ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 423

16/1/2022
Αλέκος Φασιανός (1935-2022) 

16/1/2022

Στις 24 Ιουλίου 2017 έγραφα εδώ πέρα πως... «η Ζωή Φυτούση, που πέθανε χθες, και είχε μεγάλη φωνή, θα μπορούσε να είχε σβήσει από το λαϊκό πάλκο ακόμη και τη Ρίτα Σακελλαρίου. Αυτό δεν είδα να το γράψει κανένας. Όλοι μείνανε στα γνωστά και χιλιοδιαβασμένα περί Χατζιδάκι, Ξαρχάκου κ.λπ. Ok… Καλά ήταν κι αυτά…».
Το πόσο μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια υπήρξε η Φυτούση, κάτι που δεν ήταν κοινό μυστικό στα σέβεντις, το διάβασα σε πρόσφατο βιβλίο, εκεί όπου σημαντικός μουσικός, που της πλέκει το εγκώμιο, γράφει πως, ουσιαστικά, αυτή η τεράστια τραγουδίστρια πέρασε ανεκμετάλλευτη από το λαϊκό πάλκο.
Εγώ θα πω και κάτι άλλο, ακόμη, για τη Ζωή Φυτούση. Πως ο σπουδαίος Κώστας Ψυχογιός, από τους ελάχιστους που είχαν αντιληφθεί τότε τις λαϊκές δυνατότητές της, «έκοψε κι έραψε» τον Κώστα Καφάση πάνω στο πατρόν της.
https://www.youtube.com/watch?v=3oZCQ9dlLdw

14/1/2022
Ακούω το πάρα πολύ ενδιαφέρον καινούριο LP των Scoria, με ανέκδοτες ηχογραφήσεις της περιόδου 1989-90, που έβγαλαν πρόσφατα οι B-Other Side Records / Dark Liquid και θυμήθηκα κάτι που είχα γράψει το 1996 στο “Jazz & Τζαζ» (τεύχος #44), πριν από 26 χρόνια, για το τότε πολύ καλό CD τους «Ζωής Ένεκεν» στην Wipe Out! Records.
Για το νέο LP, το “B-Yond”, θα γράψω το επόμενο διάστημα στο blog κι εκεί θα αναφερθώ και στη γνωριμία μου με τον αείμνηστο Άγγελο Κακουράτο...

[βάζαμε και αστέρια τότε στις κριτικές, 3 στα 5 εδώ για τους Skωria, όπως γραφόντουσαν εκείνη την εποχή]

14/1/2022
Έφυγε από τη ζωή αναπάντεχα προχθές, στα 52 χρόνια του, ο Σπύρος Κατσιγιάννης. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την μουσική σίγουρα θα θυμούνται τον Σπύρο από τα κείμενά του στα μουσικά περιοδικά, όπως και από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του σε Rock FM, Jazz FM, Kosmos 93,6 ή όπου αλλού.
Ο Σπύρος υπήρξε και συνεργάτης του Jazz & Τζαζ μια εποχή, καλύπτοντας το χώρο του ethnic, όταν είχε σταματήσει να γράφει στο περιοδικό ο (αείμνηστος επίσης) Γιάννης Αδαλόπουλος.
Τον θυμάμαι ως έναν σοβαρό άνθρωπο, γνώστη αυτών των μουσικών και καλό γραφιά. Επίσης θυμάμαι την αγάπη που έτρεφε για τις πολεμικές τέχνες τότε, από εκείνη την εποχή, στο πρώτο μισό των 2000s, για τις οποίες πιάναμε κουβέντα, επειδή ερχόταν πάντα με φόρμες στο γραφείο, σαν από προπόνηση.
Αργότερα ο Σπύρος θα έμπαινε και σε άλλα πεδία, τεχνικών δύναμης και ενδυνάμωσης, και στα οποία εξ όσων διάβασα εσχάτως είχε διαπρέψει, με τους επαΐοντες να τον θεωρούν κορυφαίο (με παγκόσμια ρεκόρ κ.λπ.).
Μετά τον Μπάμπη Αργυρίου, μια δεύτερη συνεχόμενη, απώλεια ενός νέου ανθρώπου που πέρασε από το χώρο μας, αφήνοντας τα πατήματά του...

[Από ένα Jazz & Τζαζ του 2006 είναι το βιογραφικό που βλέπετε...]

14/1/2022
The Beacon Street Union “Mystic mourning”…
https://www.youtube.com/watch?v=rbO-5pmZWUE

13/1/2022
Για τον Μπαμπη Αργυρίου που έφυγε χθες από τη ζωή θα γράψουν άλλοι αρμοδιότεροι εμού. Άνθρωποι, που ήταν κοντά του και που συνεργάζονταν μαζί του.
Παρότι επικοινωνούσαμε από το 1985 και για τελευταία φορά πριν από δυο χρόνια περίπου, μ’ έναν ειλικρινή διάλογο εδώ στο inbox, δεν θέλω τώρα να πω πολλά, γιατί είμαι αληθινά στενοχωρημένος... Έχω γράψει εξάλλου διάφορα στο blog κατά καιρούς.
Πολύ κρίμα κι άδικο να φεύγει ένας νέος, ακόμη, άνθρωπος – ένας άνθρωπος που δεν σταμάτησε να προσφέρει στη μουσική, από διάφορες θέσεις, για σχεδόν 40 χρόνια. Εν ειρήνη...
https://diskoryxeion.blogspot.com/2013/12/blog-post_13.html

12/1/2022
Πριν από δυο μέρες αναφέρθηκα στον Γιώργο Βρασιβανόπουλο (1924-1998), επειδή έπαιζε στην καλή ή και πολύ καλή βιντεοταινία «Ένας Επικίνδυνος Άνθρωπος» (1990), στον καλύτερο μάλλον κινηματογραφικό ρόλο της καριέρας του (θεωρούμε και τις βιντεοταινίες κινηματογράφο, φυσικά, καθώς τις βλέπουμε και τις εξετάζουμε μέσα στο ίδιο πλαίσιο).
Ο Βρασιβανόπουλος το ’64, όταν έπαιζε στην «Χαροπαίχτρα», ήταν 40άρης, δεν ήταν 25άρης, γιατί, όταν ήταν 25άρης, το 1949, ήταν στην Μακρόνησο, καθώς «αναμορφωνόταν» στον «Νέον Παρθενώνα».
Αριστερός, τροτσκιστής, ο Βρασιβανόπουλος ασχολήθηκε με το θέατρο στο ξερονήσι, όπως είχε ασχοληθεί και ο Κατράκης, ο Καρούσος, ο Κούνδουρος, ο Βέγγος και άλλοι διάφοροι, καθώς είχε συμμετάσχει στις παραστάσεις «Μέρες Δίχως Τέλος» του Ευγένιου Ο’ Νηλ, «Γκόλφω» του Περεσιάδη, «Έμπορος της Βενετίας» του Σαίξπηρ, «Μπόρα» του Κωστή Βελμύρα και κάμποσες ακόμη – όπως μαθαίνουμε από τα έντυπα της Μακρονήσου «Η Φωνή της Πατρίδος», «Σκαπανεύς Μακρονήσου» κ.λπ.
Κάποια στιγμή, μάλιστα, ο Γιώργος Βρασιβανόπουλος, που είχε βρεθεί στο δεύτερο και τρίτο Τάγμα Σκαπανέων, είχε γράψει για τις περιπέτειές του σ’ εκείνο το... νησάκι του Αιγαίου…
«Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά κουβαλούσα πέτρα μοναχός μου, με τη συνοδεία ενός αλφαμιτάκου. Ανέβαζα την πέτρα ως κάποιο σημείο, την κατέβαζα και πάλι την ξανανέβαζα και πάει λέγοντας. Και με ξυπόλητο το ένα πόδι δεν ήταν καθόλου ευχάριστα. Κι αυτό το βλαχάκι πίσω μου όλο και μου ’δινε με τη ζωστήρα. Έκανε ζέστη. Σίγουρα ούτε σ’ εκείνον θα ’κανε κέφι ν’ ανεβοκατεβαίνει άσκοπα, μόνο και μόνο για να παρακολουθεί αν εκτελούσα σωστά το έργο, που μου είχαν αναθέσει. Έμοιαζε με αγωγιάτη, που καβάλα στο γαϊδούρι του ’δινε κάθε τόσο κι από μια, όχι δυνατή, αλλά έτσι, για να μην αποκοιμηθεί. Κι ο αλφαμιτάκος μου το ίδιο. Δεν μ’ έδερνε με κακία. Μόνο για να κου θυμίζει ότι έπρεπε να προχωράω. Το πόδι μου κόντευε να πληγιάσει. Κι εκείνο το “χάιδεμα” της ζωστήρας ήταν τόσο εξευτελιστικό.
Ξαφνικά δεν άντεξα. Γύρισα απότομα και ήρθαμε φάτσα με φάτσα. Τα μάτια μου πρέπει να είχαν γεμίσει χολή. Εκείνος τρόμαξε. Έκανε δυο βήματα πίσω. Του είπα μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου: “Μη βαράς ρε!”. Ένοιωσα ότι είχε χεστεί πάνω του. Ίσως φοβήθηκε πως θα του ’φερνα την πέτρα που κουβαλούσα κατακέφαλα. Τόλμησε μόνο και μου είπε ξέψυχα: “Θα σε αναφέρω στη Διοίκηση”.
Τον κοίταξα για λίγο ακόμα και μετά του γύρισα τη ράχη και συνέχισα το ανέβασμα. Δεν τόλμησε να με ξαναγγίξει, μήτε και μου ’πε πως θα ’πρεπε ν’ ανοίξω το βήμα μου».

Αν ξαναδείτε τον «Γιαννάκη» στη «Χαρτοπαίχτρα» ξέρετε τώρα... για μια στιγμή και μόνο σκύψτε για λίγο το κεφάλι και κλείστε τα μάτια.
Μόνο δόξα και τιμή σε ανθρώπους που υπέφεραν για τις ιδέες τους, σ’ εκείνα τα εγκληματικά κάτεργα.

12/1/2022
Βλέποντας τον αστείο Μακρόν να ξαναβγαίνει στην Γαλλία, στην Ιταλία τους «Παπαδήμους» να κάνουν σκληρό αντιλαϊκό κουμάντο, στην Ελλάδα τον Μητσοτάκη να παίζει φανερά λαβωμένος, αλλά κατά βάση χωρίς αντίπαλο, καθώς απέναντί του έχει κάτι φριχτά μηδενικά σαν τον Τσίπρα και τον Ανδρουλάκη, μόνο θλίψη και απογοήτευση σε πιάνει από αυτά που βλέπεις και κυρίως από εκείνα που έρχονται. Ευτυχώς που υπάρχει και η Τέχνη, έστω και τραυματισμένη, και που έχει τη δύναμη να μας τραβάει ακόμη από τον πάτο.

12/1/2022
Σημασία δεν έχει μόνο τι λες εσύ σε συνεντεύξεις, αλλά και ποιος σε ακούει, όπως και ποιος θα σε επιμεληθεί. Άμα δεν έχεις εξασφαλίσει τα δεύτερα, καλύτερα γραψ’ τα μόνος σου και δωσ’ τα τους έτοιμα.

11/1/2022
Πέθανε, χθες, ο Burke Shelley στα 71 του, μπασίστας και τραγουδιστής των Budgie.
Δεν ξέρω... αυτό το συγκρότημα, ποτέ δεν μου κάθισε καλά. Τους άκουγα από τις αρχές του ’80 –το πρώτο LP τους, που έφθασε στ’ αυτιά μου ήταν το “Impeckable” από το 1978–, αλλά μου φαίνονταν πάντα «δεύτεροι». Θεωρούνται βέβαια από τους «μεταλλάδες» θρυλικοί κ.λπ., επειδή βασικά επηρέασαν τα γκρουπ του NWoBHM (με πρώτους και καλύτερους τους Iron Maiden), αλλά εμένα ποτέ δεν με έπιασαν. Προτιμούσα τους Stray ας πούμε, τους Pluto κ.λπ. Στη δεκαετία του ’90, μάλιστα, είχα βρεθεί με τρεις-τέσσερις δίσκους τους, σε μια προσπάθεια να τους καταλάβω περισσότερο... αλλά δεν... για να μείνω τελικά μόνο με τον πρώτο, στην επανέκδοση της Repertoire. Απ’ αυτό το άλμπουμ, που είναι καλό και βασικά «σαμπαθικό», παίζει ένα κομμάτι στη μνήμη του Burke Shelley…
https://www.youtube.com/watch?v=KyjJ_IUzH4c

11/1/2022
Στο νέο Yellow Box, που κυκλοφορεί μόνο στα περίπτερα, γράφουμε για τα «Αδέσποτα Σκυλιά» του Σαμ Πέκινπα...