Δεύτερο άλμπουμ των
Βρετανών Portico Quartet μέσα στο 2021. Λέμε για το “Monument” [Gondwana Records
/ AN Music], που κυκλοφόρησε στις 12 Νοεμβρίου και που ακολουθεί το “Terrain”, που είχε δει το φως στις 28 Μαΐου και για
το οποίον υπάρχει ήδη review στο δισκορυχείον.
Τι μπορεί να άλλαξε μέσα σε έξι μόλις μήνες από την προηγούμενη δουλειά του γκρουπ, ώστε να αιτιολογείται μία επόμενη; Από τίποτα έως ελάχιστα προφανώς... οπότε η νέα έκδοση δεν μπορεί παρά να αποτελεί απόδειξη, και αυτή, του ζενίθ δημιουργικότητας στην οποία βρίσκονται οι βρετανοί μουσικοί – αυτό το πολύ ιδιαίτερο ντούο, με τις όποιες οργανικές επεκτάσεις του (για να εμφανισθεί ως κουαρτέτο).
Ο Duncan Bellamy λοιπόν σε ντραμς, μπάσο, κρουστά, σύνθια, πιάνο, φωνή και ο Jack Wyllie σε
σαξόφωνα, πιάνο, σύνθια, συν τις σοβαρές βοήθειες από την τσελίστρια Francesca Ter-Berg σε τρία tracks και
την βιολίστρια Simmy Singh σε ένα αποτελούν το εκτελεστικό «προσωπικό» του “Monument”, ενός άλμπουμ (2LP, CD) δέκα συνθέσεων, που κινούνται, όλες,
στο γνωστό ύφος του γκρουπ.
Μπορεί να μην αποτελεί έκπληξη πια το ύφος των Portico Quartet, αυτός ο εντελώς θαυμαστός συνδυασμός jazz και ηλεκτρονικών, αλλά από την άλλη δεν γίνεται να μην εκτιμηθεί η με την δημιουργική έννοια «εμμονή» τους σ’ αυτό το ίδιο και απαράλλαχτο σκηνικό, που στήνουν χρόνια τώρα, χωρίς ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις και με πάντα ψηλά την μελωδική τους στόφα.
Γιατί, την έχουν στο αίμα τους την μελωδία οι Portico Quartet, γνωρίζοντας κιόλας –πολύ σημαντικό αυτό– πώς να την κάνουν να ακούγεται διαφορετική από δίσκο σε δίσκο, χωρίς να αλλάζουν, την ίδιαν ώρα, το δικό τους αισθητικό πλάνο.
Λέμε για jazz και ηλεκτρονικά... Στην πράξη, όμως, εκείνο που κυριαρχεί και σ’ αυτή την δουλειά τού βρετανικού σχήματος είναι η εκλεπτυσμένη pop. Η ψαγμένη pop, που δεν αποκλείει τις όποιες παρασπονδίες, προς πιο «σοβαρά» genres (τον μινιμαλισμό ας πούμε), προκειμένου να καταγραφούν, για μιαν ακόμη φορά, σπουδαίες και ανεπανάληπτες στιγμές.
Προφανώς το άλμπουμ είναι καταπληκτικό, προφανώς ακούγεται ολάκερο, με τη σειρά, χωρίς κανένα από τα tracks να είναι υποδεέστερο του άλλου, προφανώς και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια από τα θέματα, γιατί όλα λειτουργούν, βασικά, «ενωτικά», κινούμενα σε υψηλότατα επίπεδα – αν κι εμείς θα επιχειρήσουμε να γράψουμε για το “A.O.E.” ή για το “Ultraviolet”, δύο από τις συνθέσεις των Portico, που σε αναγκάζουν να τις ακούς, κυριολεκτικά, με ανοιχτό το στόμα.
Τι μπορεί να άλλαξε μέσα σε έξι μόλις μήνες από την προηγούμενη δουλειά του γκρουπ, ώστε να αιτιολογείται μία επόμενη; Από τίποτα έως ελάχιστα προφανώς... οπότε η νέα έκδοση δεν μπορεί παρά να αποτελεί απόδειξη, και αυτή, του ζενίθ δημιουργικότητας στην οποία βρίσκονται οι βρετανοί μουσικοί – αυτό το πολύ ιδιαίτερο ντούο, με τις όποιες οργανικές επεκτάσεις του (για να εμφανισθεί ως κουαρτέτο).
Μπορεί να μην αποτελεί έκπληξη πια το ύφος των Portico Quartet, αυτός ο εντελώς θαυμαστός συνδυασμός jazz και ηλεκτρονικών, αλλά από την άλλη δεν γίνεται να μην εκτιμηθεί η με την δημιουργική έννοια «εμμονή» τους σ’ αυτό το ίδιο και απαράλλαχτο σκηνικό, που στήνουν χρόνια τώρα, χωρίς ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις και με πάντα ψηλά την μελωδική τους στόφα.
Γιατί, την έχουν στο αίμα τους την μελωδία οι Portico Quartet, γνωρίζοντας κιόλας –πολύ σημαντικό αυτό– πώς να την κάνουν να ακούγεται διαφορετική από δίσκο σε δίσκο, χωρίς να αλλάζουν, την ίδιαν ώρα, το δικό τους αισθητικό πλάνο.
Λέμε για jazz και ηλεκτρονικά... Στην πράξη, όμως, εκείνο που κυριαρχεί και σ’ αυτή την δουλειά τού βρετανικού σχήματος είναι η εκλεπτυσμένη pop. Η ψαγμένη pop, που δεν αποκλείει τις όποιες παρασπονδίες, προς πιο «σοβαρά» genres (τον μινιμαλισμό ας πούμε), προκειμένου να καταγραφούν, για μιαν ακόμη φορά, σπουδαίες και ανεπανάληπτες στιγμές.
Προφανώς το άλμπουμ είναι καταπληκτικό, προφανώς ακούγεται ολάκερο, με τη σειρά, χωρίς κανένα από τα tracks να είναι υποδεέστερο του άλλου, προφανώς και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια από τα θέματα, γιατί όλα λειτουργούν, βασικά, «ενωτικά», κινούμενα σε υψηλότατα επίπεδα – αν κι εμείς θα επιχειρήσουμε να γράψουμε για το “A.O.E.” ή για το “Ultraviolet”, δύο από τις συνθέσεις των Portico, που σε αναγκάζουν να τις ακούς, κυριολεκτικά, με ανοιχτό το στόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου