GRETCHEN PARLATO flor σημαίνει λουλούδι - το νέο θεσπέσιο άλμπουμ μιας σημαντικής τραγουδίστριας

Νέο άλμπουμ για την τραγουδίστρια-τραγουδοποιό Gretchen Parlato. Νέο άλμπουμ και μάλιστα βραζιλιάνικο – με πολλές και καλές εννοούμε brazilian αναφορές. Το μαρτυρά και ο τίτλος του, προφανώς, καθότι “flor” (δηλαδή «λουλούδι» στα πορτουγκέζικα), αλλά εκείνο που το αποδεικνύει περίτρανα είναι το ρεπερτόριο, που επιλέγει εδώ να αποδώσει-διασκευάσει η αμερικανίδα τραγουδίστρια.

Το “Flor” [Edition Records / ΑΝ Music, 2021] είναι ένα άλμπουμ εκλεπτυσμένης pop, jazz και brazilian jazz, που περιλαμβάνει πρωτότυπα και διασκευές και το οποίον περατώνει μία άξια ομάδα μουσικών με την Parlato επικεφαλής, και με τους Marcel Camargo κιθάρα, μουσική διεύθυνση, Artyom Manukyan τσέλο και Léo Costa ντραμς, κρουστά σε απόσταση αναπνοής. 

Αυτοί είναι οι βασικοί, γιατί, από ’κει και πέρα, υπάρχουν και οι guests, όπως οι Mark Guiliana ντραμς, Gerald Clayton πιάνο και Airto Moreira φωνή, κρουστά, που προσδίδουν στο “Flor” μιαν αίσθηση υπερπαραγωγής.
Την έχει αυτή την αίσθηση το “Flor”, καθώς είναι περιποιημένο και σωστά πλαισιωμένο προς κάθε διάστασή του. Και όσον αφορά στα παιξίματα, την ηχογράφηση και την παραγωγή, και όσον αφορά στα «δευτερεύοντα» θέματα (εικαστική παρουσίαση, ένθετο, εξώφυλλα κ.λπ.).
Την άξιζε αυτή την... περιποίηση ο δίσκος; Απολύτως, γιατί το πρωτογενές υλικό, πρώτα-πρώτα, είναι άριστο.
Για την φωνή της Gretchen Parlato δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, καθώς πρόκειται για μία σπουδαία και καταξιωμένη τραγουδίστρια. Με φωνή τέλεια σαν χρώμα, αισθησιακή, δυνατή, με άψογη άρθρωση και με εκπληκτικές τεχνικές δυνατότητες, από scat έως και τραγούδισμα-ψίθυρος, η Parlato είναι το «πρώτο βιολί» στο “Flor”, εκείνη που καθορίζει με τις επιλογές της όλη την εξέλιξή του.
Το άλμπουμ ανοίγει με το κλασικό “É preciso perdoar” (1966) από το ρεπερτόριο των MPB4, ένα κομμάτι που το έχουν αποδώσει πολλοί και διάφοροι (από τον João Gilberto και τον Stan Getz, μέχρι τους Bossacucanova και τον Grover Washington, Jr.), και που, στην συγκεκριμένη version, με τους αγγλικούς στίχους της Parlato, αφήνει ένα μαγικό folk άρωμα (τη βοηθεία μιας εντυπωσιακής ενορχήστρωσης, που διαθέτει περαιτέρω moog synthesizer και fender rhodes).
Ακολουθεί το “Sweet love” της Anita Baker, σε πιο smooth-jazz φόρμες, το πρωτότυπο (των Gretchen Parlato-Magnus Thompson) “Magnus” που είναι pop / brazilian jazz, ένα άλλο κλασικό, το “Rosa” του Pixinguinha, με το τσέλο του Artyom Manukyan να συμβάλλει αποφασιστικά στην ενορχήστρωση, η μπαλάντα “What does a lion say?” (του Chris Morrissey) με ωραίο ακουστικό-κιθαριστικό παίξιμο, το “Roy Allan” (του Roy Hargrove), που διαθέτει φοβερό Airto Moreira (σε φωνή, κρουστά), όντας μια εξαιρετική bossa-nova, το παράξενο και με πολλές φωνές, πρωτότυπο (της Parlato) “Wonderful”, με πιάνο-ντραμς από τους Gerald Clayton-Mark Guiliana αντιστοίχως, το “Cello suite no.1, BWV 1007:minuet I/II” (J.S. Bach) με την εκτεταμένη φωνητική εισαγωγή και την εκπληκτική συνολικά ενορχήστρωση, για να κλείσει αυτό το θεσπέσιο CD, με μία ακόμη ωραία διασκευή από την Gretchen Parlato και την μπάντα της – τούτη τη φορά πάνω στο (πιο πρόσφατο) “No plan” του David Bowie, σε μία από τις πιο pop στιγμές, αυτού του πολύ ξεχωριστού και σίγουρα απείρως ευχάριστου δίσκου.