το ρουσφέτι ως ισχυρή ιδιομορφία της ελληνικής κοινωνικοπολιτικής ζωής - δέκα τεκμήρια πολιτικών ρουσφετιών από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60

Ρουσφέτι (το) (λέξη αραβική) στη δημοτική και ροσφέτι, δωροδοκία / κυβερνητική χαριστική παροχή προς φίλον τού κρατούντος κόμματος / κατ’ επέκτασιν οιαδήποτε χάρις, εκδούλευσις
[Μέγα Λεξικόν Όλης της Ελληνικής Γλώσσης Δ. Δημητράκου, Τόμος 12, σελ.6433, Εκδόσεις Δομή, 1964]
Το ρουσφέτι είναι απενοχοποιημένο στην ελληνική πολιτική ζωή, ήδη από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους (από την εποχή του Ιωάννη Κωλέττη δηλαδή). Θεωρείται ως ένας «ζωντανός» τρόπος επικοινωνίας, ανάμεσα στον πολίτη και τον πολιτικό, και παρά τα εκσυγχρονιστικά «εμπόδια», που μπορεί να τίθενται ή να νομοθετούνται από καιρού εις καιρόν, δεν παύει, ως έννοια και πράξη, να «δουλεύει» και να αποδίδει, εκμεταλλευόμενη κάθε φορά τις όποιες συγκυρίες και τα ανάλογα «παράθυρα».
Ρουσφέτια γίνονται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, αφορούν, στην πρωταρχική φάση τους, σε δύο πρόσωπα, και δεν είναι απαραίτητο το ένα από τα δύο να είναι πάντα πολιτικός. Αρκεί να μεσολαβεί κάποιος που έχει τη δύναμη, και που μπορεί να καταφέρει το ένα ή το άλλο, για λογαριασμό ενός αδυνάτου.
Άρα το ρουσφέτι, η πραγματοποίηση δηλαδή ενός ρουσφετιού, είναι επίδειξη ισχύος, απ’ αυτόν που αναλαμβάνει να το διεκπεραιώσει, ενώ ως στοιχείο «εξυπνάδας», «ικανότητας», «προνοητικότητας», «καπατσοσύνης» κ.λπ. προβάλλεται και από τον «αδύναμο», ο οποίος μπορεί έτσι να επαίρεται για τις... γνωριμίες του.
Φυσικά δεν ικανοποιούνται όλες οι απαιτήσεις για ρουσφέτια. Πολλές φορές οι υποσχέσεις είναι ψεύτικες, οι εκδουλεύσεις δεν γίνονται, και οι «αδύναμοι» βρίσκονται στη δύσκολη θέση να κάνουν συλλογή από... μπιλιέτα διορισμών, οι οποίοι ποτέ δεν έρχονται. Θυμηθείτε την διασκεδαστική κινηματογραφική σκηνή με τον ηθοποιό Νίκο Φέρμα και τον βουλευτή Καλοχαιρέτα (της ιστορικής ατάκας «ετελείωσε»), στην έξυπνη σάτιρα του Ντίνου Δημόπουλου «Φτώχεια και Αριστοκρατία (Στουρνάρα 288)» από το 1959.

«Κάναμε ρουσφέτια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Έκαναν όλοι ρουσφέτια. Υπήρχε μια εποχή, εγώ ας πούμε, το 1951, έκαμα τα περισσότερα ρουσφέτια και φυσικά διόριζα. Διόριζα όσους ήθελα. Είχα άνεση να διορίσω. Ακόμα και στην κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου κάναμε ορισμένους διορισμούς, αλλά κάναμε επιλογές. Εμείς δεν βάλαμε σκάρτους ανθρώπους.(...) Παρεξηγημένη έννοια και το ρουσφέτι. Γιατί δηλαδή, όταν προστατεύεις κάποιον φτωχό, άνθρωπο που δεν έχει υπό τον ήλιο μοίρα, ταλαίπωρο, για να βρει το δίκιο του, γιατί κάνεις κακό δηλαδή, δεν το καταλαβαίνω αυτό το πράγμα. Μπορεί το ρουσφέτι να είναι και άδικη πράξη, μπορεί, αλλά στις 9% των περιπτώσεων δεν είναι (σ.σ. προφανώς ο ομιλών εννοούσε στο 90% ή και στο 99% των περιπτώσεων). Πας να βοηθήσεις κάποιον».
[Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, στον Αλέξη Παπαχελά, στον ΣΚΑΪ]
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/articles/greece_articles/310704/to-roysfeti-os-isxyri-idiomorfia-tis-ellinikis-koinonikopolitikis-zois