Όπως έχουμε ξαναγράψει η πορεία του μεγάλου τρομπετίστα της
τζαζ Chet Baker
(1929-1988) στην Ιταλία είναι από μόνη της ένα ξεχωριστό βιβλίο. Η RED Records (AN Music) έχει επιχειρήσει μέσα
στις δεκαετίες να ξεφυλλίσει αυτό το βιβλίο, δίνοντας ανά τακτά διαστήματα ηχογραφήσεις
του Baker από εκείνη
την εποχή, για κάποιες εκ των οποίων γράψαμε, μάλιστα, πέρυσι. Λέμε για τα άλμπουμ
“Intimacy” (rec. Δεκ. 1987) και “At Capolinea” (rec. Οκτ. 1983).
Τώρα ένα ακόμη άλμπουμ του Chet Baker, από τα «ιταλικά 80s» κυκλοφορεί, που έχει τίτλο
“Signature” και που
καταγράφει τον αμερικάνο τρομπετίστα, και κατά περίπτωση τραγουδιστή, μαζί με
τους Philip Catherine
κιθάρα και Jean-Louis Rassinfosse μπάσο, «ζωντανό»
στο 12o Foggia Jazz Festival,
στις 14 Σεπτεμβρίου 1985.
Η γενικότερη φάση, στην οποία βρισκόταν εκείνα τα χρόνια ο Baker είναι γνωστή. Υπήρχαν σοβαρά προβλήματα με τις έξεις του, οι οποίες δημιουργούσαν ζητήματα και στην καλλιτεχνική πορεία του και στις συνεργασίες του, πράγμα που σημαίνει πως δεν ήταν πάντα εύκολο να τον πετύχεις σε φάση «δυνατή» – ικανή τέλος πάντων να καταδείξει τις πάντα μεγάλες δυνατότητές του και στο παίξιμο της τρομπέτας και στην απόδοση, γενικότερα, των στάνταρντ, παλαιότερων και πιο καινούριων, που πάντα τον ενδιέφεραν.
Εδώ, στο live, στο 12o Foggia Jazz Festival, ο Baker θα βρισκόταν σε πολύ καλή φάση και βοηθούμενος από δύο άψογους μουσικούς, όπως ήταν ο Catherine και ο Rassinfosse, κατορθώνει να μαγέψει το πλήθος με τις φοβερές ερμηνείες του – τρομπετικές και τραγουδιστικές-φωνητικές.
Το ρεπερτόριο κλασικό, και κλασικότερο δεν γινόταν, αφού και τα κομμάτια ήταν ιστορικά και ο Baker τα είχε αποδώσει, και πάλι, σε παλαιότερα live και άλμπουμ του. Λέμε λοιπόν για τα “Funk in deep freeze” (Hank Mobley), “My foolish heart” (Victor Young), “But not for me” (Gershwins), “How deep is the ocean” (Irving Berlin) και “Love for sale” (Cole Porter), τα οποία εδώ ξαναζούν, μέσα από νέες προσεγγίσεις. Το λέμε, επειδή το σχήμα τρομπέτα-κιθάρα-μπάσο (χωρίς πιάνο και ντραμς δηλαδή) προσφερόταν από μόνο του, για μια νέα αντιμετώπιση, πόσο μάλλον όταν εδώ υπάρχει και ο Catherine, που αλλάζει από μόνος του το σκηνικό.
Κιθαρίστας με μεγάλο και έντονο fusion παρελθόν, ο Βέλγος προσαρμόζεται εδώ στις ιδιαίτερες απαιτήσεις ενός τρίο, με τον Chet επικεφαλής, παίζοντας καταπληκτικά σόλι, ως ακριβείς συνέχειες των εισαγωγών του Baker, προσδίδοντας στα κομμάτια έναν άλλο, groovy οπωσδήποτε, αέρα. Για live εξάλλου πρόκειται, με τους τρεις μουσικούς να ανταποκρίνονται ασμένως στην ανάγκη του κόσμου να απολαύσει και να ξεδώσει προσφέροντάς του το καλύτερο. Κάτι, που δεν το ακούς μόνον στα χειροκροτήματα, καθώς το απολαμβάνεις σε κάθε δευτερόλεπτο αυτής της εγγραφής, που δείχνει, συν τοις άλλοις, και την άνεση του Chet Baker να ερμηνεύει και όχι απλώς να τραγουδά τα κομμάτια – όπως συμβαίνει με το “My foolish heart” ή ακόμη και με το scating του στο ξεκίνημα του “But not for me”.
Φοβερό το κλείσιμο με το 12λεπτο “Love for sale”, που, ρυθμικά, είναι jazz-funk.
Η γενικότερη φάση, στην οποία βρισκόταν εκείνα τα χρόνια ο Baker είναι γνωστή. Υπήρχαν σοβαρά προβλήματα με τις έξεις του, οι οποίες δημιουργούσαν ζητήματα και στην καλλιτεχνική πορεία του και στις συνεργασίες του, πράγμα που σημαίνει πως δεν ήταν πάντα εύκολο να τον πετύχεις σε φάση «δυνατή» – ικανή τέλος πάντων να καταδείξει τις πάντα μεγάλες δυνατότητές του και στο παίξιμο της τρομπέτας και στην απόδοση, γενικότερα, των στάνταρντ, παλαιότερων και πιο καινούριων, που πάντα τον ενδιέφεραν.
Εδώ, στο live, στο 12o Foggia Jazz Festival, ο Baker θα βρισκόταν σε πολύ καλή φάση και βοηθούμενος από δύο άψογους μουσικούς, όπως ήταν ο Catherine και ο Rassinfosse, κατορθώνει να μαγέψει το πλήθος με τις φοβερές ερμηνείες του – τρομπετικές και τραγουδιστικές-φωνητικές.
Το ρεπερτόριο κλασικό, και κλασικότερο δεν γινόταν, αφού και τα κομμάτια ήταν ιστορικά και ο Baker τα είχε αποδώσει, και πάλι, σε παλαιότερα live και άλμπουμ του. Λέμε λοιπόν για τα “Funk in deep freeze” (Hank Mobley), “My foolish heart” (Victor Young), “But not for me” (Gershwins), “How deep is the ocean” (Irving Berlin) και “Love for sale” (Cole Porter), τα οποία εδώ ξαναζούν, μέσα από νέες προσεγγίσεις. Το λέμε, επειδή το σχήμα τρομπέτα-κιθάρα-μπάσο (χωρίς πιάνο και ντραμς δηλαδή) προσφερόταν από μόνο του, για μια νέα αντιμετώπιση, πόσο μάλλον όταν εδώ υπάρχει και ο Catherine, που αλλάζει από μόνος του το σκηνικό.
Κιθαρίστας με μεγάλο και έντονο fusion παρελθόν, ο Βέλγος προσαρμόζεται εδώ στις ιδιαίτερες απαιτήσεις ενός τρίο, με τον Chet επικεφαλής, παίζοντας καταπληκτικά σόλι, ως ακριβείς συνέχειες των εισαγωγών του Baker, προσδίδοντας στα κομμάτια έναν άλλο, groovy οπωσδήποτε, αέρα. Για live εξάλλου πρόκειται, με τους τρεις μουσικούς να ανταποκρίνονται ασμένως στην ανάγκη του κόσμου να απολαύσει και να ξεδώσει προσφέροντάς του το καλύτερο. Κάτι, που δεν το ακούς μόνον στα χειροκροτήματα, καθώς το απολαμβάνεις σε κάθε δευτερόλεπτο αυτής της εγγραφής, που δείχνει, συν τοις άλλοις, και την άνεση του Chet Baker να ερμηνεύει και όχι απλώς να τραγουδά τα κομμάτια – όπως συμβαίνει με το “My foolish heart” ή ακόμη και με το scating του στο ξεκίνημα του “But not for me”.
Φοβερό το κλείσιμο με το 12λεπτο “Love for sale”, που, ρυθμικά, είναι jazz-funk.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου