RON CARTER ο τρανός κοντραμπασίστας της jazz, live σε κλαμπ της Στοκχόλμης το 2018

Διαβάζω στο site τού Guinness World Records πως ο ογκόλιθος του τζαζ-μπάσου Ron Carter (γενν. 1937) είχε, έως και τις 15 Σεπτεμβρίου 2015, 2.221... individual recording credits. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό δεν είμαι 100% βέβαιος – μα αν εννοούν ηχογραφικά sessions, τότε το νούμερο είναι απίστευτο. Μάλλον, όμως, εννοούν κομμάτια, tracks, που και πάλι είναι πολλά. Πάντως σίγουρα πρέπει να μιλάμε για καμιά 300αριά δίσκους, στους οποίους έχει συμμετάσχει ο Ron Carter, οπότε αν βάλεις περί τα 7-8 κομμάτια σε καθέναν απ’ αυτούς, κατά μέσο όρο, εύκολα φθάνεις σ’ έναν αριθμό αυτού του ύψους (του 2.221). Φυσικά, από τότε, από το 2015, το νούμερο αυτό έχει μεγαλώσει κι άλλο, καθώς ο Ron Carter δεν έχει σταματήσει να ηχογραφεί μέχρι και σήμερα – στα 84 χρόνια του πλέον. 
Στην γερμανική IN+OUT Records ο Ron Carter έχει μερικά άλμπουμ (τουλάχιστον τέσσερα) και για ένα απ’ αυτά, το... Ron Carter and The WDR Big Band “My Personal Songbook” (2015), είχαμε γράψει παλαιότερα (6 Οκτ. 2015). Τώρα θα γράψουμε για δύο άλλα, στην ίδια πάντα ετικέτα, που αποτελούν, κατά βάση, ένα...

RON CARTER: Foursight – Stockholm Vol.1 [IN+OUT Records / AN Music, 2019]
Το Vol.1 τού “Foursight – Stockholm” αφορά στο πρώτο μέρος του live του Ron Carter και της μπάντας του (Renee Rosnes πιάνο, Jimmy Greene τενόρο σαξόφωνο, Payton Crossley ντραμς) στο κλαμπ Fasching της Στοκχόλμης, στις 17 Νοεμβρίου 2018.
Η μπάντα είναι εξαιρετική. Η πιανίστρια Renee Rosnes βρίσκεται σε πολύ μεγάλη φόρμα, όπως και ο τενορίστας Greene φυσικά, και βεβαίως το rhythm section, που οπωσδήποτε στηρίζει με κλειστά μάτια τις συνθέσεις τού ίδιου τού Carter, και ακόμη το “Joshua” των Victor Feldman-Miles Davis και το στάνταρντ “You and the night and the music”.
Το άλμπουμ ανοίγει μ’ ένα σχεδόν κλασικού τύπου hard bop, το “Cominando” (του R. Carter φυσικά), που δίνει την ευκαιρία στην πιανίστρια και στον τενορίστα να επιδείξουν χαρακτήρα μεγάλων σολίστ, με το ρυθμικό τμήμα να κινείται με άνεση μέσα σ’ έναν κυκεώνα από tempi, ταχύτητες και γενικότερες προσαρμογές.
Το 7λεπτο “Little waltz” είναι ένα ήσυχο κομμάτι, μια μπαλάντα, με πολύ ραφινάτη μελωδία, ικανή να σε παρασύρει σ’ ένα ρομαντικής φύσεως λίκνισμα.
Απεναντίας το “Seguaro” είναι ένα περισσότερο κινητικό track, που προσφέρει την δυνατότητα στον Ron Carter να αναπτύξει ένα εκτεταμένο σόλο, για να ακολουθήσουν ο J. Greene και η R. Rosnes στα δικά τους και εξ ίσου εντυπωσιακά μέρη, με το “Nearly” ένα παλαιότερο blues από το 1981 (LP “Patrão” στην Milestone) να προσθέτει σε νέες συνομιλίες και soli, άκρως θερμά και δεξιοτεχνικά.
Το κλείσιμο αυτού του πρώτου μέρους, με το “You and the night and the music” (Arthur Schwartz) είναι μια καλή ευκαιρία για τον ντράμερ P. Crossley να καταδείξει, και αυτός, τα δικά του όρια, σ’ ένα επίσης έξοχο σόλο, λίγο πριν το κομμάτι... αποτιμηθεί με ζητωκραυγές και χειροκροτήματα από το κοινό.

RON CARTER: Foursight – Stockholm Vol.2 [IN+OUT Records / AN Music, 2020]
Το Vol.2 τού “Foursight – Stockholm”, πάντα με Ron Carter μπάσο, Renee Rosnes πιάνο, Jimmy Greene τενόρο σαξόφωνο και Payton Crossley ντραμς, αποτελεί την συνέχεια τού προηγούμενου “Vol.1”, καθώς είναι πάντα ζωντανά ηχογραφημένο στο κλαμπ Fasching της Στοκχόλμης, στις 17 Νοεμβρίου 2018.
Σ’ αυτό το δεύτερο μέρος τού δισκογραφημένου live κυριαρχούν τα στάνταρντ, όπως τα “Seven steps to heaven” (Victor Feldman-Miles Davis, “You’re my sunshine” (Jimmie Davis-Charles Mitchell), “My funny Valentine” (Richard Rodgers-Lorenz Hart),“Flamenco sketches” (Miles Davis-Bill Evans) κ.λπ., αλλά υπάρχουν και δύο συνθέσεις του Ron Carter, η “595” από το άλμπουμ “Dear Miles,” [Blue Note, 2007] και η “Mr. Bow tie” από το φερώνυμο άλμπουμ (1995) επίσης στην Blue Note. Το πρώτο είναι ένα εξαίρετο bop, με σκληρό swinging, ενώ το δεύτερο μια bossa-nova, που, στην μεγάλη διάρκειά της (12 λεπτά), περνά από... σαράντα κύματα (κι από ένα εντυπωσιακό σόλο στο κοντραμπάσο από τον R. Carter).
Γενικώς, το ρεπερτόριο είναι αυτό που πρέπει να είναι από ένα συγκρότημα σαν το κουαρτέτο του Ron Carter, με προφανείς αναφορές στον τρανό συνεργάτη του Miles Davis, και με μιαν αίσθηση γιορτής – που ξεπερνά τα όρια στο κλασικό “You’re my sunshine”, που εδώ μεταφέρεται αποκλειστικώς στο κοντραμπάσο!
Ό,τι και να πεις για τους μουσικούς και για το πρόγραμμα είναι λίγο, και κάπως έτσι η αρτιότητα τής εγγραφής δεν μπορεί παρά να αποτελεί, για την περίπτωσή μας, ευλογία.