Ο Shellac ή και Sellac,
είναι ένας συν-θέτης τής ηλεκτρονικής. Γράφοντας συν-θέτης και όχι συνθέτης
εννοούμε πως ο ίδιος δεν συνθέτει κατά βάση, αλλά συμπεριφέρεται κυρίως ως
μεταπράτης. Παίρνει δηλαδή samples,
τα επεξεργάζεται, προσθέτει beats,
εφφέ κ.λπ. και τα παρουσιάζει με μια νέα μορφή, μέσα στην οποία οι πρώτες ύλες
είναι τόσο «πειραγμένες» και διαφοροποιημένες, ώστε στη βάση τους να μην
αναγνωρίζονται εύκολα (ή και καθόλου).
Η όλη δομή των συν-θέσεων του Shellac, στο LP του “Tetractic – Τετρακτύς” [Ιδιωτική Έκδοση, 2020], έτσι όπως είναι «απλωμένη», γειτνιάζει ή ταυτίζεται τέλος πάντων με το trip-hop, με το ηλεκτρονικά «τριπαρισμένο» hip hop. Όπως, δε, μου είπε ο ίδιος στο inbox τού facebook, όταν επικοινώνησε μαζί μου για να μου στείλει τον δίσκο του (μία απλή, αλλά ωραία σχεδιασμένη έκδοση βινυλίου 100 αντιτύπων), τα samples του προέρχονται από ελληνικές μουσικές και τραγούδια, από τις δεκαετίες του ’30 έως και του ’70. Φαίνεται αυτό, αν δεν μας το έλεγε; Φαίνεται, θα πω, σ’ έναν μεγάλο βαθμό. Εξαρτάται, βεβαίως, και από το πόσο εύκολα μπορεί να αναγνωρίσει κάποιος το άλφα ή το βήτα sample. Πάντως τα samples βγάζουν μάτι, δηλαδή αυτί, ανεξαρτήτως από το πόσο εύκολα μπορεί να τα αναγνωρίσει κάποιος.
Ραπάρισμα δεν υπάρχει εδώ, καθώς μόνο το πρώτο track της πρώτης πλευράς έχει λόγια, υπάρχουν patterns, που επαναλαμβάνονται (σαν λούπες), old school scratches από τον DJ Micro, υπάρχει funk φυσικά, ακόμη και groovy jazz, ήχος Compost από τα 00s, cinematic καταστάσεις (κάπου ακούγεται και η Άννα Φόνσου με τον Άλκη Γιαννακά νομίζω, από την ταινία Ιδιωτική μου Ζωή του Όμηρου Ευστρατιάδη), υπάρχει βαθύ beat, αλλά τα tempi είναι είτε αργά, είτε μεσαία, δημιουργώντας σε κάθε περίπτωση ένα ενδιαφέρον ηχητικό σκηνικό.
Θα έλεγα μάλιστα πως μέχρι και το κομμάτι #8, την «Εχεμύθεια», τα πράγματα κυλάνε αρκετά καλά για τον Shellac (Sellac) και το «Τετρακτύς» LP του, και πως από την «Αρμονία» και μέχρι το τέλος, στα τέσσερα τελευταία tracks δηλαδή, το ενδιαφέρον πέφτει κατακόρυφα… σαν, κάπως, να στέρεψαν οι ιδέες. Αλλά δεν πειράζει... Το ισοζύγιο είναι, ασυζητητί, πάνω από τη βάση.
Η όλη δομή των συν-θέσεων του Shellac, στο LP του “Tetractic – Τετρακτύς” [Ιδιωτική Έκδοση, 2020], έτσι όπως είναι «απλωμένη», γειτνιάζει ή ταυτίζεται τέλος πάντων με το trip-hop, με το ηλεκτρονικά «τριπαρισμένο» hip hop. Όπως, δε, μου είπε ο ίδιος στο inbox τού facebook, όταν επικοινώνησε μαζί μου για να μου στείλει τον δίσκο του (μία απλή, αλλά ωραία σχεδιασμένη έκδοση βινυλίου 100 αντιτύπων), τα samples του προέρχονται από ελληνικές μουσικές και τραγούδια, από τις δεκαετίες του ’30 έως και του ’70. Φαίνεται αυτό, αν δεν μας το έλεγε; Φαίνεται, θα πω, σ’ έναν μεγάλο βαθμό. Εξαρτάται, βεβαίως, και από το πόσο εύκολα μπορεί να αναγνωρίσει κάποιος το άλφα ή το βήτα sample. Πάντως τα samples βγάζουν μάτι, δηλαδή αυτί, ανεξαρτήτως από το πόσο εύκολα μπορεί να τα αναγνωρίσει κάποιος.
Ραπάρισμα δεν υπάρχει εδώ, καθώς μόνο το πρώτο track της πρώτης πλευράς έχει λόγια, υπάρχουν patterns, που επαναλαμβάνονται (σαν λούπες), old school scratches από τον DJ Micro, υπάρχει funk φυσικά, ακόμη και groovy jazz, ήχος Compost από τα 00s, cinematic καταστάσεις (κάπου ακούγεται και η Άννα Φόνσου με τον Άλκη Γιαννακά νομίζω, από την ταινία Ιδιωτική μου Ζωή του Όμηρου Ευστρατιάδη), υπάρχει βαθύ beat, αλλά τα tempi είναι είτε αργά, είτε μεσαία, δημιουργώντας σε κάθε περίπτωση ένα ενδιαφέρον ηχητικό σκηνικό.
Θα έλεγα μάλιστα πως μέχρι και το κομμάτι #8, την «Εχεμύθεια», τα πράγματα κυλάνε αρκετά καλά για τον Shellac (Sellac) και το «Τετρακτύς» LP του, και πως από την «Αρμονία» και μέχρι το τέλος, στα τέσσερα τελευταία tracks δηλαδή, το ενδιαφέρον πέφτει κατακόρυφα… σαν, κάπως, να στέρεψαν οι ιδέες. Αλλά δεν πειράζει... Το ισοζύγιο είναι, ασυζητητί, πάνω από τη βάση.
Επαφή: www.mrshellac.bandcamp.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου