Στην
Ελλάδα διεκπεραιώνονταν από παλιά ξένες κινηματογραφικές παραγωγές, καθώς η
χώρα φάνταζε, σε πολλούς, σαν ένας καλός ή και ιδανικός χώρος γυρισμάτων.
Ειδικά στην δεκαετία του ’60 τούτο άρχισε να γίνεται κάπως σαν καθεστώς. Οι
αιτίες ήταν πολλές...
Ο τόπος, η χώρα μας, είχε καλό κλίμα και πλούσιο ανάγλυφο. Ήπιους χειμώνες και δροσερά καλοκαίρια, πράγμα που σήμαινε πολύς χρόνος (τουλάχιστον 5-6 μήνες) ευνοϊκός για γυρίσματα και βεβαίως ορεινά και πεδινά μέρη, και ακόμη νησιά (από έρημα, και σχεδόν έρημα, έως κοσμοπολίτικα, με τα μέτρα του τότε). Διέθετε, επίσης, μεγάλα αστικά κέντρα, μικρές πόλεις και χωριά. Υπήρχε αυτή η μεσογειακή ποικιλία, σε κάθε περίπτωση, που ευνοούσε γενικότερα.
Πιο ειδικά, τώρα, η χώρα διέθετε μάχιμο κινηματογραφικό προσωπικό. Πολλούς και καλούς ηθοποιούς, για πρώτους ή δεύτερους ρόλους, και φυσικά πεπειραμένους τεχνικούς, σε όλα τα επιμέρους στάδια μιας παραγωγής. Και ακόμη κάτι πολύ σημαντικό. Φτηνά μεροκάματα, τα οποία πάντα λάβαιναν σοβαρά υπ’ όψιν τους οι ξένοι.
Συνέπεσαν, δε, όλα τα προηγούμενα και με την τουριστική ανάδειξή μας στην δεκαετία του ’60, που συνέβη βασικά μέσα από τις ταινίες «Ποτέ την Κυριακή» (1960) του Ζυλ Ντασέν και «Αλέξης Ζορμπάς» (1964) του Μιχάλη Κακογιάννη – ταινίες, που έγιναν παγκόσμια γνωστές, διαφημίζοντας ολούθε την Ελλάδα, δένοντας καλύτερα το πράγμα.
Μία από αυτές τις λησμονημένες, σήμερα, ξένες παραγωγές, που είχαν γυριστεί στη χώρα μας εκείνη την δεκαετία, αφορούσε στην γαλλική ταινία τού Willy Rozier “Les Chiens dans la Nuit” (1965).
Ο
Willy Rozier
(1901-1983)
είναι ένας μάλλον άγνωστος γάλλος σκηνοθέτης ακόμη και σήμερα, και όσοι τον
θυμούνται θα το κάνουν για την ταινία του “Manina,
La Fille
sans Voiles”
(1952), στην οποίαν πρωταγωνιστούσε η άγνωστη τότε, νεαρή, Brigitte Bardot
και
στην οποίαν αποτυπωνόταν ο αισθησιασμός και το σεξαπίλ της καιρό πριν την
καθιέρωση της από τον Roger Vadim.
Ο τόπος, η χώρα μας, είχε καλό κλίμα και πλούσιο ανάγλυφο. Ήπιους χειμώνες και δροσερά καλοκαίρια, πράγμα που σήμαινε πολύς χρόνος (τουλάχιστον 5-6 μήνες) ευνοϊκός για γυρίσματα και βεβαίως ορεινά και πεδινά μέρη, και ακόμη νησιά (από έρημα, και σχεδόν έρημα, έως κοσμοπολίτικα, με τα μέτρα του τότε). Διέθετε, επίσης, μεγάλα αστικά κέντρα, μικρές πόλεις και χωριά. Υπήρχε αυτή η μεσογειακή ποικιλία, σε κάθε περίπτωση, που ευνοούσε γενικότερα.
Πιο ειδικά, τώρα, η χώρα διέθετε μάχιμο κινηματογραφικό προσωπικό. Πολλούς και καλούς ηθοποιούς, για πρώτους ή δεύτερους ρόλους, και φυσικά πεπειραμένους τεχνικούς, σε όλα τα επιμέρους στάδια μιας παραγωγής. Και ακόμη κάτι πολύ σημαντικό. Φτηνά μεροκάματα, τα οποία πάντα λάβαιναν σοβαρά υπ’ όψιν τους οι ξένοι.
Συνέπεσαν, δε, όλα τα προηγούμενα και με την τουριστική ανάδειξή μας στην δεκαετία του ’60, που συνέβη βασικά μέσα από τις ταινίες «Ποτέ την Κυριακή» (1960) του Ζυλ Ντασέν και «Αλέξης Ζορμπάς» (1964) του Μιχάλη Κακογιάννη – ταινίες, που έγιναν παγκόσμια γνωστές, διαφημίζοντας ολούθε την Ελλάδα, δένοντας καλύτερα το πράγμα.
Μία από αυτές τις λησμονημένες, σήμερα, ξένες παραγωγές, που είχαν γυριστεί στη χώρα μας εκείνη την δεκαετία, αφορούσε στην γαλλική ταινία τού Willy Rozier “Les Chiens dans la Nuit” (1965).
Τέλος πάντων το 1964 ο Willy Rozier έρχεται στην Ελλάδα για τα γυρίσματα μιας ταινίας, που διέθετε εξ αρχής ένα ελληνικό ενδιαφέρον. Τούτο οφειλόταν στην σεναριακή διασκευή τού πασίγνωστου μυθιστορήματος τού Θράσου Καστανάκη «Ο Χατζή Μανουήλ» [Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία, 1956], που είχε κυκλοφορήσει την επόμενη χρονιά και στα γαλλικά ως... Thrasso Castanakis “Les Chiens dans la Nuit” [Éditions du Seuil, 1957]. Η ταινία, δηλαδή, είχε τον ίδιο τίτλο με το μυθιστόρημα, όπως εκείνο είχε μεταφραστεί στα γαλλικά, και όλα αυτά σε μιαν εποχή όπου ο ίδιος ο συγγραφέας διαβιούσε στην Γαλλία.
Η συνέχεια εδώ...https://www.lifo.gr/culture/cinema/h-spania-galliki-tainia-ta-skylia-tis-nyhtas-me-tin-xenia-kalogeropoyloy-kai-ti-zeta
Σχόλια από το fb...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Χαρωνίτης
"Η Ζέτα Αποστόλου ήταν η πρωθιέρεια του κινηματογραφικού (και θεατρικού) απελευθερωτικού γυμνού, στη χώρα, και ως τέτοια θα την τιμούμε πάντα". Πανάξια!
Vassilis Serafimakis
Βλέπω στη διανομή κι ένα σχετικά άγνωστο (γιά μένα) όνομα Γάλλου ηθοποιού, Jean Sobieski, και ψάχνοντας βγαίνει πατέρας τής Leelee Sobieski, εκείνης που είχε παίξει 15 χρονών στο Eyes Wide Shut.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Πιάνοντας ένα-ένα τα ξένα ονόματα πας σε διάφορες κατευθύνσεις. Η Jenny Astruc π.χ. έπαιζε στο Φάντασμα της Ελευθερίας του Μπουνιουέλ.