ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ «Είμαι μαθητής του αττικού φωτός» – ο μεγάλος ζωγράφος και σκηνογράφος γεννήθηκε σαν σήμερα, το 1910 – αποσπάσματα από τρεις συνεντεύξεις του, με πολυποίκιλο ενδιαφέρον

Στην αρχή μερικά βασικά εργο-βιογραφικά για τον Γιάννη Τσαρούχη, αλιευμένα από το σάιτ της Εθνικής Πινακοθήκης:
«Ο Γιάννης Τσαρούχης υπήρξε από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Γενιάς του ’30, ενσαρκώνοντας στο έργο του το ιδανικό της ελληνικότητας. Με πολλαπλές επιρροές από την ελληνιστική και την βυζαντινή τέχνη, την τέχνη της Αναγέννησης και των νεοτέρων χρόνων, το έργο του Matisse, του Θεόφιλου και του Κόντογλου, αλλά και τις φιγούρες του Καραγκιόζη, διαμόρφωσε ένα ιδιαίτερο προσωπικό ύφος και απεικόνισε τοπία, νεκρές φύσεις, γυμνά και αλληγορικές σκηνές. Το ενδιαφέρον του όμως εντοπίστηκε κυρίως στην ανθρώπινη μορφή, δημιουργώντας μεμονωμένα πορτρέτα, αλλά και σκηνές με ναύτες και στρατιώτες, που αποτελούν ένα χαρακτηριστικό μέρος του έργου του.
Από το 1928 ξεκίνησε την επαγγελματική του ενασχόληση με τη σκηνογραφία, που καλύπτει ένα σημαντικό μέρος της καλλιτεχνικής του δημιουργίας και περιλαμβάνει συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο, τη Λυρική Σκηνή, το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, το Covent Garden του Λονδίνου, την Dallas Civic Opera του Τέξας, το Théâtre National Populaire του Παρισιού και το Teatro Olimpico της Βιτσέντζα. Συνεργάστηκε επίσης με σημαντικούς έλληνες και ξένους καλλιτέχνες, όπως η Μαρία Κάλλας, η Κατίνα Παξινού, ο Αλέξης Μινωτής, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Jules Dassin και ο Franco Zeffirelli. Την περίοδο 1960-1962 εξάλλου δίδαξε σκηνογραφία στη Σχολή Δοξιάδη. Παράλληλα ασχολήθηκε με την εικονογράφηση βιβλίων, ενώ στο πλαίσιο του ευρύτερου ενδιαφέροντός του για την Τέχνη, έγραψε κείμενα και κριτικές που αργότερα εκδόθηκαν σε βιβλία».
O Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989) έζησε πολύ καιρό μακριά από την Ελλάδα. Και εξαιτίας των συνεχών υποχρεώσεών του στο εξωτερικό, μα και λόγω των εγχώριων πολιτικών καταστάσεων, που δεν ήταν ευνοϊκές για ’κείνον (και για πολλούς άλλους). Είναι γνωστό πως το 1967 έφυγε από τη χώρα, για να εγκατασταθεί μόνιμα στο Παρίσι, από το οποίο θα επέστρεφε δεκατρία ολόκληρα χρόνια αργότερα, το 1980.
Ο Γιάννης Τσαρούχης ήταν πάντα περιζήτητος από τους δημοσιογράφους, με αποτέλεσμα να έχει δώσει αρκετές συνεντεύξεις στη ζωή του, σε κάθε μέσο (έντυπα, ραδιόφωνο, τηλεόραση), τρεις εκ των οποίων θα αναδημοσιεύσουμε στη συνέχεια, σε αποσπάσματά τους φυσικά.
Ο λόγος του ήταν μοναδικός. Και για να το πούμε κάπως απλά, ο Γιάννης Τσαρούχης, ως σοφός και στοχαστικός άνθρωπος, έλεγε πάντοτε πρωτότυπα πράγματα. Δεν αναπαρήγαγε απόψεις άλλων. Κατέθετε, δε, σκέψεις, που δεν μπορούσες να τις ακούσεις από ανθρώπους της ηλικίας του ή και νεότερους ακόμη. Καλλιτέχνες ή μη. Και τούτο, γιατί είχαν μια ζωντάνια, μια φρεσκάδα, μια νεανικότητα όλα όσα σημείωνε, «σφάζοντας με το γάντι» όμως, όταν θεωρούσε ότι έτσι έπρεπε να συμβεί.

Γιάννης Τσαρούχης - Βαγγέλης Παπαθανασίου

Ο Γ. Τσαρούχης μιλούσε πιο πολύ δια του ενστίκτου και των εμπειριών του, παρά, θεωρητικά, από τα διαβάσματά του. Συχνά αναδείκνυε ένα πηγαίο αναρχικό πνεύμα, εκφραζόμενος έξω από τα δόντια, διαθέτοντας συγχρόνως, όταν το ήθελε, κι ένα υπόγειο βιτριολικό χιούμορ.
Επίσης μιλούσε συχνά με γνωμικά, με δικές του πρωτότυπες διατυπώσεις, που επείχαν ρόλο αποφθεγμάτων. Μπορεί το περίφημο «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» να μην ήταν δικό του, αλλά ήταν δικές του εκατοντάδες άλλες φράσεις, που θα μπορούσε όλες μαζί να απαρτίσουν ένα πολύ μεγάλο παγκόσμιο βιβλίο (υπάρχουν πάντως «Τα Γνωμικά του Τσαρούχη» στις εκδόσεις Βουρκαριανή από το 1987 κ.λπ.) εξίσου σημαντικό ή και σημαντικότερο από τους «Αφορισμούς» του Κάφκα.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/articles/arts_articles/309374/giannis-tsaroyxis-eimai-mathitis-toy-attikoy-fotos