ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 422

10/1/2022
Κάποια στιγμή θέλω να κάνω ένα κείμενο για μερικές από τις αγαπημένες μου ελληνικές βιντεοταινίες, της περιόδου 1985-1990. Να φτιάξω μια δεκάδα. Αν δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα είναι γιατί μερικές δεν υπάρχουν καθόλου στο δίκτυο (θυμάμαι μόνο τους τίτλους πια) και δεν μπορώ να γράφω για ταινίες, αν δεν τις έχω δει πρόσφατα. Ελπίζω κάποια στιγμή να ανέβουν και οι υπόλοιπες και τότε θα το κάνω. Ήδη για τις μισές και πλέον έχω κρατήσει σημειώσεις...

Μία από τις πολύ καλές βιντεοταινίες που ξαναείδα πριν από κάποιο καιρό είναι και το αστυνομικό θρίλερ του Θανάση Αντωνίου «Ένας Επικίνδυνος Άνθρωπος» από το 1990.
Το σενάριο είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές, δηλαδή πολύ καλό, η σκηνοθεσία ανεκτή, ενώ η μουσική είναι χάλια, όπως σχεδόν σε κάθε βιντεοταινία. Πιστεύω ότι οι μουσικές των βιντεοταινιών είναι ό,τι χειρότερο έχουν να επιδείξουν, όχι γιατί είναι για τα σκουπίδια, σώνει και καλά –αν τις ακούσεις έξω από τις ταινίες–, αλλά γιατί μέσα στις ταινίες είναι... άλλα αντ’ άλλων. Δεν συμβαδίζουν με αυτά που βλέπεις, «πέφτουν» όπου να ’ναι, ακούγονται πολύ δυνατά, ενώ και σαν ηχοχρώματα είναι σχεδόν καταδικασμένες, αφού ακούς σ’ αυτές μόνο σύνθια και ντραμς. Τέλος πάντων...
Στο «Ένας Επικίνδυνος Άνθρωπος» παρακολουθούμε την εξόντωση μιας συμμορίας, μέσα στα χρόνια, από τα ίδια της τα μέλη. Η ταινία δεν σε κάνει να πλήξεις ούτε δευτερόλεπτο. Έχει ωραία κλιμάκωση κι ένα εντελώς αναπάντεχο τέλος, που είναι όλα τα λεφτά. 

Ο Γαλανός είναι πολύ τυπικός, δηλαδή απλά ανεκτός, αλλά όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι από μέτριοι έως καλοί – με μόνη προς τα πάνω εξαίρεση τον άξιο (και τροτσκιστή στην κανονική ζωή) Γιώργο Βρασιβανόπουλο, που δίνει εδώ ένα, κατά μίαν έννοια, ρεσιτάλ (ένας από τους τελευταίους ρόλους του σε ταινία και σίγουρα ο καλύτερός του). Καλή και η βασική πρωταγωνίστρια και άγνωστη προς εμένα Αγγελική Βελουδάκη, που από ένα μικρό ψάξιμο βρήκα πως ήταν ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου στα έιτις. Φαίνεται...

10/1/2022
Έκανα προχθές ένα ποστ για τους Oktoberklub, ένα από τα καλύτερα folk και folk-rock γκρουπ, στην Ανατολική Γερμανία, που είχε ιδιαίτερο ελληνικό ενδιαφέρον, αλλά δεν το είδαν πολλοί. Κρίμα, αλλά έτσι είναι αυτά τα πράματα.
Ο κόσμος θέλει να λέει τη γνώμη του σ’ αυτά που ανεβάζεις. Να παίρνει θέση. Να γράφεις για το «Μουσικό Κουτί» με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη π.χ. ή για τον Τζόκοβιτς... Άμα ο κόσμος νοιώθει ότι τον αποκλείεις σε... τιμωρεί. Γράφεις... και τα διαβάζεις μόνο εσύ κι η μάνα σου.
Εμένα δεν μ’ ενοχλεί καθόλου να τα διαβάζουν 5-10 άτομα, αυτά που ανεβάζω. Θα τα ανέβαζα ακόμη και αν δεν τα διάβαζε κανένας. Φυσικά, θα ήθελα να τα διαβάζουν όσο το δυνατόν περισσότεροι, αλλά ποτέ δεν θα προσανατόλιζα την πένα μου σε αδιάφορες για μένα επιλογές, απλά και μόνο για να έχω «κίνηση». Λάικ, σχόλια κ.λπ.
Ποστάρω λοιπόν ξανά για Ανατολική Γερμανία και για την φοβερή ποπ (και πέραν της ποπ) τραγουδίστρια Ines Paulke.
Η Paulke είχε τεράστια επιτυχία στην κομμουνιστική χώρα μετά τα μέσα του ’80, αλλά τα «κοσμοϊστορικά γεγονότα» (πτώση του Τείχους κτλ) την έφεραν σταδιακά στο περιθώριο. Δεν μπόρεσε να συναγωνιστεί τους συμπατριώτες της και τις συμπατριώτισσές της από τη δυτική μεριά και κάπου ξέπεσε, με τα χρόνια. Περιήλθε δε σε άσχημες καταστάσεις, που την οδήγησαν τελικά να βάλει τέλος στη ζωή της, το 2010.

Για την Ines Paulke είχε γράψει ελληνικό περιοδικό το 1989 (πριν από την πτώση του Τείχους) και δεν είναι κανένα από αυτά που φαντάζεστε...
Ακούστε τι φωνάρα είχε. Γεμάτη, δυνατή, εκφραστική.
https://www.youtube.com/watch?v=ltCPMeDf1WA
https://www.youtube.com/watch?v=I5mJqrd35z0

8/1/2022
Οι Ανατολικογερμανοί Oktoberklub ήταν ένα από τα πιο σημαντικά folk-rock γκρουπ της χώρας, από το 1966, όταν ιδρύθηκαν, έως και το 1990. Μάλιστα, είχαν έρθει και στην Ελλάδα για συναυλίες το φθινόπωρο του 1984 και από μια συνέντευξή τους που είχαν δώσει τότε δύο από τα μέλη του γκρουπ, ο καλλιτεχνικός διευθυντής και πιανίστας Michael Letz και ο τραγουδιστής Peter Porsch (και όχι στον... Οδηγητή, για να προλάβω κάποιους κακοπροαίρετους), μαθαίνουμε αρκετά. Λέει κάπου ο Letz:
«Πρέπει να τονίσω ότι το κύριο για μας είναι το πολιτικό περιεχόμενο τού κάθε τραγουδιού. Και θα μας ικανοποιούσε ο σωστός συνδυασμός κειμένου και μουσικής. Γι’ αυτό εντάσσουμε στο πρόγραμμά μας τραγούδια του Μπρεχτ και του Άισλερ και της παράδοσης των agit-prop τραγουδιών της δεκαετίας του 1920. Το ίδιο ισχύει και με τα φολκ τραγούδια (σ.σ. εννοεί τα αμερικάνικα των Pete Seeger, Bob Dylan κ.λπ.). Όπως είπε και ο Porsch προηγουμένως χρησιμοποιούμε στοιχεία της μουσικής ροκ και των “επιτυχιών” ως παρωδίες».
Για να συνεχίσει ο Peter Porsch λέγοντας πως: «η αποστασιοποίηση, η ενεργή προσέγγιση και η επιθετική φόρμα ήταν πάντα στοιχεία της μουσικής μας. Αν και οι καιροί έχουν αλλάξει, και άλλα προβλήματα ζητούν τη λύση τους, αυτή η βασική αντιμετώπιση παραμένει».

Το ροκ και το φολκ-ροκ στην Ανατολική Γερμανία, στα σέβεντις, προπαγάνδιζε κοινωνικά ζητήματα, τα θέματα της ειρήνης, του σοσιαλισμού κ.λπ. Ό,τι ακριβώς έκανε το ροκ και το φολκ-ροκ και στην Σουηδία, ας πούμε, την ίδια εποχή. Τα γκρουπ ήταν στρατευμένα, υπηρετώντας συγκεκριμένα πλάνα και ιδέες. Είχαν προσαρμόσει, δηλαδή, το ροκ στις δικές τους ανάγκες.
Στο “Sag mir, wo du stehst”, ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους από το 1967, οι Oktoberklub, με τους Hartmut König και Thomas Natschinski (από τους τρομερούς beat Team 4), τραγουδάνε για την ανάγκη να πάρεις αποφάσεις στη ζωή, να δεις πού πατάς και να κοιτάξεις μπροστά...

https://www.youtube.com/watch?v=wFf4aSYVTIw

8/1/2022
Το άλμπουμ των Αμερικανών Electric Toilet από το 1970 το είχα στα έιτις, στην επανέκδοση της Psycho, αλλά δεν θυμάμαι γιατί το έδωσα κάποια στιγμή. Έχω δώσει, πουλήσει, ανταλλάξει, πάρα πολλά LP και για κάποια το έχω μετανιώσει. Για τους Electric Toilet, πάντως, δεν ήμουν σίγουρος... ότι το είχα μετανιώσει.
Τις προάλλες βρήκα σ’ ένα δισκάδικο εκείνη την έκδοση που είχα στα έιτις, με μόλις δέκα ευρώ, ενώ μια νεότερη επανέκδοση στην ιταλική Akarma, που ήταν στο ίδιο ράφι, πουλιόταν 20 ευρώ! Αγόρασα τη φτηνότερη εννοείται...
Η Psycho θεωρείται «πειρατική» ετικέτα πλέον, και κάμποσα από τα άλμπουμ της δεν μπορείς να τα αγοράσεις από το discogs, καθότι τα unofficial έχουν φάει πόρτα.
Τα αγοράζεις όμως ακόμη στα δισκάδικα, αφού κι αυτά δεν μπορούν να τα πουλήσουν πλέον στο δίκτυο...
Πολύ μέτρια η εγγραφή της Psycho, όπως και σε πολλά άλλα άλμπουμ της, αλλά η μπάντα είναι «μια χαρά». Ποιος ξέρει γιατί είχα ξεφορτωθεί το δίσκο παλιά... Ίσως για την εγγραφή...
https://www.youtube.com/watch?v=fAJ_EvMfz_c

8/1/2022
Βγήκε πρώτη φορά χθες, επίσημα, γιατί όλες οι προηγούμενες εκδόσεις ήταν πειρατικές, το “Toy” του David Bowie, έχοντας το χειρότερο και αηδέστερο εξώφυλλο όλων των εποχών. Κρίμα.
Το εξώφυλλο, όπως διάβασα, ήταν επιλογή του ίδιου του Bowie (ωιμέ!), ενώ ο δίσκος πέρασε από 40 κύματα, μέχρι να κυκλοφορήσει, 20 χρόνια μετά, κανονικά.

Διάβασα και το παρασκήνιο, γιατί δεν κυκλοφόρησε ο δίσκος στην ώρα του, αλλά πουθενά δεν διάβασα πως κάποιοι δεν θέλησαν, ενδεχομένως, να τον βγάλουν εξαιτίας του γελοίου εξωφύλλου...

7/1/2022
Φρόντισα τις προάλλες και είδα τους δύο Άγιους Νεκτάριους. Τον πρώτο, τον παλιό, του Γρηγόρη Γρηγορίου από το 1969 και τον δεύτερο, το “Man of God”, της Yelena Popovic, με τον Άρη Σερβετάλη.
Για την δεύτερη ταινία διάβαζα διάφορα, εδώ μέσα, που γραφόντουσαν όταν προβαλλόταν στις αίθουσες, αλλά για την πρώτη, την παλιά, όχι και τόσα.
Λέω τώρα λίγα λόγια βιαστικά και σύντομα, όπως πρέπει να είναι τα ποστ στο φέισμπουκ – κι ας είναι, αυτά, κατόπιν εορτής.
Χοντρικά θα πω ότι η παλιά ταινία ήταν καλύτερη, και, αναλογιζόμενος την εποχή, σκηνοθετικά θα την χαρακτήριζα καινοτόμα (ο Γρηγορίου, σίγουρα, δεν ήταν τυχαίος).
Το «κόλπο» του Γρηγορίου ήταν να κάνει μία ταινία δισυπόστατη, μπλέκοντας τον χωροχρόνο. Από την μια έχουμε την αποτύπωση της ιστορίας του Αγίου και από την άλλη έχουμε το δακρύβρεχτο στόρι της παραπληγικής Βέρας Κρούσκα, που τυγχάνει σύζυγος πυρηνικού επιστήμονα (υπάρχει σκηνή γυρισμένη στον Δημόκριτο)!
Αυτά τα δύο επίπεδα αφήγησης μπλέκονται, ενώ ανάμεσά τους παρεμβάλλεται κι ένα τρίτο μικρότερης ισχύος, που έχει να κάνει με την... νεκρανάσταση και την επανεμφάνιση του Αγίου, στην τότε «σημερινή» εποχή, ο οποίος (Άγιος) δείχνεται να λειτουργεί σε μια εκκλησιά και μετά να εξαφανίζεται (ο Χρήστος Πολίτης).
Η μαγκιά του Γρηγορίου δεν εξαντλείται μόνο στο μοντέρνο στυλ αφήγησης που υιοθετεί (για το 1969), αλλά και σε κάτι ακόμη, που κρίνεται ως πολύ σοβαρό.
Το θαύμα, στον παλιό «Άγιο Νεκτάριο», δεν το κάνει ο Άγιος αυτός καθ’ αυτός (στην επανεμφάνισή του), αφού τούτο πραγματώνεται μέσω της πίστης της παραπληγικής Βέρας Κρούσκα στον Άγιο, καθώς εκείνη διαβάζει τον βίο του. Είναι αυτό, που θα έλεγε, μερικά χρόνια αργότερα, ο Σαββόπουλος στο “Canto”, στην εποχή της νεο-ορθοδοξίας του: «Σαχλοί κι αστείοι, με πίστη υπόγεια. Πίστη σε τι; Δεν βρίσκω λόγια»…

Στην ταινία της Popovic υπάρχει το ανυπέρβλητο ντεζαβαντάζ της αγγλικής γλώσσας. Είναι προφανές πως στην ταινία όλοι οι ηθοποιοί θα έπρεπε να μιλούν ελληνικά (ακόμη και ο Μίκι Ρουρκ), και να ντουμπλαριστούν για την αγορά του εξωτερικού. Παιδαριώδες σφάλμα αυτό. Δεύτερον η ταινία της Popovic έχει γραμμική αφήγηση, παρακολουθείται με το ζόρι και πουθενά δεν σε εκπλήσσει. Ο Σερβετάλης έχει φοβερή φιγούρα (για το ρόλο) και ευτυχώς που μιλάει λίγο, συγκριτικά για πρωταγωνιστή, γιατί το ηχόχρωμα της φωνής του τον... απομυθοποιεί.
Και κάτι ακόμη γενικότερο. Επειδή έχουμε να κάνουμε με ταινίες και όχι με θεολογικές διατριβές, το «θαύμα» οφείλεις να το αποδεχθείς και στα δύο φιλμ, όπως ακριβώς αποδέχεσαι τα λογής-λογής «θαύματα» στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας π.χ., εξετάζοντας μόνον πώς, αυτό, εντάσσεται στην πλοκή. Το «θαύμα», στην δεύτερη ταινία, ακόμη και θεολογικά (έτσι νομίζω), είναι άκυρο.

7/1/2022
Βγαίνουν και σου λένε... πω πω τι σπουδαίοι μουσικοί! Έλα μωρέ τώρα... άψυχοι είναι. Χιλιάδες σαν κι αυτούς.
Ο μεγάλος μουσικός δεν βγαίνει ξερά από τα ωδεία, γιατί είναι συνδυασμός πολλών καταστάσεων, συνθηκών ζωής, κοινωνικών εμπειριών, καλλιτεχνικών εμπειριών, ταλέντου, γενικοτέρων γνώσεων μέσα από τη ρότα του βίου, επιλογής «δασκάλων» (και δεν αναφέρομαι στους από καθέδρας), ανοιχτού μυαλού κ.λπ.
Το λέω, γιατί παρατηρώ μια καραμέλα να πιπιλίζεται από δω κι από κει... χθες και σήμερα...
Να ένας ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Γιάννης Μωραΐτης...
https://www.youtube.com/watch?v=4wYt8vCm-Zs&t=253s

7/1/2022
Η γελοία δήλωση της (χθεσινής) ημέρας από τον Άη Στράτη:
«Θέλησα σήμερα, αυτή την πολύ σημαντική ημέρα για την Ορθοδοξία, να βρεθώ στον ακριτικό Άη Στράτη, έναν τόπο με βαριά ιστορία. Ένα τοπόσημο ΔΙΧΑΣΜΟΥ και ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ το οποίο μετατρέπεται, όμως, σε ένα ορόσημο ενότητας και αισιοδοξίας».
[Κυρ. Μητσοτάκης]

Ο... διχασμένος και δοκιμασμένος Τάσος Λειβαδίτης, στον Άη Στράτη, το 1951.

6/1/2022
Έχει και η δεξιά την... Φαραντούρη της, αλλά ο Πορτοκάλογλου κολλάει να της αφιερώσει μια εκπομπή, επειδή φοβάται το κράξιμο από τον... Μπαξεβάνη.
Αυτή είναι η κατάντια της δεξιάς. Δεν έχει τα κότσια να υποστηρίξει ούτε την τραγουδιστική ιστορία της, ούτε τα ινδάλματά της. Αφήνει τους καλλιτέχνες της, δεκαετίες τώρα, με την ρετσινιά του «χουντικού», επειδή συμμετείχαν, λέει, στις Ολυμπιάδες Τραγουδιού. Αν είναι δυνατόν!

Αλλά τι να περιμένεις από μουσικές εκπομπές, στις οποίες δουλεύουν δεκάδες άνθρωποι, αλλά ούτε ένας μουσικός σύμβουλος; Κλειώ Δενάρδου «Σαν μια βροχή»...
https://www.youtube.com/watch?v=zdHSCy1PWko

6/1/2022
Το ότι βγαίνουν κάποιοι και χτυπάνε τον Ρουβά, εμφανίζοντας τους Φαραντούρη-Ιωαννίδη ως τον αντίποδα δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνο.
Προτείνω στο «Μουσικό Κουτί» μια εκπομπή με Ρουβά-Χατζηγιάννη και με ρεπερτόριο την ιστορία της ελληνικής ποπ, από το ’60 μέχρι σήμερα. Θα σκίσει!
Η τηλεόραση είναι για ποιοτικό fun. Αλλά fun! Όχι για «Μαουτχάουζεν» από καναπέως...
Οι Φαραντούρη-Ιωαννίδης, μπροστά στους Ρουβά-Χατζηγιάννη, με το ρεπερτόριο που είπα, θα είναι απλώς... οδοντόκρεμες.

6/1/2022
Κάποτε είχα ακούσει τον Αλκίνοο Ιωαννίδη να λέει πως δεν του αρέσει η φωνή του και πως θα ήταν ευτυχής –κάπως έτσι το είχε πει– να μπορούσε να τραγουδάει σαν τον συντοπίτη του Μιχάλη Χατζηγιάννη. Την είχα βρει τόσο σωστή εκείνη την κουβέντα. Ούτε εμένα μου αρέσει το ηχόχρωμα της φωνής του Ιωαννίδη, εν αντιθέσει με του Χατζηγιάννη, που είναι αληθινά σπουδαίος τραγουδιστής.
Επίσης θεωρώ αποτυχημένη επιλογή την συνύπαρξη Φαραντούρη-Ιωαννίδη, γιατί έτσι φάνηκε περισσότερο η γύμνια του ρεπερτορίου του δεύτερου. Όταν από την μια μεριά υπάρχουν τα αριστουργήματα του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι δεν μπορεί από την άλλη μεριά να υπάρχουν τα τραγούδια του Ιωαννίδη. (Προσωπικά, με πολύ μεγάλη δυσκολία μαζεύω 12, για να φτιάξω μια καλή συλλογή).
Θεωρώ, επίσης, απαράδεκτο ο Πορτοκάλογλου να περνά τις δικές του μετριότητες ανάμεσα στα υπόλοιπα τραγούδια. Δεν μπορεί η Φαραντούρη να τραγουδάει το «Όνειρο καπνός» (αυτό το ύπατο τραγούδι των Θεοδωράκη-Γκάτσου) και μετά ν’ ακούς «αχ θάλασσά μου σκοτεινή».
Αυτά τα λίγα...

5/1/2022
Σαν να κόπηκε από το blue velvet του David Lynch. Σάκης Παπανικολάου «Φέρε μου την άνοιξη»...
https://www.youtube.com/watch?v=Hy9Im904pTE