Έχουμε ξαναγράψει για τον/τους Hume Assine –παλαιότερα (6 Ιαν. 2021), με
αφορμή το τότε άλμπουμ τους “The Sweetest Sound”– οπότε τώρα επανερχόμαστε για να πούμε λίγα λόγια για την
πιο πρόσφατη δουλειά τους, το “Athens Blues” [mzt], που
κυκλοφόρησε πέρυσι.
Το άλμπουμ αυτό δεν είναι blues
βεβαίως, με την τυπική έννοια, αλλά θα μπορούσε να ήταν rock με
την τυπική έννοια. Αλλά ούτε και rock είναι τελικώς, γιατί δεν έχει ροκ
οργανική αφήγηση – δεν έχει κιθάρες, μπάσο, ντραμς δηλαδή (αν και κάτι πιάνω
από κιθάρες σε κομμάτια σαν το “Citylights”, αλλά μπορεί να είναι και
από samples...
δεν ξέρω). Τι έχει τότε; Θα ρωτήσει κάποιος... Ε, ας δώσουμε την line-up των Hume Assine, ώστε να ξεκαθαρίσουν κάπως τα πράγματα.
Λοιπόν τα τραγούδια στο “Athens Blues”είναι rock, χωρίς κιθάρες και κλασικό μπάσο-ντραμς, είναι πολύ καλά και περιγράφονται ως «αστικά» («δέκα αστικές ιστορίες εμπνευσμένες από την Αθήνα» διαβάζουμε στο bandcamp).
Τα τραγούδια, σαν τραγούδια είναι πολύ ωραία, είναι σωστά τραγούδια εννοώ, και όχι «κάπως» ή «δήθεν», ενώ και το εξωτερικό περίβλημά τους είναι δυναμικό φυσικά, και ταυτοχρόνως... electro-rock, φέρνοντας στη μνήμη ήχους από τα 90s (Moby ας πούμε).
Τα «σχήματα» που περνάει στα πλήκτρα ο Hume Assine, σε κομμάτια όπως το “Super feelings”, το “Underground” ή το “Parren & pop”, είναι επίσης εμπνευσμένα, με τη φωνή να ίπταται πάνω απ’ αυτό το σχεδόν μαγικό (εννοώ θελκτικό) υπόστρωμα, κάνοντας τα δικά της. Γιατί η Πασπάτη είναι σπουδαία τραγουδίστρια, που μπορεί να χειρίζεται τη φωνή της όπως γουστάρει και να την πηγαίνει όπου θέλει. Απορώ δε για το γεγονός πως ενώ τα λίγα ελληνόφωνα κομμάτια είναι πολύ ωραία (και από τα ωραιότερα του LP) εκείνα που υπερτερούν, εν τέλει, είναι τα αγγλόφωνα.
Προφανώς χρειάζεται να το παλέψουν, οι Hume Assine, ακόμη πιο πολύ με τον ελληνικό στίχο και αν δεν μας ξενέρωναν κάπως με το τελευταίο track “Fokionos exit feat. Stefanos Tsitsopoulos”, στο spoken word κομμάτι του, όλα θα ήταν τέλεια σ’ αυτό το “Athens Blues” (ακόμη και με τον αγγλικό του στίχο).
Λοιπόν τα τραγούδια στο “Athens Blues”είναι rock, χωρίς κιθάρες και κλασικό μπάσο-ντραμς, είναι πολύ καλά και περιγράφονται ως «αστικά» («δέκα αστικές ιστορίες εμπνευσμένες από την Αθήνα» διαβάζουμε στο bandcamp).
Τα τραγούδια, σαν τραγούδια είναι πολύ ωραία, είναι σωστά τραγούδια εννοώ, και όχι «κάπως» ή «δήθεν», ενώ και το εξωτερικό περίβλημά τους είναι δυναμικό φυσικά, και ταυτοχρόνως... electro-rock, φέρνοντας στη μνήμη ήχους από τα 90s (Moby ας πούμε).
Τα «σχήματα» που περνάει στα πλήκτρα ο Hume Assine, σε κομμάτια όπως το “Super feelings”, το “Underground” ή το “Parren & pop”, είναι επίσης εμπνευσμένα, με τη φωνή να ίπταται πάνω απ’ αυτό το σχεδόν μαγικό (εννοώ θελκτικό) υπόστρωμα, κάνοντας τα δικά της. Γιατί η Πασπάτη είναι σπουδαία τραγουδίστρια, που μπορεί να χειρίζεται τη φωνή της όπως γουστάρει και να την πηγαίνει όπου θέλει. Απορώ δε για το γεγονός πως ενώ τα λίγα ελληνόφωνα κομμάτια είναι πολύ ωραία (και από τα ωραιότερα του LP) εκείνα που υπερτερούν, εν τέλει, είναι τα αγγλόφωνα.
Προφανώς χρειάζεται να το παλέψουν, οι Hume Assine, ακόμη πιο πολύ με τον ελληνικό στίχο και αν δεν μας ξενέρωναν κάπως με το τελευταίο track “Fokionos exit feat. Stefanos Tsitsopoulos”, στο spoken word κομμάτι του, όλα θα ήταν τέλεια σ’ αυτό το “Athens Blues” (ακόμη και με τον αγγλικό του στίχο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου