SLOWLY ROLLING CAMERA: Where the Streets Lead
[Edition Records, 2021]
Το πιο νέο άλμπουμ των Slowly Rolling Camera είναι γεγονός –εδώ και κάποιους μήνες– και η ονομασία του είναι “Where the Streets Lead”. Για το σχήμα αυτό τής cinematic / electro / jazz έχουμε γράψει και παλαιότερα, με αφορμή το άλμπουμ τους “All Things” από το 2016, σημειώνοντας κι εκεί τις βασικές αναφορές του γκρουπ, που, πέρα από την jazz, έχουν να κάνουν με το 90s downtempo και το trip-hop, σε συνδυασμό με lush strings και γενικότερα ενορχηστρώσεις, για να μην πούμε πως ακόμη και progressive rock ανιχνεύεται εδώ (“The Afternoon of human life”).
Και τούτο συμβαίνει, επειδή οι Slowly Rolling Camera δεν
είναι τρεις –εδώ οι Dave Stapleton
(ο ιδιοκτήτης της Edition)
σε fender rhodes,
πιάνο, moog κ.λπ., Elliot Bennett ντραμς και Deri Roberts σχεδιασμός
ήχου, παραγωγή– μα... δέκα επτά(!), αν μετρήσεις τους πρώτους guests (ανάμεσά τους ο Stuart McCallum στις κιθάρες, ο
Jasper Høiby στο κοντραμπάσο, ο Verneri Pohjola
στην τρομπέτα και ο Chris Potter
στο τενόρο σαξόφωνο) και όλους τους υπολοίπους (σε βιολιά, βιόλες, τσέλο).
Μπορεί λοιπόν να υπάρχουν τα πλήκτρα που είναι σχεδόν τα... μισά λεφτά ή και παραπάνω, αλλά ο Dave Stapleton, που έχει επιμεληθεί τις ενορχηστρώσεις, θέλει αληθινά strings στο άκουσμα και όχι κιμπορντικά.
Όλα αυτά δίνουν στο “Where the Streets Lead” έναν «αέρα» μεγαλοπρέπειας, αληθινής και υψηλής παραγωγής – κάτι που δεν θα το σημειώναμε καν, αν το CD αυτό δεν διέθετε, συγχρόνως, και εκπληκτικές συνθέσεις.
Όλα τα tracks είναι εξαιρετικά εδώ, με κάποια φυσικά να είναι εξαιρετικότερα των εξαιρετικών, όπως το “Widest possible aperture”, με τους φοβερούς σαξοφωνισμούς του Mark Lockheart, που φέρνουν στη μνήμη Gato Barbieri.
Εντυπωσιακό άλμπουμ!
KURT ELLING: SuperBlue [Edition Records, 2021]
Ο 54χρονος Αμερικανός Kurt Elling είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους τραγουδιστές της jazz. Αυτό είναι καταγραμμένο, σαν άποψη, πολλές φορές, τα τελευταία τριάντα χρόνια, καθώς τα μερικές δεκάδες άλμπουμ, που υπογράφει ως πρώτο όνομα, δε αφήνουν καμία αμφιβολία περί τούτου.
Παλαιότερα έχουμε αναφερθεί στον Kurt Elling, και σε άλμπουμ του όπως το “Secrets are the Best Stories” (2020), ενώ και τώρα θα το ξανακάνουμε, με αφορμή το “SuperBlue”, ένα jazz-funk τραγουδιστικό CD, με δυνατά χορευτικά vibes, στο οποίο ακούγονται οι Charlie Hunter σε υβριδική κιθάρα (στην οποία παίζεις και μπάσες γραμμές), DJ Harrison σε πλήκτρα και Corey Fonville σε ντραμς, κρουστά.
Το υλικό, που ερμηνεύει εδώ ο Kurt Elling, είναι βασικά πρωτότυπο – και αυτό έχει μεγάλη σημασία, για την σύγχρονη, τραγουδιστική, τζαζ σκηνή. Κάποια κομμάτια έχουν συντεθεί από τα μέλη του γκρουπ, με τον Elling να βάζει στίχους και να τα αποδίδει, άλλα είναι συνθέσεις διακεκριμένων μουσικών (Carla Bley, Wayne Shorter), πάνω στις οποίες ο Elling έχει τοποθετήσει λόγια, ενώ υπάρχουν και κάποιες λίγες versions, όπως για παράδειγμα στο “Sassy” του Bill Bodine, που είχαν πει στις αρχές των 90s οι Manhattan Transfer.
Jazz λοιπόν από την μια μεριά, αλλά και funk και σύγχρονο «γκρουβάτο» r&b, που αναδεικνύει την φωνή του Kurt Elling, σε όλες τις διαστάσεις της – ακόμη και στο rapping, στο track “Circus”, που έχει λόγια των Tom Waits-Kathleen Brennan, μουσικές των Charlie Hunter-Corey Fonville-DJ Harrison, και είναι ένα από τα ωραιότερα του δίσκου.
SACHAL VASANDANI & ROMAIN COLLIN: Midnight
Shelter [Edition Records, 2021]
Αμερικανός τραγουδιστής ο Sachal Vasandani και γάλλος πιανίστας, που ζει στην Αμερική, ο Romain Collin –για τον οποίον έχουμε γράψει πολλές φορές στο «δισκορυχείον», τόσο για παρουσίες του στους καταλόγους πασίγνωστων εταιρειών σαν την ACT Music+Vision, όσο και για τους δίσκους του σε μικρότερες εταιρείες (XM Records, Palmetto), οι οποίοι είναι καταπληκτικοί– συνεργάζονται εδώ, για πρώτη φορά, σ’ ένα καίριο άλμπουμ για φωνή και πιάνο.
Όπως διαβάζουμε στο δίκτυο, οι δύο μουσικοί μπορεί να ήταν/είναι γείτονες στην Νέα Υόρκη, αλλά αποφάσισαν να συνεργαστούν, όταν συναντήθηκαν τυχαίως σ’ ένα πάρκο, κατά την διάρκεια του πρώτου λοκντάουν.
Κάπως σαν απάντηση σε όλη εκείνη την ζοφερή κατάσταση, οι Vasandani και Collin βρήκαν τον τρόπο να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο επικοινωνίας, συνεργασίας και συνδιαμόρφωσης μιας καλλιτεχνικής κατάστασης, στην οποία θα πρωταγωνιστούσε η τέχνη τους φυσικά, και περαιτέρω ό,τι πιο απλό και ουσιαστικό θα μπορούσε να καταθέσουν σ’ αυτή την κοινή προσπάθειά τους, που δεν ήταν άλλo-άλλα από την φωνή και το πιάνο.
Διάλεξαν λοιπόν μια σειρά από γνωστά και επιτυχημένα τραγούδια των John Lennon / Paul McCartney, Bob Dylan, Abbey Lincoln, Nick Drake, Harry Styles, Lewis Capaldi κ.λπ., με τον Vasandani να γράφει και στίχους ακόμη πάνω σε μια σύνθεση του Wayne Shorter, πλαισιώνοντας το σετ με μερικά πρωτότυπα και μπαίνοντας σ’ ένα στούντιο του Brooklyn, τον Ιούλιο του 2020, για να τα ηχογραφήσουν.
Το “Midnight Shelter” είναι ακριβώς αυτό. Η απόπειρα δύο μουσικών, ενός τραγουδιστή με θαυμάσια, ήπιων τόνων φωνή, που ερμηνεύει με ιδιαίτερο πάθος και θέρμη, κι ενός πιανίστα, με ξέχειλες ρομαντικές αναφορές, που συνδυάζει ένα το ίδιο συναισθηματικό παίξιμο, διαπνεόμενο από μία «τζαζική» coolness, να συνυπάρξουν σαν δύο ξεχωριστές και αναγνωρισμένες καλλιτεχνικές οντότητες, που βρίσκουν, όμως, τον τρόπο να επικοινωνήσουν μέσω μιας κοινής (όσο και υψηλής) αισθητικής.
Έτσι, τα τραγούδια, στάνταρντ ή όχι, πρωτότυπα ή όχι, αποκτούν μία κάπως «κλασική» σφραγίδα, καθώς ακούγονται σαν να ερμηνεύονται, όλα, τώρα, για πρώτη φορά.
Και αυτή ακριβώς είναι η προσφορά τούτου του εξαιρετικού και χαμηλών τόνων ντουέτου και περαιτέρω δίσκου. Πως ακούς το “Adore you” του Harry Styles ή το “Throw it away” της Abbey Lincoln σαν να πρόκειται για τραγούδια, που γράφτηκαν ειδικώς για τους Collin και Vasandani.
EYOLF DALE: Being [Edition Records, 2021]
Για τον νορβηγό πιανίστα Eyolf Dale γράφουμε από τότε που συμμετείχε στο συγκρότημα Albatrosh και ηχογραφούσε για την εταιρία Rune Grammofon (2011). Τα πιο πρόσφατα χρόνια και αφού πρώτα πέρασε και από την γνωστή μας Losen Records, o Eyolf Dale ανήκει στο δυναμικό της βρετανικής Edition, στην οποία έχει ηχογραφήσει ορισμένα άλμπουμ, όπως το “Return to Mind” (2018) και το “Departure” (2019) (αυτό μαζί με τον πνευστό André Roligheten) –και για τα δύο υπάρχουν reviews στο blog–, ενώ ένα ακόμη πιο πρόσφατο, το “Being”, είναι αυτό που τώρα θα μας απασχολήσει.
Στο εν λόγω CD o Eyolf Dale, που εκτός από πιάνο χειρίζεται και ampli-celeste (πληκτροφόρο), συνεργάζεται με τον Audun Kleive στα ντραμς και τον Per Zanussi σε μπάσο και μουσικό πριόνι (αμφότεροι πολύ γνωστοί και αναγνωρισμένοι μουσικοί). Έχουμε λοιπόν ένα πιάνο-τρίο κατά μίαν έννοια, που διαθέτει όμως κι άλλες ηχητικές προεκτάσεις – αν και είναι λίγο δύσκολο να τις προσδιορίσουμε.
Το πιο νέο άλμπουμ των Slowly Rolling Camera είναι γεγονός –εδώ και κάποιους μήνες– και η ονομασία του είναι “Where the Streets Lead”. Για το σχήμα αυτό τής cinematic / electro / jazz έχουμε γράψει και παλαιότερα, με αφορμή το άλμπουμ τους “All Things” από το 2016, σημειώνοντας κι εκεί τις βασικές αναφορές του γκρουπ, που, πέρα από την jazz, έχουν να κάνουν με το 90s downtempo και το trip-hop, σε συνδυασμό με lush strings και γενικότερα ενορχηστρώσεις, για να μην πούμε πως ακόμη και progressive rock ανιχνεύεται εδώ (“The Afternoon of human life”).
Μπορεί λοιπόν να υπάρχουν τα πλήκτρα που είναι σχεδόν τα... μισά λεφτά ή και παραπάνω, αλλά ο Dave Stapleton, που έχει επιμεληθεί τις ενορχηστρώσεις, θέλει αληθινά strings στο άκουσμα και όχι κιμπορντικά.
Όλα αυτά δίνουν στο “Where the Streets Lead” έναν «αέρα» μεγαλοπρέπειας, αληθινής και υψηλής παραγωγής – κάτι που δεν θα το σημειώναμε καν, αν το CD αυτό δεν διέθετε, συγχρόνως, και εκπληκτικές συνθέσεις.
Όλα τα tracks είναι εξαιρετικά εδώ, με κάποια φυσικά να είναι εξαιρετικότερα των εξαιρετικών, όπως το “Widest possible aperture”, με τους φοβερούς σαξοφωνισμούς του Mark Lockheart, που φέρνουν στη μνήμη Gato Barbieri.
Εντυπωσιακό άλμπουμ!
Ο 54χρονος Αμερικανός Kurt Elling είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους τραγουδιστές της jazz. Αυτό είναι καταγραμμένο, σαν άποψη, πολλές φορές, τα τελευταία τριάντα χρόνια, καθώς τα μερικές δεκάδες άλμπουμ, που υπογράφει ως πρώτο όνομα, δε αφήνουν καμία αμφιβολία περί τούτου.
Παλαιότερα έχουμε αναφερθεί στον Kurt Elling, και σε άλμπουμ του όπως το “Secrets are the Best Stories” (2020), ενώ και τώρα θα το ξανακάνουμε, με αφορμή το “SuperBlue”, ένα jazz-funk τραγουδιστικό CD, με δυνατά χορευτικά vibes, στο οποίο ακούγονται οι Charlie Hunter σε υβριδική κιθάρα (στην οποία παίζεις και μπάσες γραμμές), DJ Harrison σε πλήκτρα και Corey Fonville σε ντραμς, κρουστά.
Το υλικό, που ερμηνεύει εδώ ο Kurt Elling, είναι βασικά πρωτότυπο – και αυτό έχει μεγάλη σημασία, για την σύγχρονη, τραγουδιστική, τζαζ σκηνή. Κάποια κομμάτια έχουν συντεθεί από τα μέλη του γκρουπ, με τον Elling να βάζει στίχους και να τα αποδίδει, άλλα είναι συνθέσεις διακεκριμένων μουσικών (Carla Bley, Wayne Shorter), πάνω στις οποίες ο Elling έχει τοποθετήσει λόγια, ενώ υπάρχουν και κάποιες λίγες versions, όπως για παράδειγμα στο “Sassy” του Bill Bodine, που είχαν πει στις αρχές των 90s οι Manhattan Transfer.
Jazz λοιπόν από την μια μεριά, αλλά και funk και σύγχρονο «γκρουβάτο» r&b, που αναδεικνύει την φωνή του Kurt Elling, σε όλες τις διαστάσεις της – ακόμη και στο rapping, στο track “Circus”, που έχει λόγια των Tom Waits-Kathleen Brennan, μουσικές των Charlie Hunter-Corey Fonville-DJ Harrison, και είναι ένα από τα ωραιότερα του δίσκου.
Αμερικανός τραγουδιστής ο Sachal Vasandani και γάλλος πιανίστας, που ζει στην Αμερική, ο Romain Collin –για τον οποίον έχουμε γράψει πολλές φορές στο «δισκορυχείον», τόσο για παρουσίες του στους καταλόγους πασίγνωστων εταιρειών σαν την ACT Music+Vision, όσο και για τους δίσκους του σε μικρότερες εταιρείες (XM Records, Palmetto), οι οποίοι είναι καταπληκτικοί– συνεργάζονται εδώ, για πρώτη φορά, σ’ ένα καίριο άλμπουμ για φωνή και πιάνο.
Όπως διαβάζουμε στο δίκτυο, οι δύο μουσικοί μπορεί να ήταν/είναι γείτονες στην Νέα Υόρκη, αλλά αποφάσισαν να συνεργαστούν, όταν συναντήθηκαν τυχαίως σ’ ένα πάρκο, κατά την διάρκεια του πρώτου λοκντάουν.
Κάπως σαν απάντηση σε όλη εκείνη την ζοφερή κατάσταση, οι Vasandani και Collin βρήκαν τον τρόπο να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο επικοινωνίας, συνεργασίας και συνδιαμόρφωσης μιας καλλιτεχνικής κατάστασης, στην οποία θα πρωταγωνιστούσε η τέχνη τους φυσικά, και περαιτέρω ό,τι πιο απλό και ουσιαστικό θα μπορούσε να καταθέσουν σ’ αυτή την κοινή προσπάθειά τους, που δεν ήταν άλλo-άλλα από την φωνή και το πιάνο.
Διάλεξαν λοιπόν μια σειρά από γνωστά και επιτυχημένα τραγούδια των John Lennon / Paul McCartney, Bob Dylan, Abbey Lincoln, Nick Drake, Harry Styles, Lewis Capaldi κ.λπ., με τον Vasandani να γράφει και στίχους ακόμη πάνω σε μια σύνθεση του Wayne Shorter, πλαισιώνοντας το σετ με μερικά πρωτότυπα και μπαίνοντας σ’ ένα στούντιο του Brooklyn, τον Ιούλιο του 2020, για να τα ηχογραφήσουν.
Το “Midnight Shelter” είναι ακριβώς αυτό. Η απόπειρα δύο μουσικών, ενός τραγουδιστή με θαυμάσια, ήπιων τόνων φωνή, που ερμηνεύει με ιδιαίτερο πάθος και θέρμη, κι ενός πιανίστα, με ξέχειλες ρομαντικές αναφορές, που συνδυάζει ένα το ίδιο συναισθηματικό παίξιμο, διαπνεόμενο από μία «τζαζική» coolness, να συνυπάρξουν σαν δύο ξεχωριστές και αναγνωρισμένες καλλιτεχνικές οντότητες, που βρίσκουν, όμως, τον τρόπο να επικοινωνήσουν μέσω μιας κοινής (όσο και υψηλής) αισθητικής.
Έτσι, τα τραγούδια, στάνταρντ ή όχι, πρωτότυπα ή όχι, αποκτούν μία κάπως «κλασική» σφραγίδα, καθώς ακούγονται σαν να ερμηνεύονται, όλα, τώρα, για πρώτη φορά.
Και αυτή ακριβώς είναι η προσφορά τούτου του εξαιρετικού και χαμηλών τόνων ντουέτου και περαιτέρω δίσκου. Πως ακούς το “Adore you” του Harry Styles ή το “Throw it away” της Abbey Lincoln σαν να πρόκειται για τραγούδια, που γράφτηκαν ειδικώς για τους Collin και Vasandani.
Για τον νορβηγό πιανίστα Eyolf Dale γράφουμε από τότε που συμμετείχε στο συγκρότημα Albatrosh και ηχογραφούσε για την εταιρία Rune Grammofon (2011). Τα πιο πρόσφατα χρόνια και αφού πρώτα πέρασε και από την γνωστή μας Losen Records, o Eyolf Dale ανήκει στο δυναμικό της βρετανικής Edition, στην οποία έχει ηχογραφήσει ορισμένα άλμπουμ, όπως το “Return to Mind” (2018) και το “Departure” (2019) (αυτό μαζί με τον πνευστό André Roligheten) –και για τα δύο υπάρχουν reviews στο blog–, ενώ ένα ακόμη πιο πρόσφατο, το “Being”, είναι αυτό που τώρα θα μας απασχολήσει.
Στο εν λόγω CD o Eyolf Dale, που εκτός από πιάνο χειρίζεται και ampli-celeste (πληκτροφόρο), συνεργάζεται με τον Audun Kleive στα ντραμς και τον Per Zanussi σε μπάσο και μουσικό πριόνι (αμφότεροι πολύ γνωστοί και αναγνωρισμένοι μουσικοί). Έχουμε λοιπόν ένα πιάνο-τρίο κατά μίαν έννοια, που διαθέτει όμως κι άλλες ηχητικές προεκτάσεις – αν και είναι λίγο δύσκολο να τις προσδιορίσουμε.
Φυσικά, η jazz, ή η euro-jazz καλύτερα, κυριαρχεί στο “Being”, ασχέτως αν το
συγκεκριμένο πιάνο-τρίο δεν είναι το... εντελώς κλασικό, όπως (κυριαρχεί) κι
ένα ευρύτερο νεορομαντικό πνεύμα, με τις «αιθέριες» και «απλωμένες» μελωδίες να
καλύπτουν τον χώρο και τον χρόνο.
Τα θέματα είναι όλα πρωτότυπα εννοείται, και όλα
συντεθειμένα από τον Dale,
με κάποια εξ αυτών να παραξενεύουν με την εξέλιξή τους, όπως το “Forward from here” για παράδειγμα, που
ηχεί εντελώς... exotica,
με τα κρουστά σ’ έναν πολύ ιδιαίτερο και διαρκώς υπονομευτικό ρόλο, ή ακόμη και
το “Behind 315”, ένα haunted track, με το μουσικό πριόνι να
«σπέρνει» συνεχώς, επιτείνοντας το ποιητικό / φανταστικό αφήγημα.
SNOWPOET: Wait for Me [Edition Records, 2021]
Μια περίεργη μπάντα ή καλύτερα «περίπτωση», οι Snowpoet επανέρχονται με νέο άλμπουμ, που αποκαλείται “Wait for Me”.
Μια περίεργη μπάντα ή καλύτερα «περίπτωση», οι Snowpoet επανέρχονται με νέο άλμπουμ, που αποκαλείται “Wait for Me”.
Για τους Snowpoet
είχαμε γράψει παλαιότερα, με αφορμή το CD τους “Thought you Knew”
(2018) κι εκεί είχαμε τονίσει πως το να τους αποκαλέσεις pop, τούτους τους Λονδρέζους, είναι
κάπως παρακινδυνευμένο, επειδή δεν δρουν ως ποπ-τυπικότητα.
Τέλος πάντων... Snowpoet είναι βασικά δύο, η Lauren Kinsella, που τραγουδά, γράφει στίχους και συνθέτει και ο Chris Hyson, που παίζει πιάνο, σύνθια και συνθέτει, ενώ κοντά τους βρίσκονται επίσης οι Matthew Robinson πιάνο, σύνθια, Josh Arcoleo σαξόφωνα και Dave Hamblett ντραμς, με τους Lloyd Haines (ντραμς σ’ ένα track), Alex Haines κιθάρα και Alice Zawadski βιολί να «παρακολουθούν» από λίγο πιο μακριά.
FERGUS McCREADIE: Cairn [Edition Records, 2021]
Σκωτσέζος πιανίστας, γεννημένος το 1997, πολύ νέος δηλαδή, για το είδος των μουσικών, στις οποίες ασκείται, ο Fergus McCreadie μας προτείνει εδώ ένα κλασικό piano-trio CD, με την αρωγή των David Bowden κοντραμπάσο και Stephen Henderson ντραμς.
Τούτο (το τελευταίο) συμβαίνει και με το “Cairn”, ένα άλμπουμ που περιέχει μόνο δικές του συνθέσεις και το οποίο αναπτύσσεται μέσα από εννέα tracks, μέσης και μεγαλύτερης διάρκειας, τα οποία εμφανίζουν εξ ίσου αμερικανικές και ευρωπαϊκές επιρροές. Φυσικά, και από την Ευρώπη, οι Σουηδοί e.s.t,. είναι μία μεγάλη και αδιαμφισβήτητη επιρροή, ενώ σχήματα όπως εκείνα του Brad Mehldau και των Bad Plus σίγουρα ανήκουν στα αγαπημένα του Fergus McCreadie.
Παρότι μερικά από τα ωραιότερα κομμάτια είναι εκείνα των χαμηλών τόνων, με τις σχεδόν... ιερές και χριστουγεννιάτικες μελωδίες, όπως το 9λεπτο “An old friend”, στο “Cairn” συναντάς και πιο έντονα tracks –βασικά υπάρχει μια εναλλαγή από αργές σε γρήγορες συνθέσεις– σαν το λίγο λιγότερο από 9 λεπτά “Jig”, στο οποίον ο McCreadie, μα και οι δύο μουσικοί που τον συνοδεύουν, δείχνουν γιατί αυτό το trio μπορεί να μην είναι ένα ακόμη piano-trio ανάμεσα στα εκατοντάδες, αλλά κάτι άλλο, για το οποίο μπορεί να γίνει μεγάλος θόρυβος στο άμεσο μέλλον.
Για να δούμε... θα επαληθευτούμε εμείς και πολλοί άλλοι, που γράφουν τόσο καλά λόγια για το σχήμα του σκωτσέζου πιανίστα;
Τέλος πάντων... Snowpoet είναι βασικά δύο, η Lauren Kinsella, που τραγουδά, γράφει στίχους και συνθέτει και ο Chris Hyson, που παίζει πιάνο, σύνθια και συνθέτει, ενώ κοντά τους βρίσκονται επίσης οι Matthew Robinson πιάνο, σύνθια, Josh Arcoleo σαξόφωνα και Dave Hamblett ντραμς, με τους Lloyd Haines (ντραμς σ’ ένα track), Alex Haines κιθάρα και Alice Zawadski βιολί να «παρακολουθούν» από λίγο πιο μακριά.
Σκωτσέζος πιανίστας, γεννημένος το 1997, πολύ νέος δηλαδή, για το είδος των μουσικών, στις οποίες ασκείται, ο Fergus McCreadie μας προτείνει εδώ ένα κλασικό piano-trio CD, με την αρωγή των David Bowden κοντραμπάσο και Stephen Henderson ντραμς.
Τούτο (το τελευταίο) συμβαίνει και με το “Cairn”, ένα άλμπουμ που περιέχει μόνο δικές του συνθέσεις και το οποίο αναπτύσσεται μέσα από εννέα tracks, μέσης και μεγαλύτερης διάρκειας, τα οποία εμφανίζουν εξ ίσου αμερικανικές και ευρωπαϊκές επιρροές. Φυσικά, και από την Ευρώπη, οι Σουηδοί e.s.t,. είναι μία μεγάλη και αδιαμφισβήτητη επιρροή, ενώ σχήματα όπως εκείνα του Brad Mehldau και των Bad Plus σίγουρα ανήκουν στα αγαπημένα του Fergus McCreadie.
Παρότι μερικά από τα ωραιότερα κομμάτια είναι εκείνα των χαμηλών τόνων, με τις σχεδόν... ιερές και χριστουγεννιάτικες μελωδίες, όπως το 9λεπτο “An old friend”, στο “Cairn” συναντάς και πιο έντονα tracks –βασικά υπάρχει μια εναλλαγή από αργές σε γρήγορες συνθέσεις– σαν το λίγο λιγότερο από 9 λεπτά “Jig”, στο οποίον ο McCreadie, μα και οι δύο μουσικοί που τον συνοδεύουν, δείχνουν γιατί αυτό το trio μπορεί να μην είναι ένα ακόμη piano-trio ανάμεσα στα εκατοντάδες, αλλά κάτι άλλο, για το οποίο μπορεί να γίνει μεγάλος θόρυβος στο άμεσο μέλλον.
Για να δούμε... θα επαληθευτούμε εμείς και πολλοί άλλοι, που γράφουν τόσο καλά λόγια για το σχήμα του σκωτσέζου πιανίστα;
H Edition Records εισάγεται από την AN Music
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου