ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 567

18/3/2024
Το ελληνικό ροκ είναι κάτι πολύ πιο ευρύ απ' αυτό που νομίζουν ορισμένοι.
Μάρθα και Τένα Ελευθεριάδου, Τσεχοσλοβακία 1970... [κομματάρα]
https://www.youtube.com/watch?v=sRdqQ9lROH8

17/3/2024
>>Κυκλοφορεί η «Ρεζέρβα» του Διονύση Σαββόπουλου, περιλαμβάνοντας το «Μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο», 15λεπτη αριστουργηματική, ποιητική, ωμή και τολμηρή αφήγηση της ιστορίας του Κοεμτζή. Τα ραδιόφωνα επικαλούνται βολικά τη διάρκεια κι αρνούνται να το μεταδώσουν. Ο Νίκος Γκάτσος ενημερώνει γι’ αυτό τον (ανυπέρβλητο) διευθυντή του Τρίτου, Μάνο Χατζιδάκι, φίλο του Κωνσταντίνου Καραμανλή...<<
Μπλα... μπλα... μπλα... ανυπέρβλητος... μπλα... μπλα... μπλα... Το βασικό δεν το λέει. Ότι το «Μακρύ ζεϊμπέκικο» είχε λογοκριθεί στο δίσκο, με τις «επικίνδυνες» λέξεις να μην ακούγονται, αφού στη θέση τους «στρίγκλιζε» η μαγνητοταινία. Το ραδιόφωνο μας μάρανε... Δηλαδή δεν θα πεις για τη λογοκρισία στο βινύλιο και θα πεις για το ραδιόφωνο, που έτσι ή αλλιώς θα έπαιζε ένα λογοκριμένο τραγούδι; Αν είναι δυνατόν...
>>Από το 1980 που κυκλοφόρησε σε κασέτα η περίφημη δουλειά των θρυλικών «Μουσικών Ταξιαρχιών» «Disco Tsoutsouni», δεν ήταν λίγοι όσοι επαναλάμβαναν εκστασιασμένοι εκείνο το μοναδικό ρεφρέν του «Ερωτικού»(...) Μέχρι το 1982 το άλμπουμ κυκλοφορούσε με τρία λογοκριμένα κομμάτια, στα οποία υβριστικές λέξεις καλύπτονταν από «μπιπ»<<
Όποιος μου φέρει το δίσκο των Μουσικών Ταξιαρχιών (με τη «χοντρή» στο εξώφυλλο), που έχει και το «Ερωτικό» μέσα, με «μπιπ», θα του χαρίσω όλη τη δισκοθήκη μου. Τα «μπιπ» ήταν στον επόμενο δίσκο τους. Όχι στον πρώτο...
[δεν πάω παρακάτω... βαριέμαι να τα ψάξω ένα-ένα... ]

17/3/2024
Το να διαβάζω ότι πέθανε ο Steve Harley των Cockney Rebel και να μην διαβάζω ότι ο Βασ. Παπακωνσταντίνου τραγούδησε, στο "Φοβάμαι", το δικό του "Σεμπάστιαν" με ξεπερνά.
Αν έγραφα 100 λέξεις (στην Ελλάδα) για τον Harley αυτό το τιπ θα ήταν σίγουρα μέσα.

16/3/2024
Στα δέκα καλύτερα άλμπουμ της ελληνικής ποπ, διαχρονικά...
https://www.youtube.com/watch?v=F-3zsnk8O2I

16/3/2024
Τελευταίες προσθήκες...

15/3/2024

Το νέο τεύχος #24 (Φεβρουάριος-Μάρτιος 2024) του YELLOW BOX είναι στα περίπτερα...

14/3/2024
Έρχεται ο άλλος και μου λέει... καλά εσύ σοβαρός άνθρωπος κάθεσαι και ασχολείσαι με τη Eurovision; Του είπα κάποια πραματάκια, εδώ στο fb, τσαντίστηκε και με έσβησε από φίλο (ενώ εκείνος μου είχε κάνει αίτημα).
Μάγκες μου εγώ είχα γράψει για τη Eurovision άρθρο στο Jazz & Τζαζ (ναι στο Jazz & Τζαζ) το 2003 (ψάξτε εκεί περί την άνοιξη και θα το βρείτε), όταν δεν έγραφε «κανείς» γι’ αυτό το θέμα. Δεν υπήρχαν ούτε φαν-κλαμπ τότε, δεν υπήρχε τίποτα. Και πολύ νωρίτερα είχα βάλει στο έντυπο «δισκορυχείον» αυτό το LP, που βλέπετε στη φωτό και που έχει μέσα το αθάνατο “Nel blu, dipinto di blu”, από τη Eurovision του ’58...

Αφήστε λοιπόν τα περί «σοβαρότητας» (όσοι τα λέτε), γιατί από την πολλή τη... σοβαρότητα σας βλέπω, σε λίγο, να κάνετε παρέα μόνο με το Γιανναρά και με το Ράμφο.

14/3/2024
Είναι ελάχιστα τα τραγούδια που στείλαμε όλα αυτά τα χρόνια στη Eurovision, που να ανταποκρίνονται στα στάνταρ του θεσμού. Δύο, τρία; Κάπου κει... Η Μαρινέλλα το 1974, με το κρασί, θάλασσα και τ’ αγόρι μου, ήταν «μια χαρά», αλλά η Κωχ με το Παναγιά μου, παναγιά μου, το ’76 δεν ήταν. Δηλαδή το τραγούδι μπορεί να ήταν καλό, αλλά ήταν άσχετο με το θεσμό. Κακή επιλογή και χωρίς νόημα το σπρώξιμο από Χατζιδάκι κ.λπ. Είναι σαν σε φεστιβάλ με καλτ ταινίες, Γκουσγκούνη κ.λπ., εσύ να στέλνεις ταινία στυλ Αγγελόπουλου. Δηλαδή πρέπει να έχεις και λίγο την αίσθηση του πού απευθύνεσαι. Ακόμη και το Μάθημα σολφέζ υπερκάλυπτε τα στάνταρ της Eurovision – παραήταν καλό δηλαδή για τα κυβικά της. Είναι σαν οι Beatles να έγραφαν τραγούδι το 1965 για τη Eurovision. Αν ήταν ποτέ δυνατόν... Πρέπει να στοχεύεις πάντα σωστά, ούτε πιο ψηλά, ούτε πιο χαμηλά, ούτε στο άσχετο. Γι’ αυτό και το My number one είναι το καλύτερο τραγούδι που στείλαμε ποτέ στη Eurovision. Ήταν ακριβώς εκείνο που έπρεπε, για τη δεδομένη στιγμή. Για το τωρινό της Σάττι δεν ξέρω. Το άκουσα μία μόνο φορά σαν ήχο, και μου φάνηκε ok. Δεν έχω πλήρη γνώμη όμως για το τραγούδι, γιατί τώρα παίζει ρόλο και η εικόνα, όλα αυτά που προβάλλεις κ.λπ. Είναι περισσότερο μπερδεμένη, εννοώ, η κατάσταση, από κάθε άλλη φορά στην ιστορία (του διαγωνισμού). Δεν στέλνεις απλώς τραγούδι πια. Στέλνεις κάτι με κάθε λογής μηνύματα, τα οποία άλλοι συμμερίζονται και άλλοι όχι. Λειτουργούν πολύ και οι συγκυρίες. Όσο ποτέ στο παρελθόν.