ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 373

25/4/2021 

Τον Φλεβάρη του 1979 το Βήμα είχε δημοσιεύσει μια συνέντευξη του Μπομπ Ντύλαν στον Γιάννη Φλέσσα. Αργότερα, η συνέντευξη εκείνη είχε ανθολογηθεί στο βιβλίο τού Φλέσσα «Ιδέες και Δημιουργοί» [Ιδιωτική Έκδοση, 1979]. Στη συνέντευξη δεν δίνονταν ακριβή στοιχεία (πού, πότε κ.λπ.), κάτι που σε συνδυασμό με τις... ελληνοπρεπείς απαντήσεις τού Ντύλαν είχε οδηγήσει κάποιους να αμφισβητήσουν έντονα την εγκυρότητά της (ο Τάσος Φαληρέας στο 6ο ΤΖΑΖ είχε γράψει κάτι ειρωνικά).

Εγώ πιστεύω ότι η συνέντευξη είχε γίνει (σύντομη ήταν εξάλλου), αλλά τι ακριβώς είχε ειπωθεί στ’ αλήθεια σ’ εκείνη, και τι είχε περάσει στο χαρτί είναι άλλο θέμα...

25/5/2021
Θα συνεχίσω με αναρτήσεις για τον Dylan ή περί τον Dylan και σήμερα. Μην το πάω και τριήμερο...
Τραγουδοποιοί, επηρεασμένοι από τον Dylan, που βγήκαν με μια κιθάρα και με στίχο κοινωνικοπολιτικό, σκάσανε στην δεκαετία του ’60 σε πάμπολλες χώρες.
Στην Ιαπωνία έγινε θραύση. Βγήκαν πολλοί! Ίσως ο πιο σημαντικός να είναι ο Nobuyasu Okabayashi.
Το “Sanya blues” (1968) είναι αφιερωμένο στη σκληρή ζωή των εργατών, στη λαϊκή συνοικία Sanya του Tokyo...
https://www.youtube.com/watch?v=AeFTRFOzHnc

25/5/2021
«Καλό παιδί» μπορεί να είναι, όλοι «καλά παιδιά» είμαστε, όμως είναι και απίστευτα υπερεκτιμημένος, σαν τραγουδοποιός, ο Βαγγέλης Γερμανός (καλά, σαν ηθοποιός, δεν το συζητώ, γιατί έχει παίξει και στο σινεμά και σε σειρές).
Αν εξαιρέσεις «Τα Μπαράκια» (1981), δίσκο σημαντικό για κάποιους ειδικούς λόγους, στον οποίο είχε μαζέψει τραγούδια του, που τα έλεγε στις αρχές των seventies, στο Κύτταρο και αλλού, όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ του ήταν κάτω του μετρίου.
Εδώ πάντως δεν διασκευάζει Dylan (Rainy Day Women #12 & 35), λέει τον δικό του Απόκληρο...
https://www.youtube.com/watch?v=EeID6SW9-lw

25/5/2021
Ο πιο σεμνός, ο πιο πιστός και ο πιο διαχρονικός «ντυλανικός» έλληνας τραγουδοποιός υπήρξε ο αείμνηστος Βασίλης Ζαρούλιας.
Θυμάμαι πως μου είχε πει πως είχε πρωτακούσει Ντύλαν στην Ιταλία στα μέσα του ’60 ή λίγο πιο μετά και πως είχε πάθει σοκ.
Σε όλες τις φάσεις της τραγουδοποιίας του ο Ζαρούλιας είχε τον Ντύλαν σαν οδηγό, διασκεύαζε Ντύλαν, ενώ και τα δικά του τραγούδια (είτε με τους Διόσκουρους, είτε μόνος του) ήταν ολοφάνερα επηρεασμένα από κείνον. Μερικά από τα δικά του τραγούδια, κυρίως από το LP του «Ώρα Μηδέν», είναι φοβερά, ενώ άλλα είναι απλώς συμπαθητικά.
Απ’ αυτά τα συμπαθητικά και σφόδρα «ντυλανικά» είναι και τούτο ’δω, από το 1975...
https://www.youtube.com/watch?v=-EE5kZdwZDo

24/5/2021
Είχε γίνει και αφισοκόλληση λέει, στα μέσα του '70...

24/5/2021

Ρώσοι και Λευκορώσοι καγκεμπίτες ξεφτίλισαν μέτρα ασφαλείας, αντικατασκοπεία, μητσοτάκηδες, κυπατζήδες κ.λπ. (ξέρανε, φυσικά, πως η Ελλάδα είναι ξέφραγο αμπέλι και ο καταλληλότερος τόπος για να δράσουνε), κάνοντας τα σκιάχτρα των Βρυξελλών να τρέχουνε, τώρα, ξοπίσω τους. Τους άρπαξαν τον... ακτιβιστή-ναζιστάκο μέσα από τα χέρια, χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι, και χωρίς να καταλάβει κανένας το τι και πώς. Επαγγελματίες ρεμάλια.

Καιρό είχε να γράψει τέτοιο σενάριο η ζωή...

24/5/2021
Λεφτέρης Πούλιος «Ποίηση» [Αθήναι, Δεκ. 1969]

23/5/2021
Κι ενώ τρώγαμε και πίναμε χθες βράδυ και λέγαμε, αυτά που δεν λέμε εδώ –ευτυχώς στα σπίτια μας μιλάμε ακόμη για ό,τι θέλουμε, χωρίς να δίνουμε πατήματα σε κανέναν ασέβαστο, για να μας χαρακτηρίσει «έτσι» ή «αλλιώς– ακούω ξαφνικά, από ένα παλιολάπτοπ, με το οποίο δεν είχα οπτική επαφή και που έπαιζε «γιουροβίζιον» σε χαμηλή ένταση, μερικές νότες, κάποια φωνή, ένα τραγούδι... Κι εκεί ανάμεσα στους τόνους της ηλιθιότητας, που είχαν περάσει από τ’ αυτιά μου, νοιώθω ξαφνικά ν’ ακούω κάτι που να με αφορά. Και ρωτάω... όχι «ποιος είναι», το όνομα δεν θα μου έλεγε απολύτως τίποτα, αλλά «ποια χώρα είναι»... Και μου λένε... «Ελβετία».
Να λοιπόν ένας τόπος, μια χώρα, που κάποιοι δεν έχουν ξεχάσει να γράφουν «ελαφρά» τραγούδια, για ένα διαγωνισμό «ελαφρού» τραγουδιού, όπως ήταν κάποτε, και δεν είναι πλέον, η Γιουροβίζιον.

22/5/2021
Επιτέλους, κάτω τα χέρια από τους εφοπλιστές. Δεν είναι όλοι ίδιοι...

22/5/2021

Ένα από τα 2-3 καλύτερα τραγούδια που στείλαμε ποτέ στη Eurovision. Σαν να το είχαν γράψει ο Σπανός και ο Χατζηνάσιος μαζί. Έχει και «γέφυρα» από soft core στη μέση τύπου «Αγκίστρι». Το είχε δέσει από πολλές μεριές ο χατζιδακικός Δημητράς – κάτι που εκτιμήθηκε (8/20), όσο μπορούσε να εκτιμηθεί τέλος πάντων, από τους... τουρίστες Φράγκους.
https://www.youtube.com/watch?v=MGR2y-3AgYQ

22/5/2021
Δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό πολλών για το «Μουσικό Κουτί» του Πορτοκάλογλου. Είδα τόπους-τόπους, στο YouTube, και το επεισόδιο με τον Κραουνάκη τις πρoάλλες και συγχύστηκα.
Για μένα είναι ενοχλητικά τα τραγουδίσματα της Ρένας Μόρφη. Έχουν πολύ ηθοποιιλίκι μέσα τους και αυτό είναι καταστροφικό για το τραγούδι. Το τραγούδι δεν είναι... θέατρο. Μπορεί να υπάρχει και τραγούδι για θεατρική παράσταση, φυσικά, προσαρμοσμένο στα δρώμενα, που να απαιτεί κάποια «ειδική» έκφραση, αλλά το τραγούδι, από μόνο του, είναι κάτι άλλο. Κάτι πολύ ξεχωριστό, που δεν πρέπει να το συγχέουμε με άλλες Τέχνες.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η τάση όλο και περισσότεροι ηθοποιοί να τραγουδούν. Συνέβαινε και παλιά αυτό, αλλά όχι τόσο έντονα, τόσο τακτικά και τόσο απερίσκεπτα. Και όταν τραγουδούν συνεχώς οι ηθοποιοί το τραγούδι καταστρέφεται. Εξελίσσεται σε κάτι απροσδιόριστο, σε κάτι «γυμνό», χάνοντας τελείως τα κρυφά μηνύματά του, τους υπαινιγμούς του. Αν το τραγούδι δεν μπορεί να σε δονήσει από ένα δίσκο, από το ραδιόφωνο, χωρίς να βλέπεις κάτι δηλαδή, δεν είναι τραγούδι, είναι θέαμα. Και νομίζω πως η Μόρφη, χωρίς την εικόνα της, και φυσικά χωρίς το κλασικό ρεπερτόριο που λέει, θα περνούσε απαρατήρητη.
Η Μόρφη μπορεί να μην είναι ηθοποιός, αλλά υποκρίνεται τη λαϊκή ντίβα. Δεν είναι όμως πειστική. Δεν είναι ούτε λαϊκή, είναι ψευτολαϊκή, ούτε ντίβα φυσικά. Είναι κάτι «λίγο απ’ όλα», ιδανικό ίσως για την τηλεοπτική ψυχαγωγία, αλλά με πολύ μικρότερο εκτόπισμα σε σχέση με τα ινδάλματά της.
Το ίδιο αχαρακτήριστη είναι και η Μαρίζα Ρίζου, που νομίζει πως η τζαζ κολλάει με τα πάντα. Δεν υπάρχει μέτρο ούτε σε αυτή. «Τραβάει» το τραγούδισμά της, φορτώνοντάς το με «έκφραση». Λυπάται να αφήσει κάτι χωρίς επεξήγηση, χωρίς υποσημείωση. Τραγουδάει λες και απευθύνεται σε ηλίθιους, που δεν θα καταλάβουν.
Και τον Κραουνάκη τον βρίσκω κουραστικό και αμετροεπή πολλές φορές, σαν συνθέτη. Πολύ θα ήθελε να ήταν ο Γιώργος Μουζάκης, αλλά δεν τον φτάνει. Έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον. Μπορεί να έχει γράψει αρκετά καλά τραγούδια, μέσα στα χρόνια, δεν είναι τυχαίος εννοώ, αλλά η πληθωρικότητά του τον οδηγεί, συχνά, σε χλαπάτσες. Αυτά τα μπλουζ που λέει ας πούμε είναι εντελώς απλοϊκά, πόσο μάλλον όταν υπαινίσσεται πως ξέρει και τα αμερικάνικα (θα τρίζουνε τα κόκαλα του Screamin’ Jay Hawkins).
Τέλος πάντων... αυτά. Δεν υπάρχει λόγος και χρόνος, ώστε να γράψω περισσότερα, να γίνω πιο αναλυτικός. Στο φέισμπουκ είμαστε εξάλλου...