ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ: η πορεία ενός συνθέτη-τραγουδοποιού, που σφράγισε το ελληνικό τραγούδι τα τελευταία 60 χρόνια – τα αθάνατα τραγούδια του από τα 60s, τα μεγάλα «έντεχνα» LP των 70s, η ηλεκτρική στροφή του στα 80s

Η απώλεια του Δήμου Μούτση, για το ελληνικό τραγούδι, είναι πολύ μεγάλη, δηλαδή τεράστια, καθώς είναι πάμπολλα τα σπουδαία τραγούδια που άφησε ως παρακαταθήκη, σε όλες τις φάσεις τής καλλιτεχνικής διαδρομής του, από τα μέσα του ’60, έως και τα μέσα του ’90 χοντρικά. Τραγούδια «αθάνατα», με λίγα λόγια, που θα βρίσκονται στα στόματα του κόσμου δια παντός.
Η πορεία του Δήμου Μούτση στα μουσικά μας πράγματα θα μπορούσε να χωριστεί σε τρεις μεγάλες περιόδους. Η πρώτη αφορά στο δεύτερο μισό των σίξτις, όταν οι επιτυχίες του κυκλοφορούσαν βασικά σε δίσκους 45 στροφών, η δεύτερη έχει να κάνει με τη δεκαετία του ’70 (δικτατορία και μεταπολίτευση), όταν ηχογραφεί τους ιστορικούς «έντεχνους» long-play δίσκους του, ενώ η τρίτη ξεκινά από το 1981, φθάνοντας έως το 1994, καλύπτοντας την προσωπική εξομολογητική του φάση, όταν πλέον ο Δήμος Μούτσης θα εμφανιζόταν σχεδόν αποκλειστικά ως singer-songwriter.
Βλέποντας έτσι, χοντρικά, αυτές τις τρεις εποχές θα μπορούσε να πει κάποιος πως απέχουν αισθητικά μεταξύ τους, υπό την έννοια πως τα «έντεχνα» τραγούδια τού Μούτση από τα σίξτις δεν σχετίζονται με τα τραγούδια της «Τετραλογίας» για παράδειγμα, ενώ χάος υπάρχει και ανάμεσα στα κομμάτια της «Τετραλογίας» και εκείνων των πιο προσωπικών δίσκων του από τη δεκαετία του ’80.
Αυτό δείχνει πως ο Μούτσης έψαχνε συνεχώς τα εκφραστικά μέσα του, δεν επαναπαυόταν σε μια μανιέρα, γλιστρώντας από το εντεχνολαϊκό προς το ηλεκτρικό και ροκ τραγούδι, διατηρώντας πάντα υψηλά το ενδιαφέρον του κόσμου για τις δουλειές του. Αυτό είναι εντελώς σπάνιο στα καθ’ ημάς – δεν ξέρω αν είναι μοναδικό, αυτή τη στιγμή, αλλά πάντως είναι σπάνιο. Και φυσικά το «σπάνιο» δεν θα είχε κανένα νόημα, αν δεν ήταν και αισθητικώς άψογο.

Η δεκαετία του ’60
Πριν ακόμη αρχίσει να ηχογραφεί τα δικά του κομμάτια ο Δήμος Μούτσης είχε κάνει ένα άλμα στην πορεία του, αφού ήταν μέλος ή εν πάση περιπτώσει συνεργάτης της Πειραματικής Ορχήστρας Αθηνών του Μάνου Χατζιδάκι, παίζοντας φυσαρμόνικα ή και βιολί. Ως φυσαρμονικίστα εξάλλου τον ακούμε στον πρώτο δίσκο του Γιώργου Ρωμανού, τις «Μπαλλάντες», που κυκλοφορεί στην αρχή του 1965 από την Philips.
Σίγουρα ο Χατζιδάκις αποτελεί μια πρώιμη επιρροή για τον Δήμο Μούτση, και σε σχέση με κάποιες μελωδίες του, αλλά και σε σχέση με το πώς έβλεπε (ο Χατζιδάκις) το λαϊκό τραγούδι και την κουλτούρα που εκείνο κουβαλούσε.
Αυτό το διαπιστώνει κανείς στον Μούτση από τα πρώτα ήδη τραγούδια του, που λέει ο Γιάννης Πουλόπουλος στο τέλος του 1965. Λέμε για το 45άρι «Το κορίτσι μου στ’ άστρα / Μέσα στο παλιό μου σπίτι» [Lyra]. Το δεύτερο, ήταν ένα ωραίο ζεϊμπέκικο, που είχε στίχους του ίδιου του Πουλόπουλου και που θα το έλεγε και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης λίγο αργότερα. Ο Μούτσης είχε πει πως τα λόγια στο τραγούδι αυτό τα είχε γράψει ο Μάνος Χατζιδάκις, αλλά το γεγονός πως υπάρχουν στο πρώτο ποιητικό βιβλίο του Γιάννη Πουλόπουλου, το «Τετράδιο» (1971), ανθολογημένα εκεί από τον ίδιο τον τραγουδιστή, με οδηγούν να συμπεράνω πως ήταν όντως του Πουλόπουλου (και όχι του Χατζιδάκι).

 Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/dimos-moytsis-i-poreia-enos-syntheti-poy-sfragise-elliniko-tragoydi