ANCIENT INFINITY ORCHESTRA μετέωρη βρετανική spiritual jazz

Νεότερη βρετανική μπάντα, που αποτελείται από καμιά 15αριά μέλη –αν και στην ηχογράφηση τού παρθενικού άλμπουμ της “River of Light” [Gondwana Records / ΑΝ Μusic, 2023] συμμετέχουν δέκα οκτώ μουσικοί και πολυμελής μεικτή χορωδία–, η Ancient Infinity Orchestra, αισθητικώς να το πούμε, τοποθετείται στον ευρύτερο χώρο της σύγχρονης spiritual jazz.
Η Gondwana Records, ως label, έχει δώσει έξοχα δείγματα, μέσα στα χρόνια, πάνω σ’ αυτό το στυλ (βασικά δίσκους του Matthew Halsall, μα και του Chip Wickham, των Phi-Psonics κ.λπ.), οπότε θα μπορούσε να πει κάποιος πως εδώ υπάρχει και μια παράδοση, στη σκιαγράφηση του εν λόγω ηχητικού γεγονότος, δίχως τούτο να σημαίνει, βεβαίως, πως κάθε κυκλοφορία θα είναι, αναγκαστικώς, το ίδιο επιτυχής με την προηγούμενή της.

Στο “River of Light”, έχουμε δέκα πρωτότυπες συνθέσεις του Ozzy Moysey, που είναι ο κοντραμπασίστας (χειρίζεται επίσης κρουστά και guzheng, ένα κινέζικο zither) και μαζί ο διευθυντής της Ancient Infinity Orchestra – συνθέσεις που διαθέτουν, σε κάθε περίπτωση, ορισμένα μορφολογικά γνωρίσματα, τα οποία τις απομακρύνουν, κάπως ή περισσότερο, από το spiritual περιβάλλον.
Θέλω να πω πως εδώ η «πνευματικότητα» θα είναι πάντα ένα ζητούμενο, καθότι η πολυμελής αυτή ομάδα, με τα δεκάδες όργανα σε πρώτο και δεύτερο πλάνο (κλαρινέτο, καβάλ, βαρύτονο σαξ, όμποε, φλάουτο, μπάσο κλαρίνο, κόνγκας, άλτο σαξ, κρουστά, τενόρο σαξ, άλτο φλάουτο, βιολί, βιόλα, τσέλο, άρπα, πιάνο, πολλές φωνές κ.λπ.), μοιάζει να χάνει κάπου τον προσανατολισμό της, με αποτέλεσμα το παραγόμενο αποτέλεσμα να μην σε «κρατάει».
Υπάρχει μιαν ανάγκη, τέλος πάντων, στο “River of Light”, να χωρέσουν «τα πάντα» (κάτι που συμβολίζεται από την πληθώρα των οργάνων και των φωνών, που ακούγονται στην εγγραφή), ενώ ανακατεύονται επίσης spiritual, eastern και afro ηχοχρώματα, δίχως να είναι τόσο επιτυχώς συντονισμένα. Περαιτέρω διακρίνεται μια εξωστρέφεια στα παιξίματα και μιαν ένταση στον ήχο, που δεν συνάδει με τα πιο «εσωτερικά» και «χαμηλά» μοτίβα της spiritual jazz. Το τελικό αποτέλεσμα, για να το πούμε πιο απλά, σε αφήνει κάπως... παγερό και ασυγκίνητο.
Φυσικά, υπάρχουν μερικοί πολύ δυνατοί μουσικοί στη line-up της ορχήστρας (όπως, για παράδειγμα, οι πνευστοί Matt Cliff και Will Howard) και αντίστοιχα φανταχτερά παιξίματα, με κομμάτια σαν το έσχατο “Pharoah sings” να δείχνουν, αν θέλετε, και τις βαθύτερες αναφορές τής Ancient Infinity Orchestra – αναφορές, που σε κάθε περίπτωση είναι διακριτές, αλλά τοποθετημένες σ’ ένα πιο προβεβλημένο επίπεδο.
Έχει τις στιγμές του το “River of Light” (σαν το φερώνυμο κομμάτι, λίγο πριν από το τέλος), δεν υπάρχει λόγος, είναι όμως το σύνολο εκείνο, που σε αφήνει κάπως μετέωρο.