο track), όμως το όλον στυλ-ήχος κ.λπ. κάποιες φορές ανακαλεί στη μνήμη μου εγγραφές της Βραζιλιάνας Joyce με κιθαρίστες (με τον Toninho Horta ας πούμε).
Σε κάθε περίπτωση το “Chasing Sunsets” είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, προϊόν δύο μουσικών με σταθερές μουσικές αξίες, αποδεδειγμένες από χρόνια (ιδίως αν αναφερόμαστε στον Jacob Young, με τα άλμπουμ του στην ECM και αλλού).
Επαφή: www.losenrecords.no