Ο Χρήστος Λεττονός (1949-1994), όπως έχουμε γράψει
κι άλλες φορές, υπήρξε ένας πολυδιάστατος καλλιτέχνης, καθώς στην σύντομη ζωή
του πρόλαβε να ασχοληθεί με την τραγουδοποιία, την υποκριτική, την πεζογραφία, την
ποίηση και την ζωγραφική.
Μπορεί στα χρόνια του ’70 και τις αρχές του ’80, όταν βρισκόταν πιο γερά στα πράγματα, να έγινε πασίγνωστος από το τραγούδι κατά πρώτον (καθώς συμμετείχε, πέραν των προσωπικών δίσκων του, σε άλμπουμ των Γιάννη Σπανού, Δήμου Μούτση, Γιώργου Χατζηνάσιου και Γιάννη Λογοθέτη), όπως και από την τηλεόραση (συμμετείχε στο σίριαλ Εν Τούτω Νίκα, το 1973-74 και σε άλλα μεταγενέστερα, όπως στην Αστροφεγγιά το 1980), όμως και οι άλλες δραστηριότητές του, οι όχι και τόσο προβεβλημένες, δεν υπήρξαν λιγότερο σημαντικές.
Εξάλλου μπορούμε να υποθέσουμε με βεβαιότητα πως η ποίηση
ήταν από τις πρώτες Τέχνες, που συνεπήρε από πολύ νωρίς τον Χρήστο Λεττονό, καθώς
εμφανίζεται δημόσια, ως ποιητής, στα 16 μόλις χρόνια του(!), το 1965, στο
περιοδικό Νέα Πορεία (τεύχος #129-130, Νοέμβριος-Δεκέμβριος), που τυπωνόταν
στην Θεσσαλονίκη από τον ποιητή Χρήστο Ντάλια.
Τα τρία ποιήματά του είχαν τίτλους Απόψε έχω καλέσει τους νεκρούς, Το πλοίο με τους κρεμασμένους, Μια εγκατάλειψη θεληματική, και διαφαίνονταν σ’ αυτά, από τόσο νωρίς, ορισμένα χαρακτηριστικά της ποιητικής τέχνης του, που θα τα συναντούσαμε στην πορεία και στις πιο ώριμες στιγμές του.
Η ποίηση του Λεττονού είναι ασφυκτική. Και αυτή την ασφυξία δεν την μεταφέρει μόνον ο ίδιος στις λέξεις του, αλλά μεταφέρεται ως αίσθημα (η ασφυξία) και στους αναγνώστες του. Ο Λεττονός ασφυκτιά στο σώμα του, το καταριέται, νοιώθει να τον παραλύει η ενοχή, αλλά παράλληλα ξέρει πως οι ευαισθησίες του είναι εκείνες που τον κρατάνε ζωντανό. Η φυγή, επίσης, είναι κάτι που τον απασχολεί, το περιβάλλον που ζει, καθώς θέλει να απομακρυνθεί απ’ αυτό, ακόμη και προς άγνωστη κατεύθυνση. Είναι μια ποίηση που κρύβει έντονα συναισθήματα, που δεν μπορείς να την αγνοήσεις, ακόμη και με αυστηρά κριτήρια, παρότι προέρχεται από έναν 16χρονο.
Μπορεί στα χρόνια του ’70 και τις αρχές του ’80, όταν βρισκόταν πιο γερά στα πράγματα, να έγινε πασίγνωστος από το τραγούδι κατά πρώτον (καθώς συμμετείχε, πέραν των προσωπικών δίσκων του, σε άλμπουμ των Γιάννη Σπανού, Δήμου Μούτση, Γιώργου Χατζηνάσιου και Γιάννη Λογοθέτη), όπως και από την τηλεόραση (συμμετείχε στο σίριαλ Εν Τούτω Νίκα, το 1973-74 και σε άλλα μεταγενέστερα, όπως στην Αστροφεγγιά το 1980), όμως και οι άλλες δραστηριότητές του, οι όχι και τόσο προβεβλημένες, δεν υπήρξαν λιγότερο σημαντικές.
Τα τρία ποιήματά του είχαν τίτλους Απόψε έχω καλέσει τους νεκρούς, Το πλοίο με τους κρεμασμένους, Μια εγκατάλειψη θεληματική, και διαφαίνονταν σ’ αυτά, από τόσο νωρίς, ορισμένα χαρακτηριστικά της ποιητικής τέχνης του, που θα τα συναντούσαμε στην πορεία και στις πιο ώριμες στιγμές του.
Η ποίηση του Λεττονού είναι ασφυκτική. Και αυτή την ασφυξία δεν την μεταφέρει μόνον ο ίδιος στις λέξεις του, αλλά μεταφέρεται ως αίσθημα (η ασφυξία) και στους αναγνώστες του. Ο Λεττονός ασφυκτιά στο σώμα του, το καταριέται, νοιώθει να τον παραλύει η ενοχή, αλλά παράλληλα ξέρει πως οι ευαισθησίες του είναι εκείνες που τον κρατάνε ζωντανό. Η φυγή, επίσης, είναι κάτι που τον απασχολεί, το περιβάλλον που ζει, καθώς θέλει να απομακρυνθεί απ’ αυτό, ακόμη και προς άγνωστη κατεύθυνση. Είναι μια ποίηση που κρύβει έντονα συναισθήματα, που δεν μπορείς να την αγνοήσεις, ακόμη και με αυστηρά κριτήρια, παρότι προέρχεται από έναν 16χρονο.
H συνέχεια εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου