ΜΕΚΑΝΙΜΑΛ το ελληνόφωνο άλμπουμ τους «Θόρυβος»

Παράξενος δίσκος. Απρόσμενος για μένα. Μετά από τέσσερα αγγλόφωνα άλμπουμ, οι Mechanimal, ή, εδώ τουλάχιστον, Μεκάνιμαλ, «ανακαλύπτουν» τον ελληνικό στίχο, δίνοντας μιαν άλλη προοπτική στον ήχο τους. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η γλώσσα στους Mechanimal, οι απαγγελίες του Freddie Faulkenberry (μα και της Etten παλαιότερα), λογαριάζονταν και σαν ήχος, σαν κομμάτι του ήχου τους, και όχι απλώς ως στίχοι με κάποιο νόημα, το όποιο νόημα.

Χοντρικά, θα λέγαμε πως το νόημα, στο νέο άλμπουμ των Μεκάνιμαλ «Θόρυβος» [Inner Ear, 2021], δεν αλλάζει – δίχως να υποστηρίζουμε πως τα αγγλικά λόγια (των Γιάννη Παπαϊωάννου και Freddie F.), που ακούγαμε από τον Freddie F., ταυτίζονται με τα ελληνικά τής Αγγελικής Βρεττού. Εκείνο που αλλάζει είναι η προσωδία, η επανατοποθέτηση τού λόγου πάνω στα ανάλογα ηλεκτρονικά-βιομηχανικά patterns τού Γιάννη Παπαϊωάννου και κυρίως (εκείνο που αλλάζει) είναι η διαφορετική αντιμετώπιση τού λόγου.
Από τη στιγμή που επιλέγεις την ελληνική γλώσσα (Έλληνας ων) είναι σαν να λες –και δεν είναι λάθος αυτό– πως... να, τώρα, πρέπει να προσέξετε και τον λόγο. Ένας λόγος, ο οποίος, ως ελληνικός πια, δεν μπορεί παρά να αποκτά μια δική του αυτοδύναμη υπόσταση. Κι έτσι, αυτοδύναμος, να ακούγεται από το ημεδαπό κοινό, που θα προστρέξει στο άλμπουμ. Κι εδώ θα άξιζε, πραγματικά, να γνωρίζαμε τις αντιδράσεις και του ξένου κοινού –γιατί σίγουρα υπάρχουν ακροατές από την αλλοδαπή, που γνωρίζουν και ακούνε τους Mechanimal– γύρω από το πώς φαίνεται και σ’ εκείνους η συγκεκριμένη αλλαγή, πώς την αντιμετωπίζουν κ.λπ.
Η Θέκλα Τσελεπή, η γνωστή ραδιοφωνική παραγωγός, είναι αυτή τη φορά μπροστά από το μικρόφωνο. Είναι αυτή που μεταφέρει στα αυλάκια τού δίσκου τους στίχους τής Α. Βρεττού, πατώντας (η φωνή της) πάνω στις ρυθμικές δομές, που επεξεργάζεται ο Γ. Παπαϊωάννου – με τη βοήθεια κάποιων λίγων, ακόμη, οργάνων-μουσικών (ακούγεται τσέλο σε τρία tracks, μπάσο σε δύο, ηλεκτρική κιθάρα σε ένα και ακουστική κιθάρα επίσης σε ένα).
Διαβάζοντας, αρχικώς, τα λόγια στο innersleeve, πριν ακούσω τον δίσκο, δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα (απ’ αυτά). Τα βρήκα κατ’ αρχάς μακροσκελή, ανακυκλούμενα και περαιτέρω πολύ «κολασμένα» και κάπως «επιτηδευμένα» – αλλά μπορεί και να κάνω λάθος, για τους τελευταίους χαρακτηρισμούς (που είναι εντός εισαγωγικών). Δεν επιμένω, δηλαδή, επειδή αυτό δεν μπορώ να το αποδείξω... απλώς το νοιώθω. Ακούγοντάς τα, δε, στο άλμπουμ διαπίστωσα πως λειτουργούν διαφορετικά. Υπάρχει μια σαφής εικόνα, εννοώ, που προβάλλεται και δομείται, όμως, μέσα από ασαφείς λεπτομέρειες. Είναι κι αυτός ένας τρόπος...
Όλοι ζούμε στην ίδια πόλη... όσοι ζούμε τέλος πάντων σ’ αυτήν. Υπάρχουν οπωσδήποτε κοινές μεταξύ μας αναφορές, αλλά δεν υπάρχει αναγκαστικώς μια κοινή θέαση σε πράγματα και καταστάσεις – ακόμη και εντός του πλαισίου που οριοθετούν τα λόγια. Που είναι ποιο; Eκείνο ενός δύσβατου αστικού βίου, δύσθυμου, απαθούς, υποτονικού και με εκρήξεις βίας ανά περιπτώσεις, τοποθετημένου χοντρικά μέσα σ’ ένα αποκαλυπτικό σκηνικό. Ο «Θόρυβος» είναι σίγουρα ένα «σκοτεινό» άλμπουμ, σίγουρα το περισσότερο σκοτεινό απ’ όλα τα προηγούμενα των Mechanimal / Μεκάνιμαλ, κάτι που δεν είναι άμοιρο, εγώ θα πω, τού φύσει και θέσει ελληνικού, στα όρια της πλημμυρίδας, λόγου.
Η δική μου γνώμη, πάντως, είναι πως τα αγγλικά λόγια λειτουργούσαν καλύτερα στους electro μετασχηματισμούς των Mechanimal. Έδεναν καλύτερα. Δεν ξέρω... ίσως, αν ο Γ. Παπαϊωάννου το πήγαινε το άλμπουμ κάπου αλλού ηχητικά, σε πιο minimal, ήπιες, ambient κατευθύνσεις, με πιο χαλαρά beats, το άκουσμα να ήταν διαφορετικό... και προτιμότερο. Σίγουρα θα ήταν διαφορετικό... το προτιμότερο θα το κρίναμε τότε. Νομίζω, δε, πως σ’ ένα τέτοιο (υποτιθέμενο) πλαίσιο ακόμη και η βαθιά φωνή τής Θ. Τσελεπή θα απέδιδε περισσότερο, καθώς, εδώ, νοιώθω να σκεπάζεται, να πνίγεται...
Ξαναλέω πάντως –το σημείωσα και στην αρχή– πως ο «Θόρυβος» είναι ένας παράξενος δίσκος. Κι είναι ένας χαρακτηρισμός αυτός, το «παράξενο», που λειτουργεί έξω από τις γνωστές διαβαθμίσεις («μέτριο», «καλό», «πολύ καλό», «αριστούργημα» κ.λπ.).
Επαφή: www.inner-ear.gr