Οι Red Frame
είναι ένα καινούριο, ελληνικό, ροκ συγκρότημα, που τώρα κυκλοφορεί το πρώτο
άλμπουμ του, σε 100 CD.
Ο τίτλος του είναι “Whakapakoko”
[Submersion Records, 2021]. Τι περίεργη λέξη! Ξεκίνησα λοιπόν από ’κει να το
ψάχνω... Τι είναι το whakapakoko;
Η λέξη είναι των Maori (των ιθαγενών της Νέας Ζηλανδίας) και αφορά σ’ ένα περίτεχνο ξύλινο ραβδί, που χώνεται στη γη, προκειμένου να εξασφαλιστεί μεγαλύτερη σοδειά (κάτι τέτοιο τέλος πάντων).
Τι σχέση, τώρα, μπορεί να έχει αυτή η ονομασία με τους Red Frame ή με τον ήχο τους –δεν λέμε με τα τραγούδια τους, επειδή το γκρουπ είναι instrumental– δεν είμαστε βέβαιοι. Ίσως, όμως, να συνδέεται με ορισμένους τίτλους από τα κομμάτια τους, όπως είναι το “Vukolic” για παράδειγμα.
Τέλος πάντων... σημασία εδώ έχει το τι ακούμε, κι εκείνο που
ακούμε είναι ένα κάπως παράξενο progressive rock.
Γιατί παράξενο; Επειδή όλα συμβαίνουν από τρία όργανα, μια βαρύτονη κιθάρα, τα
ντραμς κι ένα βιολί – όργανα που χειρίζονται οι Sakis Gallo, George Baltas (από τους Mother Turtle) και Alexander Kiou (επίσης από τους Mother Turtle).
Χωρίς μπάσο λοιπόν, χωρίς την τυπική ηλεκτρική κιθάρα οι Red Flame, αλλά μ’ ένα όργανο, την βαρύτονη κιθάρα, που ηχεί για... δύο. Τα ντραμς είναι, οπωσδήποτε, κάτι φυσικό, ενώ από ’κει και πέρα υπάρχει το βιολί, που κρατάει lead, πρωταγωνιστικό ρόλο στην εγγραφή.
Το άκουσμα είναι complex και βαρύ, με το βιολί να κάνει όλη την δουλειά μπροστά και με τα ντραμς και την βαρ. κιθάρα, πίσω, να κρατάνε τα ρυθμικά μοτίβα.
Βασικά, soli δεν υπάρχουν εδώ, καθώς και τα τρία όργανα παίζουν σχεδόν πάντα μαζί, με τις μουσικές να καλύπτουν το άπαν, με τον τρόπο των Yes π.χ. των αρχών του ’70.
Άλλα κομμάτια είναι πιο γρήγορα, όπως το “The tunnel”, και άλλα πιο αργά, και κάπως τελετουργικά (“Seven steps ahead”). Αυτά τα κομμάτια, τώρα, μπορεί να μην παραπέμπουν σε Yes, αλλά σε… Black Sabbath – όμως το γενικότερο σκηνικό δεν αλλάζει καθώς το british rock των αρχών του ’70, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, δείχνει, εδώ, να κυριαρχεί.
Πιθανώς κάποιοι να έκαναν λόγο και για ’κείνα τα βρετανικά γκρουπ, με το βιολί μπροστά, όπως ήταν οι High Tide π.χ., αν και προσωπικώς ανακαλώ στον ήχο τού βιολιού τού Alexander Kiou περισσότερο τον Αμερικανό Papa John Creach.
Εν πάση περιπτώσει... όλα τούτα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει πως οι Red Frame παραδίδουν ένα αρκετά καλό CD, σίγουρα ελπιδοφόρο για τους ίδιους, αν θέλουν να δουλέψουν πάνω σ’ αυτό το ύφος και να το προχωρήσουν, γεμάτο με κομμάτια που έχουν τον τρόπο να σε συνεπάρουν, σαν το “Sniff my p(h)unk”, λίγο πριν το τέλος και σαν το έσχατο “Vukolic”.
Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση.
Επαφή: https://www.facebook.com/SubmersionRecords/
Η λέξη είναι των Maori (των ιθαγενών της Νέας Ζηλανδίας) και αφορά σ’ ένα περίτεχνο ξύλινο ραβδί, που χώνεται στη γη, προκειμένου να εξασφαλιστεί μεγαλύτερη σοδειά (κάτι τέτοιο τέλος πάντων).
Τι σχέση, τώρα, μπορεί να έχει αυτή η ονομασία με τους Red Frame ή με τον ήχο τους –δεν λέμε με τα τραγούδια τους, επειδή το γκρουπ είναι instrumental– δεν είμαστε βέβαιοι. Ίσως, όμως, να συνδέεται με ορισμένους τίτλους από τα κομμάτια τους, όπως είναι το “Vukolic” για παράδειγμα.
Χωρίς μπάσο λοιπόν, χωρίς την τυπική ηλεκτρική κιθάρα οι Red Flame, αλλά μ’ ένα όργανο, την βαρύτονη κιθάρα, που ηχεί για... δύο. Τα ντραμς είναι, οπωσδήποτε, κάτι φυσικό, ενώ από ’κει και πέρα υπάρχει το βιολί, που κρατάει lead, πρωταγωνιστικό ρόλο στην εγγραφή.
Το άκουσμα είναι complex και βαρύ, με το βιολί να κάνει όλη την δουλειά μπροστά και με τα ντραμς και την βαρ. κιθάρα, πίσω, να κρατάνε τα ρυθμικά μοτίβα.
Βασικά, soli δεν υπάρχουν εδώ, καθώς και τα τρία όργανα παίζουν σχεδόν πάντα μαζί, με τις μουσικές να καλύπτουν το άπαν, με τον τρόπο των Yes π.χ. των αρχών του ’70.
Άλλα κομμάτια είναι πιο γρήγορα, όπως το “The tunnel”, και άλλα πιο αργά, και κάπως τελετουργικά (“Seven steps ahead”). Αυτά τα κομμάτια, τώρα, μπορεί να μην παραπέμπουν σε Yes, αλλά σε… Black Sabbath – όμως το γενικότερο σκηνικό δεν αλλάζει καθώς το british rock των αρχών του ’70, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, δείχνει, εδώ, να κυριαρχεί.
Πιθανώς κάποιοι να έκαναν λόγο και για ’κείνα τα βρετανικά γκρουπ, με το βιολί μπροστά, όπως ήταν οι High Tide π.χ., αν και προσωπικώς ανακαλώ στον ήχο τού βιολιού τού Alexander Kiou περισσότερο τον Αμερικανό Papa John Creach.
Εν πάση περιπτώσει... όλα τούτα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει πως οι Red Frame παραδίδουν ένα αρκετά καλό CD, σίγουρα ελπιδοφόρο για τους ίδιους, αν θέλουν να δουλέψουν πάνω σ’ αυτό το ύφος και να το προχωρήσουν, γεμάτο με κομμάτια που έχουν τον τρόπο να σε συνεπάρουν, σαν το “Sniff my p(h)unk”, λίγο πριν το τέλος και σαν το έσχατο “Vukolic”.
Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση.
Επαφή: https://www.facebook.com/SubmersionRecords/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου