Γνωστοί από την παρουσία τους στα κλαμπ και τις σκηνές, οι Lazytrains έχουν τώρα έτοιμο
το πρώτο τους CD, που
φέρει ως τίτλο το όνομά τους [Private Pressing, 2021]. Η μπάντα είναι βασικά
τετραμελής (Maria Ioannidou φωνή, Peter Koutroubis κιθάρες, μαντολίνο, Lefteris Katsas μπάσο, Eleni Fiseki ντραμς),
αλλά σε κάποια tracks υπάρχουν και guests,
όπως ο Dionysis Kokolis τρομπέτα (στο 2), ο Nikiforos Ioannidis ηλεκτρικό
πιάνο, hammond (στα 5 &
8), ο Nikos Lambrou washboard
(στο 6) και ο Orestis Tsikouris φυσαρμόνικα (στο 8). Με υλικό πρωτότυπο και με αρκετά καλή
ηχογράφηση, που βγάζει προς τα έξω ωραίο, καθαρό και δυνατό ήχο, και αίσθημα
βεβαίως, οι Lazytrains
δείχνουν με το παρόν CD
τους πως είναι ένα σοβαρό συγκρότημα, που δεν γίνεται να το προσπεράσεις, και
πολύ περισσότερο να το αγνοήσεις.
Δύσκολα μπορείς να τους χαρακτηρίσεις κάπως, «έτσι» ή «αλλιώς»,
τους Lazytrains και
τούτο επειδή το seventies rock
που παίζουν είναι... all around.
Είναι πολλά διαφορετικά πράγματα, μαζί, οι Lazytrains εννοούμε – κάτι που μπορεί να λειτουργεί άψογα στο live, αλλά στην δισκογραφία
δεν είμαστε απολύτως σίγουροι πως είναι το ίδιο (άψογο). Το ρίχνουμε σαν
προβληματισμό, τέλος πάντων, αυτό, αλλά το ξεπερνάμε, επειδή όλα τα τραγούδια
των Lazytrains είναι
πολύ καλά, ανεξαρτήτως στυλ και ύφους. Για να τα δούμε, όμως, κάποια απ’ αυτά,
από πιο κοντά.
Το εναρκτήριο “I don’t need no money” έχει jazz, blues και rock επιρροές, την πάντα πολύ καλή φωνή της Μαρίας Ιωαννίδου σε πρώτο πλάνο, και βεβαίως άψογα παιξίματα.
Στο “Tell me lover” κυριαρχεί το περισσότερο funky style, με ποικίλες και έντονες εκπλήξεις, όπως εκείνο το φωνητικό ντεμαράζ της Ιωαννίδου στην αρχή, που φέρνει εντελώς στη μνήμη το ανάλογο της Τζένης Βάνου στο «Μη μου πης τίποτα» των Μ. Πλέσσα – Κ. Πρετεντέρη, ή άλλες (εκπλήξεις) τύπου mariachi rock κ.λπ. Σαν τραγούδι, φυσικά, μετράει πολύ.
Το “Who’s gonna love you tonight?” είναι μία blues-ballad, από εκείνες που έλεγαν διάφορες soul sisters, στην Αμερική, στα τέλη των 60s και στις αρχές των 70s.
Το “Liar” κινείται και αυτό στο ίδιο πάνω-κάτω κλίμα, διαθέτει όργανο που «γκρουβάρει» στο background και ερμηνεία, που βγάζει μια σιγουριά – όχι συνηθισμένο, για ελληνίδες τραγουδίστριες, που ασχολούνται με αυτό το ρεπερτόριο.
Στο “Give me wings”, πάλι, κυριαρχούν τα country-rock ηχοχρώματα, με το washboard και το μαντολίνο να επιτείνουν την εντύπωση.
Περισσότερο indie –κάπως eighties δηλαδή– ακούγεται το “Ain’t this kind of woman”, που είναι rhythm n’ blues, μπολιασμένο και με southern στοιχεία.
Και έρχεται η ώρα για το έσχατο τραγούδι του δίσκου, κι ένα από τα καλύτερα συγχρόνως, ένα ηλεκτρικό blues (plus φυσαρμόνικα), που τιτλοφορείται απλώς “I feel blue”, διαθέτοντας ισχυρό british late sixties άρωμα.
Σε όλα αυτά τα διαφορετικού τύπου τραγούδια η φωνή της Μαρίας Ιωαννίδου είναι το πολύ μεγάλο ατού, χωρίς να υποτιμούμε, φυσικά, όλους τους υπόλοιπους μουσικούς (βασικούς και guests), που είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους, δίνοντας σ’ αυτό το τέλειο CD των Lazytrains, τον καλύτερο εαυτό τους.
Επαφή: https://lazytrains.bandcamp.com/
Το εναρκτήριο “I don’t need no money” έχει jazz, blues και rock επιρροές, την πάντα πολύ καλή φωνή της Μαρίας Ιωαννίδου σε πρώτο πλάνο, και βεβαίως άψογα παιξίματα.
Στο “Tell me lover” κυριαρχεί το περισσότερο funky style, με ποικίλες και έντονες εκπλήξεις, όπως εκείνο το φωνητικό ντεμαράζ της Ιωαννίδου στην αρχή, που φέρνει εντελώς στη μνήμη το ανάλογο της Τζένης Βάνου στο «Μη μου πης τίποτα» των Μ. Πλέσσα – Κ. Πρετεντέρη, ή άλλες (εκπλήξεις) τύπου mariachi rock κ.λπ. Σαν τραγούδι, φυσικά, μετράει πολύ.
Το “Who’s gonna love you tonight?” είναι μία blues-ballad, από εκείνες που έλεγαν διάφορες soul sisters, στην Αμερική, στα τέλη των 60s και στις αρχές των 70s.
Το “Liar” κινείται και αυτό στο ίδιο πάνω-κάτω κλίμα, διαθέτει όργανο που «γκρουβάρει» στο background και ερμηνεία, που βγάζει μια σιγουριά – όχι συνηθισμένο, για ελληνίδες τραγουδίστριες, που ασχολούνται με αυτό το ρεπερτόριο.
Στο “Give me wings”, πάλι, κυριαρχούν τα country-rock ηχοχρώματα, με το washboard και το μαντολίνο να επιτείνουν την εντύπωση.
Περισσότερο indie –κάπως eighties δηλαδή– ακούγεται το “Ain’t this kind of woman”, που είναι rhythm n’ blues, μπολιασμένο και με southern στοιχεία.
Και έρχεται η ώρα για το έσχατο τραγούδι του δίσκου, κι ένα από τα καλύτερα συγχρόνως, ένα ηλεκτρικό blues (plus φυσαρμόνικα), που τιτλοφορείται απλώς “I feel blue”, διαθέτοντας ισχυρό british late sixties άρωμα.
Σε όλα αυτά τα διαφορετικού τύπου τραγούδια η φωνή της Μαρίας Ιωαννίδου είναι το πολύ μεγάλο ατού, χωρίς να υποτιμούμε, φυσικά, όλους τους υπόλοιπους μουσικούς (βασικούς και guests), που είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους, δίνοντας σ’ αυτό το τέλειο CD των Lazytrains, τον καλύτερο εαυτό τους.
Επαφή: https://lazytrains.bandcamp.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου