Οι Γιώργος και Σταύρος Σταυρακάκης (πατέρας και γιος)
υπογράφουν αυτό το άλμπουμ, το «Άμπωτις» [Χρωμοδιάσταση ΕΠΕ / MLK, 2020], με τα
δέκα, ωραία, folk-rock τραγούδια. Τραγούδια,
στα οποία έχει γράψει μουσικές ο Σταύρος και στίχους ο Γιώργος, οι οποίοι και
τα τραγουδούν εναλλάξ (πέντε τραγούδια αποδίδει ο καθένας). Υπάρχει μια...
συμμετρία στο άλμπουμ, που συμβολίζεται μέσω αυτών των αριθμών, αλλά προχωράει
και παραμέσα, στην ουσία των ασμάτων, που είναι ουσιαστικά, αθόρυβα, αρμονικά.
Είναι ένα άλμπουμ εννοούμε, η «Άμπωτις», το οποίον διατρέχει
συγκίνηση, σεμνό πάθος, ηρεμία, μα και δύναμη ταυτοχρόνως, που βγαίνουν σε κάθε
στίχο, σε κάθε μελωδία, σε κάθε τραγούδι.
Ένας άνθρωπος νεότερος, κι ένας άνθρωπος μεγαλύτερος, μοιάζουν, εδώ, ως ένας ιδανικός συνδυασμός. Οι μουσικές του νεότερου, φισκαρισμένες από την ένταση του... παλιού-καλού rock ή και folk-rock, και από την άλλην οι στίχοι, τα λόγια, του μεγαλύτερου, που συνοψίζουν, τις εμπειρίες μιας ζωής, με μιαν αίσθηση λαϊκής (διάβαζε και κρητικής) φιλοσοφίας. Γιατί τα λόγια, στα μέτρα τους, στις λέξεις τους, είναι επηρεασμένα από την παράδοση – αλλά είναι με δημιουργικό τρόπο επηρεασμένα, κι όχι μ’ έναν τρόπο φτηνά αισθητικό. Φαίνεται αυτό, η ειλικρίνεια και η αμεσότητα των λόγων του Γιώργου, καθώς δίνουν το έναυσμα στον Σταύρο να «ντύσει» με τον δικό του ωραίο και μελετημένο τρόπο.
Το αποτέλεσμα είναι απτό. Και βασικά απλό. Αλλά είναι αυτή η απλότητά του, που σε κεντρίζει και σε κερδίζει. Και οι φωνές βεβαίως, των Γιώργου και Σταύρου Σταυρακάκη, που με τα δικά τους (διαφορετικά) χρώματα βοηθούν, και αυτές, στην συγκρότηση του «όλου».
Τι άλλο συντελεί σ’ αυτήν την συγκρότηση και την ολοκλήρωση του «όλου»; Μα οι ενορχηστρώσεις, που κι αυτές είναι μοιρασμένες. Ο Γιώργος ενορχηστρώνει τα τραγούδια που τραγουδάει εκείνος, ενώ ο Σταύρος τα δικά του. Παρά ταύτα οι ενορχηστρώσεις διέπονται από κοινά χαρακτηριστικά, που είναι άλλοτε πιο κοντά στο folk, στην μπαλάντα, στο... ευγενές λαϊκό, χωρίς να παραλείπονται και τα ροκ ηχοχρώματα, όπου απαιτείται («Άμπωτις», «Το σύννεφο»...).
Δεν υπάρχει μέτριο ή αδιάφορο κομμάτι εδώ, σ’ ένα άλμπουμ απλό και κατανοητό, αλλά και εξαιρετικά πυκνό, χωρίς χάσματα, χωρίς άστοχες παρεμβολές και δήθεν καινοτομίες, συντονισμένο, το ξαναλέω, σ’ ένα κυρίαρχο, σπάνιο, αλάθητο και δύσκολο αίσθημα –δύσκολο στο να το χειριστείς, χωρίς να καταφεύγεις σε υπερβολές και σε ακρότητες– το αίσθημα της (αβίαστης) συγκίνησης.
Επαφή: www.facebook.com/MusicLinksKnowledge
Ένας άνθρωπος νεότερος, κι ένας άνθρωπος μεγαλύτερος, μοιάζουν, εδώ, ως ένας ιδανικός συνδυασμός. Οι μουσικές του νεότερου, φισκαρισμένες από την ένταση του... παλιού-καλού rock ή και folk-rock, και από την άλλην οι στίχοι, τα λόγια, του μεγαλύτερου, που συνοψίζουν, τις εμπειρίες μιας ζωής, με μιαν αίσθηση λαϊκής (διάβαζε και κρητικής) φιλοσοφίας. Γιατί τα λόγια, στα μέτρα τους, στις λέξεις τους, είναι επηρεασμένα από την παράδοση – αλλά είναι με δημιουργικό τρόπο επηρεασμένα, κι όχι μ’ έναν τρόπο φτηνά αισθητικό. Φαίνεται αυτό, η ειλικρίνεια και η αμεσότητα των λόγων του Γιώργου, καθώς δίνουν το έναυσμα στον Σταύρο να «ντύσει» με τον δικό του ωραίο και μελετημένο τρόπο.
Το αποτέλεσμα είναι απτό. Και βασικά απλό. Αλλά είναι αυτή η απλότητά του, που σε κεντρίζει και σε κερδίζει. Και οι φωνές βεβαίως, των Γιώργου και Σταύρου Σταυρακάκη, που με τα δικά τους (διαφορετικά) χρώματα βοηθούν, και αυτές, στην συγκρότηση του «όλου».
Τι άλλο συντελεί σ’ αυτήν την συγκρότηση και την ολοκλήρωση του «όλου»; Μα οι ενορχηστρώσεις, που κι αυτές είναι μοιρασμένες. Ο Γιώργος ενορχηστρώνει τα τραγούδια που τραγουδάει εκείνος, ενώ ο Σταύρος τα δικά του. Παρά ταύτα οι ενορχηστρώσεις διέπονται από κοινά χαρακτηριστικά, που είναι άλλοτε πιο κοντά στο folk, στην μπαλάντα, στο... ευγενές λαϊκό, χωρίς να παραλείπονται και τα ροκ ηχοχρώματα, όπου απαιτείται («Άμπωτις», «Το σύννεφο»...).
Δεν υπάρχει μέτριο ή αδιάφορο κομμάτι εδώ, σ’ ένα άλμπουμ απλό και κατανοητό, αλλά και εξαιρετικά πυκνό, χωρίς χάσματα, χωρίς άστοχες παρεμβολές και δήθεν καινοτομίες, συντονισμένο, το ξαναλέω, σ’ ένα κυρίαρχο, σπάνιο, αλάθητο και δύσκολο αίσθημα –δύσκολο στο να το χειριστείς, χωρίς να καταφεύγεις σε υπερβολές και σε ακρότητες– το αίσθημα της (αβίαστης) συγκίνησης.
Επαφή: www.facebook.com/MusicLinksKnowledge
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου