Έχω ακόμη στ’ αυτιά μου τον
ήχο του προηγούμενου άλμπουμ τού σαξοφωνίστα-κλαρινίστα Chris Potter στην Edition, το “Circuits” από το 2019, που είχε ολοκληρωθεί με τις
συνδρομές των James Francies πλήκτρα, Linley Marthe μπάσο και
Eric Harland ντραμς. Τώρα, δύο χρόνια και κάτι αργότερα,
στρίβει στο player το πιο νέο CD
του Chris Potter,
ο οποίος έχει πλέον δώσει στο συγκρότημά του, ως όνομα, τον τίτλο του
προηγούμενου δίσκου του.
Chris Potter Circuits Trio λοιπόν, και δίπλα στον κορυφαίο ή τέλος πάντων σ’ έναν κορυφαίο αμερικανό σαξοφωνίστα του καιρού μας (εδώ τον ακούμε σε τενόρο και σοπράνο σαξόφωνα, και ακόμη σε κλαρινέτο, φλάουτο, samples και πλήκτρα) παρατάσσονται οι δύο συνοδοιπόροι του από το προηγούμενο άλμπουμ, ο James Francies και ο Eric Harland, κάτι που προδικάζει, φυσικά, μιαν ηχοχρωματική ενότητα, όπως και την επέκτασή της –λογικό και να το υποθέσεις και να το πεις–, σε άλλες σφαίρες.
Το “Sunrise Reprise”
[Edition Records
/ ΑΝ Music, 2021], με
λίγα λόγια, είναι ένα εκπληκτικό CD, από αυτά που μόνον μεγάλοι παίκτες και συνθέτες μπορούν να
υλοποιήσουν. Τέτοιος είναι ο Chris Potter και βεβαίως οι συνοδοιπόροι του.
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στην Νέα Υόρκη, μία ημέρα του Σεπτέμβρη του 2020, όταν οι μουσικοί βρήκαν ένα κενό, ανάμεσα στις φάσεις των λοκντάουν, βγάζοντας προς τα έξω όλη την συσσωρευμένη πίεση του εγκλεισμού, όχι όμως ως... αγανάκτηση, μα ως δημιουργία.
Καιρό αποκλεισμένοι και μακριά ο ένας από τον άλλον, οι Potter, Francies και Harland αφέθηκαν τελείως ελεύθεροι, επιχειρώντας να παίξουν, σε μία session, όσα δεν μπόρεσαν να παίξουν επί μήνες, όντας τοποθετημένοι μακριά απ’ οτιδήποτε που θα μπορούσε να τους εμποδίσει ή να τους δυναστεύσει.
Αυτή η πληθωρικότητα, και σε ιδέες και σε παιξίματα, φαίνεται ακόμη και με την πρώτη ακρόαση του “Sunrise Reprise”. Συνθέσεις λίγες μεν, αλλά με μεγάλες διάρκειες –από 5 έως και 24 λεπτά!–, που δίνουν την ευκαιρία και στους τρεις οργανοπαίκτες να «ξεφύγουν», να υπερκεράσουν ακόμη και τους εαυτούς τους, σε προηγούμενες δουλειές τους, δημιουργώντας μία απίστευτα ζωντανή jazz, επιχειρώντας να συνταιριάξουν κλασικές πνευματικές, μα και σύγχρονες αναφορές, σ’ ένα session, που μοιάζει ατελείωτο και βασικά συγκλονιστικό – ιδίως αν πρόκειται να αναφερθείς στο τελευταίο σχεδόν 25λεπτο track “Nowhere, now here / Sunrise reprise”.
Αδιαμφισβήτητα ένα πολύ μεγάλο άλμπουμ και οπωσδήποτε ένα από τα τζαζ-σημαντικότερα της χρονιάς που έφυγε.
Chris Potter Circuits Trio λοιπόν, και δίπλα στον κορυφαίο ή τέλος πάντων σ’ έναν κορυφαίο αμερικανό σαξοφωνίστα του καιρού μας (εδώ τον ακούμε σε τενόρο και σοπράνο σαξόφωνα, και ακόμη σε κλαρινέτο, φλάουτο, samples και πλήκτρα) παρατάσσονται οι δύο συνοδοιπόροι του από το προηγούμενο άλμπουμ, ο James Francies και ο Eric Harland, κάτι που προδικάζει, φυσικά, μιαν ηχοχρωματική ενότητα, όπως και την επέκτασή της –λογικό και να το υποθέσεις και να το πεις–, σε άλλες σφαίρες.
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στην Νέα Υόρκη, μία ημέρα του Σεπτέμβρη του 2020, όταν οι μουσικοί βρήκαν ένα κενό, ανάμεσα στις φάσεις των λοκντάουν, βγάζοντας προς τα έξω όλη την συσσωρευμένη πίεση του εγκλεισμού, όχι όμως ως... αγανάκτηση, μα ως δημιουργία.
Καιρό αποκλεισμένοι και μακριά ο ένας από τον άλλον, οι Potter, Francies και Harland αφέθηκαν τελείως ελεύθεροι, επιχειρώντας να παίξουν, σε μία session, όσα δεν μπόρεσαν να παίξουν επί μήνες, όντας τοποθετημένοι μακριά απ’ οτιδήποτε που θα μπορούσε να τους εμποδίσει ή να τους δυναστεύσει.
Αυτή η πληθωρικότητα, και σε ιδέες και σε παιξίματα, φαίνεται ακόμη και με την πρώτη ακρόαση του “Sunrise Reprise”. Συνθέσεις λίγες μεν, αλλά με μεγάλες διάρκειες –από 5 έως και 24 λεπτά!–, που δίνουν την ευκαιρία και στους τρεις οργανοπαίκτες να «ξεφύγουν», να υπερκεράσουν ακόμη και τους εαυτούς τους, σε προηγούμενες δουλειές τους, δημιουργώντας μία απίστευτα ζωντανή jazz, επιχειρώντας να συνταιριάξουν κλασικές πνευματικές, μα και σύγχρονες αναφορές, σ’ ένα session, που μοιάζει ατελείωτο και βασικά συγκλονιστικό – ιδίως αν πρόκειται να αναφερθείς στο τελευταίο σχεδόν 25λεπτο track “Nowhere, now here / Sunrise reprise”.
Αδιαμφισβήτητα ένα πολύ μεγάλο άλμπουμ και οπωσδήποτε ένα από τα τζαζ-σημαντικότερα της χρονιάς που έφυγε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου