«Σκληρή» μπάντα από την Θεσσαλονίκη, οι Leftover Bullets έχουν τώρα το
προπέρσινο (2020) δεύτερο άλμπουμ τους να κυκλοφορεί και σε LP –από τις B-Other Side Records και Vinylmania, με license από την Sold Out Music–, σε 180 γραμμαρίων
βινύλιο και σε 200 αριθμημένα αντίτυπα. Ο τίτλος του είναι “Tell Mama we’re Doing ok” και ακούγονται σ’ αυτό
βασικά οι: Δημήτρης Αργυρόπουλος μπάσο, Γιώργος Δημητριάδης ντραμς, Βασίλης
Μπάγας ρυθμική κιθάρα, Γιώργος “Cargo”
Καραθανάσης lead κιθάρα
και Γιάννης “Vogia” Βογιατζής
φωνή. Αυτά είναι τα μέλη του γκρουπ, καθώς υπάρχουν και guests σε
φωνητικά, πιάνο, ακουστικές κιθάρες και πλήκτρα.
Τα τραγούδια των Leftover Bullets ανήκουν, οπωσδήποτε, στην hard rock παράδοση.
Κινούνται, δηλαδή, κάτω από την οριακή heavy metal γραμμή, ενσωματώνοντας στα passages, και πιο ειδικούς υπαινιγμούς
είτε προς το hard progressive
των early seventies,
είτε προς πιο σημερινά ιδιώματα, που κινούνται περί το stoner.
Περαιτέρω οι Leftover Bullets δεν φείδονται κιθαρισμών, γι’ αυτό εξάλλου διαθέτουν και δύο κιθαρίστες, έναν lead κι έναν ρυθμικό, ενώ τα καταφέρνουν πολύ καλά, τόσο στις πιο βαρβάτες συνθέσεις (“Free speech for sale”), όσο και στις πιο... αφηγηματικές (“Trailless smile”), ενώ σε κάποιες άλλες (“Sleazy vibrations”) δεν μπορεί να μην εντυπωσιάζουν και με την σφοδρότητα των θεμάτων και με τα ωραία soli τους, που είναι σύντομα μεν, περιεκτικά δε.
Και όλα αυτά τα tracks στην πρώτη πλευρά του δίσκου, με την δεύτερη να ανοίγει με το “Nancy”, που ανακαλεί στη μνήμη μας, κατά τόπους και στον τρόπο ανάπτυξής του, συγκροτήματα που μεσουρανούσαν στα seventies, όπως τους Wishbone Ash ή τους Judas Priest. Εντάξει, κάποιοι μπορεί να γράψουν και για Foo Fighters – όμως όταν υπάρχουν εδώ σχεδόν αμόλυντα τα seventies, τα nineties... βαράνε προσοχές.
Το κλείσιμο, με τα μεγαλύτερα στο χρόνο tracks, το 5λεπτο “It’s alright” και το 7λεπτο “Till next time”, είναι εκείνο που πρέπει. Δυνατό, σκληρό, αυθάδες, με τις ωραίες αλλαγές του, τα «χασίματα» και τα «γεμίσματά» του, τεχνικά-ηχογραφικά σωστό και παικτικά άψογο.
Μια πολύ καλή περίπτωση λοιπόν σύγχρονης ροκ μπάντας, που δεν θέλει ν’ ακούγεται ούτε ως μουσειακό κατασκεύασμα, αλλά και ούτε ως... ροκ-συρμός. Το καταφέρνει.
Περαιτέρω οι Leftover Bullets δεν φείδονται κιθαρισμών, γι’ αυτό εξάλλου διαθέτουν και δύο κιθαρίστες, έναν lead κι έναν ρυθμικό, ενώ τα καταφέρνουν πολύ καλά, τόσο στις πιο βαρβάτες συνθέσεις (“Free speech for sale”), όσο και στις πιο... αφηγηματικές (“Trailless smile”), ενώ σε κάποιες άλλες (“Sleazy vibrations”) δεν μπορεί να μην εντυπωσιάζουν και με την σφοδρότητα των θεμάτων και με τα ωραία soli τους, που είναι σύντομα μεν, περιεκτικά δε.
Και όλα αυτά τα tracks στην πρώτη πλευρά του δίσκου, με την δεύτερη να ανοίγει με το “Nancy”, που ανακαλεί στη μνήμη μας, κατά τόπους και στον τρόπο ανάπτυξής του, συγκροτήματα που μεσουρανούσαν στα seventies, όπως τους Wishbone Ash ή τους Judas Priest. Εντάξει, κάποιοι μπορεί να γράψουν και για Foo Fighters – όμως όταν υπάρχουν εδώ σχεδόν αμόλυντα τα seventies, τα nineties... βαράνε προσοχές.
Το κλείσιμο, με τα μεγαλύτερα στο χρόνο tracks, το 5λεπτο “It’s alright” και το 7λεπτο “Till next time”, είναι εκείνο που πρέπει. Δυνατό, σκληρό, αυθάδες, με τις ωραίες αλλαγές του, τα «χασίματα» και τα «γεμίσματά» του, τεχνικά-ηχογραφικά σωστό και παικτικά άψογο.
Μια πολύ καλή περίπτωση λοιπόν σύγχρονης ροκ μπάντας, που δεν θέλει ν’ ακούγεται ούτε ως μουσειακό κατασκεύασμα, αλλά και ούτε ως... ροκ-συρμός. Το καταφέρνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου