Σαν
σήμερα, πριν από 78 χρόνια (23 Μαΐου 1943) γεννήθηκε η Βίκυ Μοσχολιού – για
πολλούς η σημαντικότερη ελληνίδα τραγουδίστρια από τo
1960 και μετά. (Υπάρχουν πηγές που αναφέρουν ως ημερομηνία γέννησης την 17η Μαΐου,
αλλά εδώ, εμείς, προκρίνουμε την 23η).
Οπωσδήποτε υπήρξαν, και υπάρχουν ακόμη και σήμερα, σπουδαίες φωνές στο ελληνικό τραγούδι, όμως τι είναι εκείνο, τελικά, που καταξιώνει έναν τραγουδιστή, στο πέρασμα του χρόνου;
Μόνον η φωνή του; Η φωνή του, σε σχέση με το ρεπερτόριό του; Η γενικότερη στάση του στα πράγματα, η δημόσια παρουσία του μέσα στις δεκαετίες; Οι απόψεις του, έτσι όπως αυτές καταγράφονται στις κατά καιρούς συνεντεύξεις του; Στοιχεία της προσωπικής ζωής του, που ο ίδιος αφήνει να βγουν προς τα έξω και που φανερώνουν, και αυτά, όψεις της προσωπικότητάς του;
Είναι δύσκολη η απάντηση. Το εύκολο φαίνεται πως είναι να αποτιμήσεις μόνο φωνή και ρεπερτόριο, ξεχνώντας, διαγράφοντας ή αδιαφορώντας για όλα τ’ άλλα.
Όμως και αυτό ενέχει κινδύνους, υπό την έννοια ότι υπάρχουν σημαντικές φωνές τελείως διαφορετικές μεταξύ τους, και σπουδαία τραγούδια, ποικίλων ειδών, που εκφράζουν εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Γιατί, φερ’ ειπείν, ένας ελαφρός-ερωτικός τραγουδιστής να είναι σώνει και καλά λιγότερο σημαντικός, από κάποιον που τραγουδάει κοινωνικό τραγούδι; Ή γιατί ένα τραγούδι που μπορεί να προβάλλει υγιείς προβληματισμούς, πάνω σε καθημερινά θέματα, να είναι πιο σημαντικό εξ αρχής, από ένα τραγούδι που δοκιμάζεται και πετυχαίνει στο πεδίο της διασκέδασης;
Καταξιωμένοι δημιουργοί (εδώ και στο εξωτερικό) έχουν μπει ακόμη και στη φυλακή, για ποινικά αδικήματα, έχουν συνεργαστεί στενά με τις εξουσίες (ακόμα και σε ανώμαλες περιόδους), έχουν εκφράσει ακραίες θέσεις σε ζητήματα κοινωνικά κ.ά. Άλλοι το κάνουν αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην καριέρα τους, για το αν θα δυσαρεστήσουν ένα μέρος του κοινού τους, άλλοι «κρύβονται», δεν μιλάνε ή είναι προσεκτικοί, άλλοι λένε εκείνα που θέλει ν’ ακούσει ο κόσμος, σε κάθε εποχή. Κάποιοι, εν τω μεταξύ, είναι απλώς ο εαυτός τους – και με τούτο εννοούμε πως είναι ανυπόκριτοι, απλοί, δίχως να αποβλέπουν σε κάτι, ειλικρινείς και με τις προθέσεις τους και με τα αισθήματά τους. Πώς γίνεται όλα αυτά να μην τα λαμβάνει κάποιος υπ’ όψιν του, όταν αποφαίνεται για το ένα ή το άλλο;
Η
Βίκυ Μοσχολιού ήταν, πάντα, ένας άνθρωπος συντηρητικός σε ιδέες και απόψεις, μα
συγχρόνως και ελεύθερος.
Δεν ντρεπόταν να μιλήσει για όσα πίστευε, για όσα την είχαν σημαδέψει στη ζωή της, για την προσήλωσή της στο μότο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», για να το πούμε κάπως… προβοκατόρικα, δίχως τούτο να σημαίνει πως ήταν «χουντικιά», και πως δεν θα επαναστατούσε αν έβλεπε το άδικο.
Η συνέχεια
εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/i-biky-mosholioy-gennithike-san-simera-prin-apo-78-hronia
Οπωσδήποτε υπήρξαν, και υπάρχουν ακόμη και σήμερα, σπουδαίες φωνές στο ελληνικό τραγούδι, όμως τι είναι εκείνο, τελικά, που καταξιώνει έναν τραγουδιστή, στο πέρασμα του χρόνου;
Μόνον η φωνή του; Η φωνή του, σε σχέση με το ρεπερτόριό του; Η γενικότερη στάση του στα πράγματα, η δημόσια παρουσία του μέσα στις δεκαετίες; Οι απόψεις του, έτσι όπως αυτές καταγράφονται στις κατά καιρούς συνεντεύξεις του; Στοιχεία της προσωπικής ζωής του, που ο ίδιος αφήνει να βγουν προς τα έξω και που φανερώνουν, και αυτά, όψεις της προσωπικότητάς του;
Είναι δύσκολη η απάντηση. Το εύκολο φαίνεται πως είναι να αποτιμήσεις μόνο φωνή και ρεπερτόριο, ξεχνώντας, διαγράφοντας ή αδιαφορώντας για όλα τ’ άλλα.
Όμως και αυτό ενέχει κινδύνους, υπό την έννοια ότι υπάρχουν σημαντικές φωνές τελείως διαφορετικές μεταξύ τους, και σπουδαία τραγούδια, ποικίλων ειδών, που εκφράζουν εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Γιατί, φερ’ ειπείν, ένας ελαφρός-ερωτικός τραγουδιστής να είναι σώνει και καλά λιγότερο σημαντικός, από κάποιον που τραγουδάει κοινωνικό τραγούδι; Ή γιατί ένα τραγούδι που μπορεί να προβάλλει υγιείς προβληματισμούς, πάνω σε καθημερινά θέματα, να είναι πιο σημαντικό εξ αρχής, από ένα τραγούδι που δοκιμάζεται και πετυχαίνει στο πεδίο της διασκέδασης;
Καταξιωμένοι δημιουργοί (εδώ και στο εξωτερικό) έχουν μπει ακόμη και στη φυλακή, για ποινικά αδικήματα, έχουν συνεργαστεί στενά με τις εξουσίες (ακόμα και σε ανώμαλες περιόδους), έχουν εκφράσει ακραίες θέσεις σε ζητήματα κοινωνικά κ.ά. Άλλοι το κάνουν αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην καριέρα τους, για το αν θα δυσαρεστήσουν ένα μέρος του κοινού τους, άλλοι «κρύβονται», δεν μιλάνε ή είναι προσεκτικοί, άλλοι λένε εκείνα που θέλει ν’ ακούσει ο κόσμος, σε κάθε εποχή. Κάποιοι, εν τω μεταξύ, είναι απλώς ο εαυτός τους – και με τούτο εννοούμε πως είναι ανυπόκριτοι, απλοί, δίχως να αποβλέπουν σε κάτι, ειλικρινείς και με τις προθέσεις τους και με τα αισθήματά τους. Πώς γίνεται όλα αυτά να μην τα λαμβάνει κάποιος υπ’ όψιν του, όταν αποφαίνεται για το ένα ή το άλλο;
Δεν ντρεπόταν να μιλήσει για όσα πίστευε, για όσα την είχαν σημαδέψει στη ζωή της, για την προσήλωσή της στο μότο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», για να το πούμε κάπως… προβοκατόρικα, δίχως τούτο να σημαίνει πως ήταν «χουντικιά», και πως δεν θα επαναστατούσε αν έβλεπε το άδικο.
https://www.lifo.gr/culture/music/i-biky-mosholioy-gennithike-san-simera-prin-apo-78-hronia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου