ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ εμείς αποστάσαμε...

Μετά το προπέρσινο πλέον βαρύ άλμπουμ “The Stone We Had in Our Mouth” [Same Difference Music], o τραγουδοποιός Μανώλης Αγγελάκης επανέρχεται δισκογραφικώς μ’ ένα νέο LP… μάλλον ακόμη πιο βαρύ. Λέμε «μάλλον ακόμη πιο βαρύ», επειδή το προηγούμενο άλμπουμ ήταν instrumental, με το βάρος να πέφτει μόνο στην μουσική, ενώ στο «Εμείς Αποστάσαμε...» [Inner Ear, 2021] το βάρος επιτείνεται και από τον λόγο.

Η εποχή δεν σηκώνει τσαλίμια, είναι σκληρή, δύστροπη, δυσοίωνη, εφιαλτική, ανελεύθερη, απάνθρωπη και όλα τούτα έναν ευαίσθητο δημιουργό δεν γίνεται να τον αφήνουν αδιάφορο. Εντάξει, κάποιοι θα πούνε... νέες προοπτικές δεν υπάρχουν, μια ελπίδα, μια αισιοδοξία δεν διαφαίνονται στον ορίζοντα; Εξαρτάται... πώς το αντιμετωπίζει ο καθείς. Εξάλλου η ελπίδα είναι κάτι που φυτρώνει, σαν σπόρος, κάτω απ’ όλες τις καταστάσεις, αλλά αυτή την εποχή –αν θες να περιγράψεις εκείνο που συμβαίνει κι όχι εκείνο που μπορεί να έλθει– η ελπίδα δεν γίνεται να κυριαρχεί σε ό,τι καταγράφεις.
Ο Μανώλης Αγγελάκης αντιμετωπίζει τον ζόφο των ημερών, της εποχής, ως κάτι που εισβάλλει ανεξέλεγκτα και απ’ όλες τις μεριές, σκεπάζοντας τα πάντα. Μέσα λοιπόν σ’ ένα τέτοιο κλίμα τα όποια προσωπικά δράματα (μια απώλεια, ας πούμε, ενός αγαπημένου προσώπου) έρχονται για να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τις περιγραφόμενες καταστάσεις, θεριεύοντας το σκοτάδι και εκμηδενίζοντας τις όποιες (μικρές) εξόδους διαφυγής.
Συμβολικά αυτές οι πρωτόγνωρες εμπειρίες περνούν, στο άλμπουμ, μέσω του τρόπου ολοκλήρωσής του –μουσικοί, αποκομμένοι ο ένας από τον άλλον, που ηχογραφούνται κάπου αλλού μόνοι τους, σε διαφορετικούς χρόνους και που «ενώνονται» μεταξύ τους, από τον ίδιο τον Αγγελάκη κάπου αλλού– όμως, επί της ουσίας, καθορίζονται από τις μουσικές και από τους στίχους.
Οι μουσικές είναι αργές, ελεγειακές, ένα υπόστρωμα κατά βάση, φτιαγμένο από ροκ και ηλεκτρονικά στοιχεία, αν και οι επιρροές μπορεί να αγγίζουν ακόμη και το ρεμπέτικο (το «Ο δρόμος», που φέρνει στη μνήμη «Το παιδί του δρόμου» του Βαγγέλη Παπάζογλου), με ελάχιστες εξάρσεις (στο τέλος ορισμένων κομματιών, στην «Ομολογία» π.χ.), πάνω στο οποίο (υπόστρωμα) θα τοποθετηθούν τα λόγια – που, και αυτά, τα λόγια, βασικά δεν τραγουδιούνται, αλλά σπηκάρονται, αργά και τελετουργικά, κάπως σαν επιθανάτιος ρόγχος και θρήνος. Ένας θρήνος που καλύπτει (μέσα από τους στίχους) κάθε διάσταση της ζωής, σε προσωπικό, ερωτικό, ευρύτερο σχεσιακό και κοινωνικό επίπεδο.
Το κλείσιμο με το «Η πόλις» σε ποίηση Κ.Π. Καβάφη («όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω / ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ / που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα») προσθέτει ακόμη περισσότερο σ’ αυτό το αίσθημα του θλιβερού και του ματαίου, που μεγαλώνει βεβαίως από την ηχητική μπάντα με τις κιθάρες που στριγγλίζουν στο βάθος και την χαοτική εν γένει ατμόσφαιρα.
Στην ηχογράφηση πήραν μέρος οι μουσικοί: Μανώλης Αγγελάκης τραγούδι, κιθάρες, προγραμματισμός, μίξη, Στάθης Ιωάννου κιθάρα, θόρυβοι, Κώστας Καταληματίας μαράκες, Μάριος Σαρακηνός ντραμς, Αντώνης Λιβιεράτος σύνθια, θόρυβοι, Γιώργος Τσαλκίδης κοντραμπάσο, Σωτήρης Δεμπόνος προετοιμασμένο midi μαντολίνο, soft synths, Κώστας Τσιώλης fender rhodes, προετοιμασμένο πιάνο, σύνθια και Ελένη Τζαβάρα (Etten) τραγούδι.
Επαφή: www.inner-ear.gr