ORANGE BLUE GREEN αυτοσχεδιαστική δωματίου μουσική

Κάτω από το όνομα Orange Blue Green συναντάμε τρεις πολύ γνωστούς μουσικούς τής ελληνικής αυτοσχεδιαστικής σκηνής. Τον τσελίστα Δήμο Γκουνταρούλη, τον κοντραμπασίστα Νεκτάριο Καραντζή και τον ντράμερ-περκασιονίστα Χρήστο Γερμένογλου.
Για τον Γερμένογλου έχουμε γράψει κάμποσες φορές στο blog με αφορμή τα άλμπουμ “Hōryū​-​Ji” [mr. nakayasi / el NEGOCITO Records, 2019], μαζί με Akira Sakata, Giovanni Di Domenico και Γιώτη Δαμιανίδη, “Ping Pong” [defkaz PRODUCTIONS / POLYTROPON, 2018], μαζί με Σάκη Παπαδημητρίου, “Blue Black Blues” [ΣΑΙΞΠΗΡΙΚόΝ, 2017], μαζί με Ηλία Ζάικο, “The Meeting” [Outlandish Recordings, 2017] με το Lakis Tzimkas Trio, “Mama Luma” [Krapp’s Tapes / Noise Below, 2017], με Mama Luma, «27’» [Ιδιωτική Έκδοση, 2015] (προσωπικό άλμπουμ) και “Musica Lontana” [Leo, 2011], μαζί με Vittorino Curci, Vincenzo Mastropirro, Γεωργία Συλλαίου, Σάκη Παπαδημητρίου και Αγαμέμνονα Μάρδα. Μια αρκετά καλή εικόνα για τον Χρήστο Γερμένογλου είναι πλέον καταγραμμένη και εδώ.
Πολύ λιγότερα στοιχεία, έως ελάχιστα, υπάρχουν στο blog για τον Νεκτάριο Καραντζή, αλλά πολύ περισσότερα στο Jazz & Τζαζ, καθώς ο Καραντζής συνεργάζεται με τον Φλώρο Φλωρίδη και εμφανίζεται σε διάφορα άλμπουμ (μαζί και με άλλους μουσικούς) τουλάχιστον από 25ετίας, ηχογραφώντας με τους Terra Incognita τρία CD, μαζί με την Σαβίνα Γιαννάτου την «Ομήρου Οδύσσεια» [Lyra, 2011] και άλλα διάφορα.
Μια σχετικώς άγνωστη περίπτωση για πολλούς, αλλά σημαντικότατη και με μεγάλη διεθνή απήχηση, ίσως να είναι εκείνη του τσελίστα Γκουνταρούλη. Δεν είμαι σίγουρος αν έχω αναφερθεί ποτέ σ’ αυτόν τον μουσικό (αν υπάρχει κάτι στο Jazz & Τζαζ δηλαδή), κυρίως γιατί, και για μεγάλα χρονικά διαστήματα, ο Γκουνταρούλης δρούσε στο εξωτερικό. Μεγάλη η δισκογραφία του, που ξεκινά, το 1990, δίπλα στον σημαντικό γάλλο πιανίστα René Utreger, για να ακολουθήσουν πολλά άλμπουμ και συνεργασίες στην Βραζιλία (πάνω από 20!) με Hermeto Pascoal, Egberto Gismonti, Naná Vasconcelos, Badi Assad και άλλους διαφόρους, μα ακόμη και με τον γίγαντα Lee Konitz (1927-2020) στο πιο πρόσφατο “Old Songs New” [Sunnyside Communications, Inc., 2019], ως μέλος τού Lee Konitz Nonet.
Αυτοί οι τρεις μουσικοί, λοιπόν, με την πολύ μεγάλη εμπειρία, σε πάλκα και δισκογραφία, βρίσκονται μαζί, προκειμένου να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ, ως Orange Blue Green.

Ο τίτλος τού CD τους φανερώνει κατ’ αρχάς πολλά – για να μην πούμε «τα πάντα», όσον αφορά στα βασικά ειδολογικά χαρακτηριστικά τής μουσικής τους. “Improvised Chamber Music” [Private Pressing, 2020]. Ήτοι καθαρός, θα πούμε, αυτοσχεδιασμός, free-improv χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προηγούμενες μικρο-συνεννοήσεις, αλλά ταυτοχρόνως και chamber, δηλαδή ήχος δωματίου, καθώς τα δύο έγχορδα, το τσέλο και το κοντραμπάσο, παίζουν βασικό και ακρογωνιαίο ρόλο στην τελική εγγραφή. Βεβαίως, αν ορισμένοι με την λέξη chamber ανακαλούν στην μνήμη τους την... κλασικότροπη μουσική δωματίου, ακούγοντας το εν λόγω άλμπουμ μάλλον –δηλαδή σίγουρα– θα τα χάσουν. Και τούτο γιατί η εξέλιξη της μουσικής, που παρουσιάζουν εδώ οι Γκουνταρούλης, Καραντζής και Γερμένογλου δεν υπακούει σε καμμία αναμενόμενη νόρμα, σε κανένα επιτελικό ή λιγότερο επιτελικό σχέδιο, που θα καθιστούσε το άκουσμα προβλέψιμο, καθώς τούτο αναπτύσσεται με γνώμονα μόνον το αυθόρμητο και την επικοινωνία της στιγμής. Σαν μια φωτογραφία, που παγώνει κάτι που εξελίσσεται δυναμικώς στο χρόνο, έτσι και το “Improvised Chamber Music” λειτουργεί ως το απόσταγμα κάποιων συγκεκριμένων συνευρέσεων ειδικής χωρο-χρονοθέτησης (Θεσσαλονίκη, 28-29 Σεπτεμβρίου 2019), και βεβαίως ψυχικής και σωματικής κατάστασης.
Αυτά τα τέσσερα στοιχεία (χώρος, χρόνος, σώμα, ψυχή) είναι τα απολύτως καθοριστικά στην πορεία και την εξέλιξη τού ακούσματος (συζητάμε για πέντε tracks, με διάρκειες από τέσσερα έως δεκατρία λεπτά), ενός ακούσματος με «όρη» και «κοιλάδες», με στιγμές έντασης και άλλες περισσότερο «εσωτερικές», που κινείται, ανά μέρη, σε απολύτως οριακές περιοχές και διακυμάνσεις (“uncle Choo is cooking tonight”). Αναμφισβήτητα... εμπειρία.
Επαφή: www.facebook.com/improvised.chamber.music.trio/