MARQUIS HILL: New Gospel Revisited [Edition
Records, 2021]
Ο 34χρονος Marquis Hill είναι ένα από τα top ονόματα της τζαζ τρομπέτας σήμερα. Είτε στις προσωπικές ηχογραφήσεις του είτε στις πάμπολλες συμμετοχές του σε δεκάδες διαφορετικά, μεταξύ τους, projects, ο αμερικανός μουσικός αποδεικνύει συνεχώς, την τελευταία δεκαετία πως ξέρει να ανεβαίνει, σιγά-σιγά, τα σκαλιά της καταξίωσης, που θα τον φέρουν προς την κορυφή.
Στο πιο νέο CD
του, που είναι ζωντανά ηχογραφημένο στο Constellation του Σικάγου, στις 8 Δεκεμβρίου 2019, ο Marquis Hill γυρνά
πίσω, στο δικό του παρελθόν, και ξανακοιτά, με μάτια σημερινά, την πρώτη
προσωπική δουλειά του “New Gospel”
από το 2011 – εξ ου και “New Gospel Revisited”
ο τίτλος του τελευταίο δίσκου του.
Σ’ αυτή την εμφάνισή του ο Marquis Hill είχε δίπλα του σημαίνοντες μουσικούς, όπως τους Walter Smith III τενόρο σαξόφωνο, Joel Ross βιμπράφωνο, James Francies πιάνο, Harish Raghavan μπάσο και Kendrick Scott ντραμς, τους περισσότερους εκ των οποίων τους έχουμε συναντήσει σε ουκ ολίγα sessions, στις reviews του δισκορυχείου, καθώς έχουν συμμετάσχει σε πολύ καλά ή και εξαιρετικά άλμπουμ των Jason Palmer, Chris Potter, Romain Collin, Olli Hirvonen, Xan Campos Trio κ.ά.
Στο “New Gospel Revisited” ο Marquis Hill έχει σε πρώτο πλάνο τις συνθέσεις του από το πρωταρχικό CD του (“Law & order”, “The believer”, “New gospel”, “Autumn”, “A portrait of Fola”, “The thump”), τις οποίες πλαισιώνει από ανάλογες «γέφυρες», συντομότερης διάρκειας, δημιουργώντας ένα σετ, που, χωρίς καμία δόση υπερβολής, θα το αποκαλούσαμε πύρινο.
Τα βασικά tracks έχουν μεγάλες διάρκειες (από έξι λεπτά έως και δεκατέσσερα), οπότε όλοι αντιλαμβάνονται τι ακριβώς σημαίνει κάτι τέτοιο σ’ ένα live, τέτοιων μονάδων και τέτοιου contemporary / post-bop ρεπερτορίου.
Έξοχες συνθέσεις, πρώτης τάξεως ομαδικά παιξίματα, και φυσικά εκπληκτικές στιγμές σολιστικών παρεμβάσεων αναδεικνύουν το “New Gospel Revisited” ως ένα από τα πολύ σημαντικά «καθαρόαιμα» τζαζ-άλμπουμ της χρονιάς.
NATE SMITH: Kinfolk 2: See the Birds [Edition
Records, 2021]
Συνθέτης, ντράμερ και τραγουδοποιός της σύγχρονης jazz και pop-jazz, ο Nate Smith έχει καινούριο CD, που αποκαλείται “Kinfolk 2: See the Birds”. Υπάρχει και “Kinfolk 1”; Ναι, το άλμπουμ “Kinfolk: Postcards from Everywhere” από το 2017, με το “Kinfolk 2” να θεωρείται συνέχειά του (διαβάσαμε, δε, πως θα υπάρξει και τρίτο μέρος στο μέλλον).
Σ’ αυτό το CD ο Nate Smith περιστοιχίζεται από πολλούς και διαφόρους μουσικούς. Υπάρχει, φυσικά, ένα βασικό σχήμα αποτελούμενο από τον ίδιο σε ντραμς, πλήκτρα, κρουστά και τους Brad Allen Williams κιθάρες, Fima Ephron μπάσο, Jaleel Shaw σαξόφωνα και Jon Cowherd πιάνο, rhodes, hammond B-3, αλλά στην πράξη στην ηχογράφηση συμμετέχουν ακόμη οκτώ οργανοπαίκτες και τραγουδιστές με μερικά πολύ μεγάλα ονόματα ανάμεσά τους, όπως την βιολίστρια Regina Carter και τον κιθαρίστα Vernon Reid (από Living Colour κ.λπ.).
Το “Kinfolk 2: See the Birds” περιέχει έντεκα tracks, στα δέκα από τα οποία συμμετέχει ως συνθέτης ο Smith (κάποια είναι εντελώς δικά του, ενώ τα υπόλοιπα αφορούν σε συνεργασίες), ενώ υπάρχει και μία version στο “I burn for you” του Sting.
Ακόμη και αυτή η μοναδική διασκευή του CD δείχνει την ποπ διάσταση του εγχειρήματος του Nate Smith, ενώ και οι αναφορές στους Living Colour δεν είναι ήσσονος σημασίας (και τούτο πέραν της συμβολικής παρουσίας του Vernon Reid σ’ ένα track).
Βασικά εδώ ο Nate Smith προτείνει ένα άλμπουμ «αναφορών», ένα άλμπουμ αναμνήσεων σε σχέση με την δική του εφηβική ηλικία.
O Smith γεννήθηκε το 1974 και υπήρξε έφηβος στο τέλη των 80s και τις αρχές των 90s, οπότε οι επιρροές του έχουν την κατεύθυνση, που είχε η jazz εκείνη την εποχή, όταν ανακατευόταν με το synth-funk, την pop και το hip-hop. Και πάνω σ’ αυτή τη βάση, ο αμερικανός μουσικός από την Virginia δεν θα ήταν άστοχο αν λέγαμε πως μεγαλουργεί, προτείνοντας μια σειρά πολύ δυνατών κομματιών, με την πεποίθηση ότι μπορούν ν’ ακουστούν από τον πολύ κόσμο. Το αν θα συμβεί είναι άλλο θέμα...
Πάντως εδώ υπάρχει ένα καταπληκτικό jazz-blues (“Fly / for Mike”), με φωνητικά από την Brittany Howard, έξοχα hip-hop (“Square wheel”), με πλήρες οργανικό αμπαλάζ, χωρίς δηθενιές, σαμπλ και τα λοιπά, αλλά με αληθινό παίξιμο (και με guests σε φωνές από Kokayi και Michael Mayo), πανέμορφα jazz-pop (“Street lamp”), soulful ballads (“Don’t let me get away”) με φωνητικά από τον Stokley Williams και άλλα διάφορα.
Ένα άλμπουμ σύγχρονων τζαζ ποικιλιών (με ρίζες παλαιές φυσικά) είναι το “Kinfolk 2: See the Birds”, που λειτουργεί τέλεια σε όλα τα επίπεδα.
MIHO HAZAMA: Imaginary Visions [Edition Records,
2021]
Η Miho Hazama είναι μία 35χρονη ιαπωνίδα συνθέτρια και ενορχηστρώτρια της jazz (βασική έδρα της η Νέα Υόρκη), που τα τελευταία χρόνια την συναντάμε ως διευθύντρια στην περίφημη Danish Radio Big Band (DRBB). (Μάλιστα, το 2020, την ακούσαμε να διευθύνει την εν λόγω ορχήστρα, στο άλμπουμ “Tributes” του νορβηγού σαξοφωνίστα Marius Neset). Η Hazama, την τελευταία δεκαετία έχει ηχογραφήσει τέσσερα άλμπουμ για την Verve (κατά το discogs), ενώ τώρα θα την ξανασυναντήσουμε στο προσωπικό της “Imaginary Visions”, στο οποίο έχει συνθέσει όλα τα κομμάτια (και τα επτά), καθοδηγώντας πάντα την DRBB.
Να πούμε πως η DRBB είναι μία από τις πιο ιστορικές big bands στην Ευρώπη, καθώς υφίσταται από το 1964, έχοντας δώσει άπειρες παραστάσεις, διαθέτοντας, ταυτοχρόνως, και μεγάλη δισκογραφία. Μάλιστα, στην κεφαλή της έχουν βρεθεί κατά καιρούς πολύ μεγάλα ονόματα, όπως οι Thad Jones, Bob Brookmeyer και Jim McNeely, τα διδάγματα των οποίων έχει μελετήσει, οπωσδήποτε, η Miho Hazama, παρουσιάζοντάς τα, ευθαρσώς, μέσα στο “Imaginary Visions”.
Ας πούμε λοιπόν πως η DRBB διαθέτει πέντε σαξοφωνίστες-φλαουτίστες-κλαρινίστες, πέντε τρομπετίστες-φλουγκελχορνίστες, πέντε τρομπονίστες και φυσικά το ρυθμικό τμήμα της, που αποτελείται από κιθάρα, πιάνο, μπάσο και ντραμς.
Δέκα εννέα μουσικοί λοιπόν, υπό την μπαγκέτα της Hazama, που καλούνται να αποδώσουν τις συνθέσεις της – συνθέσεις ολκής, στοιχειοθετημένες απ’ όλα εκείνα τα επιμέρους συστατικά, που αναγνωρίζουμε σ’ αυτού του τύπου τα σχήματα, από την δεκαετία του ’70 κυρίως (και ιδίως από εκείνα της Ανατολικής Ευρώπης).
Το swinging υπάρχει φυσικά κι εδώ, αλλά είναι το... απενοχοποιημένο swinging των seventies, με τα εκκωφαντικά breaks, τις έξοχες «συνεργασίες» των οργανικών επιπέδων, τα μετρημένα soli (“Mingle-mangle goody bag”) και την υποδόρια ροκ δυναμική.
Φυσικά, όλα αυτά θα ήταν «κενό περιεχόμενο» χωρίς τις συνθέσεις της Miho Hazama αυτές καθ’ αυτές, που διαθέτουν όλη την αίσθηση του «χθες», την περασμένη μέσα από τις σύγχρονες «μπιγκ-μπαντικές» ανάγκες.
DANIEL HERSKEDAL: Harbour [Edition Records,
2021]
Ο 39χρονος νορβηγός τουμπίστας Daniel Herskedal (παίζει επίσης μπάσα τρομπέτα) ηχογραφεί συνεχώς για την Edition τα τελευταία χρόνια – και ηχογραφεί πολύ καλά άλμπουμ. Μάλιστα, για κάποια απ’ αυτά, όπως τα “Call of Winter” (2020), “Voyage” (2019) και “The Roc” (2017), έχουμε γράψει παλαιότερα και στο blog, τονίζοντας τα βορειοευρωπαϊκά και περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά της μουσικής του – μιας μουσικής, που, σε κάθε περίπτωση, επηρεάζεται από τις ιδιαιτερότητες του σκανδιναυικού τοπίου.
Στο “Harbour”, ο Daniel Herskedal κλείνεται, απομονώνεται θα λέγαμε, σ’ ένα παραθαλάσσιο στούντιο της κεντρικής Νορβηγίας, πάνω ή κοντά τέλος πάντων στις απόκρημνες ακτές του Ατλαντικού, θέλοντας να βιώσει ακόμη πιο βαθιά την μαγεία του θαλασσινού τοπίου. Και κάπως έτσι, με αυτές τις εικόνες, που όλοι μας φανταζόμαστε, μπροστά του, ηχογράφησε τα συγκεκριμένα κομμάτια, που λογικώς τα είχε συνθέσει ατενίζοντας ανάλογα περιβάλλοντα.
Μουσικές που προκρίνουν τις αργές εξελίξεις, με μελωδίες που διαρκούν και που απλώνονται συν τω χρόνω, με παιξίματα λυρικά μεν, αλλά ταυτοχρόνως και λιτά, που μπορούν, σε κάθε περίπτωση, να οικοδομήσουν αυτά τα τόσο χαρακτηριστικά nordic περιβάλλοντα, το “Harbour” δεν μπορεί παρά να διαθέτει πολύ ωραίες συνθέσεις, κάποιες εκ των οποίων –λίγες– έχουν τον τρόπο να ξεφεύγουν ακόμη και απ’ αυτό το «στενό» πλαίσιο. Δεν λέμε πως αυτές οι συνθέσεις είναι οι... σώνει και καλά πιο ενδιαφέρουσες, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν γίνεται να μην εκπλαγείς ακούγοντάς τες. Να την... ανατολίτικη “Dancing dhow deckhands” για παράδειγμα, που δίνει την ευκαιρία στην βασική και μόνιμη τριάδα (Daniel Herskedal τούμπα, μπάσα τρομπέτα, Eyolf Dale πιάνο, σελέστα και Helge Norbakken ντραμς, μαρίμπα) να προσφέρει μιαν ερμηνεία αναφοράς.
Ο 34χρονος Marquis Hill είναι ένα από τα top ονόματα της τζαζ τρομπέτας σήμερα. Είτε στις προσωπικές ηχογραφήσεις του είτε στις πάμπολλες συμμετοχές του σε δεκάδες διαφορετικά, μεταξύ τους, projects, ο αμερικανός μουσικός αποδεικνύει συνεχώς, την τελευταία δεκαετία πως ξέρει να ανεβαίνει, σιγά-σιγά, τα σκαλιά της καταξίωσης, που θα τον φέρουν προς την κορυφή.
Σ’ αυτή την εμφάνισή του ο Marquis Hill είχε δίπλα του σημαίνοντες μουσικούς, όπως τους Walter Smith III τενόρο σαξόφωνο, Joel Ross βιμπράφωνο, James Francies πιάνο, Harish Raghavan μπάσο και Kendrick Scott ντραμς, τους περισσότερους εκ των οποίων τους έχουμε συναντήσει σε ουκ ολίγα sessions, στις reviews του δισκορυχείου, καθώς έχουν συμμετάσχει σε πολύ καλά ή και εξαιρετικά άλμπουμ των Jason Palmer, Chris Potter, Romain Collin, Olli Hirvonen, Xan Campos Trio κ.ά.
Στο “New Gospel Revisited” ο Marquis Hill έχει σε πρώτο πλάνο τις συνθέσεις του από το πρωταρχικό CD του (“Law & order”, “The believer”, “New gospel”, “Autumn”, “A portrait of Fola”, “The thump”), τις οποίες πλαισιώνει από ανάλογες «γέφυρες», συντομότερης διάρκειας, δημιουργώντας ένα σετ, που, χωρίς καμία δόση υπερβολής, θα το αποκαλούσαμε πύρινο.
Τα βασικά tracks έχουν μεγάλες διάρκειες (από έξι λεπτά έως και δεκατέσσερα), οπότε όλοι αντιλαμβάνονται τι ακριβώς σημαίνει κάτι τέτοιο σ’ ένα live, τέτοιων μονάδων και τέτοιου contemporary / post-bop ρεπερτορίου.
Έξοχες συνθέσεις, πρώτης τάξεως ομαδικά παιξίματα, και φυσικά εκπληκτικές στιγμές σολιστικών παρεμβάσεων αναδεικνύουν το “New Gospel Revisited” ως ένα από τα πολύ σημαντικά «καθαρόαιμα» τζαζ-άλμπουμ της χρονιάς.
Συνθέτης, ντράμερ και τραγουδοποιός της σύγχρονης jazz και pop-jazz, ο Nate Smith έχει καινούριο CD, που αποκαλείται “Kinfolk 2: See the Birds”. Υπάρχει και “Kinfolk 1”; Ναι, το άλμπουμ “Kinfolk: Postcards from Everywhere” από το 2017, με το “Kinfolk 2” να θεωρείται συνέχειά του (διαβάσαμε, δε, πως θα υπάρξει και τρίτο μέρος στο μέλλον).
Σ’ αυτό το CD ο Nate Smith περιστοιχίζεται από πολλούς και διαφόρους μουσικούς. Υπάρχει, φυσικά, ένα βασικό σχήμα αποτελούμενο από τον ίδιο σε ντραμς, πλήκτρα, κρουστά και τους Brad Allen Williams κιθάρες, Fima Ephron μπάσο, Jaleel Shaw σαξόφωνα και Jon Cowherd πιάνο, rhodes, hammond B-3, αλλά στην πράξη στην ηχογράφηση συμμετέχουν ακόμη οκτώ οργανοπαίκτες και τραγουδιστές με μερικά πολύ μεγάλα ονόματα ανάμεσά τους, όπως την βιολίστρια Regina Carter και τον κιθαρίστα Vernon Reid (από Living Colour κ.λπ.).
Το “Kinfolk 2: See the Birds” περιέχει έντεκα tracks, στα δέκα από τα οποία συμμετέχει ως συνθέτης ο Smith (κάποια είναι εντελώς δικά του, ενώ τα υπόλοιπα αφορούν σε συνεργασίες), ενώ υπάρχει και μία version στο “I burn for you” του Sting.
Ακόμη και αυτή η μοναδική διασκευή του CD δείχνει την ποπ διάσταση του εγχειρήματος του Nate Smith, ενώ και οι αναφορές στους Living Colour δεν είναι ήσσονος σημασίας (και τούτο πέραν της συμβολικής παρουσίας του Vernon Reid σ’ ένα track).
Βασικά εδώ ο Nate Smith προτείνει ένα άλμπουμ «αναφορών», ένα άλμπουμ αναμνήσεων σε σχέση με την δική του εφηβική ηλικία.
O Smith γεννήθηκε το 1974 και υπήρξε έφηβος στο τέλη των 80s και τις αρχές των 90s, οπότε οι επιρροές του έχουν την κατεύθυνση, που είχε η jazz εκείνη την εποχή, όταν ανακατευόταν με το synth-funk, την pop και το hip-hop. Και πάνω σ’ αυτή τη βάση, ο αμερικανός μουσικός από την Virginia δεν θα ήταν άστοχο αν λέγαμε πως μεγαλουργεί, προτείνοντας μια σειρά πολύ δυνατών κομματιών, με την πεποίθηση ότι μπορούν ν’ ακουστούν από τον πολύ κόσμο. Το αν θα συμβεί είναι άλλο θέμα...
Πάντως εδώ υπάρχει ένα καταπληκτικό jazz-blues (“Fly / for Mike”), με φωνητικά από την Brittany Howard, έξοχα hip-hop (“Square wheel”), με πλήρες οργανικό αμπαλάζ, χωρίς δηθενιές, σαμπλ και τα λοιπά, αλλά με αληθινό παίξιμο (και με guests σε φωνές από Kokayi και Michael Mayo), πανέμορφα jazz-pop (“Street lamp”), soulful ballads (“Don’t let me get away”) με φωνητικά από τον Stokley Williams και άλλα διάφορα.
Ένα άλμπουμ σύγχρονων τζαζ ποικιλιών (με ρίζες παλαιές φυσικά) είναι το “Kinfolk 2: See the Birds”, που λειτουργεί τέλεια σε όλα τα επίπεδα.
Η Miho Hazama είναι μία 35χρονη ιαπωνίδα συνθέτρια και ενορχηστρώτρια της jazz (βασική έδρα της η Νέα Υόρκη), που τα τελευταία χρόνια την συναντάμε ως διευθύντρια στην περίφημη Danish Radio Big Band (DRBB). (Μάλιστα, το 2020, την ακούσαμε να διευθύνει την εν λόγω ορχήστρα, στο άλμπουμ “Tributes” του νορβηγού σαξοφωνίστα Marius Neset). Η Hazama, την τελευταία δεκαετία έχει ηχογραφήσει τέσσερα άλμπουμ για την Verve (κατά το discogs), ενώ τώρα θα την ξανασυναντήσουμε στο προσωπικό της “Imaginary Visions”, στο οποίο έχει συνθέσει όλα τα κομμάτια (και τα επτά), καθοδηγώντας πάντα την DRBB.
Να πούμε πως η DRBB είναι μία από τις πιο ιστορικές big bands στην Ευρώπη, καθώς υφίσταται από το 1964, έχοντας δώσει άπειρες παραστάσεις, διαθέτοντας, ταυτοχρόνως, και μεγάλη δισκογραφία. Μάλιστα, στην κεφαλή της έχουν βρεθεί κατά καιρούς πολύ μεγάλα ονόματα, όπως οι Thad Jones, Bob Brookmeyer και Jim McNeely, τα διδάγματα των οποίων έχει μελετήσει, οπωσδήποτε, η Miho Hazama, παρουσιάζοντάς τα, ευθαρσώς, μέσα στο “Imaginary Visions”.
Ας πούμε λοιπόν πως η DRBB διαθέτει πέντε σαξοφωνίστες-φλαουτίστες-κλαρινίστες, πέντε τρομπετίστες-φλουγκελχορνίστες, πέντε τρομπονίστες και φυσικά το ρυθμικό τμήμα της, που αποτελείται από κιθάρα, πιάνο, μπάσο και ντραμς.
Δέκα εννέα μουσικοί λοιπόν, υπό την μπαγκέτα της Hazama, που καλούνται να αποδώσουν τις συνθέσεις της – συνθέσεις ολκής, στοιχειοθετημένες απ’ όλα εκείνα τα επιμέρους συστατικά, που αναγνωρίζουμε σ’ αυτού του τύπου τα σχήματα, από την δεκαετία του ’70 κυρίως (και ιδίως από εκείνα της Ανατολικής Ευρώπης).
Το swinging υπάρχει φυσικά κι εδώ, αλλά είναι το... απενοχοποιημένο swinging των seventies, με τα εκκωφαντικά breaks, τις έξοχες «συνεργασίες» των οργανικών επιπέδων, τα μετρημένα soli (“Mingle-mangle goody bag”) και την υποδόρια ροκ δυναμική.
Φυσικά, όλα αυτά θα ήταν «κενό περιεχόμενο» χωρίς τις συνθέσεις της Miho Hazama αυτές καθ’ αυτές, που διαθέτουν όλη την αίσθηση του «χθες», την περασμένη μέσα από τις σύγχρονες «μπιγκ-μπαντικές» ανάγκες.
Ο 39χρονος νορβηγός τουμπίστας Daniel Herskedal (παίζει επίσης μπάσα τρομπέτα) ηχογραφεί συνεχώς για την Edition τα τελευταία χρόνια – και ηχογραφεί πολύ καλά άλμπουμ. Μάλιστα, για κάποια απ’ αυτά, όπως τα “Call of Winter” (2020), “Voyage” (2019) και “The Roc” (2017), έχουμε γράψει παλαιότερα και στο blog, τονίζοντας τα βορειοευρωπαϊκά και περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά της μουσικής του – μιας μουσικής, που, σε κάθε περίπτωση, επηρεάζεται από τις ιδιαιτερότητες του σκανδιναυικού τοπίου.
Στο “Harbour”, ο Daniel Herskedal κλείνεται, απομονώνεται θα λέγαμε, σ’ ένα παραθαλάσσιο στούντιο της κεντρικής Νορβηγίας, πάνω ή κοντά τέλος πάντων στις απόκρημνες ακτές του Ατλαντικού, θέλοντας να βιώσει ακόμη πιο βαθιά την μαγεία του θαλασσινού τοπίου. Και κάπως έτσι, με αυτές τις εικόνες, που όλοι μας φανταζόμαστε, μπροστά του, ηχογράφησε τα συγκεκριμένα κομμάτια, που λογικώς τα είχε συνθέσει ατενίζοντας ανάλογα περιβάλλοντα.
Μουσικές που προκρίνουν τις αργές εξελίξεις, με μελωδίες που διαρκούν και που απλώνονται συν τω χρόνω, με παιξίματα λυρικά μεν, αλλά ταυτοχρόνως και λιτά, που μπορούν, σε κάθε περίπτωση, να οικοδομήσουν αυτά τα τόσο χαρακτηριστικά nordic περιβάλλοντα, το “Harbour” δεν μπορεί παρά να διαθέτει πολύ ωραίες συνθέσεις, κάποιες εκ των οποίων –λίγες– έχουν τον τρόπο να ξεφεύγουν ακόμη και απ’ αυτό το «στενό» πλαίσιο. Δεν λέμε πως αυτές οι συνθέσεις είναι οι... σώνει και καλά πιο ενδιαφέρουσες, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν γίνεται να μην εκπλαγείς ακούγοντάς τες. Να την... ανατολίτικη “Dancing dhow deckhands” για παράδειγμα, που δίνει την ευκαιρία στην βασική και μόνιμη τριάδα (Daniel Herskedal τούμπα, μπάσα τρομπέτα, Eyolf Dale πιάνο, σελέστα και Helge Norbakken ντραμς, μαρίμπα) να προσφέρει μιαν ερμηνεία αναφοράς.
Η Edition Records
εισάγεται στην Ελλάδα από την AN Music
Vangelis Vagoo Doumanas
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνακάλυψα εδω στο δισκορυχειον την edition records με τους δισκους του elliott galvin και του pablo held που ακουω ακομα πολυ ευχαριστα. Απ τα αγαπημενα μου περσινα ειναι και των snowpoet, το wait for me. ευχαριστουμε!