ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 333

6/1/2021
Κάποτε, στα τέλη 80s, σ’ ένα πανηγύρι κάπου κει ανάμεσα σε Άρτα-Πρέβεζα, ψάχναμε να βρούμε πού τραγουδούσε ο Αλέκος Κώστας, αλλά εις μάτην. Πέρασε η ζωή, χωρίς να τον ακούσουμε ποτέ «ζωντανό»...
Πολύ μεγάλος ερμηνευτής, με τρομερό γκελ στα σέβεντις, και φοβερό τραγούδι αυτό (1972), που κυκλοφορεί κάτω από το όνομα τού θρυλικού Βασίλη Σούκα...
Χρόνια Πολλά σε όλες και όλους! Γιορτή και σήμερα, γιατί το ξεχνάμε...
https://www.youtube.com/watch?v=VrY2mk-r8Ls

6/1/2021
Πάντα συμπαρίσταμαι στα fanzines και βοηθάω όπως μπορώ, με κείμενα και δημοσιεύσεις, από τα χρόνια του ’80 – εξάλλου κι εγώ στα fanzines ξεκίνησα να γράφω.
Και στα πιο πρόσφατα χρόνια έχω δώσει κείμενα σε fanzines (πάντα άνευ αμοιβής εννοείται), όπως στο “the frouctor” ή στο «Σαστέην» και φυσικά παλιότερα...
Εδώ το “Scream”, το fanzine του φίλου μου του Σπύρου από την Πάτρα. Είναι το τεύχος #18 από την Άνοιξη του 2001, 20 χρόνια πριν σχεδόν (είχα γράψει κείμενα και σε άλλα τεύχη), στο οποίο περιλαμβάνεται κι ένα πολιτικό / μουσικό άρθρο μου για τον Χο Τσι Μιν.
Εκείνη την εποχή είχε επισκεφθεί το Βιετνάμ ο αμερικανός πρόεδρος Κλίντον, κι εγώ είχα γράψει κάτι σχετικό για τη χώρα, με αναφορές περαιτέρω σ’ ένα βιβλίο με ποιήματα του Χο Τσι Μιν από τα σέβεντις, όπως και σ’ ένα ισπανικό folk-rock άλμπουμ με μελοποιήσεις ποιημάτων του από την ίδιαν εποχή.

[μια σελίδα από το άρθρο, το βιβλίο του Χο Τσι Μιν κι ένα τραγούδι των Antonio Resines Y Teresa Cano από το άλμπουμ τους “Canciones De Carcel De Ho Chi Minh” από το 1976 μπορείτε να τα δείτε-ακούσετε στα σχόλια]

6/1/2021
Κουράστηκα να τους τα χώνω και να τους βρίζω ρε φίλε, και on line και κατ’ ιδίαν. Βαρέθηκα. Δεν βγαίνει τίποτα. Τα ίδια και τα ίδια, τώρα, εννέα μήνες, χρόνια, δεκαετίες... Αυτοί το χαβά τους, κι εμείς να νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε, με το να ανταλλάσσουμε «έτσι» και «πες τα». Αν είναι να γίνει ποτέ κάτι θα γίνει έξω απ’ τα σπίτια μας και όχι μέσα σ’ αυτά. Προς το παρόν μόνον η Τέχνη μάς σώζει… ακόμη. Τα βιβλία, οι δίσκοι, οι ταινίες... Μέχρι να μας κάνουν να τα σιχαθούμε κι αυτά... Σκ@τά στα μούτρα τους και ροχάλες στους τάφους τους.

5/1/2021
Στο μυαλό πολλών το ελληνικό μουσικό περιοδικό είναι συνυφασμένο με την ποπ και το ροκ... παραδοσιακά. Οι 9 στους 10, αν ερωτηθούν να πουν τίτλους, θα μιλήσουν για το Ποπ & Ροκ, τον Ήχο, το Metal Hammer, τη Μουσική, κάποιοι μπορεί να θυμηθούν το ΖΟΟ ή και το Jazz & Tζαζ ακόμη. Μια μεγάλη τομή, επειδή ασχολιόταν βασικά με το ελληνικό τραγούδι, έκανε στα μέσα του ’90 το Δίφωνο, αλλά επειδή η καλή εποχή του βάστηξε λίγο, ελάχιστα, ίσως πολλοί σήμερα να μην το θυμηθούν καν.
Φυσικά, έχουν κυκλοφορήσει πάμπολλα μουσικά περιοδικά στη χώρα, όμως και πάλι η πλειονότητά τους έχει να κάνει με την ποπ, το ροκ και τις παραφυάδες τους.
Και στα fanzines ακόμη χειρότερα. Εγώ δεν θυμάμαι ποτέ να έπεσε στα χέρια μου fanzine, που να έγραφε για το ρεμπέτικο, να μην πω για τον Ήχο της Ομόνοιας π.χ., ενώ μπορεί να βρεις fanzine, που να έγραφε για ποπ-ροκ συγκροτήματα από την... Γροιλανδία.
Κάπου υπάρχει μια παρανόηση, μαζί και μια αλλοτρίωση. Κάπου μάς πήρε και μας σήκωσε δηλαδή, και θεωρούμε «μουσική» μόνον ό,τι διαδόθηκε, παγκοσμίως από το Χόλιγουντ, τα αμερικάνικα σίριαλ, τις αγγλο-αμερικάνικες πολυεθνικές και τα στρατοκρατικά μίντια. Όλα αυτά, που χρησιμοποίησε η κυρίαρχη (αμερικάνικη) κουλτούρα, εννοώ, για να επιβληθεί παγκοσμίως.
Και όμως, αν κάποιος το ψάξει βαθιά τα καλύτερα ελληνικά μουσικά περιοδικά ήταν εκείνα που δεν είχαν καμία σχέση με όλα αυτά. Ή εν πάση περιπτώσει μικρή και βεβαίως κριτική.

Γι’ αυτό θεωρώ το Ντέφι ως ένα από τα καλύτερα μουσικά περιοδικά που κυκλοφόρησαν ποτέ στην Ελλάδα –να μην πω το καλύτερο–, όπως το ίδιο σπουδαίο μουσικό περιοδικό ήταν το Δελτίο Κριτικής Δισκογραφίας που έβγαζε πολύ παλιά η Λέσχη του Δίσκου (και που δεν διάβαζες μέσα μόνο για «κλασική») ή ακόμη και ο Λυρικός Κόσμος ένα περιοδικό, που κυκλοφορούσε στα τέλη του ’60 και διάβαζες κι εκεί εξαιρετικά κείμενα (π.χ. «Ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης μέσα στην ελληνική οπερέττα»).
Περιττό να πω πως σε άλλες τέχνες (Θέατρο, Κινηματογράφος, Εικαστικά...) υπήρξαν περιοδικά κλάσεις ανώτερα από τα κοινά μουσικά περιοδικά και πως μερικά από τα σημαντικότερα κείμενα που έχουν γραφεί για την μουσική στην Ελλάδα, ακόμη και για το ποπ-ροκ ορισμένες φορές, έχουν γραφτεί σε μη-μουσικά περιοδικά.
Να μην πω περισσότερα, γιατί θα ξύσω πληγές και θα σηκωθεί θύελλα... και δεν έχω καθόλου, μα καθόλου, χρόνο για να την αντιμετωπίσω.