TAUMEL..: Traum / Now We Stay Forever Lost In
Space Together [Tonzonen Records 2021/2022]
Βασικά εδώ πρόκειται για την συνέχεια ενός άλμπουμ των Γερμανών Taumel.., για το οποίον είχαμε γράψει στις 4 Ιαν. 2021. Εκείνο το άλμπουμ είχε τίτλο “There is no time to run away from here” [Tonzonen Records, 2020] και εκινείτο, χοντρικώς, σε μια τομή σινεματίκ, jazz, rock και dark ηχοχρωμάτων.
Βασικά εδώ πρόκειται για την συνέχεια ενός άλμπουμ των Γερμανών Taumel.., για το οποίον είχαμε γράψει στις 4 Ιαν. 2021. Εκείνο το άλμπουμ είχε τίτλο “There is no time to run away from here” [Tonzonen Records, 2020] και εκινείτο, χοντρικώς, σε μια τομή σινεματίκ, jazz, rock και dark ηχοχρωμάτων.
Επίσης να πούμε πως τα πέντε κομμάτια του παρόντος άλμπουμ
αριθμούνται από το νούμερο 6 έως το 10, υποδηλώνοντας δι’ αυτού του τρόπου πως
αποτελούν συνέχεια του “There is no time to run away from here” (που διέθετε πέντε tracks – από το 1 έως το 5 φυσικά).
Και όπως είχαμε γράψει και στην προηγούμενη σχετική ανάρτηση:
Φαίνεται να υπάρχει και αυτοσχεδιασμός στα tracks των Γερμανών, τα οποία ενώ είναι ερμητικά, θριλερικά, σχεδόν... καταδικαστικά, έχουν τον τρόπο να σε ελκύουν με τον λυρισμό και την ομορφιά τους. Μία παγερή ομορφιά, διαφορετική πάντως από εκείνην που το dark υπονοεί και υποκρύπτει.
Επαφή: www.tonzonen.de
ENDLESS DIVE: A Brief History of a Kind Human
[Luik Music, 2022]
Από το Βέλγιο προέρχονται οι Endless Dive – ένα ακόμη συγκρότημα του instrumental post-rock.
Λίγα πράγματα γνωρίζουμε γι’ αυτούς, καθότι στο bandcamp τους δεν υπάρχουν ούτε τα ονόματα των μελών τους, ούτε κάτι περισσότερο για την ιστορία τους.
Ήχος... κλασικός και όργανα... τα αναμενόμενα. Κιθάρες, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα… αυτά που ακούμε στο πιο πρόσφατο CD τους, το “A Brief History of a Kind Human”, και από ’κει και πέρα ξεκινάνε τα θέματα και οι αναπτύξεις των θεμάτων, που κρίνονται ως καλές/καλά και επαρκείς/επαρκή.
Η μπάντα «το έχει» εννοούμε. Γνωρίζει πώς να αντιπαρέλθει το κοινότοπο, και δίχως να καινοτομεί καταφέρνει, τελικώς, να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας.
Παίζουν ωραία οι Βέλγοι, κινούνται σε απλές και συμβατές με το στυλ τους κατευθύνσεις, δεν εκπλήσσουν, αλλά και δεν κουράζουν, καθότι έχουν τον τρόπο να χειρίζονται με ενθουσιασμό τα κιθαριστικά passages, δημιουργώντας σε διάφορα tracks ένα παράξενο pop-punk επίστρωμα (“Tropique triste”, “Au revoir”).
Διακρίνεται, οπωσδήποτε, στο “A Brief History of a Kind Human”, κι ένας μελαγχολικός έως και πεσιμιστικός τόνος, σε αρκετές από τις συνθέσεις, που δεν φθάνει πάντως στα άκρα, συμβάλλοντας στην οριοθέτηση ενός πηγαίου ρομαντικού κλίματος.
Αυτό είναι ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό, που σχετίζεται με την ανάδειξη των μελωδιών και που στέκεται απέναντι από τις πιο θυελλώδεις εξελίξεις, με τους σφοδρούς κιθαρισμούς και τα ογκώδη ρυθμικά μοτίβα, δίχως πάντως να αλλοιώνεται η βασική γραμμή.
Επαφή: https://www.facebook.com/groups/luikstories/
THE SEA SHALL NOT HAVE THEM: Debris [Bird’s
Robe Records, 2021/2022]
Με τον τίτλο “The Sea Shall not Have Them” υπάρχει μια εγγλέζικη πολεμική ταινία του 1954, σε σκηνοθεσία Lewis Gilbert, με τους Michael Redgrave και Dirk Bogarde, αλλά υπάρχει κι ένα σχήμα δύο ατόμων (Curt Emerton κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, bass VI, Mat Wilton ντραμς, κρουστά, field recordings) από την Gold Coast της Αυστραλίας, που τώρα κυκλοφορεί το δεύτερο (μάλλον) άλμπουμ του. Το άλμπουμ αυτό αποκαλείται “Debris”, με τους Emerton και Wilton να παίζουν όλα τα βασικά όργανα, και με τους Ed Fraser φωνή, Ian Haug επιπρόσθετες κιθάρες και Steve Kempnich επιπρόσθετα keyboards να γεμίζουν, κατά περίπτωση, τον ήχο.
Βασικά το “Debris” είναι instrumental, καθώς τα επτά από τα οκτώ tracks είναι τέτοια, ενώ υπάρχει κι ένα τραγούδι, το “Lower the sky” (κομμάτι, που είναι από τα ωραιότερα του άλμπουμ).
Το ύφος των The Sea Shall Νot Have Them είναι αυτό το... κλασικό, των σύγχρονων instrumental rock γκρουπ, που άλλοτε γειτνιάζουν με το post-rock, άλλοτε με το πιο σύγχρονο progressive, και άλλοτε μ’ έναν συνδυασμό αυτών.
Με τους Αυστραλούς συμβαίνει, όμως, και κάτι ασύνηθες εδώ, καθώς δύο τουλάχιστον από τα οκτώ κομμάτια τους διαθέτουν και δυνατές ψυχεδελικές αναφορές. Και σε άλλα tracks υπάρχουν ψυχεδελικά στοιχεία, αλλά το τραγούδι “Lower the sky” και το instro “Ash cloud” είναι πράγματι εντυπωσιακά, ανεβάζοντας κατά πολύ το επίπεδο του άλμπουμ (που κυκλοφορεί μόνο σε CD και digital).
Γενικώς, και σαν συνθέσεις, τα κομμάτια του “Debris” είναι πολύ καλά, πράγμα που δείχνει πως οι Emerton και Wilton δεν είναι τυχαίοι μουσικοί και πως, ίσως, να μπορεί να κάνουν στο μέλλον ακόμη πιο σημαντικά και πιο «προσωπικά» άλμπουμ.
Ασυζητητί ένα από τα ωραιότερα instrumental rock CDs, που έχουν φθάσει στ’ αυτιά μας τον τελευταίο χρόνο.
Επαφή: www.birdsrobe.com
FURNACE AND THE FUNDAMENTALS: A Very Furnace
Christmas [Bird’s Robe Records, 2019/2022]
Οι Furnace and The Fundamentals είναι μια ροκ μπάντα από το Σίδνεϋ, με μέλη τους Furnace τραγούδι, Digby lead κιθάρες, φωνητικά, Marcus μπάσο, φωνητικά, Tom κιθάρες, φωνητικά, Pluto πλήκτρα, φωνητικά, κρουστά και Mike Solo ντραμς, cowbell.
Δεν νομίζουμε... και το λέμε αυτό, επειδή η προσπάθεια που καταγράφεται εδώ από τους έξι Αυστραλούς έχει νόημα και αξία, που υπερβαίνει την όποια εορταστική συγκυρία, καθώς το “A Very Furnace Christmas” μπορεί να ακουστεί οποτεδήποτε και να σου φτιάξει το κέφι.
Γιατί, το κύριο μέλημα των Furnace and The Fundamentals είναι αυτό ακριβώς – η... παραγωγή χαράς και κεφιού.
Ας πούμε, λοιπόν, πως χοντρικώς δεν έχουμε την πολυτέλεια να υποτιμούμε τέτοιες προσπάθειες, σε τόσο δύσκολες καταστάσεις, που βιώνουμε ως κοινωνίες και ως άτομα, και πως οτιδήποτε έρχεται από οπουδήποτε, προκειμένου να αλλάξει την ρότα και την τροπή των πραγμάτων, δεν μπορεί παρά να είναι καλοδεχούμενο.
Αυτό που πράττουν στο “A Very Furnace Christmas” οι αυστραλοί μουσικοί είναι... κάπως ευφυές ή και απλώς ευφυές.
Έχοντας σαν μπάντα αναπτύξει έναν γερό pop-rock ήχο, έντονο, δυναμικό, με σκληρά, αλλά ταυτοχρόνως και ευαίσθητα παιξίματα, οι Furnace and The Fundamentals διασκευάζουν ποικίλα άσματα του παγκοσμίου pop/rock ρεπερτορίου, από “YMCA” και “Gangsta’s paradise”, μέχρι “Killing in the name” και “Bohemian rhapsody”, αλλάζοντας κατά το δοκούν κάποια λόγια, προσαρμόζοντάς τα στις χριστουγεννιάτικες ανάγκες – ενώ, ανακατεύοντας με “Jingle bells”, “Silent night” κ.λπ., δημιουργούν ένα πλέγμα τραγουδιών που ακούγονται μονορούφι, συναρπάζοντας με την δυνατότητά τους να επιβάλλονται και να θέλγουν.
Εντάξει... πριν από τις «γιορτές», και βεβαίως κατά την διάρκειά τους, το CD των Furnace and The Fundamentals θα χτυπούσε «κόκκινο», για τους πάντες. Τώρα; Αν το αποφασίσεις και το θέλεις χτυπάει και τώρα... για πάρτη σου.
Επαφή: www.birdsrobe.com
Και όπως είχαμε γράψει και στην προηγούμενη σχετική ανάρτηση:
Φαίνεται να υπάρχει και αυτοσχεδιασμός στα tracks των Γερμανών, τα οποία ενώ είναι ερμητικά, θριλερικά, σχεδόν... καταδικαστικά, έχουν τον τρόπο να σε ελκύουν με τον λυρισμό και την ομορφιά τους. Μία παγερή ομορφιά, διαφορετική πάντως από εκείνην που το dark υπονοεί και υποκρύπτει.
Επαφή: www.tonzonen.de
Από το Βέλγιο προέρχονται οι Endless Dive – ένα ακόμη συγκρότημα του instrumental post-rock.
Λίγα πράγματα γνωρίζουμε γι’ αυτούς, καθότι στο bandcamp τους δεν υπάρχουν ούτε τα ονόματα των μελών τους, ούτε κάτι περισσότερο για την ιστορία τους.
Ήχος... κλασικός και όργανα... τα αναμενόμενα. Κιθάρες, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα… αυτά που ακούμε στο πιο πρόσφατο CD τους, το “A Brief History of a Kind Human”, και από ’κει και πέρα ξεκινάνε τα θέματα και οι αναπτύξεις των θεμάτων, που κρίνονται ως καλές/καλά και επαρκείς/επαρκή.
Η μπάντα «το έχει» εννοούμε. Γνωρίζει πώς να αντιπαρέλθει το κοινότοπο, και δίχως να καινοτομεί καταφέρνει, τελικώς, να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας.
Παίζουν ωραία οι Βέλγοι, κινούνται σε απλές και συμβατές με το στυλ τους κατευθύνσεις, δεν εκπλήσσουν, αλλά και δεν κουράζουν, καθότι έχουν τον τρόπο να χειρίζονται με ενθουσιασμό τα κιθαριστικά passages, δημιουργώντας σε διάφορα tracks ένα παράξενο pop-punk επίστρωμα (“Tropique triste”, “Au revoir”).
Διακρίνεται, οπωσδήποτε, στο “A Brief History of a Kind Human”, κι ένας μελαγχολικός έως και πεσιμιστικός τόνος, σε αρκετές από τις συνθέσεις, που δεν φθάνει πάντως στα άκρα, συμβάλλοντας στην οριοθέτηση ενός πηγαίου ρομαντικού κλίματος.
Αυτό είναι ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό, που σχετίζεται με την ανάδειξη των μελωδιών και που στέκεται απέναντι από τις πιο θυελλώδεις εξελίξεις, με τους σφοδρούς κιθαρισμούς και τα ογκώδη ρυθμικά μοτίβα, δίχως πάντως να αλλοιώνεται η βασική γραμμή.
Επαφή: https://www.facebook.com/groups/luikstories/
Με τον τίτλο “The Sea Shall not Have Them” υπάρχει μια εγγλέζικη πολεμική ταινία του 1954, σε σκηνοθεσία Lewis Gilbert, με τους Michael Redgrave και Dirk Bogarde, αλλά υπάρχει κι ένα σχήμα δύο ατόμων (Curt Emerton κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, bass VI, Mat Wilton ντραμς, κρουστά, field recordings) από την Gold Coast της Αυστραλίας, που τώρα κυκλοφορεί το δεύτερο (μάλλον) άλμπουμ του. Το άλμπουμ αυτό αποκαλείται “Debris”, με τους Emerton και Wilton να παίζουν όλα τα βασικά όργανα, και με τους Ed Fraser φωνή, Ian Haug επιπρόσθετες κιθάρες και Steve Kempnich επιπρόσθετα keyboards να γεμίζουν, κατά περίπτωση, τον ήχο.
Βασικά το “Debris” είναι instrumental, καθώς τα επτά από τα οκτώ tracks είναι τέτοια, ενώ υπάρχει κι ένα τραγούδι, το “Lower the sky” (κομμάτι, που είναι από τα ωραιότερα του άλμπουμ).
Το ύφος των The Sea Shall Νot Have Them είναι αυτό το... κλασικό, των σύγχρονων instrumental rock γκρουπ, που άλλοτε γειτνιάζουν με το post-rock, άλλοτε με το πιο σύγχρονο progressive, και άλλοτε μ’ έναν συνδυασμό αυτών.
Με τους Αυστραλούς συμβαίνει, όμως, και κάτι ασύνηθες εδώ, καθώς δύο τουλάχιστον από τα οκτώ κομμάτια τους διαθέτουν και δυνατές ψυχεδελικές αναφορές. Και σε άλλα tracks υπάρχουν ψυχεδελικά στοιχεία, αλλά το τραγούδι “Lower the sky” και το instro “Ash cloud” είναι πράγματι εντυπωσιακά, ανεβάζοντας κατά πολύ το επίπεδο του άλμπουμ (που κυκλοφορεί μόνο σε CD και digital).
Γενικώς, και σαν συνθέσεις, τα κομμάτια του “Debris” είναι πολύ καλά, πράγμα που δείχνει πως οι Emerton και Wilton δεν είναι τυχαίοι μουσικοί και πως, ίσως, να μπορεί να κάνουν στο μέλλον ακόμη πιο σημαντικά και πιο «προσωπικά» άλμπουμ.
Ασυζητητί ένα από τα ωραιότερα instrumental rock CDs, που έχουν φθάσει στ’ αυτιά μας τον τελευταίο χρόνο.
Επαφή: www.birdsrobe.com
Οι Furnace and The Fundamentals είναι μια ροκ μπάντα από το Σίδνεϋ, με μέλη τους Furnace τραγούδι, Digby lead κιθάρες, φωνητικά, Marcus μπάσο, φωνητικά, Tom κιθάρες, φωνητικά, Pluto πλήκτρα, φωνητικά, κρουστά και Mike Solo ντραμς, cowbell.
Δεν νομίζουμε... και το λέμε αυτό, επειδή η προσπάθεια που καταγράφεται εδώ από τους έξι Αυστραλούς έχει νόημα και αξία, που υπερβαίνει την όποια εορταστική συγκυρία, καθώς το “A Very Furnace Christmas” μπορεί να ακουστεί οποτεδήποτε και να σου φτιάξει το κέφι.
Γιατί, το κύριο μέλημα των Furnace and The Fundamentals είναι αυτό ακριβώς – η... παραγωγή χαράς και κεφιού.
Ας πούμε, λοιπόν, πως χοντρικώς δεν έχουμε την πολυτέλεια να υποτιμούμε τέτοιες προσπάθειες, σε τόσο δύσκολες καταστάσεις, που βιώνουμε ως κοινωνίες και ως άτομα, και πως οτιδήποτε έρχεται από οπουδήποτε, προκειμένου να αλλάξει την ρότα και την τροπή των πραγμάτων, δεν μπορεί παρά να είναι καλοδεχούμενο.
Αυτό που πράττουν στο “A Very Furnace Christmas” οι αυστραλοί μουσικοί είναι... κάπως ευφυές ή και απλώς ευφυές.
Έχοντας σαν μπάντα αναπτύξει έναν γερό pop-rock ήχο, έντονο, δυναμικό, με σκληρά, αλλά ταυτοχρόνως και ευαίσθητα παιξίματα, οι Furnace and The Fundamentals διασκευάζουν ποικίλα άσματα του παγκοσμίου pop/rock ρεπερτορίου, από “YMCA” και “Gangsta’s paradise”, μέχρι “Killing in the name” και “Bohemian rhapsody”, αλλάζοντας κατά το δοκούν κάποια λόγια, προσαρμόζοντάς τα στις χριστουγεννιάτικες ανάγκες – ενώ, ανακατεύοντας με “Jingle bells”, “Silent night” κ.λπ., δημιουργούν ένα πλέγμα τραγουδιών που ακούγονται μονορούφι, συναρπάζοντας με την δυνατότητά τους να επιβάλλονται και να θέλγουν.
Εντάξει... πριν από τις «γιορτές», και βεβαίως κατά την διάρκειά τους, το CD των Furnace and The Fundamentals θα χτυπούσε «κόκκινο», για τους πάντες. Τώρα; Αν το αποφασίσεις και το θέλεις χτυπάει και τώρα... για πάρτη σου.
Επαφή: www.birdsrobe.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου