BERLIN MALLET GROUP ένα γκρουπ που το αποτελούν μόνον κρουστοί, ανάμεσά τους και ο σπουδαίος David Friedman

Το Berlin Mallet Group είναι ένα παράξενο συγκρότημα, καθότι το αποτελούν μόνον κρουστοί οργανοπαίκτες. Εντάξει, δεν είναι πρωτοφανές κάτι τέτοιο, αλλά δεν είναι και κάτι καθημερινό. Αν, μάλιστα, συνυπολογίσουμε πως τα μόνα κρουστά όργανα που ακούγονται εδώ είναι το βιμπράφωνο και η μαρίμπα, τότε ο «κύκλος» κλείνει ακόμη περισσότερο. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται;

Βασικά εδώ έχουμε μιαν εγγραφή, που τιτλοφορείται “Sogni D’oro” [Mallet Muse Records, 2020], ενός σχήματος που το αποτελούν πέντε μουσικοί, μ’ ένα πολύ μεγάλο όνομα ανάμεσά τους, τον αμερικανό βιμπραφωνίστα David Friedman. Ο Friedman βρίσκεται στη σκηνή από τα late sixties, παίζοντας κρουστά, μαρίμπα και βιμπράφωνο στα LP του Tim Buckley “Happy Sad” και “Blue Afternoon”, συμμετέχοντας, έκτοτε, σε δεκάδες άλμπουμ (προσωπικά ή μη), συνεργαζόμενος με τους πάντες (από την Yoko Ono και τον Chet Baker, μέχρι την Beth Orton και τους Jazzanova). Δίπλα στον Friedman, που παίζει βιμπράφωνο στα έξι από τα οκτώ κομμάτια του CD, παρατάσσονται οι: Taiko Saito (μαρίμπα σε όλα τα tracks), Julius Heise (βιμπράφωνο σε δύο tracks, σ’ εκείνα που δεν συμμετέχει ο Friedman και μαρίμπα σε έξι), Raphael Meinhart (μαρίμπα σε έξι tracks) και Heuke Renken (βιμπράφωνο σε δύο tracks και μαρίμπα σε έξι).
Κοιτάζοντας, τώρα, κάπως πιο προσεκτικά τα credits διαπιστώνουμε πως εδώ υπάρχουν τέσσερα tracks στα οποία παίζουν τέσσερις κρουστοί και επίσης τέσσερα, στα οποία συμμετέχει όλο το (πενταμελές) γκρουπ. Και κάπως έτσι επιχειρούμε ν’ ακούσουμε αυτό το άλμπουμ, το οποίο, πριν καν το ρίξεις στο player, φαίνεται πως είναι κομματάκι... παράξενο. Είναι όμως, εν τέλει;
Στην πράξη, λοιπόν, το Berlin Mallet Group δεν προτείνει κάποιαν... ακατανόητη ή τέλος πάντων εικονοκλαστικής φύσεως μουσική. Όλες οι συνθέσεις, που είναι ενορχηστρωμένες από την Taiko Saito, είναι απολύτως... προσβάσιμες στο μέσο «τζαζ αυτί», με πολύ συγκεκριμένα μελωδικά patterns εντός τους –εκπληκτικό το 11λεπτο εισαγωγικό τού Friedman “Penta e uno”–, τα οποία οδηγούνται μέσω πρωτότυπων αρμονικών δομών.
Τις πιο πολλές συνθέσεις τις έχουν αναλάβει μέλη του γκρουπ, ενώ υπάρχει και μία version στο “Sea lady” του Kenny Wheeler (από το LP τής Norma Winstone, στην ECM το 1987, “Somewhere Called Home”), όπως και οι αποδόσεις στα “Xylon 1” και “Xylon 4” του πρόωρα χαμένου γερμανού τζαζ συνθέτη και βιμπραφωνίστα Rupert Stamm (μαθητής του Friedman), που είναι μάλλον και τα πιο jazz-avant tracks του άλμπουμ.
Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε μ’ ένα αρκετά ενδιαφέρον ευρύτερα-τζαζ άλμπουμ, με αρκετές στιγμές που όχι απλώς «σε κρατάνε», αλλά και συναρπάζουν.
Επαφή: www.malletmuserecords.com, www.david-friedman.de, www.taikosaito.net