Για τον συνθέτη Αποστόλη Αρμάγο ή απλώς Armagos έχουμε ξαναγράψει στο blog, όταν αναφερθήκαμε στα
άλμπουμ του “The Lonely Piano”
(2020) και «Στην Άλλη Όχθη» (2017). Τώρα έχουμε στο player και ακούμε το πιο νέο CD του, που αποκαλείται “Promises” [Private Pressing,
2021] – ένα άλμπουμ ορχηστρικής μουσικής, για δύο μόλις όργανα, ένα πιάνο
(Νεοκλής Νεοφυτίδης) κι ένα νέι (Νίκος Παραουλάκης). Το άλμπουμ καταγράφει δέκα
συνθέσεις του Armagos, ηχογραφημένες
στα Sierra Studios
(το mastering έγινε τον
Μάρτιο του 2020).
Οι συνθέσεις του Armagos συγγενεύουν με την... ομορφιά. Τούτο σημαίνει πως δίνεται μεγάλος βάρος στις μελωδίες και από ’κει και πέρα στην αποκρυστάλλωση ενός κλίματος νεο-ρομαντικού, ανακατεμένου με στοιχεία κλασικά και παραδοσιακά-φολκλορικά (και πάντως όχι τζαζ). Το «κλασικά» και «παραδοσιακά-φολκλορικά» συνδέεται, φυσικά, με τα δύο όργανα, που, από μόνα τους λες, καθορίζουν όχι απλώς τα ηχοχρώματα του δίσκου, μα και τις διακριτικές σχέσεις που μπορεί να υφίστανται ανάμεσα σε δύο τόσο ξεχωριστές μουσικές κατευθύνσεις.
Όλα τα κομμάτια «συνδέονται» μεταξύ τους, διαθέτουν κοινό αφηγηματικό κέντρο, και ακούγονται σαν ένα. Αυτό είναι ένα μεγάλο προσόν, οπωσδήποτε, για έναν ορχηστρικό δίσκο, ο οποίος θα πρέπει να κυλά χωρίς σκαμπανεβάσματα, διατηρώντας κλίμα και συνοχή, καθ’ όλη την εξέλιξή του.
Ο Armagos καταφέρνει, λοιπόν, να προτείνει ένα instrumental άλμπουμ με «ωραία» μουσική, δίχως αυτή να καταχράται της «ομορφιάς», μεταπίπτοντας, ενδεχομένως, σε κάτι... κενό (αισθητικού) νοήματος.
Όλα, στο “Promises”, κινούνται εν πλήρει ισορροπία και αυτό έχει σημασία.
Επαφή: www.armagosmusic.com
Οι συνθέσεις του Armagos συγγενεύουν με την... ομορφιά. Τούτο σημαίνει πως δίνεται μεγάλος βάρος στις μελωδίες και από ’κει και πέρα στην αποκρυστάλλωση ενός κλίματος νεο-ρομαντικού, ανακατεμένου με στοιχεία κλασικά και παραδοσιακά-φολκλορικά (και πάντως όχι τζαζ). Το «κλασικά» και «παραδοσιακά-φολκλορικά» συνδέεται, φυσικά, με τα δύο όργανα, που, από μόνα τους λες, καθορίζουν όχι απλώς τα ηχοχρώματα του δίσκου, μα και τις διακριτικές σχέσεις που μπορεί να υφίστανται ανάμεσα σε δύο τόσο ξεχωριστές μουσικές κατευθύνσεις.
Όλα τα κομμάτια «συνδέονται» μεταξύ τους, διαθέτουν κοινό αφηγηματικό κέντρο, και ακούγονται σαν ένα. Αυτό είναι ένα μεγάλο προσόν, οπωσδήποτε, για έναν ορχηστρικό δίσκο, ο οποίος θα πρέπει να κυλά χωρίς σκαμπανεβάσματα, διατηρώντας κλίμα και συνοχή, καθ’ όλη την εξέλιξή του.
Ο Armagos καταφέρνει, λοιπόν, να προτείνει ένα instrumental άλμπουμ με «ωραία» μουσική, δίχως αυτή να καταχράται της «ομορφιάς», μεταπίπτοντας, ενδεχομένως, σε κάτι... κενό (αισθητικού) νοήματος.
Όλα, στο “Promises”, κινούνται εν πλήρει ισορροπία και αυτό έχει σημασία.
Επαφή: www.armagosmusic.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου