Η Same Difference Music
είναι μια παράλληλη ετικέτα της γνωστής μας Inner Ear,
που λειτουργεί, όμως, με την δική της αυτονομία.
Στον κατάλογό της θα βρεις ποπ, ηλεκτρονικές, avant, ακόμη και τζαζ παρασπονδίες, διαφόρων γνωστών και λιγότερο γνωστών ονομάτων, μεμονωμένων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα λέγαμε πως συνιστούν ένα weird, ένα παράξενο ηχητικό κύμα.
1. ΛΟΚΑΤΟΛΑ: Νέκυια [Same Difference Music,
2022]
Τους λοκατόλα τους ξέρουμε από παραστάσεις και από την κασέτα τους «Μονοτονία Ρωθ», που είχε κυκλοφορήσει πρόπερσι (2020) από την A Man Out of A Man.
Βασικά λέμε για μία τριάδα, την οποίαν αποτελούν οι Τάσος Τζωρτζάτος ποίηση, φωνή, Γιάννης Λιανός συνθεσάιζερ και Κωστής Γαρδίκης κιθάρες, συνθεσάιζερ (γνωστός από το project Dance with Invisible Partners κ.λπ.).
Ο λόγος, η ποίηση, παίζει πολύ βασικό ρόλο εδώ, αλλά δεν κυριαρχεί, αναγκαστικά, επί της μουσικής, επειδή (ο λόγος) αποκτά, ακόμη και αυτός, μουσικά-ηχητικά χαρακτηριστικά.
Κάθε λόγος που απαγγέλλεται είναι και ήχος ταυτοχρόνως, αλλά αν ο λόγος αποκρυπτογραφείται αναλυτικά, και «σπάει» στα νοήματά του, κατά την διάρκεια της ακρόασης, τότε δύναται να εκτοπίζει το οργανικό τμήμα των συνθέσεων, κυριαρχώντας επί τούτων.
Εδώ δεν συμβαίνει αυτό, καθώς ο λόγος, παραμένοντας δύστροπος, αφήνεται να επενεργήσει δια της μουσικής και όχι ξέχωρα απ’ αυτήν, τοποθετημένος πάνω σε μιαν άχρονη πλατφόρμα, που στήνουν τα πλήκτρα και οι κιθάρες.
Ό,τι λέγεται είναι σημαντικό, λοιπόν, εδώ, κυρίως για όσα υπονοούνται ή για όσα δημιουργούνται ως αίσθηση ή ψευδαίσθηση, από αυτή την καταιγιστική αφήγηση, που σκεπάζει σχεδόν όλη την διάρκεια του δίσκου.
Ενός δίσκου, που περιλαμβάνει τρία tracks ανά πλευρά, και που τιτλοφορείται «Νέκυια». [«Νέκυια» είναι μια αρχαιοελληνική μαγική τελετή, μέσω της οποίας ανακαλούνται τα πνεύματα των νεκρών, ώστε να ερωτηθούν για τα μελλούμενα. Έτσι αποκαλείται και η ενδεκάτη (λ) ραψωδία της «Οδύσσειας»].
Αν, λοιπόν, από την μια μεριά καραδοκεί ο λόγος, από την άλλη μεριά καραδοκούν τα σύνθια και οι κιθάρες, που υφαίνουν τα αναμενόμενα περιβάλλοντα, άλλοτε περισσότερο σκοτεινά, άλλοτε με κάποιες εξάρσεις, που αγγίζουν τα όρια του θορύβου, και άλλοτε τοποθετημένα υπαινικτικά στο background, συμβάλλοντας στην περαιτέρω συσκότιση, του ήδη σκοτεινού τοπίου.
Κάποια κύρια ονόματα που ακούγονται ανά σημεία, μπορεί να δώσουν μιαν «εξήγηση» σε σχέση με το είδος του λόγου που διακινούν οι λοκατόλα (Νίκος Καρούζος, Norman Spinrad, Μίλτος Σαχτούρης κ.λπ.), έτσι σαν οδοδείκτες σ’ έναν ούτως ή άλλως... επικίνδυνο δρόμο, με ανάποδες στροφές, χωρίς φανάρια και δίχως μπάρες προστασίας.
2. ZOI: Reveries [Same Difference
Music, 2021]
Το “Reveries” της Ζωής Λιάνου ή και σκέτο Zoi, όπως βλέπουμε το όνομα στο εξώφυλλο, ηχογραφήθηκε στο δωμάτιο τής τραγουδοποιού, ανάμεσα στα χρόνια 2011-2014 και παρέμενε έως τώρα στο συρτάρι. Μέχρι πριν από λίγο καιρό εννοούμε, όταν το κυκλοφόρησε, τελικά, σ’ ένα ωραίο triple folded digipak η εκλεκτική Same Difference Music.
Εκλεκτική είναι, βεβαίως, και η ποπ της Zoi, οπότε δεν γεννάται θέμα. Έχουμε, δηλαδή, μια κυκλοφορία, στο ύφος και το στυλ της ετικέτας – συμβατή, εννοούμε, με τις αισθητικές κατευθύνσεις της.
Τα τραγούδια της Zoi είναι παράξενα. Είναι το πρώτο που μπορείς να επισημάνεις. Μοιάζουν, και ίσως να είναι, πρωτόλεια, αλλά αυτό το βαθύ και πρωταρχικό στοιχείο τους φαίνεται πως έχει «κάτι». Τούτο το αντιλαμβάνεσαι σταδιακά και μετά από πολλαπλές ακροάσεις.
Αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι, εννοούμε, έναν «κόσμο» ιδιωματικό, που από μουσικής πλευράς στηρίζεται σε απλές μελωδίες και σε παράξενες αρμονίες. Το φωνητικό κομμάτι είναι σημαντικό εδώ, και ανά tracks καθοριστικό, ενώ οι ενοργανώσεις είναι και αυτές λίαν στοιχειώδεις – κάποια πλήκτρα, μια κιθάρα ή και κάτι ακόμη. Γενικά λίγα «πράγματα» όμως, και πάντως low profile, που παραπέμπουν περισσότερο σε demo, παρά σε κάτι ολοκληρωμένο.
Κι εδώ υπάρχει ένα θέμα. Μια μουσικός, χωρίς κάποιο εγνωσμένο παρελθόν «επιζητά» να κριθεί για κάτι στοιχειώδες, που όμως διαθέτει ενδείξεις μιας κάποιας επεξεργασίας, που προϋποθέτει γνώση. Υπάρχει, με άλλα λόγια, μία διάθεση ανατροπής εδώ, η οποία δεν αιτιολογείται επαρκώς, και άρα μπορεί να καταγραφεί ακόμη και ως αστοχία.
Ποια είναι η Zoi; Τι άλλο έχει κάνει σε σχέση με την μουσική; Ήθελε να ηχογραφήσει, όντως, ένα... απροσάρμοστο CD ή αυτό προέκυψε τυχαία;
Θα μπορούσαμε να γράψουμε περισσότερα, αν γνωρίζαμε κάτι από το πριν ή το μετά του “Reveries” και της Zoi – δυστυχώς, όμως, δεν γνωρίζουμε τίποτα.
Το άλμπουμ της Zoi ακούγεται με «την μία», καθώς επιπλέον είναι μικρής διάρκειας. Και όχι απλώς ακούγεται με «την μία», αλλά ακούγεται και «σαν ένα», αφού δεν υπάρχει κάτι εδώ για να το ξεχωρίσεις ή να το προτείνεις – καθώς όλα τα κομμάτια, χωρίς να είναι ίδια, μοιάζουν ως προς τα βασικά συστατικά τους. Που είναι λίγα, αλλά (το ξαναλέμε) τοποθετημένα ακανόνιστα.
Στην ευρεία ποπ υπάρχουν τέτοιες ιδιαιτερότητες από παλιά (για παράδειγμα το πολύ γνωστό “Song Cycle” του Van Dyke Parks από τα σίξτις ), που ακούγονται σίγουρα με ενδιαφέρον, αλλά ταυτοχρόνως και με μιαν επιφύλαξη – μικρή ή μεγαλύτερη.
Η συνέχεια
εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/pente-ellinika-weird-almpoym-tis-same-difference-music
Στον κατάλογό της θα βρεις ποπ, ηλεκτρονικές, avant, ακόμη και τζαζ παρασπονδίες, διαφόρων γνωστών και λιγότερο γνωστών ονομάτων, μεμονωμένων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα λέγαμε πως συνιστούν ένα weird, ένα παράξενο ηχητικό κύμα.
Τους λοκατόλα τους ξέρουμε από παραστάσεις και από την κασέτα τους «Μονοτονία Ρωθ», που είχε κυκλοφορήσει πρόπερσι (2020) από την A Man Out of A Man.
Βασικά λέμε για μία τριάδα, την οποίαν αποτελούν οι Τάσος Τζωρτζάτος ποίηση, φωνή, Γιάννης Λιανός συνθεσάιζερ και Κωστής Γαρδίκης κιθάρες, συνθεσάιζερ (γνωστός από το project Dance with Invisible Partners κ.λπ.).
Ο λόγος, η ποίηση, παίζει πολύ βασικό ρόλο εδώ, αλλά δεν κυριαρχεί, αναγκαστικά, επί της μουσικής, επειδή (ο λόγος) αποκτά, ακόμη και αυτός, μουσικά-ηχητικά χαρακτηριστικά.
Κάθε λόγος που απαγγέλλεται είναι και ήχος ταυτοχρόνως, αλλά αν ο λόγος αποκρυπτογραφείται αναλυτικά, και «σπάει» στα νοήματά του, κατά την διάρκεια της ακρόασης, τότε δύναται να εκτοπίζει το οργανικό τμήμα των συνθέσεων, κυριαρχώντας επί τούτων.
Εδώ δεν συμβαίνει αυτό, καθώς ο λόγος, παραμένοντας δύστροπος, αφήνεται να επενεργήσει δια της μουσικής και όχι ξέχωρα απ’ αυτήν, τοποθετημένος πάνω σε μιαν άχρονη πλατφόρμα, που στήνουν τα πλήκτρα και οι κιθάρες.
Ό,τι λέγεται είναι σημαντικό, λοιπόν, εδώ, κυρίως για όσα υπονοούνται ή για όσα δημιουργούνται ως αίσθηση ή ψευδαίσθηση, από αυτή την καταιγιστική αφήγηση, που σκεπάζει σχεδόν όλη την διάρκεια του δίσκου.
Ενός δίσκου, που περιλαμβάνει τρία tracks ανά πλευρά, και που τιτλοφορείται «Νέκυια». [«Νέκυια» είναι μια αρχαιοελληνική μαγική τελετή, μέσω της οποίας ανακαλούνται τα πνεύματα των νεκρών, ώστε να ερωτηθούν για τα μελλούμενα. Έτσι αποκαλείται και η ενδεκάτη (λ) ραψωδία της «Οδύσσειας»].
Αν, λοιπόν, από την μια μεριά καραδοκεί ο λόγος, από την άλλη μεριά καραδοκούν τα σύνθια και οι κιθάρες, που υφαίνουν τα αναμενόμενα περιβάλλοντα, άλλοτε περισσότερο σκοτεινά, άλλοτε με κάποιες εξάρσεις, που αγγίζουν τα όρια του θορύβου, και άλλοτε τοποθετημένα υπαινικτικά στο background, συμβάλλοντας στην περαιτέρω συσκότιση, του ήδη σκοτεινού τοπίου.
Κάποια κύρια ονόματα που ακούγονται ανά σημεία, μπορεί να δώσουν μιαν «εξήγηση» σε σχέση με το είδος του λόγου που διακινούν οι λοκατόλα (Νίκος Καρούζος, Norman Spinrad, Μίλτος Σαχτούρης κ.λπ.), έτσι σαν οδοδείκτες σ’ έναν ούτως ή άλλως... επικίνδυνο δρόμο, με ανάποδες στροφές, χωρίς φανάρια και δίχως μπάρες προστασίας.
Το “Reveries” της Ζωής Λιάνου ή και σκέτο Zoi, όπως βλέπουμε το όνομα στο εξώφυλλο, ηχογραφήθηκε στο δωμάτιο τής τραγουδοποιού, ανάμεσα στα χρόνια 2011-2014 και παρέμενε έως τώρα στο συρτάρι. Μέχρι πριν από λίγο καιρό εννοούμε, όταν το κυκλοφόρησε, τελικά, σ’ ένα ωραίο triple folded digipak η εκλεκτική Same Difference Music.
Εκλεκτική είναι, βεβαίως, και η ποπ της Zoi, οπότε δεν γεννάται θέμα. Έχουμε, δηλαδή, μια κυκλοφορία, στο ύφος και το στυλ της ετικέτας – συμβατή, εννοούμε, με τις αισθητικές κατευθύνσεις της.
Τα τραγούδια της Zoi είναι παράξενα. Είναι το πρώτο που μπορείς να επισημάνεις. Μοιάζουν, και ίσως να είναι, πρωτόλεια, αλλά αυτό το βαθύ και πρωταρχικό στοιχείο τους φαίνεται πως έχει «κάτι». Τούτο το αντιλαμβάνεσαι σταδιακά και μετά από πολλαπλές ακροάσεις.
Αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι, εννοούμε, έναν «κόσμο» ιδιωματικό, που από μουσικής πλευράς στηρίζεται σε απλές μελωδίες και σε παράξενες αρμονίες. Το φωνητικό κομμάτι είναι σημαντικό εδώ, και ανά tracks καθοριστικό, ενώ οι ενοργανώσεις είναι και αυτές λίαν στοιχειώδεις – κάποια πλήκτρα, μια κιθάρα ή και κάτι ακόμη. Γενικά λίγα «πράγματα» όμως, και πάντως low profile, που παραπέμπουν περισσότερο σε demo, παρά σε κάτι ολοκληρωμένο.
Κι εδώ υπάρχει ένα θέμα. Μια μουσικός, χωρίς κάποιο εγνωσμένο παρελθόν «επιζητά» να κριθεί για κάτι στοιχειώδες, που όμως διαθέτει ενδείξεις μιας κάποιας επεξεργασίας, που προϋποθέτει γνώση. Υπάρχει, με άλλα λόγια, μία διάθεση ανατροπής εδώ, η οποία δεν αιτιολογείται επαρκώς, και άρα μπορεί να καταγραφεί ακόμη και ως αστοχία.
Ποια είναι η Zoi; Τι άλλο έχει κάνει σε σχέση με την μουσική; Ήθελε να ηχογραφήσει, όντως, ένα... απροσάρμοστο CD ή αυτό προέκυψε τυχαία;
Θα μπορούσαμε να γράψουμε περισσότερα, αν γνωρίζαμε κάτι από το πριν ή το μετά του “Reveries” και της Zoi – δυστυχώς, όμως, δεν γνωρίζουμε τίποτα.
Το άλμπουμ της Zoi ακούγεται με «την μία», καθώς επιπλέον είναι μικρής διάρκειας. Και όχι απλώς ακούγεται με «την μία», αλλά ακούγεται και «σαν ένα», αφού δεν υπάρχει κάτι εδώ για να το ξεχωρίσεις ή να το προτείνεις – καθώς όλα τα κομμάτια, χωρίς να είναι ίδια, μοιάζουν ως προς τα βασικά συστατικά τους. Που είναι λίγα, αλλά (το ξαναλέμε) τοποθετημένα ακανόνιστα.
Στην ευρεία ποπ υπάρχουν τέτοιες ιδιαιτερότητες από παλιά (για παράδειγμα το πολύ γνωστό “Song Cycle” του Van Dyke Parks από τα σίξτις ), που ακούγονται σίγουρα με ενδιαφέρον, αλλά ταυτοχρόνως και με μιαν επιφύλαξη – μικρή ή μεγαλύτερη.
https://www.lifo.gr/culture/music/pente-ellinika-weird-almpoym-tis-same-difference-music
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου