8/5/2021
“JOIN TOGETHER FOR THE STRUGGLE AGAINST THE VIOLENCE” γράφει στον καλυμμένο καθρέφτη...
Χοντρικά, μού θυμίζει δίσκους τού στυλ… Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης, που στην εποχή τους πέρασαν απαρατήρητοι, για να γίνουν με τα χρόνια cult…
Δεν ξέρω αν είναι cult η ταινία, σήμερα, αν και θα μπορούσε
να ήταν ΣΙΓΟΥΡΑ...
“JOIN TOGETHER FOR THE STRUGGLE AGAINST THE VIOLENCE” γράφει στον καλυμμένο καθρέφτη...
Χοντρικά, μού θυμίζει δίσκους τού στυλ… Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης, που στην εποχή τους πέρασαν απαρατήρητοι, για να γίνουν με τα χρόνια cult…
8/5/2021
ΒΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ...
Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται μια ταινία του Μάρκο Μπελόκιο από το 1972, με τον τρομερό Τζιάν Μαρία Βολοντέ, που είχε (ελληνικό) τίτλο «Βιασμός στην Πρώτη Σελίδα» (πρωτότυπος τίτλος “Sbatti il Mostro in Prima Pagina” δηλαδή «Ξεκάνετε το Τέρας στην Πρώτη Σελίδα»).
Η ταινία αυτή είχε απαγορευτεί επί χούντας, για να προβληθεί για πρώτη φορά στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στις 2 Οκτωβρίου 1974, σ’ ένα «πανόραμα ιταλικού κινηματογράφου». Μάλιστα, ο Βολοντέ ήταν τότε στην Θεσσαλονίκη, ως μέλος της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ, είχε δώσει συνεντεύξεις σε ελληνικά έντυπα κ.λπ.
Ο Βολοντέ στην ταινία παίζει τον αρχισυντάκτη μιας δεξιάς
εφημερίδας, ο οποίος σε προεκλογική περίοδο και με την αριστερά καραδοκούσα,
«καθοδηγεί» το αναγνωστικό κοινό του, όπως εκείνος θέλει, αποκρύπτοντας ή
υποβαθμίζοντας ειδήσεις κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου.
Όταν, όμως, ανακαλύπτεται το πτώμα μιας βιασμένης και δολοφονημένης, το «τέρας» αρχίζει να αποκτά κάποια χαρακτηριστικά μέσα από τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας (τα οποία χαϊδεύουν τους ηθικολόγους, που ταυτίζονται με την δεξιά, υπονοώντας ταυτόχρονα πως η αριστερά έλκεται από την ανηθικότητα), καταλήγοντας στην πορεία (ο δολοφόνος) να ταυτιστεί με κάποιον αριστερό φοιτητή, για τον οποίον σύντομα, όμως, θα αποδειχθεί πως ήταν παντελώς αθώος.
Ενώ έχει εντοπιστεί λοιπόν ο αληθινός ένοχος από το προσωπικό της εφημερίδας, στην πράξη η είδηση αποκρύβεται, ώσπου να γίνουν οι εκλογές και να αποφασιστεί τελικά η τύχη του...
ΒΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ...
Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται μια ταινία του Μάρκο Μπελόκιο από το 1972, με τον τρομερό Τζιάν Μαρία Βολοντέ, που είχε (ελληνικό) τίτλο «Βιασμός στην Πρώτη Σελίδα» (πρωτότυπος τίτλος “Sbatti il Mostro in Prima Pagina” δηλαδή «Ξεκάνετε το Τέρας στην Πρώτη Σελίδα»).
Η ταινία αυτή είχε απαγορευτεί επί χούντας, για να προβληθεί για πρώτη φορά στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στις 2 Οκτωβρίου 1974, σ’ ένα «πανόραμα ιταλικού κινηματογράφου». Μάλιστα, ο Βολοντέ ήταν τότε στην Θεσσαλονίκη, ως μέλος της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ, είχε δώσει συνεντεύξεις σε ελληνικά έντυπα κ.λπ.
Όταν, όμως, ανακαλύπτεται το πτώμα μιας βιασμένης και δολοφονημένης, το «τέρας» αρχίζει να αποκτά κάποια χαρακτηριστικά μέσα από τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας (τα οποία χαϊδεύουν τους ηθικολόγους, που ταυτίζονται με την δεξιά, υπονοώντας ταυτόχρονα πως η αριστερά έλκεται από την ανηθικότητα), καταλήγοντας στην πορεία (ο δολοφόνος) να ταυτιστεί με κάποιον αριστερό φοιτητή, για τον οποίον σύντομα, όμως, θα αποδειχθεί πως ήταν παντελώς αθώος.
Ενώ έχει εντοπιστεί λοιπόν ο αληθινός ένοχος από το προσωπικό της εφημερίδας, στην πράξη η είδηση αποκρύβεται, ώσπου να γίνουν οι εκλογές και να αποφασιστεί τελικά η τύχη του...
8/5/2021
«Τι κάνεις εκεί βρε κερατούκλη, δεν ντρέπεσαι; Πας και στο κατηχητικό ε; Να μου χαθείς, να μου χαθείς... Θα σου δείξω εγώ... Τώρα να δεις, στη μάνα σου...»
«Έλα δω βρε... Έλα δω κακομοίρη μου... Μόνο μην το πεις σε
κανέναν... χάθηκες φουκαρά μου... Είσαι και νοστιμούλης, παλιοβρωμιάρη...»
«Τι κάνεις εκεί βρε κερατούκλη, δεν ντρέπεσαι; Πας και στο κατηχητικό ε; Να μου χαθείς, να μου χαθείς... Θα σου δείξω εγώ... Τώρα να δεις, στη μάνα σου...»
7/5/2021
Το «Στην υγειά μας ρε παιδιά», που τελείωσε όπως διαβάζω, εγώ δεν θα το θάψω, συνολικά, παρότι τον Σπύρο Παπαδόπουλο σαν ηθοποιό και σαν παρουσιαστή δεν τον αντέχω με τίποτα.
Σαν εκπομπή 17 χρόνων(!) πέρασε από «τα πάνω της» και από «τα κάτω της» – και «τα πάνω της» χοντρικά έχουν να κάνουν με την εποχή όπου το πρόγραμμα μεταδιδόταν από την κρατική τηλεόραση. Το λέω, γιατί στα ιδιωτικά κανάλια η εκπομπή έγινε τελείως κακόγουστη και πλαστική. Γνωστοί οι λόγοι...
Υπάρχει κι ένα θάψιμο στο «Στην υγειά μας ρε παιδιά», αφ’ υψηλού να το πω, που μ’ ενοχλεί, στο στυλ τού... πώς είναι δυνατόν να διασκεδάζεις βλέποντας άλλους να διασκεδάζουν και να μην διασκεδάζεις μόνος σου... και τέτοια.
Κατ’ αρχάς δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να διασκεδάσουν – είτε γιατί δεν έχουν τα φράγκα, είτε γιατί δεν έχουν πια την ηλικία και την όρεξη, είτε γιατί είναι μακρόχρονα άρρωστοι και άλλα διάφορα... πολλοί οι λόγοι.
Εξάλλου μια τέτοια κουβέντα είναι τελείως ανόητη – κάτι που θα το αντιληφθούν όλοι αν την μεταφέρεις στο ποδόσφαιρο.
Πώς είναι δυνατόν, δηλαδή, κάποιοι να βλέπουν ποδόσφαιρο, όταν θα μπορούσε την ίδια ώρα να παίζουν εκείνοι ποδόσφαιρο;
Το θέαμα είναι θέαμα από αρχαιοτάτων χρόνων και έχει τους όρους του – αρκεί οι όροι αυτοί να μην αλλοιώνουν άλλες παραμέτρους τού κοινωνικού γίγνεσθαι (βλ. «άρτον και θεάματα»), πράγμα για το οποίο δεν είμαι απολύτως σίγουρος πως δεν συνέβη και με το «Στην υγειά μας ρε παιδιά», σε κάποιες συγκυρίες, στην εποχή της «κρίσης».
Σε προσωπικό επίπεδο να πω πως με είχαν καλέσει κι εμένα κάποτε να παραβρεθώ – ως «ειδικός» τρομάρα μου. Θα αρνιόμουν ούτως ή άλλως –ακόμη κι αν με πληρώνανε–, αλλά έτσι από περιέργεια είχα ρωτήσει τα «τι» και «πώς».
Όταν μου είπαν πως θα έπρεπε να ήμουν στο στούντιο από νωρίς το απόγευμα, μέχρι αργά το βράδυ, 7-8 ώρες στο νερό δηλαδή, για να μιλήσω 30 με 40 δευτερόλεπτα... θυμάμαι πως είχα βάλει τα γέλια... Δεν είχα χρόνο για πέταμα...
«Θα σας στείλω κάποιον άλλον» τους είχα πει, «που τα γουστάρει αυτά και θα ’ρθει, και που θα τα πει καλύτερα κι από μένα, γιατί θα είναι εκείνα που θα θέλετε κι εσείς ν’ ακούσετε...». Και όντως είχε πάει ο άλλος και τα είχε πει, σε 30-40 δευτερόλεπτα, με φαΐ και με πιοτί...
Ένα από τα καλύτερα «Στην υγειά μας ρε παιδιά», που θυμάμαι, ήταν εκείνο το αφιερωμένο στον Μπάμπη Μπακάλη, με τον μεγάλο συνθέτη τού λαϊκού παρόντα. Που σημαίνει πως η εκπομπή ήταν των πρώτων χρόνων, καθότι ο Μπακάλης πέθανε τον Μάρτιο του 2007.
Από ’κείνη την εκπομπή προτείνω ένα τραγούδι με τον φίλο και παλιό συμμαθητή Σωτήρη Πολύζο...
https://www.youtube.com/watch?v=KHjGTl45olw
Το «Στην υγειά μας ρε παιδιά», που τελείωσε όπως διαβάζω, εγώ δεν θα το θάψω, συνολικά, παρότι τον Σπύρο Παπαδόπουλο σαν ηθοποιό και σαν παρουσιαστή δεν τον αντέχω με τίποτα.
Σαν εκπομπή 17 χρόνων(!) πέρασε από «τα πάνω της» και από «τα κάτω της» – και «τα πάνω της» χοντρικά έχουν να κάνουν με την εποχή όπου το πρόγραμμα μεταδιδόταν από την κρατική τηλεόραση. Το λέω, γιατί στα ιδιωτικά κανάλια η εκπομπή έγινε τελείως κακόγουστη και πλαστική. Γνωστοί οι λόγοι...
Υπάρχει κι ένα θάψιμο στο «Στην υγειά μας ρε παιδιά», αφ’ υψηλού να το πω, που μ’ ενοχλεί, στο στυλ τού... πώς είναι δυνατόν να διασκεδάζεις βλέποντας άλλους να διασκεδάζουν και να μην διασκεδάζεις μόνος σου... και τέτοια.
Κατ’ αρχάς δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να διασκεδάσουν – είτε γιατί δεν έχουν τα φράγκα, είτε γιατί δεν έχουν πια την ηλικία και την όρεξη, είτε γιατί είναι μακρόχρονα άρρωστοι και άλλα διάφορα... πολλοί οι λόγοι.
Εξάλλου μια τέτοια κουβέντα είναι τελείως ανόητη – κάτι που θα το αντιληφθούν όλοι αν την μεταφέρεις στο ποδόσφαιρο.
Πώς είναι δυνατόν, δηλαδή, κάποιοι να βλέπουν ποδόσφαιρο, όταν θα μπορούσε την ίδια ώρα να παίζουν εκείνοι ποδόσφαιρο;
Το θέαμα είναι θέαμα από αρχαιοτάτων χρόνων και έχει τους όρους του – αρκεί οι όροι αυτοί να μην αλλοιώνουν άλλες παραμέτρους τού κοινωνικού γίγνεσθαι (βλ. «άρτον και θεάματα»), πράγμα για το οποίο δεν είμαι απολύτως σίγουρος πως δεν συνέβη και με το «Στην υγειά μας ρε παιδιά», σε κάποιες συγκυρίες, στην εποχή της «κρίσης».
Σε προσωπικό επίπεδο να πω πως με είχαν καλέσει κι εμένα κάποτε να παραβρεθώ – ως «ειδικός» τρομάρα μου. Θα αρνιόμουν ούτως ή άλλως –ακόμη κι αν με πληρώνανε–, αλλά έτσι από περιέργεια είχα ρωτήσει τα «τι» και «πώς».
Όταν μου είπαν πως θα έπρεπε να ήμουν στο στούντιο από νωρίς το απόγευμα, μέχρι αργά το βράδυ, 7-8 ώρες στο νερό δηλαδή, για να μιλήσω 30 με 40 δευτερόλεπτα... θυμάμαι πως είχα βάλει τα γέλια... Δεν είχα χρόνο για πέταμα...
«Θα σας στείλω κάποιον άλλον» τους είχα πει, «που τα γουστάρει αυτά και θα ’ρθει, και που θα τα πει καλύτερα κι από μένα, γιατί θα είναι εκείνα που θα θέλετε κι εσείς ν’ ακούσετε...». Και όντως είχε πάει ο άλλος και τα είχε πει, σε 30-40 δευτερόλεπτα, με φαΐ και με πιοτί...
Ένα από τα καλύτερα «Στην υγειά μας ρε παιδιά», που θυμάμαι, ήταν εκείνο το αφιερωμένο στον Μπάμπη Μπακάλη, με τον μεγάλο συνθέτη τού λαϊκού παρόντα. Που σημαίνει πως η εκπομπή ήταν των πρώτων χρόνων, καθότι ο Μπακάλης πέθανε τον Μάρτιο του 2007.
Από ’κείνη την εκπομπή προτείνω ένα τραγούδι με τον φίλο και παλιό συμμαθητή Σωτήρη Πολύζο...
https://www.youtube.com/watch?v=KHjGTl45olw
7/5//2021
6/5/2021
Οι άνθρωποι που θα βρίσκονταν λίγο καιρό αργότερα πίσω από
τον Alex Harvey, στην Sensational Alex Harvey Band, έφτιαξαν αυτό το σκληρό
διαμάντι το 1971.
Chris Glen, Ted McKenna, Zal Cleminson κ.λπ. Τρομεροί Tear Gas…
Chris Glen, Ted McKenna, Zal Cleminson κ.λπ. Τρομεροί Tear Gas…
6/5/2021
Anne Vanderlove, μάλλον άγνωστη στην Ελλάδα (αν και ο Γιώργος Παπαστεφάνου έχει γράψει κάτι...).
Ολλανδέζα τραγουδοποιός, που έκανε καριέρα στη Γαλλία.
Από τις τραγουδίστριες του Γαλλικού Μάη (εποχή στην οποίαν απέκτησε το παρωνύμιο «γαλλίδα Joan Baez»), έβγαλε ένα καταπληκτικό άλμπουμ το 1967, το “Ballades en Novembre” και άλλα ενδιαφέροντα στην πορεία.
Από ’κείνον τον πρώτο δίσκο της είναι το “Notre maison”, ένα τραγούδι για το πατρικό της σπίτι, που πρόκειται να απαλλοτριωθεί για να περάσει δρόμος, και που θα αναγκάσει την οικογένειά της να μετακομίσει σε μια πολυκατοικία.
Οι καθημερινές ανθρώπινες εικόνες της γειτονιάς, δεν μπορεί παρά να στοιχειώνουν και τη νέα ζωή...
https://www.youtube.com/watch?v=3HFB-e__KT0
Anne Vanderlove, μάλλον άγνωστη στην Ελλάδα (αν και ο Γιώργος Παπαστεφάνου έχει γράψει κάτι...).
Ολλανδέζα τραγουδοποιός, που έκανε καριέρα στη Γαλλία.
Από τις τραγουδίστριες του Γαλλικού Μάη (εποχή στην οποίαν απέκτησε το παρωνύμιο «γαλλίδα Joan Baez»), έβγαλε ένα καταπληκτικό άλμπουμ το 1967, το “Ballades en Novembre” και άλλα ενδιαφέροντα στην πορεία.
Από ’κείνον τον πρώτο δίσκο της είναι το “Notre maison”, ένα τραγούδι για το πατρικό της σπίτι, που πρόκειται να απαλλοτριωθεί για να περάσει δρόμος, και που θα αναγκάσει την οικογένειά της να μετακομίσει σε μια πολυκατοικία.
Οι καθημερινές ανθρώπινες εικόνες της γειτονιάς, δεν μπορεί παρά να στοιχειώνουν και τη νέα ζωή...
https://www.youtube.com/watch?v=3HFB-e__KT0
6/5/2021
Τελείως υποτιμημένος τραγουδοποιός, που ηχογραφεί από τα τέλη του ’60 και που έχει πολλά ενδιαφέροντα τραγούδια σε κάθε δίσκο του (άλλοτε κοινωνικά-αγωνιστικά και άλλοτε πιο λυρικά-συναισθηματικά). Ένα τέτοιο είναι «Οι κύριοι» από τον «Βρώμικο Πόλεμο» του 1975. Τάκης Βούης...
(Δες και στα σχόλια για την ιστορία του...)
https://www.youtube.com/watch?v=DnBsJHGoJdc&t=638s
Τελείως υποτιμημένος τραγουδοποιός, που ηχογραφεί από τα τέλη του ’60 και που έχει πολλά ενδιαφέροντα τραγούδια σε κάθε δίσκο του (άλλοτε κοινωνικά-αγωνιστικά και άλλοτε πιο λυρικά-συναισθηματικά). Ένα τέτοιο είναι «Οι κύριοι» από τον «Βρώμικο Πόλεμο» του 1975. Τάκης Βούης...
(Δες και στα σχόλια για την ιστορία του...)
https://www.youtube.com/watch?v=DnBsJHGoJdc&t=638s
Σχόλια από το fb στο ποστ για τον Τάκη Βούη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦώντας Δισκορυχείον Τρούσας
https://diskoryxeion.blogspot.com/2011/02/blog-post_16.html
ΤΑΚΗΣ ΒΟΥΗΣ σβησμένα φώτα
Costas Papaoikonomou
Εξαιρετικός ειναι ο δίσκος του Ταχυδρόμος της νύχτας. Παραγωγή του Δισκογραφικού Συνεταιρισμού Καλλιτεχνών που έχει δώσει πολλα διαμάντια στην ελληνική δισκογραφία.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Γράφω και γι' αυτόν στο κείμενο.
Άννα Δημητριάδη
Ο Παπακωνσταντίνου πριν τον Παπακωνσταντίνου.
Ilias Frantzis
ίσως, αλλά φωνητικά... φαλτσαρει
Σχόλιο από το fb στο ποστ για τους Tear Gas...
ΑπάντησηΔιαγραφήStylianos Tziritas
Είχε πάντα φοβερούς τύπους πίσω του ο Harvey. Το διαπιστώσαμε και στην εδώ συναυλία
Σχόλια από το fb στο ποστ "«Τι κάνεις εκεί βρε κερατούκλη, δεν ντρέπεσαι;"...
ΑπάντησηΔιαγραφήPanagiotis Annousis
Ποια ταινία?
Παντελής Αδαμίδης
Ανοιχτή επιστολή;
Patritsopoulos Nikos
Γκιζελα?
Konstantin Mixos
Μπέττυ Βαλάση και στην ταινία είναι πιο σέξυ από την Γκιζέλα
Patritsopoulos Nikos
σωστα ναι,θυμηθηκα
Konstantin Mixos
Από τις καλύτερες Ελληνικές ταινίες από έναν από τους πιο αδικημένους Έλληνες σκηνοθέτες, τον Γιώργο Σταμπουλόπουλο. Η ταινία θέτει και ένα θεματάκι για τα όρια της σεξουαλικής κακοποίησης το οποίο δεν είναι της μόδας να το συζητάμε
Antonis Boskoitis
Πω, τι μου θύμισες..
Σχόλια από το fb στο ποστ για την ταινία "Βιασμός στην Πρώτη Σελίδα"...
ΑπάντησηΔιαγραφήVassilis Serafimakis
Θα ξαναδούμε τέτοιες αφισάρες;
Eleni Foka
Πέρα από τις αφισάρες αναρωτιέμαι γιατί δεν έχω πετύχει πουθενά αυτήν την ως τώρα.
Ntinos Dimatatis
Δυνατή ταινία !
Akis Kapranos
Καταπληκτική ταινιάρα. Ο Μπελόκιο ήταν σπουδαίος στα πρώτα του βήματα: Το δε ντεμπουτο του, "Γροθιές στην τσέπη" το θεωρω ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα στην ιστορία του Ευρωπαϊκού σινεμά - είναι απίστευτος ο τσαμπουκάς του στα πρώτα του φιλμ. Μετέπειτα έπεσε βέβαια - αλλά από το πουθενά έκανε ένα τρομερό comeback στα τέλη των 90s και έκτοτε κάνει και πάλι μόνο ταινιάρες. Τι τύπος.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Εμείς τον μάθαμε στα έιτις από το Ο Διάβολος στο Κορμί της. Μετά είδαμε κι άλλα...
Akis Kapranos
Πως τη θυμάσαι αυτή την ταινία σήμερα; Τελευταία φορά που την είδα μου φάνηκε πολύ πιο γερασμένη από τις πρώτες του.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
να θυμάμαι τώρα μετά από 35 χρόνια... Εντάξει για τότε καλή ήτανε, φοιτητές ήμασταν... Δεν παίζονταν και πολλές ιταλικές ταινίες τότε... Μάλλον ήταν σε πτώση ο κινηματογράφος τους... Βλέπαμε βέβαια τις παλιότερες από τιβί και από τους β προβολής...
Akis Kapranos
Εχεις δίκιο, σπανίως έκανε κάποια ιταλική ταινία πέρασμα στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο. Η αφιξη του Μπερλουσκόνι στα κινηματογραφικά πράγματα εκεί στα τέλη 70s αρχές 80s (που γέμισε τις αίθουσες με φτωχής ποιότητας σεξοκωμωδίες) σε συνδυασμό με την επικράτηση του αμερικανικου κινηματογράφου που άρχισε να μονοπωλεί στα "λαϊκά" είδη (την κωμωδία και το θρίλερ δηλαδή - είδη στα οποία η Ιταλία έκανε χρυσές δουλειές) εξαφάνισε τα λεφτά από τις τσέπες των παραγωγων και κανεις δεν ενδιαφερόταν πια να επενδύσει στο Ιταλικό σινεμά. Τωρα στα 2000s μοιάζει να έχει αλλάξει κατι (βοήθησε και ο Νανι Μορέτι πολύ...).
Patritsopoulos Nikos
λογω.....πι...
με το συμπαθειο
Γιώργος Χαρωνίτης
Δεν την έχω ξαναδεί από τότε (74-75)!
Spiros Kourtis
Εγώ την είδα στην Πάτρα χάρη στον Ν. Καββαδία (Γυμνός Οφθαλμός).
Sakis Bwanas
Από τους καλύτερους ρόλους του!
Γιώργος Γιαννόπουλος
Στην πάτρα, στην ομόνοια το είχα δει. Ποβολή για οικονομική ενίσχυση των δικαζόμενων της πρώτης μεταδικτατορικής κατάληψης.
Theodwra Katsouri
Ταινιάρα
Σχόλια από το fb στο ποστ "“JOIN TOGETHER FOR THE STRUGGLE AGAINST THE VIOLENCE” γράφει στον καλυμμένο καθρέφτη..."...
ΑπάντησηΔιαγραφήYorgos Koutroupis
Σαν σκηνή από βιντεοκλίπ placebo είναι.
Καλησπέρα, το τραγούδι Ballade En Novembre από τον δίσκο που αναφέρετε, η Vanderlove το συνυπογράφει με τον Σπανό. Τόσο στο LP όσο και στο 7", το όνομα του Σπανού δεν εμφανίζεται αλλά υπάρχει στο αρχείο της SACEM αλλά και σε διάφορες διασκευές όπως αυτή της Catherine Spaak. Ο ίδιος ο Σπανός δεν θυμόταν πως προέκυψε όλο αυτό. Υπάρχει περίπτωση να έχει κάποιος, καμία ιδέα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ
Αυτά γράφει ο Γιώργος Παπαστεφάνου στο YouTube:
Διαγραφή>>Από τα τέσσερα τραγούδια ενός δίσκου 45 στροφών extended play που μού είχε φέρει ο Γιάννης Σπανός απ’ το Παρίσι το 1967, εγώ σε ένα τραγούδι είχα κολλήσει: «Ballade en Novembre». Δεν χόρταινα να το ακούω και δεν σταματούσα να το παίζω στις εκπομπές μου στο ραδιόφωνο. Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος τής Anne Vanderlove και ο Γιάννης Σπανός την είχε βοηθήσει στην ENAΡΜΟΝΙΣΗ τής «Μπαλάντας τού Νοέμβρη». Τότε στην Γαλλία θεωρούσανε την Αν ένα είδος Τζόαν Μπαέζ. Γιατί έδειχνε να νοιάζεται γι’ αυτά που γίνονταν γύρω της και συμμετείχε ενεργά, μάλιστα τον Μάη τού ‘68 τραγουδούσε για τους απεργούς στα εργοστάσια, αργότερα αγκάλιασε με στοργή και αγάπη τα παιδιά όλου τού κόσμου. Η ίδια σαν παιδί, μεγάλωσε μακρυά απ’ τους γονείς της, στην Βρετάνη, με τον παππού και την γιαγιά. Είχε γεννηθεί στη Χάγη από πατέρα Ολλανδό και Γαλλίδα μητέρα. Ο μπαμπάς, αιχμάλωτος τών Γερμανών, μόλις γλύτωσε απ’ το Μπούχενβαλντ, εξαφανίστηκε. Έφυγε όμως και η μαμά, παντρεμένη με ένα Γερμανό στρατιώτη. Όταν κάποια στιγμή, βρέθηκε η Αν στο Παρίσι για σπουδές, εντυπωσιάστηκε από τους τραγουδιστές τού δρόμου και αποφάσισε να γίνει και εκείνη τραγουδίστρια, και να αρχίσει να γράφει τραγούδια και η ίδια. Παντρεύτηκε συνολικά πέντε φορές, την τελευταία με έναν φυλακισμένο που την παρέσυρε και σε ληστεία Τράπεζας. «Είμαι ένα παιδί που δεν μεγάλωσε και ακόμα καρτερεί τον Άη Βασίλη» είχε πει στον δικαστή. Στις 30 Ιουνίου τού 2019, η Αν Βαντερλάβ έφυγε απ’ τη ζωή, ετών γύρω στα 80. Για την συνολική της προσφορά είχε παρασημοφορηθεί. Εμείς ακούμε την Αν Βαντερλάβ στην υπέροχη «Μπαλάντα τού Νοέμβρη».<<
Ο Παπαστεφάνου δεν τον αναφέρει ως συνθέτη τον Σπανό (που ήταν συνεργάτης και φίλος του, άρα είχε πληροφορίες από πρώτο χέρι). Από κει και πέρα δεν ξέρω άλλες λεπτομέρειες. Ίσως θέλει λίγο ψάξιμο...
Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Ακούγεται λογικό αν και μου κάνει εντύπωση το ποσοστό στη SACEM για μια τέτοια βοήθεια αλλά ίσως ήταν κάτι που συνηθιζόταν. Και πάλι σας ευχαριστώ για τον χρόνο και τον χώρο.
Διαγραφήαν επιτρέπεται ποιά είναι η ελληνική ταινία με το μήνυμα στον καθρέφτη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα το πω, για όσους δεν το ξέρουν, όταν έρθει η ώρα.
ΔιαγραφήΕλπίζω να μην σας χάλασα την έκπληξη της αποκάλυψης του τίτλου της ταινίας με το χθεσινό σχόλιο μου,οπότε μην το δημοσιεύετε αν θέλετε. Ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφή