Χ. & Π. ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ από την εποχή των παραμυθιών – το νέο άλμπουμ τους

Νέο άλμπουμ για τους Αδελφούς Κατσιμίχα, τον Χάρη και τον Πάνο, που ανά διαστήματα μας υπενθυμίζουν την παρουσία τους. Το πιο καινούριο CD τους αποκαλείται «Από την Εποχή των Παραμυθιών» [Ogdoo Music Group, 2021] και είναι το τέταρτό τους (σε φυσική μορφή) την τελευταία δεκαετία. Δεν είναι λίγα τα τέσσερα άλμπουμ, από το 2012 και μετά, ούτε και τόσο πολλά, όμως, αν αναλογιστούμε πως ένα απ’ αυτά ήταν η αναδημιουργία των «ζεστών ποτών», το 2015.

Σ’ αυτό το CD οι Αδελφοί Κατσιμίχα δεν εκπλήσσουν αναγκαστικώς – το λέμε τούτο σχετικώς με το concept, που επιλέγουν να μας παρουσιάσουν.
Παραμύθια και μύθους έχουμε εδώ (των Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, Αισώπου και Όσκαρ Ουάιλντ), οι οποίοι μετατρέπονται σε τραγούδια, ενορχηστρωμένα από διαφορετικούς μουσικούς (Θύμιος Παπαδόπουλος, Πάνος Κατσιμίχας, Χάρης Καβαλιεράτος, Κυριάκος Γκουβέντας, Μανώλης Καραντίνης, Σωτήρης Παπαδόπουλος, Χάρης Κατσιμίχας, Νίκος Κυπουργός, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος).
Ένα πρώτο «παράξενο», που εντοπίζουμε, είναι τούτο. Ενώ υπάρχει τέτοια τεράστια ποικιλία ενορχηστρωτών, ο δίσκος ακούγεται «σαν ένα». Συμπαγής και σίγουρος. Αυτό οφείλεται στα τραγούδια των Αδελφών Κατσιμίχα και βεβαίως στις ερμηνείες τους, που είναι τόσο ισχυρά και ισχυρές, κάπως σαν να εξαναγκάζουν τις ενορχηστρώσεις να υπηρετούν τα τραγούδια τους, δίχως να βγαίνουν πάνω απ’ αυτά.
Τι τραγούδια είναι, όμως, όλα όσα ακούμε στο «Από την Εποχή των Παραμυθιών»; Είναι τραγούδια με ωραίους «παραμυθένιους» στίχους, καλές και ουσιώδεις ερμηνείες και με μουσικές διάφορες.
Αυτό, τώρα, είναι ένα θέμα, γιατί το να ακούς folk, νησιώτικα, λαϊκά, ιταλοφανή κ.λπ. –επιρροές πολλές και διαφορετικές εννοούμε– δεν ευνοεί πάντα. Δημιουργεί μια πανσπερμία ηχητικών υπαινιγμών, με αποτέλεσμα να ξεστρατίζει κάπου το άκουσμα. «Κάπου», όμως. Γιατί οι ενορχηστρώσεις, που είναι από τα μεγάλα ατού του δίσκου, έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά (όπως προείπαμε) και προς την εξομάλυνση των πάντων.
Το πλέον ουσιώδες τώρα. Υπάρχουν καλά τραγούδια σ’ αυτό το άλμπουμ ή και παραπάνω από καλά, που να δείχνουν πως, μετά από σαράντα-τόσα χρόνια στα πράγματα, οι Αδελφοί Κατσιμίχα δεν έχουν χάσει την δύναμη να μας εκπλήσσουν;
Ναι, υπάρχουν. Τραγούδια ισάξια με εκείνα των κλασικών άλμπουμ τους από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, που θα μπορούσε και σήμερα να συγκινήσουν με την ίδιαν ένταση.
Πρώτο όλων το «Νανάκος ο φυσαρμόνικας», που είχε ακουστεί αρχικώς στην ψηφιακή συλλογή “Compilation Vol 2” (2016) και που έχει την ιδιαιτερότητα να μην στηρίζεται σε κάποιο διάσημο μύθο, αλλά να είναι σε μουσική και στίχους του Πάνου Κατσιμίχα (ενορχήστρωση: Πάνος Κατσιμίχας, Σωτήρης Παπαδόπουλος). Καταπληκτική μπαλάντα, με θλιμμένα και πιο αισιόδοξα στοιχεία, που θα άξιζε να ακουστεί ευρύτερα. Μα τα ίδια θα γράφαμε και για το «Ο ευτυχισμένος πρίγκηπας» (κι αυτό από την ψηφιακή συλλογή) σε στίχους και μουσική Πάνου Κατσιμίχα και ενορχήστρωση Θύμιου Παπαδόπουλου-Πάνου Κατσιμίχα, βασισμένο σε παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ, με μελωδία που παραπέμπει σε αγγλοσαξωνικό φολκ, ή και για «Το κυνήγι» (σε στίχους και μουσική του Χάρη Κατσιμίχα, ενορχήστρωση του Χάρη Καβαλλιεράτου, βασισμένο σε μύθο του Αισώπου), που αφήνει μιαν «ομορφιά» σαν άκουσμα (κι εδώ με αρκετά φολκλορικά και κανταδόρικα στοιχεία στη μουσική του).
Επίσης να πούμε πως εδώ υπάρχουν και δύο παλαιότερα πολύ γνωστά τραγούδια από το κλασικό άλμπουμ των Αδελφών Κατσιμίχα «Όταν σου Λέω Πορτοκάλι να Βγαίνεις» [EMI / Columbia, 1987]. Λέμε για τα «Το κορίτσι με τα σπίρτα» και «Η συνέλευση των ποντικών», που καταγράφονται με νέες ερμηνείες και ενορχηστρώσεις και που είναι, και αυτά τα δύο τραγούδια, από τα ωραιότερα του δίσκου.
Μια ωραία προσπάθεια λοιπόν από τους Αδελφούς Κατσιμίχα, που εμπεριέχει και ήσυχο πάθος, και συγκίνηση, και ομορφιά, και απλότητα. Όλα τα καλά δηλαδή.
Επαφή: www.ogdoomusicgroup.gr