ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 367

5/5/2021
«Στην Αμοργό, στην Κίμωλο, στη Νιό, στη Σαντορίνη...».
Κάτω τα χέρια απ’ τους τουρίστες... (γέλιο)

5/5/2021

Η χούντα ήταν ένα αληθινά νεοφιλελεύθερο καθεστώς, πολύ μπροστά από την εποχή του, που άσκησε ακραία «αγοραία» πολιτική, καιρό πριν από την χούντα των Πινοσέτ-Μίλτον Φρήντμαν.
Δεν είναι μόνον ότι είχε καταργήσει το 8ωρο, μέσω του νομοθετικού διατάγματος 515 (κάτι ξέφτια αποτελειώνει τώρα ο Χατζηδάκης), δεν είναι μόνον ότι τα είχε βάλει δήθεν-τάχα με το «τέρας» της γραφειοκρατίας, ως προπάππους του Πιερρακάκη, («εντός δύο ημερών θα δίδεται απάντησις εις παν έγγραφον πολίτου»), μόνο και μόνο για να ανοίξει ο δρόμος για τις «επενδύσεις», δεν είναι τα εξωφρενικά προνόμια που είχε παραχωρήσει απ’ ευθείας στο μεγάλο κεφάλαιο, δια των αναγκαστικών νόμων 89/1967 και 378/1968, δεν είναι ότι είχε περάσει απίστευτη διάταξη στο χουντικό σύνταγμα (άρθρον 23 / παράγραφος 1) πως η νομοθεσία που ευνοούσε το ξένο κεφάλαιο και την ναυτιλία δεν θα μπορούσε να μεταβληθεί, εκτός εάν, με την μεταβολή, δίνονταν ακόμη περισσότερες ευκολίες στις «επενδύσεις»(!), σκεφτόταν ακόμη και την κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο(!), όπως βλέπουμε σ’ αυτό το κομματάκι, από τον Μάιο του ’67.

Καταλαβαίνετε, τώρα, γιατί την λιβανίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ οι φιλελέδες... Για να σας φύγουν οι απορίες...

5/5/2021
11 χρόνια από το παρακρατικό χτύπημα σ' έναν αυθόρμητο λαϊκό ξεσηκωμό
(αυτός είναι ο σωστός τίτλος)

4/5/2021
Όταν σκοτώθηκε ο Γιάννης Παπαϊωάννου...
Στο φουλ η γείωση για να κρατάει το ίσο , και κόπια VG που να ξύνει για μέγιστη απόλαυση...
https://www.youtube.com/watch?v=_zSMbrpabqM

4/5/2021
Κάποτε, πριν... 25-26 χρόνια γείτονας μού είχε κάνει αυστηρή παρατήρηση επειδή άκουγα δυνατά, σε ώρα μη κοινής ησυχίας, αυτό το συγκλονιστικό, φιλοσοφικό τραγούδι του Roger Chapman και των Family, που περιστρέφεται γύρω από το μυστήριο της ύπαρξης.
Ένας γέρος ζητάει από κείνον που υφαίνει τη ζωή, το Θεό ή το Διάβολο, ή μήπως τον ίδιο το Θάνατο(?), να του δείξει το δικό του υφάδι. Έτσι, «εμφανίζονται» μπροστά του η παιδική ηλικία του, οι έρωτές του, οι οικογένειά του, τα παιδιά του, η πεθαμένη γυναίκα του, τα εγγόνια του, πριν το υφάδι αποτυπώσει τη ξεθωριασμένη μοναξιά των γηρατειών… και σε λίγο το ίδιο το τέλος του.
Θυμάμαι πως είχα επιχειρήσει να του εξηγήσω τα τι και πώς του τραγουδιού –τα κάνω κάτι τέτοια–, αλλά δεν έπαιρνε από λόγια... Ήταν, δε, μικρότερος στην ηλικία απ’ όσο είμαι εγώ τώρα...
Just for one second, one glance upon your loom
The flower of my childhood could have fit within this room
Does it of my youth show, tears of yesterday?
Broken hearts, within a heart, as love first came my way

3/5/2021
«Άμα διαβάσεις την ιστορία ζαλίζεσαι, δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα. Γιατί εκεί πέρα που βλέπεις ας πούμε θριαμβευτικά πράγματα και ηρωικά, βλέπεις ξαφνικά να αναδύεται το απαίσιο πρόσωπο ενός εμφυλίου ή μιας δικτατορίας ή τέτοια πράγματα, ενώ αν πάρεις το μονοπάτι των τραγουδιών, τα πράγματα εξελίσσονται πιο ομαλά. Δηλαδή είναι ο καθρέφτης της ψυχής του λαού μας το τραγούδι».
[Διονύσης Σαββόπουλος χθες στον ΣΚΑΪ]
Ο Σαββόπουλος θέλει να απο-ιστορικοποιήσει το ελληνικό τραγούδι. Να το κάνει 0% λιπαρά, «τραγούδι για όλη την οικογένεια», ταινία της ΚΛΑΚ ΦΙΛΜ. Ενδιαφέρεται φανερά, και δεν το κρύβει, για την «συστημική» αντίληψη για το τραγούδι. Όμως, το τραγούδι τού λαού είναι κάτι άλλο. Γιατί το τραγούδι τού λαού ήταν πάντοτε διωκόμενο και βαριά πληγωμένο από τις λογοκρισίες παντός τύπου. Και το προ-δισκογραφίας τραγούδι, που είναι ούτως ή άλλως κρυμμένο και θα πρέπει να το ψάξει κανείς βαθιά σε έντυπες πηγές, για να το ανασύρει (πράγμα που δεν ξέρει να το κάνει ο Σαββόπουλος, ούτε ενδιαφέρεται να το κάνει, γιατί δεν είναι ερευνητής), μα κι εκείνο της δισκογραφίας.
Ακούσαμε (και ακούμε) για δεκαετίες ένα τραγούδι με τον τρόπο τον οποίον καθόριζε και επέτρεπε, γι’ αυτό, η άρχουσα τάξη. Το «σύστημα» χρησιμοποιούσε τους δημιουργούς με τους κανόνες που όριζε εκείνο. Σε κάθε άλλη περίπτωση λαός και λαϊκοί δημιουργοί σπρώχνονταν δια της βίας στο περιθώριο.
Ο Βαμβακάρης θάφτηκε για χρόνια (γύριζε με τασάκι, μαζεύοντας πενταροδεκάρες, για να επιβιώσει), ο Τσιτσάνης ανακάτευε τα λόγια στα τραγούδια για να μην του τα κόψουν (έτσι, σήμερα, μπορεί να σου πει ο άλλος πως η Συννεφιασμένη Κυριακή ήταν τέτοια, γιατί ηττήθηκε κάποια ομάδα ποδοσφαίρου), ο Απόστολος Χατζηχρήστος, ένας από τους μεγαλύτερους κοινωνικούς τραγουδοποιούς, που ανέδειξε το ελληνικό τραγούδι, πέθανε πάμφτωχος, και με ελάχιστα κομμάτια του (μετρημένα στα δάχτυλα), με ατόφια κοινωνικά μηνύματα, να ξεφεύγουν από την σκληρή λογοκρισία. Το αντάρτικο τραγούδι ήταν για 30 χρόνια στο κυνήγι. Ο Θεοδωράκης ήταν απαγορευμένος καθ’ όλη την «επταετία». Του Στέλιου του κλείσανε το στόμα. Ο Πανούσης υπέφερε τα πάνδεινα, με μηνύσεις επί μηνύσεων. Εκατοντάδες δημιουργοί, ακόμη και ο ίδιος ο Σαββόπουλος, ένοιωσαν βαρύ επάνω τους τον πέλεκυ τού πολιτικώς ορθού, τον οποίον ακόνιζε η δεξιά επί δεκαετίες.
Ελευθερία, στην πράξη, δεν υπήρξε ποτέ στο ελληνικό τραγούδι. Ακόμη και σήμερα το τραγούδι που ενοχλεί διώκεται. Δεν προβάλλεται. Αποσιωπάται. Γιατί, το να υπάρχει κάπου, πεταμένο, χωρίς να το παίρνουν χαμπάρι εκείνοι που πρέπει να το πάρουν, να μην διαδίδεται, είναι σαν να μην υπάρχει. Σαν να είναι λογοκριμένο.
Ας τ’ αφήσει, λοιπόν, τα παραμύθια περί «ενότητας» ο Σαββόπουλος. Η «ενότητα» είμαι μια φενάκη, μία αερολογία, μία πομφόλυγα, που τη χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη, για να θολώσει τα νερά, ώστε να κρύψει κάθε φορά τα νέα της εγκλήματα. Και από τέτοια... ένα σωρό κι ακόμη, σ’ αυτή την ιστορία των διακοσίων χρόνων.
Ένα είναι σίγουρο πάντως. Το τραγούδι τού λαού δεν της ανήκει. Κι ούτε μπορεί να μιλάει για λογαριασμό του, γιατί στην πράξη το τραγούδι αυτό το μισεί, το καταδιώκει, γιατί το τραγούδι έχει τη δύναμη να αντιστέκεται στα σχέδιά της.
Ξέρει λοιπόν ότι είναι επικίνδυνο για τα συμφέροντά της και γι’ αυτό το πολέμησε, το πολεμά και θα το πολεμά, όσο θα έχει τα μέσα και τον τρόπο. Και ο τρόπος δεν σχετίζεται πάντα με τη βία, αλλά και με την παραπλάνηση, την απο-ιδεολογικοποίηση, την τοποθέτησή του έξω από το διάβα της ιστορίας.

3/5/2021
Πέθανε στα 76 του ο σημαντικός ποιητής της «γενιάς του ’70» Κώστας Γ. Παπαγεωργίου.
Πέρα από το ποιητικό, δοκιμιακό και υπόλοιπο έργο του, ο Κ.Γ. Παπαγεωργίου σχετίστηκε και με το τραγούδι, καθότι μελοποιήθηκε από τον Νίκο Τάτση (δες στα σχόλια) και τον Θάνο Μικρούτσικο βασικά, και εσχάτως από τον Χάρη Κατσιμίχα...

2/5/2021
Ρε δεν κολλάει «κλασική μουσική» με το ελληνικό Πάσχα, με το γλέντι του ελληνικού Πάσχα εννοώ. Λαϊκά, δημοτικά και λαϊκοδημοτικά ακούει ο κόσμος. Άιντε και ποπ λαϊκά... για τους πιο νέους. Μην το παίζετε τώρα... γαμπροί από το Σάλτσμπουργκ.

[το σχόλιο αφορά σε πραγματικό περιστατικό, όχι σε φεϊσμπουκικό]