JOHNNY LABELLE το άλμπουμ «18»

Δεν ξέρω ποιος κρύβεται πίσω από το ονοματεπώνυμο Johnny Labelle. Δεν ξέρω ποιο είναι το αληθινό όνομα, εννοώ, του Johnny Labelle, πάντως και σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος είναι Έλληνας, γεννημένος και εγκατεστημένος στην Αθήνα (έτσι διαβάζουμε στο bandcamp του). Να πω την αλήθεια, προσωπικώς, τώρα τον μαθαίνω (παρότι υπάρχει ήδη ένα καταγραμμένο παρελθόν του), μέσω του LP του «18», δηλαδή “XVIII”, ενός παράξενου άλμπουμ με αγγλόφωνα τραγούδια που κυκλοφόρησε εσχάτως (4 Δεκεμβρίου 2020) από την Inner Ear.

Αυτό που κάνει μία πρώτη εντύπωση στο “XVIII” είναι η φωνή τού Johnny Labelle, που είναι «βαριά», «βαθιά», φέρνοντας στην μνήμη τον Scott Walker, όπως και άλλους διαφόρους, που έχουν επηρεαστεί από τον Walker – ακόμη και τον έσχατο David Bowie. Και ο Johnny Labelle έχει επηρεαστεί από τον σημαντικό Αμερικανό, με την βρετανική-ευρωπαϊκή συνείδηση, συνθέτη και τραγουδοποιό, και αυτό δεν κρύβεται. Βεβαίως είναι επηρεασμένος, όσον αφορά στο ηχητικό κομμάτι του δίσκου του και από άλλα τινά, και βασικά από την «σκοτεινιά» των  eighties. Μάλιστα με την χρήση vintage πλήκτρων (παραγωγή, ενορχήστρωση, μείξη και mastering από τον Βασίλη Ντοκάκη) αυτή η «αναφορά» γίνεται ακόμη πιο «ορατή», δηλαδή ακουστή. Πράγμα που μάλλον ήταν και στις προθέσεις τού Johnny Labelle – και γιατί να μην ήταν εξάλλου;
Το ρεπερτόριο είναι βασικά πρωτότυπο, αν εξαιρέσεις την ανέλπιστη, μάλλον, διασκευή τού J. Labelle στο κλασικό “The dolphins” του μεγάλου Fred Neil – όπως ο Neil έτσι και ο Labelle διαθέτει αυτό το βάθος στη φωνή, μια βεβαιότητα «crooner-ίστικη» δηλαδή, αλλά η version, που ακούγεται και πρώτη-πρώτη στο LP, δεν είναι από τα κομμάτια που σου μένουν από το “XVIII”. Θέλουμε να πούμε πως τα πρωτότυπα είναι πιο ενδιαφέροντα, ενώ μερικά απ’ αυτά και βασικά τα “Doppelgänger” και “In the sun” κατά πρώτον (αμφότερα από την πρώτη πλευρά) και “Poseidonia” κατά δεύτερον (από την Side B) είναι εξαιρετικά. Αυτό το τελευταίο, μάλιστα, το “Poseidonia”, διαθέτει και στίχους παρμένους από δύο ποιήματα της αφροαμερικανίδας ποιήτριας Georgia Douglas Johnson (1880-1966) κι έχει μια ξεχωριστή ομορφιά... εκεί στο τέλος.
Υπάρχει λοιπόν το «σκοτεινό» στοιχείο στα τραγούδια τού Johnny Labelle, αλλά αυτό δεν είναι μονοδιάστατης (λεκτικής) απεικόνισης. Και το λέμε τούτο, καθότι ανάμεσα στο death, στο romance και το dark υπάρχουν πάντα οι αποχρώσεις, που τα διαφοροποιούν σαν έννοιες.
Σε κάθε περίπτωση το “XVIII” είναι ένα αρκετά παράξενο για τα ελληνικά δεδομένα άλμπουμ, που μπορεί να μην ταράζει τα νερά, αλλά έχει οπωσδήποτε ενδιαφέρον.
Επαφή: www.inner-ear.gr