ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ singles 2017-2020

Ο Δημήτρης Μητσοτάκης είναι γνωστός στους φίλους τού ελληνικού ροκ όχι μόνον από την παρουσία του στους Ενδελέχεια, μα και από τις επόμενες δουλειές του (με άλλα σχήματα ή και τις πιο προσωπικές). Μάλιστα, για κάποια απ’ αυτά τα άλμπουμ έχουμε γράψει κατά καιρούς και στο blog…
Το πιο πρόσφατο CD τού Μητσοτάκη είναι προσωπικό, τιτλοφορείται «Δεν Χωράμε Όλοι (Singles 2017-2020)» [Mετρονόμος, 2020], περιλαμβάνει δώδεκα + ένα tracks, τα οποία είχαν πρωτοεκδοθεί σε ψηφιακή μορφή, ανάμεσα στα χρόνια 2017-2020 και που τώρα μαζεύονται όλα μαζί, προκειμένου να συγκροτήσουν ένα άλμπουμ.

Γενικώς, να πούμε πως τα τραγούδια από ηχητικής πλευράς είναι rock – είναι αυτό που αποκαλούμε «ελληνικό ροκ» και μάλιστα στον απόλυτο βαθμό του. Ελληνικός στίχος και μάλιστα κοινωνικοπολιτικός, πολλές και βασικές αναφορές στην παράδοση, παίξιμο... έντεχνα βαρβάτο, μια ύλη τέλος πάντων που φέρνει στη μνήμη συχνά την τραγουδοποιία τού Παύλου Σιδηρόπουλου.
Εντάξει, η επιρροή είναι φανερή, αλλά ο Μητσοτάκης δεν είναι ένας αδιάβαστος νεανίας, που τελεί υπό «σιδηροπουλική» αφασία. Έχει προσωπικότητα σαν δημιουργός, και τα τραγούδια του, παρότι κινούνται σ’ έναν δύσκολο στιχουργικώς δρόμο – και μάλιστα, δίχως να γίνονται ποτέ φτηνά καταγγελτικά– έχουν νόημα. Ιδιαίτερο νόημα.
Πρώτα-πρώτα λέμε για καλές συνθέσεις, για καλά τραγούδια, όχι για κάτι που είναι... τραβηγμένο από τα μαλλιά. Και οι μελωδίες, μα κυρίως τα λόγια –παρότι σ’ αυτά ούτε διαβάζεις, ούτε ακούς τίποτα φοβερά νοήματα, διατυπωμένο με αναπάντεχο τρόπο– έχουν στόχο. Και τον στόχο αυτό, που έχει πολιτική, προοδευτική βάση, τον υπηρετούν από καλά και πάνω.  
Υπάρχουν πολλά τέτοια στιχάκια που έχουν αξία εδώ – αν κι εμένα μου άρεσε περισσότερο ένα που είναι κάπως «παπαδοπουλικό» (εννοώ τον Λευτέρη Παπαδόπουλο), το «Στην Καλλιθέα» («Θησέως και Δαβάκη / καρφώσανε τον Τάκη / και κάτω στο ποτάμι τον Άρη δώσανε / κι εμείς στου Βελισάρη / σκυφτοί στο κατοστάρι / από όσους μας φιλήσαν ποιοι μας προδώσανε;»).
Γενικώς, αυτές οι διαφορετικές και κάπως... αντιμαχόμενες αναφορές, που τις εντοπίζεις εδώ κι εκεί, προσθέτουν κι άλλα μπόνους στα τραγούδια τού Μητσοτάκη, που κυλάνε «μια χαρά» και που θα μπορούσε να παίζουν άνετα «εμπλοκή» στα... αριστερά ραδιόφωνα. Δεν ξέρω αν συμβαίνει. Μα αν δεν συμβαίνει... κακώς δεν συμβαίνει.
Είναι τραγούδια καλά, το ξαναλέω, καθότι καταπιάνονται με πράγματα δύσκολα, τα οποία φέρουν εις πέρας παλικαρίσια, δίχως εμφανείς τριγμούς και πρόχειρες διατυπώσεις.
Δυστυχώς το τελευταίο track του άλμπουμ, το «Κούλη, θ’ αλλάξω επίθετο (extended version)», με το ευτράπελο ύφος του, χαλάει (ελαφρώς) την γενική εντύπωση, που είναι παραπάνω από «καλή» έως και «πολύ καλή», αλλά δεν πειράζει. Εξάλλου το τραγούδι προσφέρεται ως bonus track… και υπό αυτήν την έννοια το αγνοείς, άμα θέλεις.

Επαφή: www.metronomos.gr