η ΣΟΦΙΑ ΜΑΝΟΥ σε τραγούδια της Σοφίας Βέμπο

Έναν δίσκο έχουμε εδώ, πολύ περιποιημένο, πράγμα που σημαίνει, αρχικώς, πως η παραγωγή δεν λυπήθηκε χρημάτων. Σε τι συνίσταται η περιποίηση; Στο βαρύ βινύλιο, στο gatefold εξώφυλλο, στο 4σέλιδο full-color ένθετο, στο στικάκι με το σχετικό digital υλικό, στη συμμετοχή (στην ηχογράφηση) 350 παιδιών διαφόρων χορωδιών και ακόμη στην συνεισφορά 16 οργανοπαικτών (σε πιάνο, φλάουτο, κλαρινέτο, κόρνο, τρομπέτα, τρομπόνι, τούμπα, βιολιά, βιόλα, τσέλο κ.λπ.), με τον πιανίστα Ντίνο Γεωργούντζο επικεφαλής, που ενορχηστρώνει κιόλας, διευθύνοντας και την ορχήστρα. Τι δεν έχουμε πει ακόμη; Μα το κυριότερο. Πως το συγκεκριμένο LP έχει τίτλο «Σοφία Βέμπο / Η φωνή που νίκησε τον φασισμό» [Ινστιτούτο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός, 2020], ένας βαρύγδουπος κατά τη γνώμη μας τίτλος, περιέχοντας δώδεκα τραγούδια από το «πατριωτικό» ρεπερτόριο της Σοφίας Βέμπο, ερμηνευμένο σήμερα από την τραγουδίστρια Σοφία Μάνου. Τα περισσότερα τραγούδια είναι πασίγνωστα («Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του», «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά», «Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου», «Στον πόλεμο βγαιν’ ο Ιταλός» κ.λπ.).

Επειδή σε ανύποπτο χρόνο έχουμε εκφραστεί σε σχέση με το «πατριωτικό» ρεπερτόριο τής Σοφίας Βέμπο (όποιος-α ενδιαφέρεται μπορεί να δει το κείμενό μας εδώ... https://diskoryxeion.blogspot.com/2017/10/40.html) δεν έχουμε να πούμε κάτι περισσότερο, τώρα, με αφορμή τον συγκεκριμένο δίσκο. Ας σημειώσουμε μόνον πως πραγματοποιήθηκε με αφορμή τα 80 χρόνια του «ΟΧΙ» και τα 110 χρόνια από την γέννηση τής Σ. Βέμπο και πως, παρ’ όλη την γενικότερη «περιποίηση», από αισθητικής τώρα πλευράς, η συγκεκριμένη εγγραφή δεν προσφέρει κάτι περισσότερο ή τέλος πάντων κάτι διαφορετικότερο, που να έχει έναν ουσιαστικό λόγον ύπαρξης. Δεν κομίζει εννοούμε κάτι νέο.
Φυσικά, ουδεμία σύγκριση δεν μπορεί να γίνει ανάμεσα στις δύο φωνές (της Σ. Βέμπο και της Σ. Μάνου) και με τούτο δεν είναι πρόθεσή μας να υπονοήσουμε πως ήταν αυτός ο σκοπός της παραγωγής, αλλά να σημειώσουμε πως η φωνή τής Μάνου είναι μάλλον «λίγη» γι’ αυτά τα τραγούδια (των δεδομένων φωνητικών απαιτήσεων), ενώ και η ενορχήστρωσή τους παρά την σεμνή και οπωσδήποτε «έντεχνη» και «ποικίλη» προσέγγιση, δεν επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Να τους προσδώσει, δηλαδή, έναν σημερινό «αέρα». Κρίμα – και το λέμε τούτo πέρα από τις όποιες ιδεολογικο-πολιτικής φύσεως ενστάσεις μας.
Επαφή: contact@stmaximthegreek.org