Τέσσερα πρόσφατα βιβλία των εκδόσεων Σκαρίφημα, με συγγραφείς
γυναίκες. Τα πρώτα δύο γραμμένα από Λατινοαμερικάνες και τα επόμενα δύο από
Ευρωπαίες. Εδώ, και προς ενημέρωση των αναγνωστών του blog, μεταφέρουμε αναγραμμένα στοιχεία
από τα εξώφυλλα των βιβλίων.
ΚΑΡΛΑ ΜΠΕΣΑ: Κι έτσι
τότε εγώ απόμεινα δίχως το παιδί εκείνο [Σκαρίφημα, 10/2021, εισαγωγή-μετάφραση:
Νίκος Πρατσίνης]
«Η Κάρλα Μπέσα γεννήθηκε το 1967 στο Νιτερόι, στη μητροπολιτική περιοχή του Ρίο ντε Ζανέιρο. Σπούδασε υποκριτική και σκηνοθεσία στο Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο της Πολιτείας του Ρίο ντε Ζανέιρο (UNIRIO) και στη φημισμένη Δραματική Σχολή Casa de Artes de Laranjeiras. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, για να εργασθεί δεκαπέντε χρόνια σε γερμανικά, ελβετικά και αυστριακά θέατρα ως ηθοποιός και σκηνοθέτης.(...) Η συλλογή αφηγημάτων “Και τότε εγώ απόμεινα δίχως το παιδί εκείνο” εκδόθηκε το 2017 και είναι το πρώτο βιβλίο της. Με το δεύτερο βιβλίο της, την συλλογή διηγημάτων “Urubus”, να κερδίζει το 2020 το Βραβείο Jabuti, το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο της Βραζιλίας».
Για το «Κι έτσι τότε εγώ απόμεινα δίχως το παιδί εκείνο» διαβάζουμε στο «αυτί» της συγκεκριμένης έκδοσης:
«Δεκαέξι καθημερινές ιστορίες από το Ρίο ντε Ζανέιρο, το βουβό(;) εμφανή πολυπρόσωπο ήρωα του βιβλίου. Χωρίς μουλάτες και μπαλαδόρους, δίχως σάμπα και καρναβάλι. Ιστορίες για πολλούς απόκληρους, κάποιους κουτσοβολεμένους, ελάχιστους προνομιούχους. Θέμα η καθημερινότητα: στα ρετιρέ της Κοπακαμπάνα, στη φαβέλα, στο άσυλο, στον δρόμο. Συχνά και ο καθημερινός θάνατος, η δολοφονία, η αυτοκτονία. Φόντο ο βουβός πόνος, η καλυμμένη βία και η διακριτική τρυφερότητα. Ιστορίες από την εφημερίδα, την τηλεόραση, την γειτόνισσα. Αληθινές και κοινότοπες, εξωπραγματικές και πικρά ειρωνικές. Σαν τη ζωή την ίδια. Θυμίζουν stand up comedy. Ή μάλλον stand up tragedy!».
ΜΑΡΙΑ ΦΕΡΝΑΝΤΑ
ΑΜΠΟΥΕΡΟ: Κοκορομαχία [Σκαρίφημα, 7/2021, μτφ. Ιφιγένεια Ντούμη]
«Η Μαρία Φερνάντα Αμπουέρο είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος από το Γκουαγιακίλ του Ισημερινού, γεννημένη το 1976. Η “Κοκορομαχία” είναι το πρώτο της βιβλίο μυθοπλασίας».
Με τι καταπιάνεται η «Κοκορομαχία»; Διαβάζουμε από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Η “Κοκορομαχία” περιγράφει μέσα από πολλές διαφορετικές φωνές το Σπίτι, τον χώρο αυτόν που δημιουργεί (ή καταστρέφει) ανθρώπους. Βάζει στο μικροσκόπιο τους οικογενειακούς δεσμούς και τους μυστικούς κώδικές τους, τις σχέσεις εξουσίας, την αγάπη, τις σιωπές, την αλληλεγγύη, την κακοποίηση. Με άλλα λόγια, όλη τη φρίκη και το θαύμα που μπορούν να περικλείουν οι τέσσερις τοίχοι ενός σπιτιού. Τον τρόμο και το μεγαλείο της καθημερινότητας.
Σε αυτό το πρώτο της βιβλίο, η Εκουατοριανή Μαρία Φερνάντα Αμπουέρο συλλέγει τις ιστορίες πολλών αθώων πλασμάτων που διαβρώνονται μέρα με τη μέρα. Άνθρωποι άρρωστοι από έρωτα, μοναξιά, απώλεια, άνθρωποι που πολεμούν, με όποιο τρόπο μπορούν, τη βαναυσότητα της ζωής. Ένα αμιγώς λατινοαμερικανικό βιβλίο, στις σελίδες του οποίου αναμιγνύονται τα πολιτισμικά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα που σκιαγραφούν την ήπειρο με όλη την πολυπλοκότητα και τις τεράστιες αντιθέσεις της, με αφορμή ιστορίες που ίσως δεν μας είναι και εντελώς ανοίκειες...».
ΜΑΝΙΑ ΠΡΕΚΕΛΣ: Όταν
έτρωγα κεράσια με τον Χίτλερ [Σκαρίφημα, 7/2021, μτφ. Ευαγγελία Τόμπορη]
«Η Μάνια Πρέκελς γεννήθηκε στο Τσέντενικ της πρώην Ανατολικής Γερμανίας το 1974. Είναι τραγουδίστρια του δημοφιλούς συγκροτήματος Der Singende Tresen και συγγραφέας της ποιητικής συλλογής “Tresenlieder”. Συμμετείχε στην ανθολογία διηγημάτων “Kaltland-Eine Sammlung” που θεωρείται κλασική για τη λογοτεχνία τής μετά την πτώση του Τείχους εποχής.(...) Για το πρώτο της μυθιστόρημα “Όταν έτρωγα κεράσια με τον Χίτλερ” τιμήθηκε το 2018 με την Υποτροφία Νεανικής Λογοτεχνίας Kranichsteiner, με το Γερμανικό Βραβείο Νεανικής Λογοτεχνίας, καθώς και με το Βραβείο Anna Seghers».
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Η ζωή στην επαρχία μοιράζεται μεταξύ πλήξης και δίψας για ζωή. Η Μίμι και ο Όλιβερ ζουν σε μια μικρή πόλη δίπλα στον ποταμό Χάβελ. Είναι δύο παιδιά από την ίδια γειτονιά που τους αρέσει να πηγαίνουν μαζί για ψάρεμα και να παίζουν ποδόσφαιρο. Στο σχολείο δίνουν τον όρκο των νεαρών πιονιέρων και στις οικογενειακές γιορτές μεθούν τρώγοντας κρυφά τα κεράσια από το σναπς των γονιών τους. Μαζί με την πτώση του Τείχους καταρρέει και η φιλία τους. Η Μίμι αισθάνεται σαν τον τελευταίο πιονιέρο – έναν Ταμερλάνο χωρίς στρατό. Ο Όλιβερ, με το προσωνύμιο Χίτλερ, γίνεται ένας από τους αρχηγούς των συμμοριών που παίρνουν υπό τον έλεγχό τους τις πλατείες και τους δρόμους της μικρής πόλης. Και η κατάσταση ξεφεύγει εντελώς...
Στο πρώτο της μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη του Βρανδεμβούργου, η Μάνια Πρέκελς μιλάει για την εξαφάνιση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, για την επανεμφάνιση των φαντασμάτων του παρελθόντος, για τη φιλία και την οργή».
ΚΑΤΑΡΙΝΑ ΜΠΕΝΤΙΞΕΝ: Το
δέντρο με τα μπουκάλια του ουίσκι [Σκαρίφημα, 5/2021, μτφ. Αλέξανδρος
Κυπριώτης]
«Η Καταρίνα Μπέντιξεν γεννήθηκε το 1981 στη Λειψία, όπου ζει σήµερα. Σπούδασε βιβλιολογία στη Λειψία και ισπανική φιλολογία στο Αλικάντε. Είναι υπεύθυνη σύνταξης του λογοτεχνικού περιοδικού “poetin”, µεταφράζει βιβλία για παιδιά και εφήβους από τα αγγλικά και αρθρογραφεί σε διάφορα έντυπα, µεταξύ των οποίων και στην ανεξάρτητη, µαρξιστική καθηµερινή εφηµερίδα “Die Junge Welt”.(…) “Το δέντρο µε τα µπουκάλια του ουίσκι” είναι το πρώτο της βιβλίο (2009).(…) Έχει τιµηθεί µε διάφορες διακρίσεις, υποτροφίες και βραβεία για τα έργα της, όπως µε την πρώτη θέση στον λογοτεχνικό διαγωνισµό Litarena (2007), το Βραβείο Κρανιχστάινερ για νέους συγγραφείς (2014), την υποτροφία Χάινριχ Χάινε της πόλης Λίνεµπουργκ (2017), την υποτροφία εργασίας του Γερµανικού Ταµείου Λογοτεχνίας (2020) κ.ά.».
Στο συγκεκριμένο βιβλίο η συγγραφέας... «επιλέγει να µιλήσει για την τροµακτικά τακτοποιηµένη ζωή ανθρώπων, που θα στοιχειώσουν τις ιστορίες της. Άνθρωποι παγιδευµένοι στα γρανάζια µιας εφιαλτικά αδηφάγας καθηµερινότητας απειλούνται διαρκώς από κάποια εκκωφαντικά βουβή εξέγερση του σώµατος και της ψυχής τους.(...) Ιστορίες προσωπικές, ιστορίες οικογενειακές, ιστορίες ανθρώπων που τρώνε, πίνουν, ζουν, ερωτεύονται, εργάζονται, πηγαίνουν διακοπές, συνταξιοδοτούνται, γερνάνε, δραπετεύουν σε δύσβατα νοητικά µονοπάτια, σκοτώνουν, σκοτώνονται ή πεθαίνουν, χωρίς να µάθουµε ποτέ το όνοµά τους. Με γλώσσα αριστοτεχνικά απέριττη και µε αφοπλιστική ειλικρίνεια, παραµένοντας αιχµηρή και συναισθηµατικά τόσο αποστασιοποιηµένη, που η διαύγειά της σοκάρει, η Καταρίνα Μπέντιξεν κατορθώνει να χαράξει ανεξίτηλες στη µνήµη µας τις σπαρακτικές εικόνες ενός πολιτισµού που είναι καταδικασµένος να καταρρεύσει, ενώ µε τον ιδιαίτερα ποιητικό τρόπο της υψώνει το µνηµείο του άγνωστου ανθρώπου».
Επαφή: www.skarifima.com
«Η Κάρλα Μπέσα γεννήθηκε το 1967 στο Νιτερόι, στη μητροπολιτική περιοχή του Ρίο ντε Ζανέιρο. Σπούδασε υποκριτική και σκηνοθεσία στο Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο της Πολιτείας του Ρίο ντε Ζανέιρο (UNIRIO) και στη φημισμένη Δραματική Σχολή Casa de Artes de Laranjeiras. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, για να εργασθεί δεκαπέντε χρόνια σε γερμανικά, ελβετικά και αυστριακά θέατρα ως ηθοποιός και σκηνοθέτης.(...) Η συλλογή αφηγημάτων “Και τότε εγώ απόμεινα δίχως το παιδί εκείνο” εκδόθηκε το 2017 και είναι το πρώτο βιβλίο της. Με το δεύτερο βιβλίο της, την συλλογή διηγημάτων “Urubus”, να κερδίζει το 2020 το Βραβείο Jabuti, το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο της Βραζιλίας».
Για το «Κι έτσι τότε εγώ απόμεινα δίχως το παιδί εκείνο» διαβάζουμε στο «αυτί» της συγκεκριμένης έκδοσης:
«Δεκαέξι καθημερινές ιστορίες από το Ρίο ντε Ζανέιρο, το βουβό(;) εμφανή πολυπρόσωπο ήρωα του βιβλίου. Χωρίς μουλάτες και μπαλαδόρους, δίχως σάμπα και καρναβάλι. Ιστορίες για πολλούς απόκληρους, κάποιους κουτσοβολεμένους, ελάχιστους προνομιούχους. Θέμα η καθημερινότητα: στα ρετιρέ της Κοπακαμπάνα, στη φαβέλα, στο άσυλο, στον δρόμο. Συχνά και ο καθημερινός θάνατος, η δολοφονία, η αυτοκτονία. Φόντο ο βουβός πόνος, η καλυμμένη βία και η διακριτική τρυφερότητα. Ιστορίες από την εφημερίδα, την τηλεόραση, την γειτόνισσα. Αληθινές και κοινότοπες, εξωπραγματικές και πικρά ειρωνικές. Σαν τη ζωή την ίδια. Θυμίζουν stand up comedy. Ή μάλλον stand up tragedy!».
«Η Μαρία Φερνάντα Αμπουέρο είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος από το Γκουαγιακίλ του Ισημερινού, γεννημένη το 1976. Η “Κοκορομαχία” είναι το πρώτο της βιβλίο μυθοπλασίας».
Με τι καταπιάνεται η «Κοκορομαχία»; Διαβάζουμε από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Η “Κοκορομαχία” περιγράφει μέσα από πολλές διαφορετικές φωνές το Σπίτι, τον χώρο αυτόν που δημιουργεί (ή καταστρέφει) ανθρώπους. Βάζει στο μικροσκόπιο τους οικογενειακούς δεσμούς και τους μυστικούς κώδικές τους, τις σχέσεις εξουσίας, την αγάπη, τις σιωπές, την αλληλεγγύη, την κακοποίηση. Με άλλα λόγια, όλη τη φρίκη και το θαύμα που μπορούν να περικλείουν οι τέσσερις τοίχοι ενός σπιτιού. Τον τρόμο και το μεγαλείο της καθημερινότητας.
Σε αυτό το πρώτο της βιβλίο, η Εκουατοριανή Μαρία Φερνάντα Αμπουέρο συλλέγει τις ιστορίες πολλών αθώων πλασμάτων που διαβρώνονται μέρα με τη μέρα. Άνθρωποι άρρωστοι από έρωτα, μοναξιά, απώλεια, άνθρωποι που πολεμούν, με όποιο τρόπο μπορούν, τη βαναυσότητα της ζωής. Ένα αμιγώς λατινοαμερικανικό βιβλίο, στις σελίδες του οποίου αναμιγνύονται τα πολιτισμικά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα που σκιαγραφούν την ήπειρο με όλη την πολυπλοκότητα και τις τεράστιες αντιθέσεις της, με αφορμή ιστορίες που ίσως δεν μας είναι και εντελώς ανοίκειες...».
«Η Μάνια Πρέκελς γεννήθηκε στο Τσέντενικ της πρώην Ανατολικής Γερμανίας το 1974. Είναι τραγουδίστρια του δημοφιλούς συγκροτήματος Der Singende Tresen και συγγραφέας της ποιητικής συλλογής “Tresenlieder”. Συμμετείχε στην ανθολογία διηγημάτων “Kaltland-Eine Sammlung” που θεωρείται κλασική για τη λογοτεχνία τής μετά την πτώση του Τείχους εποχής.(...) Για το πρώτο της μυθιστόρημα “Όταν έτρωγα κεράσια με τον Χίτλερ” τιμήθηκε το 2018 με την Υποτροφία Νεανικής Λογοτεχνίας Kranichsteiner, με το Γερμανικό Βραβείο Νεανικής Λογοτεχνίας, καθώς και με το Βραβείο Anna Seghers».
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Η ζωή στην επαρχία μοιράζεται μεταξύ πλήξης και δίψας για ζωή. Η Μίμι και ο Όλιβερ ζουν σε μια μικρή πόλη δίπλα στον ποταμό Χάβελ. Είναι δύο παιδιά από την ίδια γειτονιά που τους αρέσει να πηγαίνουν μαζί για ψάρεμα και να παίζουν ποδόσφαιρο. Στο σχολείο δίνουν τον όρκο των νεαρών πιονιέρων και στις οικογενειακές γιορτές μεθούν τρώγοντας κρυφά τα κεράσια από το σναπς των γονιών τους. Μαζί με την πτώση του Τείχους καταρρέει και η φιλία τους. Η Μίμι αισθάνεται σαν τον τελευταίο πιονιέρο – έναν Ταμερλάνο χωρίς στρατό. Ο Όλιβερ, με το προσωνύμιο Χίτλερ, γίνεται ένας από τους αρχηγούς των συμμοριών που παίρνουν υπό τον έλεγχό τους τις πλατείες και τους δρόμους της μικρής πόλης. Και η κατάσταση ξεφεύγει εντελώς...
Στο πρώτο της μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη του Βρανδεμβούργου, η Μάνια Πρέκελς μιλάει για την εξαφάνιση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, για την επανεμφάνιση των φαντασμάτων του παρελθόντος, για τη φιλία και την οργή».
«Η Καταρίνα Μπέντιξεν γεννήθηκε το 1981 στη Λειψία, όπου ζει σήµερα. Σπούδασε βιβλιολογία στη Λειψία και ισπανική φιλολογία στο Αλικάντε. Είναι υπεύθυνη σύνταξης του λογοτεχνικού περιοδικού “poetin”, µεταφράζει βιβλία για παιδιά και εφήβους από τα αγγλικά και αρθρογραφεί σε διάφορα έντυπα, µεταξύ των οποίων και στην ανεξάρτητη, µαρξιστική καθηµερινή εφηµερίδα “Die Junge Welt”.(…) “Το δέντρο µε τα µπουκάλια του ουίσκι” είναι το πρώτο της βιβλίο (2009).(…) Έχει τιµηθεί µε διάφορες διακρίσεις, υποτροφίες και βραβεία για τα έργα της, όπως µε την πρώτη θέση στον λογοτεχνικό διαγωνισµό Litarena (2007), το Βραβείο Κρανιχστάινερ για νέους συγγραφείς (2014), την υποτροφία Χάινριχ Χάινε της πόλης Λίνεµπουργκ (2017), την υποτροφία εργασίας του Γερµανικού Ταµείου Λογοτεχνίας (2020) κ.ά.».
Στο συγκεκριμένο βιβλίο η συγγραφέας... «επιλέγει να µιλήσει για την τροµακτικά τακτοποιηµένη ζωή ανθρώπων, που θα στοιχειώσουν τις ιστορίες της. Άνθρωποι παγιδευµένοι στα γρανάζια µιας εφιαλτικά αδηφάγας καθηµερινότητας απειλούνται διαρκώς από κάποια εκκωφαντικά βουβή εξέγερση του σώµατος και της ψυχής τους.(...) Ιστορίες προσωπικές, ιστορίες οικογενειακές, ιστορίες ανθρώπων που τρώνε, πίνουν, ζουν, ερωτεύονται, εργάζονται, πηγαίνουν διακοπές, συνταξιοδοτούνται, γερνάνε, δραπετεύουν σε δύσβατα νοητικά µονοπάτια, σκοτώνουν, σκοτώνονται ή πεθαίνουν, χωρίς να µάθουµε ποτέ το όνοµά τους. Με γλώσσα αριστοτεχνικά απέριττη και µε αφοπλιστική ειλικρίνεια, παραµένοντας αιχµηρή και συναισθηµατικά τόσο αποστασιοποιηµένη, που η διαύγειά της σοκάρει, η Καταρίνα Μπέντιξεν κατορθώνει να χαράξει ανεξίτηλες στη µνήµη µας τις σπαρακτικές εικόνες ενός πολιτισµού που είναι καταδικασµένος να καταρρεύσει, ενώ µε τον ιδιαίτερα ποιητικό τρόπο της υψώνει το µνηµείο του άγνωστου ανθρώπου».
Επαφή: www.skarifima.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου