ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ένας δίσκος με τραγούδια στη γλώσσα μας, που ξεχωρίζουν

Ένα digipak-CD, με οκτώ παράξενα τραγούδια, είναι το «Πολύτιμη Λήθη» [Olive Tree MP, 2024] του Αντώνη Νικολάου. Εννοούμε πως η μουσική, οι στίχοι και η παραγωγή είναι δικά του, με την ενορχήστρωση να ανήκει στον Γιάννη Δαμιανίδη. Βασική τραγουδίστρια στο άλμπουμ είναι η Ζωή Μάντζου, ενώ σε κάποια κομμάτια ακούγονται και οι Αντώνης Νικολάου, Φώτης Θεοδωρίδης και Δημήτρης Παπαγεωργίου (με ή χωρίς την Μάντζου παραλλήλως).
Επίσης υπάρχει μια ομάδα οργανοπαικτών, που παίζουν τα διάφορα όργανα –όχι πάντα οι ίδιοι σε κάθε τραγούδι–, δημιουργώντας αυτό το ωραίο ηχοχρωματικό σύνολο, το οποίον είναι κάπως δύσκολο να το κατατάξεις.

Γενικώς τα τραγούδια του Α. Νικολάου είναι δύσκολο να τα κατατάξεις, από πάσης απόψεως.
Στιχουργικώς κατ’ αρχάς – καθότι αυτά, από πλευράς νοημάτων, δεν είναι «ευανάγνωστα» με την πρώτη. Είναι φιλοσοφικά-συμβολικά οπωσδήποτε, διαθέτοντας έως και μεταφυσικά στοιχεία. Έτσι, ακόμη και αν δεν γίνονται 100% κτήμα σου, τα λόγια, είτε τ’ ακούς αυτά κατά τη διάρκεια των τραγουδιών, είτε τα διαβάζεις ξέχωρα στο booklet, επειδή είναι καλογραμμένα έχουν τον τρόπο να διαμορφώνουν από μόνα τους ένα κλίμα – κάπως υπερβατικό.
Παραλλήλως με τα λόγια τοποθετούνται και οι μουσικές-ενορχηστρώσεις. Και αυτές δεν είναι αναμενόμενες, συμβατικές κ.λπ., δίχως να είναι πειραματικές, αβαντ-γκαρντίστικες και τ’ ανάλογα. Δεν είναι ούτε «έντεχνες», ούτε rock, ούτε jazz, ούτε λαϊκές... Υπάρχουν κιθάρες και πλήκτρα σε πρώτο πλάνο, έγχορδα, συν μπάσο, ντραμς φυσικά, αλλά τα όργανα, βασικά, συνοδεύουν τις ερμηνείες, δίχως να βγαίνουν πάνω απ’ αυτές – να παίζουν σόλι, για παράδειγμα.
Είναι φανερό πως εκείνο που ενδιαφέρει, πάνω απ’ όλα, τον Α. Νικολάου είναι να αποδοθεί πρωτίστως ο λόγος. Εκεί κυρίως επενδύει, με τα περιορισμένης έκτασης οργανικά μέρη απλώς να συμπληρώνουν την ηχητική κατασκευή του.
Περαιτέρω, ως πολύ επιτυχείς κρίνονται και οι επιλογές των φωνών (γυναικεία και αντρικές), οι οποίες αποδεικνύονται ως οι καταλληλότερες, προκειμένου να αποδοθούν νοηματικώς και ερμηνευτικώς τα κομμάτια.
Το τελικό συμπέρασμα και η ουσία, ταυτοχρόνως, είναι πως δεν ακούς συχνά τέτοιου τύπου ελληνικά τραγούδια – που να θέλουν να καινοτομήσουν, εννοούμε, αποφεύγοντας, όπως ο διάβολος το λιβάνι, την πεπατημένη.
Φυσικά χρειάζονται κότσια, για να προτείνεις, σήμερα, ένα τραγούδι που αληθινά να ξεχωρίζει. Όχι που να μπορεί να τραγουδηθεί άμεσα και άνετα αναγκαστικώς (γιατί δεν είναι τέτοια τα τραγούδια του Α. Νικολάου), αλλά που να μην μένει στις προθέσεις, περνώντας κατ’ ευθείαν στην ουσία.
Όλα λειτουργούν πολύ καλά, λοιπόν, στην «Πολύτιμη Λήθη». Αν και προσωπικώς θα ήθελα ακόμη λίγο... παίδεμα στα λόγια, προς την κατεύθυνση των καθαρότερων διατυπώσεων, δίχως να μετριάζεται το υπερβατικό κλίμα, δεν γίνεται να μην παραδεχθώ πως εδώ ακούμε αυτό το «διαφορετικό», στο ελληνικό τραγούδι, που θα θέλαμε να το ακούμε περισσότερο και συχνότερα.
Μπράβο λοιπόν στον Αντώνη Νικολάου και την παρέα του.
Επαφή: https://antonisnikolaou.bandcamp.com/album/-