Άγνωστη προς εμένα τραγουδοποιός, που κυκλοφορεί τώρα ένα
πολύ ενδιαφέρον «έντεχνο» άλμπουμ. Ο λόγος για την Αναστασία Δεληδήμου, που
συνθέτει, γράφει στίχους, αποδίδοντας και τρία τραγούδια της, με τα υπόλοιπα να
τα ερμηνεύει ο βασικός τραγουδιστής του CD, o πάντα αξιόλογος Ανδρέας Καρακότας.
Το άλμπουμ έχει τίτλο «Του χρόνου ο γητευτής» [Μετρονόμος,
2020] και σε τούτο είναι εμφανή, από την αρχή, ορισμένα πολύ καίρια και
οπωσδήποτε θετικά στοιχεία.
Πρώτον, υπάρχουν πολύ καλές λαϊκές συνθέσεις. Απομακρυσμένες από την έντεχνη μανιέρα, που, ακόμη και παρά την θέλησή τους (ας το δεχτούμε κι αυτό), σκόρπισαν στο ελληνικό τραγούδι ο Σ. Μάλαμας και ο Θ. Παπακωνσταντίνου. Οι αναφορές της Δεληδήμου είναι διαφορετικές. Είναι τα τραγούδια του Καλδάρα, της εποχής των «μπαλλαντών του περιθωρίου» (1990), είναι σε κάποιες ειδικότερες στιγμές το eighties ύφος του Σταύρου Κουγιουμτζή, ο Χρήστος Λεοντής κ.ά.
Στην ορθή, «έντεχνη» πάντα και απολύτως αξιοπρόσεκτη παρουσίαση των τραγουδιών συμβάλλει τα μάλα η ενορχήστρωση, ηχογράφηση, παραγωγή, που είναι υψηλού επιπέδου. Πάνω από τα στάνταρντ του χώρου.
Τρίτον, οι στίχοι της Δεληδήμου είναι επίσης πολύ καλοί, χωρίς να είναι κατ’ ανάγκην ρηξικέλευθοι, χωρίς να καινοτομούν ή να αλλάζουν κάτι. Είναι όμως άψογα διατυπωμένοι, χωρίς να ξεπέφτουν σε τετριμμένες συνταγές. Ερωτικοί χοντρικώς, αλλά με επεκτάσεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Τέταρτον, ο πάντα ωραίος τραγουδιστής Ανδρέας Καρακότας «δένει» ακόμη περισσότερο τα τραγούδια, τα οποία τοποθετεί, με τις ξεχωριστές ερμηνείες του, σ’ ένα άλλο, υψηλότερο, επίπεδο.
Πέμπτον και τελευταίο. Το άλμπουμ είναι «σφιχτό». Δεν μπάζει από πουθενά. Η ατμόσφαιρα παραμένει σταθερή καθ’ όλη τη διάρκεια της εγγραφής, χωρίς να μεταλλάσσεται το ύφος της.
Μέσα σ’ αυτό το απολύτως ελέγξιμο περιβάλλον μάλλον είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο τραγούδι ως «χαρακτηριστικό» ή «καλύτερο». Δεν υπάρχει. Το άλμπουμ ακούγεται ολάκερο, από την αρχή έως το τέλος του, με το ίδιο και απαράλλακτο ενδιαφέρον.
Επαφή: www.metronomos.gr
Πρώτον, υπάρχουν πολύ καλές λαϊκές συνθέσεις. Απομακρυσμένες από την έντεχνη μανιέρα, που, ακόμη και παρά την θέλησή τους (ας το δεχτούμε κι αυτό), σκόρπισαν στο ελληνικό τραγούδι ο Σ. Μάλαμας και ο Θ. Παπακωνσταντίνου. Οι αναφορές της Δεληδήμου είναι διαφορετικές. Είναι τα τραγούδια του Καλδάρα, της εποχής των «μπαλλαντών του περιθωρίου» (1990), είναι σε κάποιες ειδικότερες στιγμές το eighties ύφος του Σταύρου Κουγιουμτζή, ο Χρήστος Λεοντής κ.ά.
Στην ορθή, «έντεχνη» πάντα και απολύτως αξιοπρόσεκτη παρουσίαση των τραγουδιών συμβάλλει τα μάλα η ενορχήστρωση, ηχογράφηση, παραγωγή, που είναι υψηλού επιπέδου. Πάνω από τα στάνταρντ του χώρου.
Τρίτον, οι στίχοι της Δεληδήμου είναι επίσης πολύ καλοί, χωρίς να είναι κατ’ ανάγκην ρηξικέλευθοι, χωρίς να καινοτομούν ή να αλλάζουν κάτι. Είναι όμως άψογα διατυπωμένοι, χωρίς να ξεπέφτουν σε τετριμμένες συνταγές. Ερωτικοί χοντρικώς, αλλά με επεκτάσεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Τέταρτον, ο πάντα ωραίος τραγουδιστής Ανδρέας Καρακότας «δένει» ακόμη περισσότερο τα τραγούδια, τα οποία τοποθετεί, με τις ξεχωριστές ερμηνείες του, σ’ ένα άλλο, υψηλότερο, επίπεδο.
Πέμπτον και τελευταίο. Το άλμπουμ είναι «σφιχτό». Δεν μπάζει από πουθενά. Η ατμόσφαιρα παραμένει σταθερή καθ’ όλη τη διάρκεια της εγγραφής, χωρίς να μεταλλάσσεται το ύφος της.
Μέσα σ’ αυτό το απολύτως ελέγξιμο περιβάλλον μάλλον είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο τραγούδι ως «χαρακτηριστικό» ή «καλύτερο». Δεν υπάρχει. Το άλμπουμ ακούγεται ολάκερο, από την αρχή έως το τέλος του, με το ίδιο και απαράλλακτο ενδιαφέρον.
Επαφή: www.metronomos.gr
Είναι πάντα υπέροχο ξαφνιασμα,η στιγμή που η τέχνη, ακουμπά με τις δικές σου ανησυχίες, τις πνευματικές αναζητήσεις κάποιου άλλου ανθρώπου...
ΑπάντησηΔιαγραφή